บทที่ 456 ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่รอบตัวนาย
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ส้าวส้วยก็หันขวับ
ในตอนนั้น หน้าของส้าวส้วย มีความเลิ่กลั่กเล็กน้อย
“ชิงฮัว?”
ส้าวส้วยหันไป มองผู้หญิงสูงราวร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร
เธอไว้ผมยาว รูปร่างสูงยาว หน้าตาถือว่าดูดี ถึงแม้จะไม่สวยแบบฉินวี่เฟย แต่ก็ไม่ได้น้อยหน้า
สวยแบบที่เดินอยู่บนถนนก็จะมีคนถ่ายรูป และจะถูกคนเข้ามาพูดคุยด้วย
ชิงฮัวเดินขึ้นหน้ามา แล้วยิ้มอ่อน: “ลูกพี่ใหญ่สบายดีมั้ย?”
“ท่านสบายดี” ส้าวส้วยตอบ
“แล้วคนอื่นล่ะ?” ชิงฮัวถามขึ้นต่อ
ส้าวส้วยทำหน้าเข้ม แล้วพูด: “ตอนที่หนี มีคนตายไปหลายคน แต่ว่าส่วนมากรอดมาได้”
“ถึงแม้วันที่หลบหนีจะผ่านมาอย่างยากลำบาก แต่ว่าพวกเราได้พบคนที่สูงส่ง” ส้าวส้วยพูดพลางทำสีหน้าปลื้มใจ
เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของชิงฮัว ก็ดูแย่ลง
“ใคร......ตายเหรอ?”
ชิงฮัวพูดด้วยปากที่สั่นเทา: “โหจื่อยังมีชีวิตอยู่มั้ย?”
“เขายังมีชีวิตอยู่” ส้าวส้วยพยักหน้า
“งั้นลุงเฉียนล่ะ?” ชิงฮัวยิงคำถามต่อ
ส้าวส้วยพยักหน้า: “ลุงเฉียนก็ยังอยู่”
“เสี่ยวชิงตายแล้ว”
ขณะที่ชิงฮัวกำลังจะเอ่ยปากถามต่อ ส้าวส้วยก็พูดแทรกขึ้นมา: “เสี่ยวชิงตายแล้ว”
ส้าวส้วยรู้ ว่าคนต่อไปที่ชิงฮัวจะถามถึง ต้องเป็นเสี่ยวชิง
ชิงฮัวนิ่งอยู่ครู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง
ขณะส้าวส้วยที่เห็นชิงฮัวที่ล้มพับไป เขาก็รีบลุกขึ้น ไปประคองชิงฮัว
“ขอโทษนะ ฉัน......”
ชิงฮัวหน้าซีด ราวกับไม่มีเลือดบนใบหน้าเลย
“เมื่อก่อนร่างกายของเธอ ไม่ได้อ่อนแอแบบนี้นี่”
ส้าวส้วยส่ายหน้า ขณะที่ช่วยประคองร่างของชิงฮัว: “เห็นที่สามปีที่ผ่านมา เธอคงผ่านมาอย่างยากลำบากสินะ”
“เฮ้อ”
ส้าวส้วยถอดหายใจเฮือกใหญ่
“เธอถูกพิษ”
ซือถูเฟยเดินเข้ามา แล้วใช้มือโอบเอวของชิงฮัว
“หลังจากที่ฐานะเธอถูกเปิดเผย ตระกูลซือถูก็ได้วางยาพิษอ่อนๆ ลงในอาหารของเธอวันละสามมื้อ ชิงฮัวโดนพิษมากเป็นเวลานาน เลยกลายเป็นอย่างในตอนนี้” ซือถูเฟยพูด
ชิงฮัวพยักหน้า พลางพูด: “อย่างมากฉันมีเวลาอยู่ได้อีกแค่ไม่ถึงปี”
“ได้เจอนายอีกครั้ง ฉันก็ดีใจมากๆ แล้ว”
ส้าวส้วยมองชิงฮัวและซือถูเฟย แล้วถามอย่างสับสน: “ตอนนี้พวกเธอสองคนเป็น......”
“ชิงฮัวเป็นภรรยาอย่างไม่เป็นทางการของฉัน อีกอย่างพวกเรามีลูกด้วยกันแล้ว”
ซือถูเฟยยิ้มอย่างนิ่งๆ : “ลูกเราไม่ได้อยู่ที่เมืองเอก ฉันแอบส่งลูกออกนอกเมืองไปแล้ว”
“ที่จริง ฉันก็จะแอบส่งชิงฮัวออกไปด้วย แต่เธอได้ยินข่าวของนาย จึงไม่ยอมไป เธออยากจะเจอพวกนาย”
ซือถูเฟยพูดขึ้น
ส้าวส้วยขมวดคิ้ว: “ชิงฮัว นี่เรื่องจริงเหรอ?”
“อืม”
ชิงฮัวมองส้าวส้วย: “ส้าวส้วย พาฉันไปหาลูกพี่ใหญ่ทีได้มั้ย? ฉันอยากจะเจอเขาสักครั้ง ถือโอกาสเอาข้อมูลที่ฉันได้มา บอกให้เขาฟัง”
“ได้สิ”
ส้าวส้วยตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดเลย ว่าชิงฮัวจะไปอยู่กับคนของสี่ตระกูลใหญ่
“เขาช่วยเธอไว้เหรอ?”
