NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 474

บทที่474 ไม่ใช่สี่ตระกูลใหญ่ พวกเขาก็ไม่ตาย

เดิมที หลี่ฝางแค่รู้สึกว่าท่านซุนนี้ คือคนแก่ธรรมดาๆคนหนึ่ง

ทำให้พ่อตัวเองให้ความสำคัญแบบนี้ได้ เห็นได้ชัดว่า ตัวตนของคุณท่านนี่ ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็น

ประมาณสิบกว่านาทีต่อไป รถก็ขับไปที่หน้าประตูบ้านของท่านซุน

ประตูใหญ่ของบ้านท่านซุน เปิดอยู่

“ดึกขนาดนี้แล้ว ยังเปิดประตูอยู่อีก？หรือกำลังรอพวกเรา？”หลี่ฝางถามอย่างตกใจ

“เขาไม่ใช่เทวดานะ จะรู้ได้ไงว่าพวกเราจะมาน่ะ？”

หลี่ต๋าคางยิ้ม แล้วพูด：“ลงจากรถเถอะ”

เพิ่งลงจากรถ หลี่ฝางก็เห็นท่านซุน เขานั่งหน้าหมากรุกคนเดียว ในมือถือชาร้อนแก้วหนึ่ง

“พวกคุณสองพ่อลูกมาแล้วสักทีนะ”

ท่านซุนก็เงยหน้าขึ้น ได้ยินเสียงฝีเท้า ก็ยิ้มไปพูดไป：“ผมรอพวกคุณตั้งหลายวัน”

“บ้านของท่านซุน ดูเหมือนน้อยมากที่จะมีคนมาเยี่ยมเยียน”

หลี่ต๋าคางกวาดมองไปรอบๆ แล้วหัวเราะเบาๆ：“เงียบเชียบ ยิ่งกว่าเมื่อสามปีก่อนมากเลย”

“หลังจากคุณไป ที่ของผมนี้ก็เงียบสงบเยอะเลย”

“แต่ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว งั้นคิดๆแล้ว วันที่ผมจะเงียบสงบก็ไม่กี่วันเอง”

ท่านซุนส่ายหน้า แล้วพูด：“สามปีก่อน ผมแพ้ให้คุณตาหนึ่ง วันนี้มาลองสักตาไหมล่ะ”

“ท่านซุน ทำไมต้องเล่นหมากรุกล่ะ คุณก็รู้อยู่แล้วนี่ ที่คุณไม่ชำนาญมากที่สุด นั่นก็คือหมากรุก”หลี่ต๋าคางส่ายหน้า แล้วพูด

“ท่านครับ ผมแข่งศิลปะการต่อสู้กับคุณได้ไหม？”

ท่านซุนเงยหน้าขึ้น ตาทั้งคู่จ้องมองที่หลี่ต๋าคาง

ถึงแม้ท่านซุนจะอายุมากแล้ว แต่ดวงตาของเขา คมกริบมากๆ ภายใต้ริ้วรอยที่เต็มหน้า ก็เต็มไปด้วยความองอาจผ่าเผย

“เล่นหมากรุกนั่นแหละ”

“หลายวันก่อน ส้าวส้วยมาหาผม ผมเล่นกับเขาไปสองตา แก่แล้ว แก่แล้ว ไร้ประโยชน์จริงๆ ถ้าไม่ใช่ส้าวส้วยจงใจยอมอ่อนให้ผม ก็เกรงว่ากระดูกแก่ๆของผมนี้ คงไปอยู่ในเงื้อมมือของไอ้หมอนี่แล้ว”

ท่านซุนถอนหายใจแล้วพูด

“สองสามปีนี้ ส้าวส้วยก้าวหน้าอย่างรวดเร็วดีจริงๆ พูดตรงๆนะ ผมไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย”

หลี่ต๋าคางหัวเราะ แล้วพูด：“นั่นไม่ใช่พื้นฐานที่แข็งแกร่งของส้าวส้วยเหรอ？”

“พูดถึงแล้ว ล้วนแต่เป็นเพราะคุณงามความดีของท่านซุน”

อาจารย์คนแรกของส้าวส้วย ก็คือท่านซุน

พอโตขึ้น จึงไปติดตามหลี่ต๋าคาง

“เหอะเหอะ ถ้ารู้ว่าส้าวส้วยจะกลายเป็นอย่างวันนี้ ผมยอมเห็นเขาหิวตายข้างถนนกับตาดีกว่า”ท่านซุนพูดอย่างเย็นชา

“ท่านซุนเป็นคนใจบุญ จะไปทนมองส้าวส้วยหิวตายได้ไง？”

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า นั่งข้างๆของท่านซุน

เวลานี้ หลี่ต๋าคางก็โบกมือให้หลี่ฝาง เรียกเขาเข้ามา

ที่นั่งที่เหลืออยู่ ก็คือตรงข้ามของท่านซุน

หลี่ฝางยืนขึ้น ไม่กล้านั่งลง：“พ่อ ผมนั่งนี่เหรอ？”

“ใช่ไง ลูกไม่ได้รับปากว่าจะเล่นหมากรุกกับท่านซุนเหรอ？”หลี่ต๋าคางมองที่หลี่ฝางแล้วถาม

หลี่ฝางพยักหน้า กลับมีเรื่องอย่างนี้ด้วย

“งั้นที่ตรงนี้ ลูกก็ควรนั่ง”หลี่ต๋าคางพูด

หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย มองไปที่ท่านซุน ค่อยๆนั่งลง

“หลอซ่า คุณจะให้ลูกชายคุณเล่นหมากรุกกับผมจริงๆเหรอ？”สีหน้าของท่านซุน หม่นลงเล็กน้อย

“มีอะไรไม่ได้เหรอ？”

หลี่ต๋าคางหัวเราะไปก็พูดไปว่า：“ตอนเล็กๆ ผมก็สอนเขาเล่นหมากรุก”

คิ้วของท่านซุนขมวดหน่อยๆ：“เดิมพันกับอะไร？”

“กฎเดิม”หลี่ต๋าคางพูด：“เมื่อก่อนเดิมพันอะไร ตอนนี้ก็เดิมพันต่อ”

“โอเค”

ท่านซุนพยักหน้า จากนั้นก็จัดเกมหมากรุก

หลี่ฝางก็ไม่เกรงใจ เดินหน้าก่อน

หลี่ฝางไม่แน่ใจว่าชนะเท่าไหร่นัก ตอนนั้นที่เล่นกับพ่อตัวเอง ตอนที่แพ้ก็ค่อนข้างมากกว่าหน่อย

และท่านซุนตรงหน้านี้ ก็คือเพื่อนเล่นหมากรุกของพ่อตัวเอง

ดังนั้นหลี่ฝางต้องระมัดระวัง

ยังไง นี่ก็ไม่ใช่เล่นหมากรุกทั่วๆไป มีการเดิมพันอยู่

ถึงแม้หลี่ฝางไม่รู้ว่าเดิมพันอะไร แต่หลี่ต๋าคางไม่พูด หลี่ฝางก็ไม่กล้าถาม

ถ้าเดิมพันชิ้นใหญ่ ก็มีแต่สร้างความกดดันในใจของตัวเองมากขึ้น