NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 476

บทที่476 พวกเขา ตายหมดแล้ว

สีหน้าของจูเก่อเจิ้ง ก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที

ได้รับสองข่าวร้ายติด ทำให้หัวใจของจูเก่อเจิ้ง เต้นอย่างบ้าคลั่งไม่หยุด

คนหนึ่งคือการตายของพี่ชายตัวเอง

หลอซ่ากลับมาแล้ว จูเก่อเจิ้งต้องการการกลับมาของพี่ชายตัวเองอย่างเร่งด่วน

จูเก่อเจิ้งรู้ว่าความสามารถตัวเองไม่พอ ถ้าไม่มีการสนับสนุนของจูเก่อชื่อ งั้นในสี่ตระกูลใหญ่ ตระกูลจูเก่อนั่น ก็จะได้อยู่รั้งสุดอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ พี่ชายตัวเองตายแล้ว

ส่วนตัวเอง ตกไปอยู่ในมือของหลอซ่า

หลอซ่าในตอนนี้ ดูเหมือนจะสุดยอดขึ้นเยอะมาก

จูเก่อเจิ้งมองบอดี้การ์ดของตัวเอง สีหน้าขาวซีดอีกครั้ง

นี่เป็นบอดี้การ์ดที่เขาเลือกมาตั้งมากมาย แต่ กลับถูกหมัดเดียวของหลอซ่าก็ตายเลย

หนึ่งคือจูเก่อเจิ้งกลัวกังฟูของหลอซ่า สองกลัวความโหดร้ายในการลงมือของหลอซ่า

ลงมือจนคนตาย ทำให้จูเก่อเจิ้งรู้สึกหมดหวังหน่อยๆ

“ผม……ผมขับรถเป็น”จูเก่อเจิ้งพูดอย่างสั่นๆ

หลี่ต๋าคางหัวเราะ：“ในเมื่อคุณขับรถเป็น งั้นก็ดี”

“ขับรถกลับไปเองเถอะ”

หลี่ต๋าคางเลิกคิ้วขึ้นพูด：“ถ้าตอนนี้สี่ตระกูลใหญ่ยอมแพ้ผม บางที ผมอาจจะปล่อยชีวิตของสี่ตระกูลใหญ่ไปก็ได้”

ประโยคของหลี่ต๋าคาง เห็นชัดว่าเป็นคำพูดเหลวไหล

ตอนนั้นเขาหนีไป ตอนนี้ในเมื่อกลับมาแล้ว งั้นในฐานะที่เป็นหัวหน้าครอบครัวของสี่ตระกูลใหญ่ ก็ไม่ควรที่จะยอมจำนน

ก็แค่ครั้งนี้เขามาค่อนข้างรีบไป ไม่ได้พากำลังคนมา ดังนั้นจึงกลัวหลี่ต๋าคาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่ชายของตัวเองตายแล้ว บอดี้การ์ดของตัวเองตาย ตายไปตั้งสองคน ถึงแม้คนที่ในใจเข้มแข็ง ก็ต้องกลัวบ้างล่ะ

จูเก่อเจิ้งกลับไปที่รถของตัวเองอย่างเศร้าๆ เช็ดเหงื่อที่ใบหน้าของตัวเอง จากนั้นก็ออกรถ

รอจนจูเก่อเจิ้งตะลีตะลาน ที่ใบหน้าของหลี่ฝางก็ซับซ้อนหน่อยๆ

เมื่อก่อนหลี่ฝางคิดมาตลอดว่าพ่อตัวเองเป็นคนธรรมดา แต่ตอนนี้……

เริ่มแรกเข้าไปในป่า รุกไล่โจมตีมือปืนซุ่มยิงคนเดียว……

จากนั้นก็เพิ่งลงมือ พริบตาเดียวก็ฆ่าบอดี้การ์ดไปคนหนึ่ง

นี่มันหักล้างกับภาพความทรงจำที่หลี่ฝางเคยมีต่อพ่อตัวเองเลย

หลี่ฝางเพิ่งรู้ว่า ที่แท้พ่อของตัวเอง ก็คือคนฝีมือดีคนหนึ่งอย่างส้าวส้วย

หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคาง ถามอย่างกังวล：“พ่อ เหมือนพ่อจะฆ่าคนนะ？”

คนที่พื้นนั้น ในปากมีเลือดไหล

และก็นอนที่พื้น มองดูแล้วเหมือนไม่ขยับเลย

เวลานี้เอง หลี่ต๋าคางก็หัวเราะเหอะเหอะ พูดกับคนนั้นที่อยู่ที่พื้น：“เสี่ยวหลินจื่อลุกขึ้นมาสิ”

หลี่ต๋าคางพูดจบ คนที่พื้นนั้น ก็ลืมตาทันที จากนั้นก็เด้งตัวพรวดขึ้นมาโดยขา แล้วยืนขึ้นทันที

แปลกชะมัด？

หลี่ฝางตกใจ แต่จากนั้นก็เข้าใจทันที

ผู้ชายที่ชื่อเสี่ยวหลินจื่อนี้ เมื่อกี๊แกล้งตาย

เสี่ยวหลินจื่อหัวเราะหึหึ เลิกคิ้วขึ้นมองที่หลี่ต๋าคาง：“ลูกพี่ คุณกลับมาแล้วจริงๆ！”

“ได้ยินว่าคุณกลับมานานแล้ว แต่ไม่เชื่อมาตลอด ตระกูลจูเก่อจับตาดูอย่างดี ผมก็ไม่กล้าติดต่อกับคุณ”เสี่ยวหลินจื่อพูดอย่างดีใจ

หลี่ฝางน่าจะเข้าใจแล้วว่า เสี่ยวหลินจื่อนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์คือคนในหน่วยมืด

