NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 483

บทที่483 ตู้เฟย ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง

พริบตาเดียว คนที่สวมหน้ากากนั้นก็หายไปอีกแล้ว

ตัวเองเห็นภาพหลอนเหรอ？

หลี่ฝางส่ายหน้า เดินไปต่อ

“นี่คือห้องใต้ดิน？”หลี่ฝางถามซุนจิ้นที่อยู่ข้างหน้า

ซุนจิ้นพยักหน้า：“พวกเขาไม่กล้าสร้างข้างบน เพราะว่าข้างบนจะถูกคนเจอ ดังนั้นจึงขุดหลุม สร้างที่ชั้นใต้ดิน เพื่อที่จะซ่อนตัวเองได้ดี”

เดินไปไม่กี่ก้าว ซุนจิ้นก็ตะโกน：“ส้าวส้วย หยุดก่อน”

“ทำไมเหรอ？”ส้าวส้วยหยุด แล้วหันไปถาม

“ด้านหลังมีคน”

สีหน้าของซุนจิ้น ก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวขึ้นมาทันที：“มีคนตามพวกเรา”

ยังไง ตอนที่พวกเราเข้ามา ที่ลานเล็กของตระกูลจูเก่อ ว่างเปล่าไม่มีคน

“ไม่เป็นไร เดินหน้าต่อไปเถอะ”ส้าวส้วยกลับไม่สนใจสักนิด

ขณะเดียวกันหลี่ฝางกับซุนจิ้นก็เปิดไฟฉายของโทรศัพท์ แล้วมองไปด้านหลัง

หลี่ฝางตบไหล่ของซุนจิ้น ถามว่า：“ทำไมคุณถึงรู้สึกว่าด้านหลังมีคน？”

ซุนจิ้นส่ายหน้า พูดไปว่า：“ตอนเด็กๆ พ่อผมเคยพาผมไปที่ถ้ำหนึ่ง สถานที่นั้นมีปากถ้ำมากมาย ในนั้น ปากถ้ำจำนวนมาก ล้วนแต่เป็นทางตัน”

“อยากจะออกมา ก็ต้องเพิ่งความสามารถทางการรับรู้ของผิวหนัง ตอนแรกพ่อผมทำเพื่อฝึกผม ทิ้งผมไว้ด้านในทันที ขังไปสามวัน ผมเกือบจะตายในนั้น”

ซุนจิ้นชี้ไปที่แขนเสื้อของตัวเอง พูดว่า：“ดังนั้น ตอนที่ผมยังเด็กมากๆ ก็ฝึกความสามารถอย่างหนึ่ง”

“นั่นก็คือรับรู้กระแสลม”

“ลมอ่อนแค่ไหน ก็หนีไม่พ้นผิวหนังของผม คุณอยู่ด้านหลังผม เดินช้ามาก ดังนั้นเส้นขนของผม ไม่มีความรู้สึกมาก แต่ ชั่วขณะหนึ่ง เส้นขนของผมถูกพัด”

“ประตูด้านหลัง ปิดตายแล้ว ส่วนลม ก็พัดผ่านมาจากด้านหลัง ดังนั้นไม่ใช่มาจากคุณ แต่มาจากอีกคน”

ซุนจิ้นพูดไป ก็ดึงหลี่ฝางมาที่หน้าตัวเอง：“คุณชายหลี่ ผมอยู่ด้านหลังคุณ”

“คนๆนี้อันตรายมาก”

ผ่านการแนะนำของซุนจิ้น หลี่ฝางก็คิดว่า ตัวเองไม่ได้รู้สึกหลอนไป

เมื่อกี๊มีคนที่สวมหน้ากากตามตัวเองจริงๆ

ถึงมองไปดูน่ากลัว แต่ หลี่ฝางกลับไม่รู้สึกถึงความจงใจของอีกฝ่าย

มองท่าทางส้าวส้วยที่ดูไม่แคร์ ในใจของหลี่ฝางก็มีคำตอบ

หน้ากากผีนั้น ก็คือพ่อของตัวเอง หลอซ่า

เดินไปประมาณหนึ่งนาที ทันใดนั้น ด้านหน้าก็สว่าง

“คุณชายจูเก่อ？คุณก็มาเหรอ？”

สถานที่ไม่กี่สิบเมตรตรงหน้า มีคนหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ คนหนุ่มคนนี้ไว้ผมยาว ในมือถือพัดพับไว้

เหมือนกับนักวิชาการในสมัยโบราณ

คิดแล้วคนๆนี้ ก็คือจูเก่อชิง

“คุณชายจูเก่อ ลู่หลุ่ยล่ะ？”

ตู้เฟยวิ่งไปทางจูเก่อชิง ตอนที่เขาใกล้ถึงด้านหน้าของจูเก่อชิง ก็ถูกคนขวางไว้

“หยุด！”

ผู้ชายล่ำๆคนหนึ่งยื่นมือไปขวางตู้เฟย：“อยู่ให้ห่างคุณชายพวกเราหน่อย”

จูเก่อชิงยิ้มอย่างชั่วร้าย มองไปที่ตู้เฟย：“ตู้เฟย ทำไมคุณพาคนมาตั้งเยอะแยะ คุณไม่ได้บอกเหรอว่า จะพาแค่หลี่ฝางมาคนเดียว？”

สีหน้าตู้เฟยดูแย่หน่อยๆ：“พวกเขาจับแม่ผม！”

“คุณชายจูเก่อ พวกคุณไม่ได้รับประกันกับผมเหรอว่า？จะดูแลแม่ของผม ไม่ให้เธอถูกใครทำร้าย？”

ตู้เฟยขมวดคิ้ว ตำหนิจูเก่อชิง：“พวกคุณทำงานกันยังไง？”

สีหน้าของจูเก่อชิงเปลี่ยนทันที

เพียะ ผู้ชายล่ำๆที่อยู่ข้างกายตู้เฟย ยกแขนขึ้นมา ตบตู้เฟยหนึ่งฉาดจนล้มลงพื้น

“คุณมีสิทธิ์อะไร กล้าถามคุณชายของพวกเรา？”

ผู้ชายล่ำๆทำเสียงฮึดฮัด：“คุณก็แค่หมาตัวหนึ่งที่ตระกูลจูเก่อของพวกเราเลี้ยงเท่านั้น ไม่ประมาณตนเองเลยจริงๆ”

ผู้ชายล่ำๆพูดจบ ก็เตะแรงๆทีหนึ่ง ไปที่ท้องของตู้เฟย

หมัดเท้านี้ เตะจนตู้เฟยออกไปกว่าห้าหกเมตร

ตู้เฟยจับท้องไว้ ม้วนตัวลงที่พื้น ตู้เฟยเจ็บจนส่วนใบหน้ากระตุก

แม่ของตู้เฟยเห็นลูกชายถูกทำร้าย ก็รีบวิ่งไปตรงหน้าของตู้เฟย กอดตู้เฟยไว้ในอ้อมแขน：“เสี่ยวเฟยคุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”