NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 456

บทที่ 456 ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่รอบตัวนาย

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ส้าวส้วยก็หันขวับ

ในตอนนั้น หน้าของส้าวส้วย มีความเลิ่กลั่กเล็กน้อย

“ชิงฮัว?”

ส้าวส้วยหันไป มองผู้หญิงสูงราวร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร

เธอไว้ผมยาว รูปร่างสูงยาว หน้าตาถือว่าดูดี ถึงแม้จะไม่สวยแบบฉินวี่เฟย แต่ก็ไม่ได้น้อยหน้า

สวยแบบที่เดินอยู่บนถนนก็จะมีคนถ่ายรูป และจะถูกคนเข้ามาพูดคุยด้วย

ชิงฮัวเดินขึ้นหน้ามา แล้วยิ้มอ่อน： “ลูกพี่ใหญ่สบายดีมั้ย?”

“ท่านสบายดี” ส้าวส้วยตอบ

“แล้วคนอื่นล่ะ?” ชิงฮัวถามขึ้นต่อ

ส้าวส้วยทำหน้าเข้ม แล้วพูด： “ตอนที่หนี มีคนตายไปหลายคน แต่ว่าส่วนมากรอดมาได้”

“ถึงแม้วันที่หลบหนีจะผ่านมาอย่างยากลำบาก แต่ว่าพวกเราได้พบคนที่สูงส่ง” ส้าวส้วยพูดพลางทำสีหน้าปลื้มใจ

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของชิงฮัว ก็ดูแย่ลง

“ใคร......ตายเหรอ?”

ชิงฮัวพูดด้วยปากที่สั่นเทา： “โหจื่อยังมีชีวิตอยู่มั้ย?”

“เขายังมีชีวิตอยู่” ส้าวส้วยพยักหน้า

“งั้นลุงเฉียนล่ะ?” ชิงฮัวยิงคำถามต่อ

ส้าวส้วยพยักหน้า： “ลุงเฉียนก็ยังอยู่”

“เสี่ยวชิงตายแล้ว”

ขณะที่ชิงฮัวกำลังจะเอ่ยปากถามต่อ ส้าวส้วยก็พูดแทรกขึ้นมา： “เสี่ยวชิงตายแล้ว”

ส้าวส้วยรู้ ว่าคนต่อไปที่ชิงฮัวจะถามถึง ต้องเป็นเสี่ยวชิง

ชิงฮัวนิ่งอยู่ครู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง

ขณะส้าวส้วยที่เห็นชิงฮัวที่ล้มพับไป เขาก็รีบลุกขึ้น ไปประคองชิงฮัว

“ขอโทษนะ ฉัน......”

ชิงฮัวหน้าซีด ราวกับไม่มีเลือดบนใบหน้าเลย

“เมื่อก่อนร่างกายของเธอ ไม่ได้อ่อนแอแบบนี้นี่”

ส้าวส้วยส่ายหน้า ขณะที่ช่วยประคองร่างของชิงฮัว： “เห็นที่สามปีที่ผ่านมา เธอคงผ่านมาอย่างยากลำบากสินะ”

“เฮ้อ”

ส้าวส้วยถอดหายใจเฮือกใหญ่

“เธอถูกพิษ”

ซือถูเฟยเดินเข้ามา แล้วใช้มือโอบเอวของชิงฮัว

“หลังจากที่ฐานะเธอถูกเปิดเผย ตระกูลซือถูก็ได้วางยาพิษอ่อนๆ ลงในอาหารของเธอวันละสามมื้อ ชิงฮัวโดนพิษมากเป็นเวลานาน เลยกลายเป็นอย่างในตอนนี้” ซือถูเฟยพูด

ชิงฮัวพยักหน้า พลางพูด： “อย่างมากฉันมีเวลาอยู่ได้อีกแค่ไม่ถึงปี”

“ได้เจอนายอีกครั้ง ฉันก็ดีใจมากๆ แล้ว”

ส้าวส้วยมองชิงฮัวและซือถูเฟย แล้วถามอย่างสับสน： “ตอนนี้พวกเธอสองคนเป็น......”

“ชิงฮัวเป็นภรรยาอย่างไม่เป็นทางการของฉัน อีกอย่างพวกเรามีลูกด้วยกันแล้ว”

ซือถูเฟยยิ้มอย่างนิ่งๆ ： “ลูกเราไม่ได้อยู่ที่เมืองเอก ฉันแอบส่งลูกออกนอกเมืองไปแล้ว”

“ที่จริง ฉันก็จะแอบส่งชิงฮัวออกไปด้วย แต่เธอได้ยินข่าวของนาย จึงไม่ยอมไป เธออยากจะเจอพวกนาย”

ซือถูเฟยพูดขึ้น

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว： “ชิงฮัว นี่เรื่องจริงเหรอ?”

“อืม”

ชิงฮัวมองส้าวส้วย： “ส้าวส้วย พาฉันไปหาลูกพี่ใหญ่ทีได้มั้ย? ฉันอยากจะเจอเขาสักครั้ง ถือโอกาสเอาข้อมูลที่ฉันได้มา บอกให้เขาฟัง”

“ได้สิ”

ส้าวส้วยตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดเลย ว่าชิงฮัวจะไปอยู่กับคนของสี่ตระกูลใหญ่

“เขาช่วยเธอไว้เหรอ?”

ส้าวส้วยมองซือถูเฟย แล้วถามชิงฮัว

“อื้ม”

ชิงฮัวพยักหน้า： “ถ้าหากไม่มีเขา ฉันคงตายไปนานแล้ว”

“แต่ว่าที่ฉันอยู่กับเขา ไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาช่วยชีวิตฉันไว้ แต่เพราะ......”

ไม่ได้รอให้ชิงฮัวพูดจบ ส้าวส้วยก็พยักหน้า แล้วพูดขึ้น： “ฉันเข้าใจ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น”

“ที่กลับมาครั้งนี้ พวกเราไม่ใช่แค่กลับมาล้างแค้นสี่ตระกูลใหญ่ พวกเรากลับมาช่วยพวกเธอ”