หลี่ต๋าคางพยักหน้า พูดว่า：“ทุกคนกลับมาแล้ว”

“ฮ่าฮ่า ดีมาก ในที่สุดก็ได้เจอพวกคุณแล้ว ดีใจจัง”เสี่ยวหลินจื่อพูดด้วยความตื่นเต้น

“ใช่สิ ลูกพี่ ทำไมคุณต้องทำขนาดนี้ ที่จริงตัวตนของผมยังไม่ถูกเปิดเผย ยังปิดต่อไปได้？”เสี่ยวหลินจื่อถามอย่างสงสัย

ที่จริงเมื่อกี๊ตอนที่จูเก่อเจิ้งเข้าไปในลานบ้านของท่านซุน เสี่ยวหลินจื่อกับหลี่ต๋าคาง ทำการคุยด้วยภาษาปาก

ฉากเมื่อกี๊ ที่จริงแล้วเป็นเสี่ยวหลินจื่อกับหลี่ต๋าคางแสดงละครอยู่

“เป็นสายลับที่ตระกูลจูเก่อ มีความเสี่ยงมาก”

หลี่ต๋าคางพูดนิ่งๆ：“ทีมของพวกเรา ไม่สามารถน้อยไปกว่านี้ได้อีกแล้ว”

“ลูกีพ่วางใจเถอะ พวกเราปกปิดตัวตนอย่างดี อีกอย่างผมรวบรวมข้อมูลรายงานของตระกูลจูเก่อไว้ได้มากแล้ว”

เสี่ยวหลินจื่อพูดจบ จากนั้นก็มองหลี่ฝางในรถ：“นี่ก็คือคุณชายสินะ？”

“ดีมาก”

หลี่ต๋าคางส่ายหน้า：“พวกเราไม่มีความแข็งแรงที่เพียงพอ จะไปชนะสี่ตระกูลใหญ่อย่างสง่างาม”

หลี่ต๋าคางขับรถมาที่โรงพยาบาล

“ลูกพี่ ทำไมพวกเรามาที่นี่？”มองเห็นป้ายโรงพยาบาล ใบหน้าเสี่ยวหลินจื่อ ก็ดูร้อนตัวหน่อยๆ

“ทำไม แม้แต่ผมก็ต้องปิดบังเหรอ？”หลี่ต๋าคางมองไปที่เสี่ยวหลินจื่อ ด้วยสายตาคมกริบ

“ลูกพี่ ผม……”

เสี่ยวหลินจื่อก็กลายเป็นอ้ำๆอึ้งๆ แต่หลี่ต๋าคางกลับพูด：“เสี่ยวหลินจื่อ ผมไม่ได้หมายความว่าจะโทษคุณ”

“แต่คนแบบผม สิ่งที่เกลียดที่สุด ก็คือยาเสพติด ผมรู้ว่าคุณไม่อยากเข้าไปยุ่งกับสิ่งนี้ เพื่อเข้าไปในข้างในของตระกูลจูเก่อ จึงต้องรับมันมาใช่ไหม？”

หลี่ต๋าคางถามเสร็จ เสี่ยวหลินจื่อก็พยักหน้า

“ช่วงนี้ คุณอยู่โรงพยาบาลก่อนไป เลิกมันได้ แล้วค่อยออกมาทำงาน”หลี่ต๋าคางพูด

เสี่ยวหลินจื่อยังอยากพูดอะไร เวลานี้ส้าวส้วยก็ออกมา

“ส้าวส้วย……”

เสี่ยวหลินจื่อแทบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น แต่ส้าวส้วยกลับหัวเราะเบาๆ：“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน เสี่ยวหลินจื่อ”

“ฮ่าฮ่า เสี่ยวเฟิง อาเฟย โหจื่อ พวกเขาล่ะ？”

“เรียกพวกเขามาสิ ผมคิดถึงพวกเขาจะตายแล้ว”

“คืนนี้พวกเราทำเหล้ามา มาดื่มกันไม่เมาไม่กลับดีกว่า”เสี่ยวหลินจื่อพูดด้วยใบหน้ามีความสุข

“สามปีแล้ว ผมอยู่ที่ตระกูลจูเก่อมาสามปี วันๆต้องใส่หน้ากากเข้าหาอย่างเป็นมิตร อัดอั้นแทบตาย คืนนี้ผมจะระบายสักหน่อย”

เสี่ยวหลินจื่อโอบไหล่ของส้าวส้วยแล้วพูด：“คุณรีบโทรหาพวกเขาสิ”

ส้าวส้วยเป่าลมปากออกมา จากนั้นจึงพูด：“ผมโทรหาโหจื่อก่อนละกัน”

ตอนที่ส้าวส้วยหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาโหจื่อ เสี่ยวหลินจื่อก็ตระหนักถึงสิ่งผิดปกติ

สีหน้าของเสี่ยวหลินจื่อตะลึง มองส้าวส้วย：“อาเฟย เสี่ยวเฟิงพวกเขา……หรือว่า……”

“อือ”

ไม่รอให้ส้าวส้วยตอบ หลี่ต๋าคางก็เดินเข้าไป ตบไหล่ของเสี่ยวหลินจื่อ พูดว่า：“พวกเขาไปอยู่อีกโลกแล้ว”

ชั่วพริบตาเดียว ได้ยินข่าวนี้ รอยยิ้มที่ใบหน้าของเสี่ยวหลินจื่อ ก็หายไปหมด ทดแทนด้วย ความเหงา

ในใจของเสี่ยวหลินจื่อก็รู้สึกหายใจไม่ออก พูดว่า：“ตอนที่พวกเขาไป……ไม่ได้โดนอะไรใช่ไหม？”