NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 456

บทที่ 456 ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่รอบตัวนาย

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ส้าวส้วยก็หันขวับ

ในตอนนั้น หน้าของส้าวส้วย มีความเลิ่กลั่กเล็กน้อย

“ชิงฮัว?”

ส้าวส้วยหันไป มองผู้หญิงสูงราวร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร

เธอไว้ผมยาว รูปร่างสูงยาว หน้าตาถือว่าดูดี ถึงแม้จะไม่สวยแบบฉินวี่เฟย แต่ก็ไม่ได้น้อยหน้า

สวยแบบที่เดินอยู่บนถนนก็จะมีคนถ่ายรูป และจะถูกคนเข้ามาพูดคุยด้วย

ชิงฮัวเดินขึ้นหน้ามา แล้วยิ้มอ่อน： “ลูกพี่ใหญ่สบายดีมั้ย?”

“ท่านสบายดี” ส้าวส้วยตอบ

“แล้วคนอื่นล่ะ?” ชิงฮัวถามขึ้นต่อ

ส้าวส้วยทำหน้าเข้ม แล้วพูด： “ตอนที่หนี มีคนตายไปหลายคน แต่ว่าส่วนมากรอดมาได้”

“ถึงแม้วันที่หลบหนีจะผ่านมาอย่างยากลำบาก แต่ว่าพวกเราได้พบคนที่สูงส่ง” ส้าวส้วยพูดพลางทำสีหน้าปลื้มใจ

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของชิงฮัว ก็ดูแย่ลง

“ใคร......ตายเหรอ?”

ชิงฮัวพูดด้วยปากที่สั่นเทา： “โหจื่อยังมีชีวิตอยู่มั้ย?”

“เขายังมีชีวิตอยู่” ส้าวส้วยพยักหน้า

“งั้นลุงเฉียนล่ะ?” ชิงฮัวยิงคำถามต่อ

ส้าวส้วยพยักหน้า： “ลุงเฉียนก็ยังอยู่”

“เสี่ยวชิงตายแล้ว”

ขณะที่ชิงฮัวกำลังจะเอ่ยปากถามต่อ ส้าวส้วยก็พูดแทรกขึ้นมา： “เสี่ยวชิงตายแล้ว”

ส้าวส้วยรู้ ว่าคนต่อไปที่ชิงฮัวจะถามถึง ต้องเป็นเสี่ยวชิง

ชิงฮัวนิ่งอยู่ครู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง

ขณะส้าวส้วยที่เห็นชิงฮัวที่ล้มพับไป เขาก็รีบลุกขึ้น ไปประคองชิงฮัว

“ขอโทษนะ ฉัน......”

ชิงฮัวหน้าซีด ราวกับไม่มีเลือดบนใบหน้าเลย

“เมื่อก่อนร่างกายของเธอ ไม่ได้อ่อนแอแบบนี้นี่”

ส้าวส้วยส่ายหน้า ขณะที่ช่วยประคองร่างของชิงฮัว： “เห็นที่สามปีที่ผ่านมา เธอคงผ่านมาอย่างยากลำบากสินะ”

“เฮ้อ”

ส้าวส้วยถอดหายใจเฮือกใหญ่

“เธอถูกพิษ”

ซือถูเฟยเดินเข้ามา แล้วใช้มือโอบเอวของชิงฮัว

“หลังจากที่ฐานะเธอถูกเปิดเผย ตระกูลซือถูก็ได้วางยาพิษอ่อนๆ ลงในอาหารของเธอวันละสามมื้อ ชิงฮัวโดนพิษมากเป็นเวลานาน เลยกลายเป็นอย่างในตอนนี้” ซือถูเฟยพูด

ชิงฮัวพยักหน้า พลางพูด： “อย่างมากฉันมีเวลาอยู่ได้อีกแค่ไม่ถึงปี”

“ได้เจอนายอีกครั้ง ฉันก็ดีใจมากๆ แล้ว”

ส้าวส้วยมองชิงฮัวและซือถูเฟย แล้วถามอย่างสับสน： “ตอนนี้พวกเธอสองคนเป็น......”

“ชิงฮัวเป็นภรรยาอย่างไม่เป็นทางการของฉัน อีกอย่างพวกเรามีลูกด้วยกันแล้ว”

ซือถูเฟยยิ้มอย่างนิ่งๆ ： “ลูกเราไม่ได้อยู่ที่เมืองเอก ฉันแอบส่งลูกออกนอกเมืองไปแล้ว”

“ที่จริง ฉันก็จะแอบส่งชิงฮัวออกไปด้วย แต่เธอได้ยินข่าวของนาย จึงไม่ยอมไป เธออยากจะเจอพวกนาย”

ซือถูเฟยพูดขึ้น

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว： “ชิงฮัว นี่เรื่องจริงเหรอ?”

“อืม”

ชิงฮัวมองส้าวส้วย： “ส้าวส้วย พาฉันไปหาลูกพี่ใหญ่ทีได้มั้ย? ฉันอยากจะเจอเขาสักครั้ง ถือโอกาสเอาข้อมูลที่ฉันได้มา บอกให้เขาฟัง”

“ได้สิ”

ส้าวส้วยตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดเลย ว่าชิงฮัวจะไปอยู่กับคนของสี่ตระกูลใหญ่

“เขาช่วยเธอไว้เหรอ?”

