NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 459

สรุปบท บทที่ 459 ต้องเสียสละ ถึงจะได้รับ: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

อ่านสรุป บทที่ 459 ต้องเสียสละ ถึงจะได้รับ จาก NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง โดย เฉียงเกอ9527

บทที่ บทที่ 459 ต้องเสียสละ ถึงจะได้รับ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เฉียงเกอ9527 อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

บทที่ 459 ต้องเสียสละ ถึงจะได้รับ

“หมายความว่ายังไงครับ?” ส้าวส้วยมองหลี่ต๋าคาง อย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“เฮ้อ เด็กคนนี้ ปกติก็ฉลาดนี่ ทำไมเจอชิงฮัวแล้ว ถึงได้กลายเป็นคนโง่ได้ขนาดนี้นะ?” หลี่ต๋าคางถอนหายใจ คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำ เมื่อก่อน ส้าวส้วยเคยชอบชิงฮัวจริงๆ

แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังคงชอบอยู่

สีหน้าของส้าวส้วยเปลี่ยนเป็นซับซ้อน นอกจากจะกระอักกระอ่วนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความหมดหนทางและเจ็บปวดอยู่ด้วย

“จื๋อป๋าย......ไม่ได้ทรยศจริงๆ เหรอ?” ส้าวส้วยพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า: “เขาไม่มีทางทรยศฉัน”

“ลูกพี่ใหญ่ พบกับจื๋อป๋ายแล้วเหรอครับ?” ส้าวส้วยยิงคำถามต่อ

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า: “เปล่า”

“จื๋อป๋ายเคยติดต่อหาลูกพี่ใหญ่?” ส้าวส้วยถามต่ออีกครั้ง

หลี่ต๋าคางยังคงส่ายหน้า: “ก็เปล่า”

ทันใดนั้น หน้าของส้าวส้วย ก็มีความโมโหเกิดขึ้น

“ลูกพี่ใหญ่ ท่านไม่เคยพบจื๋อป๋าย แล้วก็ไม่เคยได้รับการติดต่อจากมัน ทำไมท่านถึงยังกัดฟันพูด ว่าจื๋อป๋ายไม่ได้ทรยศท่านอีก?”

ส้าวส้วยมองหลี่ต๋าคางพลางตั้งคำถาม: “ลูกพี่ใหญ่ ชิงฮัวถูกพิษ ผมเห็นมากับตา เมื่อก่อนเธอก็เคยเรียนการต่อสู้กับผมอยู่ช่วงนึง ร่างกายเธอแข็งแรงขนาดนั้น แต่มาวันนี้ กับอ่อนแอมากๆ เกรงว่าถ้ามีลม ก็จะถูกลมพัดปลิวล้มได้เลย”

“ผมแอบจับชีพจรของเธอ สถานการณ์ของเธอไม่สู้ดี เกรงว่าอีกไม่นาน เธอก็จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว”

ส้าวส้วยพูดอย่างร้อนรน: “เธอบอกกับผมเอง ว่าจื๋อป๋ายแฉพวกเธอ”

“นอกจากชิงฮัว คนอื่นตายกันหมด”

ส้าวส้วยพูด พลางทำสีหน้าอาฆาตแค้นสุดๆ : “จื๋อป๋ายทำร้ายจนคนอื่นต้องตายไปตั้งเยอะ นี่ยังไม่เรียกว่าทรยศอีกเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น ใบหน้าของหลี่ต๋าคาง ก็แสดงให้เห็นถึงความไม่เป็นธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัด

แบบไม่ปกติ นั่นคือรู้สึกผิด โทษตัวเอง แล้วเจ็บปวด......

