NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 475

บทที่475 หลอซ่า เป็นคุณที่ฆ่าท่านซุน？

“พวกเขา ก็เป็นสาเหตุที่ผมกลับมา”

หลี่ต๋าคางพูดด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว：“เมืองเอกผมไม่สนหรอก เงินผมก็ไม่สน ผมแค่อยากให้สี่ตระกูลใหญ่ ชดใช้อย่างสาสมเท่านั้น”

“เพื่อนๆของผม ตายฟรีๆไม่ได้”

“ยิ่งไปกว่านั้นไม่สามารถตายอย่างไร้ความเป็นธรรมได้”

“ก่อนพวกเขาตาย ผมเคยรับปากพวกเขาไว้ จะต้องหวนกลับมามีอำนาจอีกครั้ง จะเอาความรุ่งโรจน์ที่เป็นของพวกเรา กลับคืนมาอย่างแน่นอน”

“ผมรับปากพวกเขาไว้แล้ว ……”

คำพูดของหลี่ต๋าคางยังพูดไม่จบ ท่านซุนก็วางหมากในมือ พูดว่า：“ผมแพ้แล้ว”

อย่างที่หลี่ต๋าคางบอก ระดับการเล่นหมากรุกของท่านซุนนั้นไม่แพรวพราว

ท่านซุนยืนขึ้นถอนหายใจ มองหลี่ต๋าคางแล้วพูด：“คุณถอยกลับไม่ได้แล้ว”

“ตอนนี้พูดกับคุณคำว่ากลับเนื้อกลับใจก็ยังไม่สาย คิดๆดูแล้วคุณน่าจะไม่ชอบฟัง”

ท่านซุนพูด：“แล้วแต่คุณเถอะ ผมขอร้องแค่อย่างเดียว”

“ท่านซุนเชิญพูด”หลี่ต๋าคางพูดตาม

“ผมหวังว่าในชื่อที่คุณท่องนี้ จะมีชื่อซุนจิ้นเพิ่มอีกคน ถึงแม้เขาไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของผม แต่ก็คือคนที่ผมเลี้ยงแต่เด็กจนโต”

ท่านซุนส่ายหน้า：“นั่นใช่ความคิดของเหล่าเฉียนไหม？”

“คนอย่างเหล่าเฉียน น้ำมือยิ่งสกปรกมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้ซุนจิ้นทำงานให้ตัวเอง ก็ไม่คำนึงถึง……”

คำพูดของท่านซุนยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลี่ต๋าคางตัดบท：“ซุนจิ้นมีสิทธิ์ที่จะรู้ความจริง”

“มือของเหล่าเฉียน ไม่ได้สกปรก ที่สกปรกน่ะคือคุณ ถ้าให้ซุนจิ้นรู้ว่า คุณคือคนของสี่ตระกูลใหญ่ แบบนั้นสิถึงจะโหดร้าย”

“คนที่เลี้ยงเขาแต่เด็กจนโตกับมือ ดันเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่เขา ความรู้สึกที่รับโจรมาเป็นพ่อ ผมว่าซุนจิ้นไม่มีทางรับได้”

หลี่ต๋าคางพูดจบ สีหน้าของท่านซุน ก็เปลี่ยน

ท่านซุนใช้น้ำเสียงอ้อนวอนมองหลี่ต๋าคาง：“อย่าบอกซุนจิ้น ว่าผมทำร้ายพ่อของเขา”

“ผมไม่พูดแน่”หลี่ต๋าคางส่ายหน้า：“ความลับนี้ ผมจะเก็บไว้มันเข้าลึกสู่หัวใจ”

“เห้อ”

ท่านซุนถอนหายใจ เสียใจเล็กน้อยกับบาปที่ตัวเองทำหนักเกินไป

“ผมไม่อยากขอร้องให้สี่ตระกูลใหญ่ พวกเขาทำเรื่องแย่ๆไว้มากมายจริงๆ ที่จริงผมก็คิดไว้แล้วว่าพวกคุณจะต้องกลับมาแก้แค้นพวกเขา แค่ผมไม่คิดว่า……”

ท่านซุนมองหลี่ต๋าคาง สายตามีความกลัวแพร่ออกมา：“พวกคุณแข็งแกร่งมาก กว่าสามปีก่อนจริงๆ”

“ถึงผมกลับไปในสี่ตระกูลใหญ่ ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้”

ท่านซุนพูด：“ผมรู้สึกได้ว่า การกลับมาของพวกคุณ คือหายนะของสี่ตระกูลใหญ่ จนสามารถพูดได้ว่าเป็นการตายของพวกเขา แค่น่าเสียดาย ที่พวกเขายังตระหนักไม่ได้”

“พวกเขาจะตระหนักได้ และก็เร็วมากด้วย”

หลี่ต๋าคางหรี่ตาลงแล้วหัวเราะ ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

ท่านซุนไม่พูด แค่ที่ใบหน้าของเขา ดูมีความโชกโชนมากขึ้น

เหมือนกับว่า จู่ๆท่านซุนก็แก่ลง

ความเฉียบคมในสายตาเขา และก็ความองอาจภายใต้ริ้วรอยนั้น ต่างหายไปในเวลานี้หมด

“ไปเถอะ เสี่ยวฝาง พวกเราควรจะไปได้แล้ว”หลี่ต๋าคางมองหลี่ฝาง แล้วพูด

หลี่ฝางพยักหน้า ลุกขึ้นมองท่านซุนแล้วพูด：“ท่านซุน ถ้าไม่ใช่พ่อผมเอาแต่รบกวนผม คนที่ชนะต้องเป็นคุณแน่”

“แพ้ก็คือแพ้ อย่าหาเหตุผลให้ผมเลย”

ท่านซุนส่ายหน้า พูดว่า：“หรือว่าผมแพ้แล้วยังอนาถไม่พอ？”

ใบหน้าหลี่ฝางอึดอัดหน่อยๆ ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

“ต่อไปผมว่าง จะมาเล่นกับคุณอีกตา”ทันใดนั้นหลี่ฝางก็รู้สึกได้ว่า ท่านซุนสงสารหน่อยๆ

ซุนจิ้นถูกส้าวส้วยพาออกไป และจะต้องไม่กล้ากลับมาอีกสักพัก

ยังไงตอนนี้ซุนจิ้นก็คือฆาตกร เขาถูกตำรวจออกหมายจับ ไม่กล้าโผล่หน้า กลับบ้านมาเยี่ยมท่านซุนแน่

ท่านซุนอยู่โดดเดี่ยวคนเดียว น่าสงสารหน่อยๆ

ดังนั้นหลี่ฝางตัดสินใจว่าถ้ามีเวลา จะต้องมาเยี่ยมเขา

“ช่างเถอะ”

ท่านซุนส่ายหน้า พูดว่า：“ต่อไปไม่มีโอกาสนี้แล้ว”

หลี่ต๋าคางได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็สำลัก：“ท่านซุน คุณคงไม่ ……”

“คุณไปเถอะ”

ท่านซุนหันหน้าไป โบกมือให้หลี่ต๋าคางแล้วพูด：“ดึกมาแล้ว ผมควรพักผ่อนแล้ว”

ริมฝีปากหลี่ต๋าคางขยับ จะพูดอะไร แต่ท่านซุนกลับก้าวเท้าออก หมุนตัวกลับไปในห้อง

ฝีเท้าท่านซุนไวมาก ความเร็วที่เกือบจะไม่เหมือนที่ชายหนุ่มคนหนึ่งจะมี