ส้าวส้วยมองซือถูเฟย แล้วถามชิงฮัว

“อื้ม”

ชิงฮัวพยักหน้า： “ถ้าหากไม่มีเขา ฉันคงตายไปนานแล้ว”

“แต่ว่าที่ฉันอยู่กับเขา ไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาช่วยชีวิตฉันไว้ แต่เพราะ......”

ไม่ได้รอให้ชิงฮัวพูดจบ ส้าวส้วยก็พยักหน้า แล้วพูดขึ้น： “ฉันเข้าใจ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น”

“ที่กลับมาครั้งนี้ พวกเราไม่ใช่แค่กลับมาล้างแค้นสี่ตระกูลใหญ่ พวกเรากลับมาช่วยพวกเธอ”

“นายเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ ฉันยากที่จะไว้ใจนาย” ส้าวส้วยมองซือถูเฟย นัยน์ตา เต็มไปด้วยความสงสัย： “นายกล้าพูด เรื่องที่นายแอบชิงฮัวไว้ พวกที่บ้านนายไม่รู้เหรอ?”

ส้าวส้วยรู้วิธีการและความสามารถของสี่ตระกูลใหญ่ดีที่สุด

ที่ซือถูเฟย แอบช่วยชิงฮัว แถมยังมีลูกด้วยกัน ทุกๆ การกระทำ จะรอดพ้นสายตาของสี่ตระกูลใหญ่ไปได้ยังไง? “ฉันมีลูกกับชิงฮัวแล้ว ถึงแม้คนในตระกูลจะรู้ พวกเขาก็ต้องลืมตาข้างปิดตาข้างอยู่ดี”

“ชิงฮัวกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้แล้ว คนที่บ้านคงไม่มาระรานเธอแล้ว” ซือถูเฟยพูด

ส้าวส้วยส่ายหน้า： “พูดแบบนี้ ตระกูลของพวกนาย ก็รู้ว่าชิงฮัวอยู่ที่นี่ ถ้าแบบนี้ นายพาฉันมาพบชิงฮัว นั่นก็คงไม่พ้นสายตาของตระกูลซือถูสิ”

ส้าวส้วยพูดจบ ก็มองไปรอบๆ แต่กลับไม่พบการซุ่มดูแต่อย่างใด

“ชิงฮัว เธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันมีบางอย่าง จะต้องพูดกับซือถูเฟย” ใบหน้าของส้าวส้วย แสดงให้เห็นถึงความเย็นชา

“อย่าทำร้ายเขานะ” ชิงฮัวกังวล

“ไม่ต้องห่วง” ส้าวส้วยพยักหน้า

ชิงฮัวลังเลอยู่ครู่ แล้วมองส้าวส้วยพลางพูด： “อย่าลืมเรื่องนัดฉันให้เจอกับลูกพี่ใหญ่ล่ะ เวลาที่ฉันจะอยู่ในเมืองเอกมีไม่มากแล้ว”

“ได้” ส้าวส้วยตอบกลับ แล้วพยักหน้า

ชิงฮัวไปแล้ว ออกไปจากสายตาของส้าวส้วยแล้ว

เมื่อชิงฮัวไป ส้าวส้วยก็ยื่นมือเข้าไป กระชากคอเสื้อของซือถูเฟย แล้วดันเขาเข้ากำแพง

“ซือถูเฟย ฉันไม่รู้ว่านายมีเป้าหมายอะไร แต่นายฟังไว้ให้ดี ชิงฮัวคือน้องสาวของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาทำร้ายเธอ”

“และอย่าบังอาจใช้ประโยชน์จากเธอ เพื่อแผนของตัวเอง”

“นายจำคำของฉันไว้ ถ้าหากวันไหนฉันเห็นว่านายอยู่กับชิงฮัวเพราะมีจุดประสงค์อื่น ละก็ ฉันจะฆ่าคนตระกูลซือถูให้หมดทุกคน และฆ่าคนที่อยู่รอบตัวนายให้หมดทุกคน”

“แล้วเหลือนายไว้ ให้นายอยู่อย่างโดดเดี่ยว” ส้าวส้วยพูดเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ที่จริงชิงฮัวเดินออกไปแล้ว แต่หลังจากที่ส้าวส้วยลงไม้ลงมือ จู่ๆ ชิงฮัวก็หันกลับมา แล้วเดินเข้ามา

“ส้าวส้วย เมื่อกี้นายสัญญากับฉันแล้ว ว่าจะไม่ฆ่าเขา” ชิงฮัวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

สายตาของชิงฮัว เหมือนจะตำหนิส้าวส้วย

ส้าวส้วยปล่อยซือถูเฟย แล้วปัดมือ พูด： “ฉันแค่ทดสอบเขานิดหน่อย ดูว่าเขารู้จักต่อสู้มั้ย”

“อืม” ชิงฮัวพยักหน้า แล้วพูด： “ส้าวส้วย นายไม่เคยโกหกฉัน”

“ซือถูเฟยเป็นพ่อของลูกฉัน” ชิงฮัวพูดย้ำอีกครั้ง

ชิงฮัวพูดจบ ก็หันหลังเดินไป ครั้งนี้ เธอเดินไปจริงๆ

ส่วนในตอนนั้นซือถูเฟยก็หัวเราะขึ้นมา： “ที่นายพูดเมื่อกี้ว่าจะฆ่าคนที่อยู่รอบตัวฉัน นั่นรวมไปถึงชิงฮัว แล้วก็ลูกของชิงฮัวด้วยหรือเปล่า?”