“เฮ้อ”

ในตอนนั้น หลี่ต๋าคางก็ถอนหายใจ

“ส้าวส้วย เวลานี้ ฉันพูดกับนายตอนนี้นายก็ไม่เข้าใจ แต่ว่าหากมีวันไหนที่นายต้องเจอกับจื๋อป๋ายขึ้นมาจริงๆ ก็ไว้ชีวิตเขาเถอะ”

หลี่ต๋าคางพูดอย่างหนักแน่น: “นายแค่จำไว้ว่า ในใจของเขามีความยากลำบากอยู่ก็พอแล้ว”

“ลูกพี่ใหญ่ จื๋อป๋ายทำร้ายคนจนตายไปตั้งเยอะ ทำไมท่านถึงยังปกป้องมันด้วย?”

“ผมรู้ว่าท่านเลี้ยงเขาโตมากับมือ แต่ไม่เจอกันสามปี คนก็เปลี่ยนกันได้” ส้าวส้วยพูดอย่างร้อนรน

หลี่ต๋าคางเงยหน้า แล้วมองส้าวส้วยด้วยสายตาที่เหมือนไฟช็อต: “ถ้าหากพวกเราไม่เจอกันสามปี นายจะทรยศฉัน? จะเป็นศัตรูกับฉันเหรอ?”

ส้าวส้วยตอบในทันที: “แน่นอนว่าไม่”

“จื๋อป๋ายก็เหมือนกับนาย เขาก็ไม่ทำ” หลี่ต๋าคางพูด

ส้าวส้วยริมฝีปากสั่น อยากจะพูด แต่ก็กลั้นเอาไว้

ส้าวส้วยติดตามหลี่ต๋าคางมาหลายปี เขาจึงรู้จักหลี่ต๋าคางดี

สิ่งที่หลี่ต๋าคางตัดสินใจแล้ว ไม่ใช่ส่งที่คนอื่นจะมาพูดคำสองคำ ก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจได้

หลี่ต๋าคางตัดสินแล้วว่าจื๋อป๋ายไม่ได้ทรยศ......

ส้าวส้วยก็ไม่รู้จะพูดยังไง: “ลูกพี่ใหญ่ ชิงฮัวอยากพบท่านสักครั้ง”

“อืม” หลี่ต๋าคางพยักหน้า แล้วพูด: “ฉันรู้แล้ว”

“นายออกไปก่อนเถอะ ฉันยังมีเรื่องจะคุยกับท่านจวน” หลี่ต๋าคางปัดมือ พลางพูด

ส้าวส้วยถาม: “ลูกพี่ใหญ่ ท่านไม่ถามถึงที่อยู่ของชิงฮัวเหรอครับ?”

“ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน และก็รู้ว่าในอนาคตเธอจะไปที่ไหน ฉันจะไปพบเธอ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้......ยังไม่ถึงเวลา” หลี่ต๋าคางพูดอย่างนิ่งๆ

หลังจากนั้นไม่กี่สิบวินาที หลี่ต๋าคางก็พูดเสริม: “รอให้พวกเราหาพวกสี่ตระกูลใหญ่ให้เจอก่อน ฉันค่อยไปพบเธอ”

“แต่......แต่เธอมีข่าวสารจะรายงานท่าน” ส้าวส้วยพูด

“ฉันรู้ แต่ข่าวสารที่ชิงฮัวมี มีแต่เรื่องที่ไม่เป็นผลดีกับเรา”

หลี่ต๋าคางหัวเราะเหอะๆ มองส้าวส้วยพลางพูด: “ส้าวส้วย ถ้าในมือชิงฮัว มีข่าวสารสำคัญของตระกูลซือถูจริงๆ นายคิดว่า ตระกูลซือถูจะปล่อยให้เธอมีชีวิตรอดมาเจอฉันงั้นเหรอ?”

ส้าวส้วยชะงักไปทันที

ลุงเฉียนมองส้าวส้วย แล้วส่ายหน้า: “คืนนี้เรื่องที่นายออกไปเจอชิงฮัว พวกฉันรู้แล้ว”

“พวกลุงจับตาดูชิงฮัวอู่ตลอด?” ส้าวส้วยมองลุงเฉียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่แล้ว พวกเราหาชิงฮัวเจอนานแล้ว แต่ว่าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น และยิ่งไม่กล้าบอกกับนาย เพราะว่าตอนนี้ชิงฮัว รักซือถูเฟยแล้ว แถมยังมีลูกกับเขาด้วย”

“จื๋อป๋ายคนนั้น......สรุปแล้วเขาหักหลังหรือเปล่า?”

