NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 457

บทที่ 457 โก่เอ๋อแสดงได้ดี

ทันใดนั้นส้าวส้วยก็เงียบกริบ

สีหน้าของส้าวส้วย เย็นชา แล้วพูดอีกครั้ง： “งั้นฉันพูดใหม่”

“ถ้าหากนายรังแกชิงฮัว งั้นฉันจะฆ่าทุกคนในตระกูลซือถู” ส้าวส้วยพูด

“ฉันไม่สนใจ ว่าตระกูลซือถูจะเป็นหรือตาย มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักนิด พวกเขาสำหรับฉันแล้ว ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ถึงแม้ที่ฉันมีได้อย่างทุกวันนี้ เป็นเพราะพวกเขาให้ แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาทิ้งฉันไว้ที่บ้านนอก ไม่เหลียวไม่แล ให้ฉันทนถูกคนอื่นรังแก ครอบครัวแบบนี้ ก็สมควรที่จะได้รับบทลงโทษ”

“ถ้าหากนายมีความสามารถช่วยฉันจัดการพวกเขาได้ งั้นฉันก็ต้องขอบใจนายจริงๆ ” ซือถูเฟยยังคงยิ้มอยู่แบบนั้น

“นอกจากตระกูลซือถู ครอบครัวที่เลี้ยงนายมา แล้วก็เพื่อนที่นายมีตอนเด็ก ฉันก็ฆ่าให้หมด” ส้าวส้วยพูดเสริม

ใบหน้าของซือถูเฟยเผยให้เห็นถึงความกระวนกระวาย

แสดงให้เห็นว่า คนที่เลี้ยงซือถูเฟยมา ถึงจะเป็นจุดอ่อน

“พวกเขาไม่มีความผิดอะไร นายกำลังจะฆ่าคนบริสุทธิ์” ซือถูเฟยขมวดคิ้วเข้ม แล้วพูดตำหนิส้าวส้วย

ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด： “ใช่แล้ว ฉันรู้ แต่ฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไร หรือว่านายไม่รู้เหรอ?”

ส้าวส้วยจะเก่งกาจยังไง ก็มองทะลุใจคนไม่ได้

ดังนั้น ส้าวส้วยจึงทำได้แค่ฆ่าคน

เขาทำได้แค่ฆ่าคน

“ใช่แล้ว อยู่ฉันก็เปลี่ยนความคิด รอให้ฉันฆ่าพวกเขาให้หมดก่อน หลังจากให้นายลิ้มรสความเจ็บปวดแล้ว ฉันก็จะส่งนายตามไปหาพวกเขา”

ส้าวส้วยพูดพลางหัวเราะ

ซือถูเฟยร้อนรนขึ้นมาทันที： “นายโม้ใช่มั้ย? จะฆ่าล้างตระกูลซือถู ถ้านายมีความสามารถนั้นจริง เมื่อสามปีก่อนทำไมถึงโดนเล่นจนต้องหนีล่ะ?”

“ถ้าหากนายไม่เชื่อ ก็พาคนของตระกูลซือถูมา เจอฉันก็ได้”

“ถ้าหากมีใครสักคนรอดไปได้ ก็ถือว่าฉันแพ้”

“เป็นไง?”

ส้าวส้วยเลิกคิ้วถาม： “ตระกูลซือถูชุบเลี้ยงคนมีฝีมือไว้ตั้งเยอะนี่?”

“หรือว่านายไม่ได้เรียนรู้อะไรจากคนที่มีฝีมือพวกนั้นเลยเหรอ?” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ

ไม่ใช่ว่าซือถูเฟยไม่เรียน ครั้งก่อนที่เจอกับหลิวจินหยาง ซือถูเฟยแค่แกล้งทำ

ถ้าหากซือถูเฟยลงมือขึ้นมาจริงๆ หลิวจินหยางคนนั้น ก็ต้องพิการไปแล้วแน่ๆ

แต่ว่าฝีมือของซือถูเฟยนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าส้าวส้วย ก็ดูด้อยไปเลย

เมื่อกับเมื่อครู่ ที่ส้าวส้วยลงมือ ช่องว่างที่จะให้ซือถูเฟยสวนกลับนั้นไม่มีเลย

“หวางฉางเจียงแห่งชิงซาน คือพ่อของนายใช่มั้ย?”

“ได้ยินมาว่าฝีมือของเขาบนโลกนี้ไม่มีใครเทียบเขาได้ มีเวลาเรียกเขาออกมา ฉันอยากจะให้เขารู้ ว่าใต้หล้านี้ มันกว้างใหญ่ขนาดไหน” ส้าวส้วยพูดอย่างดูถูก

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หน้าของซือถูเฟย ก็ช็อกขึ้นมาในทันที

“นายรู้ได้ยังไงว่าพ่อของฉันคือหวางฉางเจียง?” ซือถูเฟยมองส้าวส้วยอย่างเหลือเชื่อ

“ถ้าหากฉันบอกว่าฉันเดาเอาเอง นายจะเชื่อมั้ย?”

ส้าวส้วยหรี่ตาพลางหัวเราะ

“ตระกูลซือถู ยังมีหน่วยมืดซ่อนอยู่เหรอ?”

“เป็นใคร?” ซือถูเฟยถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย

“นายไม่สนใจว่าตระกูลซือถูจะอยู่หรือตายไม่ใช่หรือไง? ทำไมยังต้องฟังเรื่องสายลับล่ะ? จะสนใจไปทำไม?”

ส้าวส้วยพูด พลางตบไปที่บ่าของซือถูเฟย แล้วแนะนำ： “ถ้าหากนายไม่อยากมีส่วนร่วมในสงครามนี้ ก็ออกไปจากที่นี่ กับชิงฮัวเถอะ”

“ชิงฮัวเป็นผู้หญิงที่ดี ทำดีกับเธอ อย่าทำร้ายเธอกับลูก”

ซือถูเฟยส่ายหน้า： “ตระกูลซือถูคงไม่ปล่อยฉันจากไปหรอก”

“ถ้าหากฉันพาชิงฮัวไปจากที่นี่ด้วยกัน ตระกูลซือถูนั่นคงจะลงมือกับชิงฮัวแน่ๆ ” ซือถูเฟยพูดขึ้น

ส้าวส้วยมองอย่างไม่แคร์： “เหรอ? นั่นก็ยิ่งดี ให้พวกเขารีบลงมือ วันๆ เอาแต่หลบๆ ซ่อนๆ เป็นเต่าหลบอยู่แต่ในกระดอง”

ส้าวส้วยเม้มปาก แล้วพูด： “ฉันสองข้างของฉัน ทนไม่อยากจะฆ่าคนเต็มที”

หลังจากพูดจบ ส้าวส้วยก็หันหลังเดินไป

“ไปกันเถอะ เจ้านาย”

ส้าวส้วยพูด

หลี่ฝางมองซือถูเฟย แล้วพูด： “ซือถูเฟย นายรู้มั้ย ว่ามีผู้หญิงคนนึงชื่อโก่เอ๋อ?”

“หล่อนคือคู่หมั้นของฉัน”

ซือถูเฟยพยักหน้า แล้วพูด： “ตอนที่อยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ฉันเคยเจอหล่อนแล้วครั้งนึง”

“หล่อนหน้าตาน่ารักดี แต่ไม่เหมาะกับฉัน”

ซือถูเฟยมองหลี่ฝาง แล้วพูด： “ฉันรู้ว่าพวกนายมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ช่วยฉันบอกกับหล่อนให้ที”

หลี่ฝางส่ายหน้า สีหน้าดูลำบากใจ： “ช่างเถอะ”