NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 462

บทที่ 462 แม่งเอ๊ยนี่แกบ้าหรือเปล่า

พอออกมาจากที่ลุกเฉียน ก็มาที่ส้าวส้วย

ส้าวส้วยถามอย่างประหลาดใจ“ลุงเฉียนคุยอะไรกับคุณ ”

“ก็ไม่มีอะไร ก็แค่บอกฉันว่า พื้นที่ส่วนใหญ่ของเหยสงได้ยึดครองไว้แล้ว เขาอยากยกพื้นที่เหยสง มอบให้หวางเห้าดูแล”

“อีกอย่าง หวางเห้ามีคนอยู่ในมือไม่มาก ก็เคยคิดจะให้ฉันไปคุยกับพวกหวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ ลองไปถามดูว่าพวกเขาเต็มใจจะช่วยหรือเปล่า”

ได้ยินถึงตรงนี้ ส้าวส้วยก็ส่ายหน้า “พวกหวงว่างโก๋ เป็นพวกรุ่นเก่าในวงการทั้งนั้น”

“ถ้าพูดถึงตำแหน่งในวงการ แม้ว่าชางสู้จะกลับมาได้ ก็ต้องเรียกเขาว่าพี่ใหญ่”

“ยกพื้นที่ให้หวางเห้า แล้วให้หวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ช่วยหนุน นี่จะเป็นไปได้เหรอ”ส้าวส้วยส่ายหัว แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ก็ลุงเฉียนพูดแบบนี้เอง”หลี่ฝางพูดอย่างสงบ

หลี่ฝางคิดในใจ ในเมื่อลุงเฉียนพูดแบบนี้แล้ว ต้องมีเหตุผลแน่นอน

ตัวเองลองไปคุยดูก่อน ถ้าคุยไม่ได้ ก็ให้ลุงเฉียนโทรศัพท์ไปคุย

“ลุงเฉียนคุยกับคุณแค่นี้เหรอ”ส้าวส้วยยังคงไล่ถามต่อ

“ยังพูดถึงเรื่องโก่เอ๋อด้วย ลุงเฉียนบอกว่าสถานะของโก่เอ๋อไม่ธรรมดา ปู่ของเธอ…….”

ไม่รอให้หลี่ฝางพูดจบ ส้าวส้วยก็ตัดบทของหลี่ฝางทันที “แล้วยังมีเรื่องอะไรอีก”

“ไม่มีแล้ว”หลี่ฝางส่ายหน้า

“เจ้านาย ถ้าหากลุงเฉียนพูดกับคุณแค่นี้ เขาคงไม่ต้องหันหลังให้ผมหรอก”ส้าวส้วยพูด

ส้าวส้วยไม่โง่ ตอนที่ลุงเฉียนลากตัวหลี่ฝางไปอีกฟาก ส้าวส้วยก็ดูออกแล้วว่าต้องไม่ปกติ

หลี่ฝางคริ่นคิด ไม่ได้ปิดบังต่อไป “ลุงเฉียนบอกให้ฉันหาคู่ให้นาย ”

“จุ้นจริงๆ”

ส้าวส้วยส่ายหน้า “ผมก็แค่เห็นชิงฮัวเป็นน้องสาว ทำไมทุกคนถึงไม่เชื่อผมเลย เห้อ”

เมื่อมองดูเวลา นี่ก็ค่ำแล้ว

หลี่ฝางกับส้าวส้วย หาโรงแรมเพื่อพักผ่อน

กลางดึก หลี่ฝางนอนไม่หลับ ก็เลยไปยังดาดฟ้าของโรงแรม

จุดนี้ สามารถมองเห็นวิวของเมืองเอกได้ทั้งหมด

“ส้าวส้วย？”

ด้านข้างของดาดฟ้า เงาร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ที่วางอยู่ตรงหน้าเขา เป็นขวดเบียร์มากมาย