“ในตอนนี้ไม่กล้าตัดสิน ทั้งหมดล้วนเป็นแค่เรื่องที่พวกเราคาดเดากันเอง” ลุงเฉียนพูดด้วยน้ำเสียงไม่ชัดเจน

“แต่นายยังจำได้มั้ย ตอนที่พวกนายยังเล็กๆ จื๋อป๋ายเพื่อที่จะชนะเกมที่ไม่สำคัญอะไร ก็ตัดสินใจตัดนิ้วของตัวเองข้างนึงทิ้งทันที”

“ตอนนั้นนายตกใจแทบแย่ แต่เขาก็หัวเราะพลางพูดว่า ‘เขาชนะแล้ว’ ”

ลุงเฉียนพูดจบ ส้าวส้วยก็พยักหน้าตอบ: “แน่นอนว่าจำได้ ตอนนั้นลูกพี่ใหญ่ยังด่าเขาอยู่เลย”

“ใช่แล้ว จื๋อป๋ายเขาก็คือคนที่เพื่อเป้าหมายของตัวเองแล้ว จะไม่ลังเลที่จะแลกด้วยอะไรทั้งหมด เขากล้าที่จะเสียสละตนเอง และก็กล้าที่จะสละคนอื่น ในตัวของเขามีความยอมเสียสละอยู่ ซึ่งพวกนายไม่มี”

“ตั้งแต่เล็กจนโต จื๋อป๋ายก็เป็นแบบนี้ ในหน่วยมืด เขาคือคนที่เก่งที่สุด และก็เป็นคนที่บ้าระห่ำที่สุด”

“ในตอนนั้นคนที่ส่งเข้าตระกูลซือถูไป ล้วนแต่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของจื๋อป๋าย ไม่ว่าจะเป็นชิงฮัว อะซิง หรือว่าอะเหยา”

“ใช่แล้ว ส้าวส้วย นาก็รู้ว่าอะเหยาเก่งเรื่องอะไรใช่มั้ย?” ลุงเฉียนมองส้าวส้วยพลางถาม

“อะเหยาเกิดในครอบครัวแพทย์แผนจีน ตั้งแต่เล็กก็ช่วยคนในครอบครัวเก็บยาหายา......ความสามารถที่ดีที่สุดของเขา นั่นก็คือใช้จมูกของตัวเอง ดมแค่นิดเดียวก็สามารถบอกชื่อยาทั้งหมดได้”

“อีกทั้งไม่ว่าจะเป็นพืช ยาจีน มีพิษหรือไม่มีพิษ เขาสามารถดมออกหมด” ส้าวส้วยตอบ

“ใช่แล้ว ถ้าหากในอาหารมีพิษ อะเหยาไม่มีทางไม่รู้” ลุงเฉียนพยักหน้า แล้วพูด

“แล้วก็อะเหยากับจื๋อป๋าย ก็เข้ามาร่วมกับพวกเราพร้อมกัน ความเป็นเพื่อนของพวกเขา ไม่ได้น้อยไปกว่านายกับโหจื่อเลย”

ลุงเฉียนส่ายหน้า แล้วถอนหายใจพลางพูด: “เฮ้อ เสียดายเด็กคนนี้จริงๆ ”

“นั่นก็ไม่ใช่เพราะจื๋อป๋ายฆ่าเขาเหรอ?”

“ฉันพูดมาขนาดนี้แล้ว หรือว่านายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” ลุงเฉียนมองส้าวส้วยอย่างผิดหวังเล็กน้อย

“ถ้าอะเหยาไม่อยากตาย นายคิดว่า เขาจะกินอาหารที่มีพิษพวกนั้นเหรอ?”

ลุงเฉียนขมวดคิ้ว: “เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการตาย เขาอยากจะใช้การตายของเขา ช่วยให้จื๋อป๋ายสมหวัง”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง