NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 464

บทที่ 464 เจ้านาย ผมมาสายแล้ว

และตอนนี้เอง ถังจิ้นก็ลุกขึ้นกะทันหัน เตะไปที่ขาเก้าอี้ของตู้เฟย

เสียงดังปัง ตู้เฟยล้มลงสองขาชี้ฟ้า

ตู้เฟยตบก้นลุกขึ้นมา สองตาแดงก่ำมองถังจิ้น

“เตะฉันทำไม อยากตายหรือไง”

ถังจิ้นมองตู้เฟยอย่างไม่พอใจ “ถ้าแกยังจ้องฉันอีกนะ ฉันจะควักดูตาแกออกมาคอยดู”

เดิมทีหลี่ฝางคิดว่า ตามนิสัยของตู้เฟยนั้น เขาคงต้องชกต่อยกับถังจิ้นแน่

แต่ใครจะไปรู้ ตู้เฟยก็เพียงแค่จับเก้าอี้กลับมาวาง แล้วนั่งลงใหม่

เหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

นิ่งผิดปกติ นิ่งจนน่ารังแก

คนในห้อง ต่างก็นินทาซุบซิบว่าถังจิ้นนั้นรังแกคนอื่น

และทุกคนก็ดูออก ว่าตอนนี้ถังจิ้นนั้น เป็นหมารับใช้ของหลี่ฝาง

แค่เวลาสั้นๆ ความหวาดกลัวที่ทุกคนมีต่อหลี่ฝาง ก็มีมากขึ้น

แน่นอน หลี่ฝางก็ไม่ได้สนใจ

หลี่ฝางเพียงแต่รู้สึกว่า ตู้เฟยเปลี่ยนไป มากจริงๆ

มากจนไม่อยากจะเชื่อ

ตอนเลิกเรียน หลิวเฉินมาที่ห้องเรียนของหลี่ฝาง บอกกับหลี่ฝางว่า ให้เขาไปที่หน้าประตูมหาลัย

หลัวเฉินไปแล้ว หลี่ฝางก็กวักมือ เรียกถังจิ้นเข้ามา

ถั้งจิ้นเดินเข้าไป ถามอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายหลี่ คุณเรียกผมมีเรื่องอะไร”

ถังจิ้นยังคงคิดว่าหลี่ฝางจะให้เขาจัดการตู้เฟย จึงถูกหมัดไปมาพูดว่า“เดี๋ยวหลังเลิกเรียน ผมจะช่วยคุณสั่งสอนมันสักตั้ง”

“ตู้เฟยเหรอ ช่างเถอะ”

หลี่ฝางถามถังจิ้น “พ่อของหลิวเฉินชื่ออะไร”

“หลิวต้าหนึง เป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ตอนนี้เขาอยู่กับหวางเห้า ยิ่งกร่างเข้าไปใหญ่ แม้ต่พี่ซินปาเขายังไม่มองอยู่ในสายตา ”ถังจิ้นพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี

หลี่ฝางอืมหนึ่งเสียง ควักมือถือออกมา โทรหาหวางเห้า “เจ้านาย คุณหาผมเหรอ”พอรับโทรศัพท์ หวางเห้าก็พูดขึ้นอย่างเคารพ

“ลูกน้องของนาย มีคนที่ชื่อหลิวต้าหนึงด้วยใช่ไหม”หลี่ฝางเลิกคิ้ว

ถามตรงๆไม่อ้อมค้อม

“เจ้านาย คุณรู้ได้ยังไง อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย หลิวต้าหนึงคนนี้ความสามารถไม่เบาเชียว ลงมือโหดเหี้ยม มีหูตาเพียบ……”หวางเห้าเริ่มอวยขึ้นมา

แต่หวางเห้ายังอวยได้ไม่กี่คำ ก็ถูกหลี่ฝางตัดบทซะก่อน “โหดก็จริง เมื่อกี้ลูกชายเขามาขู่ฉัน อีกเดี๋ยวหลิวต้าหนึงคงได้ตีขาฉันหักแน่”

“หวางเห้า ทำได้ดีนี่ คิดอยากจะหักหลังกันหรือไง”

“ลูกน้องนาย จะกำจัดฉัน”หลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมประชด ไม่ช้า หวางเห้าก็พูดว่า “เรื่องอย่างนี้ ทำไมผมไม่รู้”

“เจ้านาย คุณไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม ไอ้หลิวต้าหนึงถึงมันจะกล้าแค่ไหน ก็คงไม่กล้าลงมือกับคุณแน่ ”หวางเห้าเอ่ยอย่างสงสัย

หลี่ฝางหัวเราะหึหึ “เอาล่ะ มาดูด้วยตาตัวเองที่หน้าประตูมหาลัยเถอะ”

“ภายในสิบนาที ฉันจะไปถึงหน้าประตูมหาลัย ถ้าหากนายมาไม่ได้ หลังจากนี้ ก็ไม่ต้องมาทำงานให้ฉันอีก”หลี่ฝางพูดจบ ก็กดวางสายทันที

วางสายโทรศัพท์แล้ว หลี่ฝางพูดอย่างผิดหวังอยู่บ้าง “หวางเห้าคนนี้ ใช้คนไปมั่วจริงๆ”หลี่ฝางถอนหายใจในใจ เห็นที หวางเห้าจะขาดคนจริงๆ หากเป็นเมื่อก่อน คนที่ไม่ซื่อสัตย์อย่างหลิวต้าหนึง หวางเห้าคงไม่ใช้งานแน่นอน

แต่ตอนนี้ หวางเห้าคุมพื้นที่ใหญ่ขึ้น เขาต้องการคน ก็เลยทำให้หาคนในเวลาสั้นๆไม่ได้ เรื่องนี้หลี่ฝางก็ไม่โทษเขา

หลี่ฝางมองไปที่ถังจิ้น ถามขึ้น “ใช่แล้ว ถังจิ้น ช่วงนี้พี่ซินปาเป็นยังไงบ้าง กำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่”

“ช่วงนี้พี่ซินปาทำธุรกิจนิดหน่อย ช่วยคนอื่นดูแลร้าน ก็แค่ไนต์คลับธรรมดา นี่ก็จะเจ๊งอยู่รอมร่อแล้ว”ถังจิ้นพูด

“ให้เขาไปหาหวางเห้า”หลี่ฝางพูด “บอกว่าฉันเป็นคนแนะนำ”

“ขอบคุณคุณชายหลี่ ขอบคุณคุณชายหลี่”ถังจิ้นมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

ในใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและตื้นตัน

ถ้าซินปาตกอับ ถังจิ้นก็ไม่มีหลักให้ยึด อีกหน่อยออกไปเที่ยว ก็ไม่มีความมั่นใจ ไม่มีหน้าอะไรแล้ว

ถ้าหากซินปามีอำนาจขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าอย่างนั้นถังจิ้นเขา ก็ย่อมผงาดขึ้นมาอีกครั้ง

และตอนนี้ คนที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองเอก ก็คงเป็นหวางเห้า

ไปอยู่กับหวางเห้า น่าจะมีอนาคตมากที่สุดแล้ว

ถังจิ้นวิ่งไปอีกฝาก อดใจรอไม่ไหวที่จะส่งข่าว บอกกล่าวกับซินปา