เดินไปตรงหน้าหลายก้าว หลี่ฝางพบว่า เป็นส้าวส้วยจริงๆด้วย

“นี่นายทำอะไรของนาย”มองส้าวส้วย หลี่ฝางถามขึ้นด้วยใยหน้าที่หวาดกลัว

นี่เป็นโรงแรมที่สูงที่สุดในเมืองเอก สูงหลายร้อยเมตร นี่ถ้าตกลงไปละก็ แม้ว่าส้าวส้วยจะมีฝีมือเก่งกาจแค่ไหน ก็มีแค่ตายกับตายเท่านั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ข้างๆของส้าวส้วย ที่มีขวดเบียร์ว่างเปล่าเจ็ดแปดขวดวางอยู่

“เจ้านาย คุณมาได้ยังไง”ได้ยินเสียงของหลี่ฝาง ส้าวส้วยรู้สึกตกใจนิดหน่อย

แต่ก็ยิ้ม“เจ้านายจะขึ้นมาดื่มหน่อยไหม”

“ฉันไม่ขึ้นไป นายลงมาได้ไหม”

“ถ้านายอยากดื่มเหล้า ฉันไปกับนายก็ได้ พวกเราไปดื่มที่บาร์กัน ไปดื่มในโรงแรม หรือหาร้านข้างทางก็ได้ ถ้านายกลัวว่าคนจะเยอะ พวกเราไปดื่มในห้องก็ได้ แต่นายทำไมต้องมาดื่มที่ดาดฟ้าด้วยเล่า มันอันตรายมากนะ ”หลี่ฝางสีหน้าตกใจจนเหงื่อแตก

แม้ว่าหลี่ฝางรู้จักส้าวส้วยเพียงไม่นาน แต่ก็ก่อเกิดความรู้สึกผูกพันแล้ว

หลี่ฝางรู้ หากไม่ใช่ส้าวส้วย ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายไปกี่ครั้งแล้ว

ส้าวส้วยหัวเราะ กระโดดลงมา “ช่างเถอะ ไม่ดื่มแล้ว”

“ปล่อยวางได้แล้วเหรอ”หลี่ฝางถามด้วยน้ำเสียงเบา

“ไม่”ส้าวส้วยส่ายหน้า

ในที่สุดส้าวส้วยก็ยอมรับว่าตัวเองชอบชิงฮิวแล้ว

“ผมจะปล่อย และอวยพรให้เธอด้วย”ส้าวส้วยพูดด้วยสีหน้านิ่ง

หลี่ฝางไม่ว่าอะไร ถ้าหากชื่นชอบด้วยใจจริง การลืมอีกฝ่าย เป็นเรื่องที่ยากเย็นเรื่องหนึ่งทีเดียว

ถ้าจะให้หลี่ฝางลืมลู่หลุ่ย นั่นคงทำไม่ได้ชัวร์

แต่ส้าวส้วยนอกจากจะลืมให้ลงแล้ว ก็ไม่มีตัวเลือกอื่น

เพราะชิงฮัวมีคนในดวงใจ และมีลูกแล้ว

ส้าวส้วยเน้นย้ำเสมอ ว่าคิดกับชิงฮัวแค่น้องสาว ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะเป็นชิงฮัวที่ตลอดมาก็คิดกับส้าวส้วยแค่พี่ชายเท่านั้น

หลี่ฝางไม่กล้าจะคิดเลย ถ้าลู่หลุ่ยไปรักกับชายอื่น แล้วมีลูก เขาจะมีจุดจบอย่างไร

ถึงตอนนั้น หัวใจของเขาจะเจ็บปวดแค่ไหน

เดิมทีหลี่ฝางคิดว่าจะกลับไปดื่มกับส้าวส้วยที่ห้องพัก แต่ถูกส้าวส้วยปฏิเสธ

รุ่งเช้าของวันที่สอง ส้าวส้วยขับรถพาหลี่ฝางกลับไปที่สุ่ยมู่