NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 459

บทที่ 459 ต้องเสียสละ ถึงจะได้รับ

“หมายความว่ายังไงครับ?” ส้าวส้วยมองหลี่ต๋าคาง อย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“เฮ้อ เด็กคนนี้ ปกติก็ฉลาดนี่ ทำไมเจอชิงฮัวแล้ว ถึงได้กลายเป็นคนโง่ได้ขนาดนี้นะ?” หลี่ต๋าคางถอนหายใจ คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำ เมื่อก่อน ส้าวส้วยเคยชอบชิงฮัวจริงๆ

แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังคงชอบอยู่

สีหน้าของส้าวส้วยเปลี่ยนเป็นซับซ้อน นอกจากจะกระอักกระอ่วนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความหมดหนทางและเจ็บปวดอยู่ด้วย

“จื๋อป๋าย......ไม่ได้ทรยศจริงๆ เหรอ?” ส้าวส้วยพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า： “เขาไม่มีทางทรยศฉัน”

“ลูกพี่ใหญ่ พบกับจื๋อป๋ายแล้วเหรอครับ?” ส้าวส้วยยิงคำถามต่อ

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า： “เปล่า”

“จื๋อป๋ายเคยติดต่อหาลูกพี่ใหญ่?” ส้าวส้วยถามต่ออีกครั้ง

หลี่ต๋าคางยังคงส่ายหน้า： “ก็เปล่า”

ทันใดนั้น หน้าของส้าวส้วย ก็มีความโมโหเกิดขึ้น

“ลูกพี่ใหญ่ ท่านไม่เคยพบจื๋อป๋าย แล้วก็ไม่เคยได้รับการติดต่อจากมัน ทำไมท่านถึงยังกัดฟันพูด ว่าจื๋อป๋ายไม่ได้ทรยศท่านอีก?”

ส้าวส้วยมองหลี่ต๋าคางพลางตั้งคำถาม： “ลูกพี่ใหญ่ ชิงฮัวถูกพิษ ผมเห็นมากับตา เมื่อก่อนเธอก็เคยเรียนการต่อสู้กับผมอยู่ช่วงนึง ร่างกายเธอแข็งแรงขนาดนั้น แต่มาวันนี้ กับอ่อนแอมากๆ เกรงว่าถ้ามีลม ก็จะถูกลมพัดปลิวล้มได้เลย”

“ผมแอบจับชีพจรของเธอ สถานการณ์ของเธอไม่สู้ดี เกรงว่าอีกไม่นาน เธอก็จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว”

ส้าวส้วยพูดอย่างร้อนรน： “เธอบอกกับผมเอง ว่าจื๋อป๋ายแฉพวกเธอ”

“นอกจากชิงฮัว คนอื่นตายกันหมด”

ส้าวส้วยพูด พลางทำสีหน้าอาฆาตแค้นสุดๆ ： “จื๋อป๋ายทำร้ายจนคนอื่นต้องตายไปตั้งเยอะ นี่ยังไม่เรียกว่าทรยศอีกเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น ใบหน้าของหลี่ต๋าคาง ก็แสดงให้เห็นถึงความไม่เป็นธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัด

แบบไม่ปกติ นั่นคือรู้สึกผิด โทษตัวเอง แล้วเจ็บปวด......

“เฮ้อ”

ในตอนนั้น หลี่ต๋าคางก็ถอนหายใจ

“ส้าวส้วย เวลานี้ ฉันพูดกับนายตอนนี้นายก็ไม่เข้าใจ แต่ว่าหากมีวันไหนที่นายต้องเจอกับจื๋อป๋ายขึ้นมาจริงๆ ก็ไว้ชีวิตเขาเถอะ”

หลี่ต๋าคางพูดอย่างหนักแน่น： “นายแค่จำไว้ว่า ในใจของเขามีความยากลำบากอยู่ก็พอแล้ว”

“ลูกพี่ใหญ่ จื๋อป๋ายทำร้ายคนจนตายไปตั้งเยอะ ทำไมท่านถึงยังปกป้องมันด้วย?”

“ผมรู้ว่าท่านเลี้ยงเขาโตมากับมือ แต่ไม่เจอกันสามปี คนก็เปลี่ยนกันได้” ส้าวส้วยพูดอย่างร้อนรน

หลี่ต๋าคางเงยหน้า แล้วมองส้าวส้วยด้วยสายตาที่เหมือนไฟช็อต： “ถ้าหากพวกเราไม่เจอกันสามปี นายจะทรยศฉัน? จะเป็นศัตรูกับฉันเหรอ?”

ส้าวส้วยตอบในทันที： “แน่นอนว่าไม่”

“จื๋อป๋ายก็เหมือนกับนาย เขาก็ไม่ทำ” หลี่ต๋าคางพูด

ส้าวส้วยริมฝีปากสั่น อยากจะพูด แต่ก็กลั้นเอาไว้

ส้าวส้วยติดตามหลี่ต๋าคางมาหลายปี เขาจึงรู้จักหลี่ต๋าคางดี

สิ่งที่หลี่ต๋าคางตัดสินใจแล้ว ไม่ใช่ส่งที่คนอื่นจะมาพูดคำสองคำ ก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจได้

หลี่ต๋าคางตัดสินแล้วว่าจื๋อป๋ายไม่ได้ทรยศ......

ส้าวส้วยก็ไม่รู้จะพูดยังไง： “ลูกพี่ใหญ่ ชิงฮัวอยากพบท่านสักครั้ง”

“อืม” หลี่ต๋าคางพยักหน้า แล้วพูด： “ฉันรู้แล้ว”

“นายออกไปก่อนเถอะ ฉันยังมีเรื่องจะคุยกับท่านจวน” หลี่ต๋าคางปัดมือ พลางพูด

ส้าวส้วยถาม： “ลูกพี่ใหญ่ ท่านไม่ถามถึงที่อยู่ของชิงฮัวเหรอครับ?”

“ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน และก็รู้ว่าในอนาคตเธอจะไปที่ไหน ฉันจะไปพบเธอ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้......ยังไม่ถึงเวลา” หลี่ต๋าคางพูดอย่างนิ่งๆ

หลังจากนั้นไม่กี่สิบวินาที หลี่ต๋าคางก็พูดเสริม： “รอให้พวกเราหาพวกสี่ตระกูลใหญ่ให้เจอก่อน ฉันค่อยไปพบเธอ”

“แต่......แต่เธอมีข่าวสารจะรายงานท่าน” ส้าวส้วยพูด

“ฉันรู้ แต่ข่าวสารที่ชิงฮัวมี มีแต่เรื่องที่ไม่เป็นผลดีกับเรา”

หลี่ต๋าคางหัวเราะเหอะๆ มองส้าวส้วยพลางพูด： “ส้าวส้วย ถ้าในมือชิงฮัว มีข่าวสารสำคัญของตระกูลซือถูจริงๆ นายคิดว่า ตระกูลซือถูจะปล่อยให้เธอมีชีวิตรอดมาเจอฉันงั้นเหรอ?”

ส้าวส้วยชะงักไปทันที