NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 466

บทที่ 466 เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นในห้องเรียน

“หยุดเถอะ หวางเห้า”

หลี่ฝางหันไปตะโกนกับหวางเห้า

หวางเห้าได้ยิน ก็หยุดมือทันที

“เจ้านาย คุณหายโกรธหรือยัง ”หวางเห้าตบมือไปมา ถามขึ้นแต่ใบหน้ายังคงมีสีหน้าตื่นเต้น

หลี่ฝางสีหน้าเย็นชา ยกแขนขึ้น ตบไปที่หน้าของหวางเห้า

“นายคิดจะทำอะไรกันแน่”หลี่ฝางมองหวางเห้า แล้วถามขึ้น

สีหน้าหวางเห้า ขาวซีดทันที

“นายยังจำได้ไหมว่าฉันเคยพูดอะไรกับนาย นายอยู่ในวงการสีเทาก็จริง แต่ฉันก็เคยเตือนไว้แล้ว ว่าต้องเป็นคนดี ส่วนคนเลว นายจะรักแกยังไงก็ได้ หรือนายจะเล่นให้ตาย ฉันก็ช่วยแกเต็มที่ แต่คนที่ซื่อสัตย์ นายอย่ารังแกเด็ดขาด เพราะมันผิดกฏ”

“นายทำผิดกฎไม่ได้ ลูกน้องนาย ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองหวางเห้า “เพราะว่าไอ้นี่มันช่วยแกหาเงินได้ แกก็เลยเก็บมันเอาไว้ หวางเห้า นี่เงื่อนไขแกมันต่ำมากขนาดนั้นเชียว”

“นายรู้หรือเปล่า เขาทำเรื่องเลวร้ายอะไร ก็เท่ากับนายเป็นคนทำ”

“มากกว่านั้น คือเท่ากับฉันเป็นคนทำ”

หลี่ฝางถามขึ้นอย่างต่อเนื่อง

หวางเห้าก้มหน้าไม่พูดอะไร

“แม้จะขาดคนแค่ไหน ก็ทำอย่างนี้ไม่ได้”

“คนแบบนี้ จะรับไว้ไม่ได้”

หลี่ฝางมองหวางเห้าและพูดขึ้น “นี่เป็นการแจ้งเตือนนายครั้งสุดท้าย ถ้าคราวหน้านายยังทำผิดเหมือนเดิมอีก ฉันจะจัดการแกกับทั้งหมดที่แกมี ”

หวางเห้าพยักหน้า พูดว่า“ได้”

หลี่ฝางไม่ได้อยากจะสั่งสอนหวางเห้า อีกอย่าง ตัวเองก็เป็นแค่นักศึกษา ว่ากันตามจริง หวางเห้านับว่าเป็นพี่ใหญ่ของเขาได้เลย

ตนจะตบหน้าพี่ชายของตัวเองได้ยังไง

แต่ว่า ถ้าหากเขาไม่ลงมือ เช่นนั้น ศักดิ์ศรีของเขาล่ะอยู่ไหน

ภายหน้า ใครจะรับประกันได้ว่าหวางเห้าจะไม่ทำผิดซ้ำอีก

หลิวต้าหนึงเดินเข้ามาช้าๆ มองหลี่ฝางแล้วก้มหน้าพูดว่า “คุณก็คือคุณชายหลี่สินะ ผมมีตาหามีแววไม่ ไปล่วงเกินคุณเข้า”

“ขอบคุณน้ำใจที่กว้างขวางของคุณ ที่ปล่อยผมไป……”

หลิวต้าหนึงยังไม่ทันพูดจบ หลี่ฝางก็หัวเราะขึ้นมา “ปล่อยนายเหรอ หลิวต้าหนึง ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะปล่อยนายไป”

สีหน้าของหลิวต้าหนึง อึ้งอยู่ชั่วครู่

หลิวเฉินลุกขึ้นมาจากพื้น เบิกตามองหลี่ฝาง “หลี่ฝาง นี่หมายความว่าไง นายให้ฉันคุกเข่าแล้ว นายจะทำอะไรอีก”

หลิวเฉินมองหลี่ฝางด้วยความโกรธ แทบจะระเบิด

แต่หลี่ฝางนั้น ก็แค่ยิ้ม “ตั้งแต่ต้นจนจบชั้นก็ไม่เคยพูดว่าจะปล่อยพวกนายไป”

“อีกอย่าง นายคุกเข่าขอโทษ ฉันก็ต้องให้อภัยอย่างงั้นเหรอ เหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย”

“พ่อนายอยู่ในวงการนี้ เขาน่าจะเข้าใจเหตุผลนี้ดี ไม่ใช่ว่าทุกเรื่อง จะใช้การคุกเข่าขอโทษแล้วจะหาย”

หลี่ฝางส่ายหน้า เอ่ยเรียบๆ “เมื่อกี้ที่เรียกนายขึ้นมา ก็แค่อยากจะบอกว่า คุกเข่าให้ฉัน ก็ไร้ประโยชน์……”

“คนอย่างฉันทำงาน อย่างยุติธรรม”

“คนอื่นปฏิบัติต่อฉันยังไง ฉันก็จะปฏิบัติแบบนั้นคืน”

หลี่ฝางมองหลิวเฉินกับหลิวต้าหนึงสองพ่อลูก “เมื่อกี้พวกนายอยากจะหักขาสองข้างของฉันใช่ไหม”

“ไม่ใช่ คุณชายหลี่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมก็แค่จะหาความยุติธรรมให้ลูกชายผมเท่านั้น จะหักขาของคุณได้ยังไง ”หลิวต้าหนึงรีบแก้ตัวทันที

“หลิวต้าหนึง อย่าคิดว่าฉันโง่นะ”

หลี่ฝางส่ายหน้าไร้คำพูด มองหวางเห้า “นายรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องจัดการยังไง”

“รู้แล้ว เจ้านาย”

หวางเห้าพยักหน้า รีบลงมือทันที เล็งไปที่ขาของหลิวต้าหนึง เตะไปตรงๆ

หวางเห้าเคยชกมวยใต้ดินมาก่อน ฝีมือย่อมไม่ธรรมดา

ลูกเตะของเขา ไม่ว่าจะเป็นพละกำลัง หรือว่าตำแหน่ง ล้วนเหมาะเจาะพอดิบพอดี

ได้ยินเพียงเสียงกร๊อบ หลิวต้าหนึงก็คุกเข่าไปกับพื้นทันที ใบหน้ามีเหงื่อไหล

จากนั้น หวางเห้ากำลังจะเตะขาอีกข้างของหลิวต้าหนึงหัก

หลี่ฝางรีบพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ พวกเขาสองพ่อลูกขาคนละข้างก็พอ”

“ได้”

หวางเห้าพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินตงไปทางหลิวเฉิน