NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 458

บทที่ 458 ลูกน้องฉันไม่มีคนทรยศ

เมื่อได้เห็นภาพนี้ หลี่ฝางก็ถึงกับชะงัก

เมื่อกี้ยัยผู้หญิงคนนี้ยังร้องไห้โฮอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?

ทำไมมาถึงตอนนี้ กลับดีใจราวกับคนบ้าเลยล่ะ?

โก่เอ๋อที่ยืนอยู่ขอบถนน ในใจดีใจจนหาที่เปรียบไม่ได้ เธอกระโดดโลดเต้นไม่หยุด ปากก็ยังคงร้องเย้เย้เย้อยู่อย่างนั้น ราวกับว่าตนได้พบJayChouอย่างไรอย่างนั้น

หลี่ฝางไม่ทน เขาเดินเข้าไปหาโก่เอ๋อ แล้วตบไปที่บ่าของเธอ

โก่เอ๋อสะดุ้งโหยง แล้วหันกลับมาดู เป็นหลี่ฝางนี่เอง

เธอทุบไปที่อกของตนเอง： “ตกใจหมดให้ตาย ฉันนึกว่าเป็นซือถูเฟยคนนั้นซะอีก”

พูดจบ โก่เอ๋อก็พุ่งเข้ามา กอดหลี่ฝางไว้

หลี่ฝางงงอีกครั้ง

“เธอทำอะไรเหนี่ย? ซือถูเฟยยังอยู่ตรงนั้นนะ ถ้าเขาเดินออกมาเห็น จะแย่ขนาดไหน ตอนนี้เธอยังเป็นคู่หมั้นของเขานะ” หลี่ฝางรีบผลักโก่เอ๋อออก

ตอนที่ผละออก หลี่ฝางไม่ระวังมือไปโดนหน้าอกของโก่เอ๋อ

ในตอนนั้น หลี่ฝางก็เหมือนถูกไฟช็อต รีบเก็บมือกลับมา

จากนั้น หน้าของหลี่ฝาง ก็แดงอยู่ครู่

โก่เอ๋อก็เหมือนว่าจะไม่ได้รู้สึกถึงมัน เธอยังคงดีใจอยู่อย่างนั้น： “หลี่ฝาง ฉันต้องขอบใจนายมากจริงๆ นายเป็นผู้มีพระคุณของฉันได้เลย”

“นายรู้มั้ย? ทุกคืนฉันฝัน ฝันว่าได้ยกเลิกการหมั้นกับซือถูเฟยนั่น”

“คาดไม่ถึง ในที่สุดวันนี้ฝันของฉันก็เป็นจริง”

“ดีใจ！”

โก่เอ๋อกำมือ และก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจอีกครั้ง

หลี่ฝางยิ้มอย่างเลิ่กลั่ก โก่เอ๋อดีใจจนเป็นขนาดนี้ แต่หลี่ฝางกับดีใจไม่ออก

เพราะว่าความสุขของโก่เอ๋อ มันเกิดขึ้นจากซือถูเฟย

ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่ค่อยสนิทกับซือถูเฟย แต่ซือถูเฟยก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตชิงฮัวไว้

ถ้าหากซือถูเฟยถูกทำร้ายถึงตาย งั้นชีวิตของชิงฮัว ก็คงไม่ได้ดีไปกว่านั้นเท่าไหร่หรอก

หลี่ฝางพูดกล่อมโก่เอ๋อ： “โก่เอ๋อ ฉันว่าเธออย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับปู่ของเธอเลยนะ ถ้าปู่ของเธอรู้ขึ้นมา คิดว่าตัวเองถูกหลอก ถึงตอนนั้น ซือถูเฟยก็ตายแน่ๆ เลยสิ”

“เขาก็หลอกคุณปู่ฉันจริงๆ ไม่ใช่เหรอไง”

“ถึงแม้จะเป็นที่เมืองหลวง ก็มีไม่กี่คนที่กล้าหลอกคุณปู่ฉัน หึ ซือถูเฟยคนนี้ ฉันว่าเขาคงจะใช้ชีวิตมาจนเบื่อแล้ว”

โก่เอ๋อหึ แล้วพูดอย่างคลุมเครือ： “ไม่ใช่แค่ซือถูเฟย ยังมีตระกูลซือถู พวกเขารังแกพวกฉัน ยังไงก็ต้องชดใช้”

โก่เอ๋อพูดอย่างดุดัน จากนั้นก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเตรียมตัวโทรออก

หลี่ฝางห้ามไว้หลายที แต่ก็ห้ามไม่อยู่

โก่เอ๋อฟ้อง ในสายทันที หลังจากโทรศัพท์เสร็จ โก่เอ๋อก็ยิ้มอย่างพอใจ： “คุณปู่ฉันพูดแล้ว ยังไงก็ต้องให้ตระกูลซือถูอธิบายกับฉัน”

“อีกอย่าง เขาก็อนุญาตให้ฉัน อยู่ที่เมืองเอกต่อแล้ว”

“อยู่ที่เมืองเอกต่อ? หมายความว่าไง? เธอไม่กลับไปแล้วเหรอ?” หลี่ฝางถามโก่เอ๋อ

“กลับไปทำไมล่ะ? อยู่ที่เมืองหลวงสนุกเหมือนอยู่ที่ตรงไหน อยู่ที่เมืองหลวง ทุกคนก็รู้ถึงฐานะของฉัน ถึงแม้จะไม่รู้ ก็ไม่กล้ามาก่อกวนฉัน ทุกๆ วันมีแต่บอดี้การ์ดคอยตาม รำคาญพวกเขาจะตายจริงๆ นายคิดดูฉันไม่ใช่หมีแพนด้าในสวนสัตว์นะ ทำไมพวกเขาต้องทำกับฉันแบบนี้ ไม่อิสระเลยสักนิด” โก่เอ๋อบ่น

“เอาละ เจอกันพรุ่งนี้”

หลังจากที่บ่นไปหลายนาที ก็โบกมือให้หลี่ฝาง： “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีแฟนนะ ฉันล่ะอยากจะจูบนายสักทีจริงๆ ”

“ถึงยังไงนายก็ช่วยฉันไว้มาก”

“อย่าดีกว่า นี่เธอขอบคุณฉัน หรือว่าแก้แค้นฉันกันแน่เหนี่ย” หลี่ฝางส่ายหน้า

“อ้าวเฮ้ย หลี่ฝาง นายหมายความว่าไงเหนี่ย หรือว่าฉันหน้าตาไม่น่ารักหรือไง? นายรู้มั้ยที่เมืองหลวง มีคุณชายกี่คนมาตามจีบฉันนะ? ฉันจะจูบนาย นายกลับพูดแบบนี้！”

“ไม่ได้และ ถึงยังไงฉันก็ไม่ชอบขี้หน้าแฟนนายอยู่แล้ว ฉันจะแกล้งหล่อนหน่อย！”

พูดจบ โก่เอ๋อก็กระโดดขึ้นมา แล้วจูบไปทาง ปากของหลี่ฝาง

แต่หลี่ฝางเตรียมรับมือไว้ทัน จึงใช้มือขึ้นมาบังปากของโก่เอ๋อไว้ ไม่ให้เธอทำไม่ดี

“อ้าวเฮ้ย นี่มันจูบแรกของฉันเลยนะ นายกลับรังเกียจฉัน”

โก่เอ๋อกัดฟัน เท้าเอว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆ ： “ถ้าหากอยู่ในที่ของฉัน นายกล้าทำกับฉันแบบนี้ ฉันจะหาคนมาเฉือนปากนายทิ้ง”