NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 486

บทที่486 ส้าวส้วยถูกล้อมรอบ

หลับตาลง นี่มันดูหมิ่นมากพอแล้ว คุณยังจะใช้มือข้างเดียวอีก？？

คนรับใช้ทั้งสี่คนของจูเก่อชิง โกรธส้าวส้วยจนสีหน้าเริ่มแดง！

ยังจะดูถูกได้อีกไหมเนี่ย？

แน่นอนว่า ไม่ว่าจะเป็นคนรับใช้ทั้งสี่คนนี้ หรือว่าเป็นจูเก่อชิง ต่างไม่จริงจังกับคำพูดของส้าวส้วย

นี่จะต้องเป็นเรื่องโม้แน่

สุดท้ายใครจะไปรู้ว่า ส้าวส้วยหลับตาจริงๆ จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่ง ไว้ที่ด้านหลังของตัวเอง

แม่เอ๊ย เอาจริงเหรอ？

ทุกคนต่างตะลึง จูเก่อชิงเม้มปาก มองส้าวส้วย：“ส้าวส้วยคุณจะมาเล่นแง่อะไรกันแน่？คุณเอาคนมาใช่ไหม？”

จูเก่อชิงไม่เชื่อว่าส้าวส้วยจะหลับตาลงแล้วให้มือข้างเดียวจัดการกำลังของคนรับใช้ทั้งสี่คนของตัวเอง

จูเก่อชิงคิดมาตลอดว่า ด้านหลังส้าวส้วยมีคนหนุนหลังอยู่

“ด้านหลังของผม มีแค่คุณชายของพวกเรา แล้วก็ซุนจิ้น”

ส้าวส้วยพูดเบาๆ：“ไม่สิ ยังมีอีกคน”

“ใคร？”จูเก่อชิงถามต่อ

“ช่างเถอะ ไม่บอกคุณหรอก สรุปคือคนนั้นไม่มีทางเข้ามาแทรกแทง”

ส้าวส้วยพูดเบาๆ：“ตรงนี้คุณวางใจได้”

“จงใจมาเล่นแง่ให้เขวเหรอ！”

จูเก่อชิงเลิกคิ้วขึ้น มองส้าวส้วยแล้วพูด：“ฆ่าเขา”

หลังคำสั่งของจูเก่อชิง คนรับใช้ทั้งสี่คนนั้นก็เคลื่อนไหว

ไม่ว่าส้าวส้วยจะตั้งใจเล่นแง่ให้เขว ทำดัดจริต แค่ไหน หรือว่ามีความสามารถจริงๆ แต่ตอนนี้สำหรับพวกเขาแล้ว ถือเป็นโอกาสที่จะโจมตีได้ดี

พวกเขาไม่กล้าดูถูกส้าวส้วย ยังไงติงอีก็ถูกส้าวส้วยตบฉาดเดียวจนตาย

แต่ ขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่เชื่อว่า ภายใต้สภาพที่ส้าวส้วยหลับตาลงนั้น จะสู้ชนะพวกเขาได้

“ไปตายซะ”

คนหนึ่งที่ความเร็วนั้นไวที่สุด แทบจะมาตรงหน้าส้าวส้วยในทันที

ซุนจิ้นกลับสูดลมหายใจอันเย็นชา：“ส้าวส้วยบ้าแล้วเหรอ！”

ซุนจิ้นก็คิดว่า ส้าวส้วยหยิ่งยโสหน่อยๆ และก็มีความเป็นคู่แข่งหน่อยๆ

ซุนจิ้นกำหมัดขึ้นมา ฝ่ามือนั้นเหงื่อออกอย่างกังวล

กลับเป็นหลี่ฝางที่ไม่แคร์นัก

หลี่ฝางเคยเห็นส้าวส้วยลงมือแล้ว ที่ป่าเล็กๆด้านหน้าคฤหาสน์ตระกูลฉิน ส้าวส้วยเพียงคนเดียวเอาชนะปีศาจทั้งสี่แห่งเจียงหนานได้ ……

ในดวงตาของหลี่ฝาง คนรับใช้พวกนี้เทียบกับปีศาจทั้งสี่พวกนั้นแล้ว ถือว่าอ่อนแอกว่า

อย่าว่าแต่ปีศาจสี่คนอะไรนั่นเลย แม้แต่หมาทิเบตัน ก็ยังเทียบไม่ได้

ดังนั้นหลี่ฝางจึงไม่ห่วง

ในตอนนี้เอง ส้าวส้วยก็ลงมือแล้ว

เขาตบไปหนึ่งฉาด ที่ตัวของคนรับใช้โดยตรง

แรงทั้งหมดของคนรับใช้ไปป้องกันแล้ว ก็ยังคงต้านส้าวส้วยไม่ได้

เสียงตบดังเพียะ ส้าวส้วยตบจนลอยออกไป

ตอนนี้เอง ไม่ใช่แค่หลี่ฝาง ทุกคนต่างตะลึง

หลี่ฝางรู้ว่าส้าวส้วยสุดยอด แต่ไม่คิดว่าเขาจะสุดยอดได้ถึงระดับนี้

แค่ตบฉาดนี้ ก็ทำเอาคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ปลิวออกไป？

จูเก่อชิงและคนอื่นๆต่างตะลึงจนอ้าปาก

ส่วนอีกสามคน ต่างกลืนน้ำลายลง รู้สึกอยากจะถอย

แต่ ก็ยังไม่ทัน

ฝีเท้าของส้าวส้วย ขยับไปด้านหน้าเล็กน้อย ทันใดนั้นก็มาตรงหน้าของคนรับใช้ทั้งสามคนนี้

ส้าวส้วยแค่คนเดียว ล้อมรอบโดยคนรับใช้ทั้งสามคนนี้

มีเสียงดังขึ้นมาสองที ส้าวส้วยใช้ไหล่ หลังจากกระแทกไปที่ทั้งสองแล้ว คนสุดท้าย ก็ใช้ฝ่ามือตบปลิว

คนรับใช้ทั้งสี่คนนี้ เมื่ออยู่ภายใต้เงื้อมมือของส้าวส้วย ก็เหมือนกับมดตัวหนึ่ง ไม่มีโอกาสสู้กลับ

“ขยะ！”

ส้าวส้วยลืมตาขึ้นมา พูดอย่างดูถูก

จูเก่อชิงตะลึง เขามองไปที่พื้น คนรับใช้ทั้งสี่คนของตัวเอง ต่างล้มลงพื้น ยืนขึ้นไม่ได้

“คุณทำได้ยังไง？”

จูเก่อชิงกลืนน้ำลาย ในสายตาเต้มไปด้วยความหวาดกลัว

เดิมที เขาคิดจะแอบโจมตีส้าวส้วย แต่ตอนนี้ดูแล้ว อย่าว่าแต่โจมตีเลย ตอนนี้แค่หนี ก็เป็นปัญหาแล้ว？

จูเก่อชิงพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ：“นี่จะเป็นไปได้ไง？สามปีก่อน คุณไม่แข็งแกร่งขนาดนี้ คุณใช่ส้าวส้วยหรือไม่กันแน่？”

เวลานี้ จูเก่อชิงก็สงสัยว่าส้าวส้วยตรงหน้านี้ ไม่ใช่ส้าวส้วยเมื่อสามปีก่อนแล้ว