ส้าวส้วยมองซือถูเฟย แล้วถามชิงฮัว
“อื้ม”
ชิงฮัวพยักหน้า: “ถ้าหากไม่มีเขา ฉันคงตายไปนานแล้ว”
“แต่ว่าที่ฉันอยู่กับเขา ไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาช่วยชีวิตฉันไว้ แต่เพราะ......”
ไม่ได้รอให้ชิงฮัวพูดจบ ส้าวส้วยก็พยักหน้า แล้วพูดขึ้น: “ฉันเข้าใจ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ที่กลับมาครั้งนี้ พวกเราไม่ใช่แค่กลับมาล้างแค้นสี่ตระกูลใหญ่ พวกเรากลับมาช่วยพวกเธอ”
“นายเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ ฉันยากที่จะไว้ใจนาย” ส้าวส้วยมองซือถูเฟย นัยน์ตา เต็มไปด้วยความสงสัย: “นายกล้าพูด เรื่องที่นายแอบชิงฮัวไว้ พวกที่บ้านนายไม่รู้เหรอ?”
ส้าวส้วยรู้วิธีการและความสามารถของสี่ตระกูลใหญ่ดีที่สุด
ที่ซือถูเฟย แอบช่วยชิงฮัว แถมยังมีลูกด้วยกัน ทุกๆ การกระทำ จะรอดพ้นสายตาของสี่ตระกูลใหญ่ไปได้ยังไง? “ฉันมีลูกกับชิงฮัวแล้ว ถึงแม้คนในตระกูลจะรู้ พวกเขาก็ต้องลืมตาข้างปิดตาข้างอยู่ดี”
“ชิงฮัวกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้แล้ว คนที่บ้านคงไม่มาระรานเธอแล้ว” ซือถูเฟยพูด
ส้าวส้วยส่ายหน้า: “พูดแบบนี้ ตระกูลของพวกนาย ก็รู้ว่าชิงฮัวอยู่ที่นี่ ถ้าแบบนี้ นายพาฉันมาพบชิงฮัว นั่นก็คงไม่พ้นสายตาของตระกูลซือถูสิ”
ส้าวส้วยพูดจบ ก็มองไปรอบๆ แต่กลับไม่พบการซุ่มดูแต่อย่างใด
“ชิงฮัว เธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันมีบางอย่าง จะต้องพูดกับซือถูเฟย” ใบหน้าของส้าวส้วย แสดงให้เห็นถึงความเย็นชา
“อย่าทำร้ายเขานะ” ชิงฮัวกังวล
“ไม่ต้องห่วง” ส้าวส้วยพยักหน้า
ชิงฮัวลังเลอยู่ครู่ แล้วมองส้าวส้วยพลางพูด: “อย่าลืมเรื่องนัดฉันให้เจอกับลูกพี่ใหญ่ล่ะ เวลาที่ฉันจะอยู่ในเมืองเอกมีไม่มากแล้ว”
“ได้” ส้าวส้วยตอบกลับ แล้วพยักหน้า
ชิงฮัวไปแล้ว ออกไปจากสายตาของส้าวส้วยแล้ว
เมื่อชิงฮัวไป ส้าวส้วยก็ยื่นมือเข้าไป กระชากคอเสื้อของซือถูเฟย แล้วดันเขาเข้ากำแพง
“ซือถูเฟย ฉันไม่รู้ว่านายมีเป้าหมายอะไร แต่นายฟังไว้ให้ดี ชิงฮัวคือน้องสาวของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาทำร้ายเธอ”
“และอย่าบังอาจใช้ประโยชน์จากเธอ เพื่อแผนของตัวเอง”
“นายจำคำของฉันไว้ ถ้าหากวันไหนฉันเห็นว่านายอยู่กับชิงฮัวเพราะมีจุดประสงค์อื่น ละก็ ฉันจะฆ่าคนตระกูลซือถูให้หมดทุกคน และฆ่าคนที่อยู่รอบตัวนายให้หมดทุกคน”
“แล้วเหลือนายไว้ ให้นายอยู่อย่างโดดเดี่ยว” ส้าวส้วยพูดเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ที่จริงชิงฮัวเดินออกไปแล้ว แต่หลังจากที่ส้าวส้วยลงไม้ลงมือ จู่ๆ ชิงฮัวก็หันกลับมา แล้วเดินเข้ามา
“ส้าวส้วย เมื่อกี้นายสัญญากับฉันแล้ว ว่าจะไม่ฆ่าเขา” ชิงฮัวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
สายตาของชิงฮัว เหมือนจะตำหนิส้าวส้วย
ส้าวส้วยปล่อยซือถูเฟย แล้วปัดมือ พูด: “ฉันแค่ทดสอบเขานิดหน่อย ดูว่าเขารู้จักต่อสู้มั้ย”
“อืม” ชิงฮัวพยักหน้า แล้วพูด: “ส้าวส้วย นายไม่เคยโกหกฉัน”
“ซือถูเฟยเป็นพ่อของลูกฉัน” ชิงฮัวพูดย้ำอีกครั้ง
ชิงฮัวพูดจบ ก็หันหลังเดินไป ครั้งนี้ เธอเดินไปจริงๆ
ส่วนในตอนนั้นซือถูเฟยก็หัวเราะขึ้นมา: “ที่นายพูดเมื่อกี้ว่าจะฆ่าคนที่อยู่รอบตัวฉัน นั่นรวมไปถึงชิงฮัว แล้วก็ลูกของชิงฮัวด้วยหรือเปล่า?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง