NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 487

บทที่487 โอกาสช่วยลู่หลุ่ยเพียงอย่างเดียว

ยังไงในมือของคนรับใช้จำนวนมากนี้ ก็ถือมีดอยู่

และตอนนี้เอง ส้าวส้วยกลับคว้าคอของจูเก่อชิงไว้แน่น แล้วจับมาขวางไว้ตรงหน้าตัวเอง

ทันใดนั้น ทุกคนก็ไม่กล้าขยับตัวมั่วๆ

“จูเก่อชิง คุณเห็นหรือยัง？”

ส้าวส้วยพูดด้วยรอยยิ้ม：“ที่จริงสำหรับผมแล้ว บีบคุณให้ตาย ก็ง่ายเหมือนกับขยี้มดตัวหนึ่งให้ตาย”

“ถ้าคุณฆ่าผม คุณก็หนีไม่พ้น”

จูเก่อชิงขมวดคิ้วพูด：“คนตั้งมากมายนี้ จะกลืนกินคุณให้เรียบ”

“เหรอ？ไม่งั้น พวกเราลองดูไหม？”

ส้าวส้วยไม่กลัวที่โดนขู่เลย กลับเพิ่มแรงที่มือลงไป

ทันใดนั้นจูเก่อชิงก็ขอร้อง：“อย่า อย่า”

ส่วนส้าวส้วยนั้นก็ไม่ได้ปล่อยเขาไปเพราะความเห็นจูเก่อชิง

ส้าวส้วยยกเท้าขึ้น ถีบไปที่ข้อเท้าของจูเก่อชิง

ได้ยินแต่เสียงดังกึก ที่ขาซ้ายของจูเก่อชิง หักลง

จากนั้น ส้าวส้วยก็ใช้เท้า เตะไปที่ขาอีกข้างของจูเก่อชิงจนหักอีก

ทันใดนั้น จูเก่อชิงก็คุกเข่าลงไปที่พื้น ทั้งสองขาล้มลงทันที

กระดูกหักยับเยิน！

คนรับใช้ทุกคน ต่างตะลึงอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับ

จูเก่อชิงคือใคร？

นี่เป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลจูเก่อเชียว

สี่ตระกูลใหญ่ เป็นคนที่เหนือกว่าอิทธิพลทุกอย่างในเมืองเอกมาโดยตลอด

โดยทั่วไปแล้ว ใครจะไปกล้าหาเรื่องล่ะ？

ถึงหาเรื่อง แล้วใครจะไปกล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้？

แต่ส้าวส้วยนี้ จู่ๆก็เตะสองขาของคุณชายตระกูลจูเก่อ หักโดยที่ไม่พูดอะไร

นี่ต้องกล้ามากแค่ไหนกัน？

นอกจากนี้ กังฟูของจูเก่อชิง เป็นคนที่เจ๋งสุดๆ ในบรรดากลุ่มคนรุ่นใหม่ของตระกูลจูเก่อ

แต่ตอนนี้เผชิญหน้ากับส้าวส้วย กลับเหมือนกับเด็กคนหนึ่งที่ไร้ความสามารถ

จูเก่อชิงคุกเข่าลงตรงหน้าคนรับใช้ของตัวเอง บนใบหน้าปรากฏใบหน้าที่น่ากลัว

ในใจของจูเก่อชิงโมโหเดือดดาล：“ส้าวส้วย คุณอยากตายเหรอ！”

“พวกคุณยังตะลึงอยู่ตรงนี้ทำไม！”

ดวงตาของจูเก่อชิง จ้องหลี่ฝางแล้วพูด：“รีบไปฆ่าคุณชายแห่งตระกูลหลี่！”

“ส้าวส้วย ไม่ใช่ว่าคุณอยากให้ผมตายเหรอ？”

“ถึงผมตาย ก็ต้องลากคนมารับโทษ”

จูเก่อชิงพูดอย่างเยือกเย็น

หลัวจากจูเก่อชิงพูดจบ คนรับใช้ทุกคนก็มองหน้ากัน

ไม่มีใครขยับเลย

ยังไงหน้าที่ของพวกเขา ก็คือปกป้องจูเก่อชิง

ตอนนี้จูเก่อชิงอยู่ในสถานการณ์เฉียดตาย พวกเขาจะยังไปมีอารมณ์ฆ่าหลี่ฝางได้ไง？

“พวกคุณ ฟังคำสั่งของผม ไปฆ่าคุณชายของตระกูลหลี่ เร็วๆ”

“ไม่ใช่ว่าชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตเหรอ？”

จูเก่อชิงพูดอย่างเย็นชา：“ผมทุ่มสุดตัวโดยไม่แคร์อะไรแล้ว”

หลังจากหลี่ฝางได้ยินคำนี้ ก็ตกใจทันที

หลี่ฝางรีบดึงแขนของซุนจิ้น แล้วถาม：“พี่ซุน ทางออกอยู่ไหน？”

หลี่ฝางไม่สนใจอะไรมากอีกแล้ว ความสามารถของส้าวส้วยนั้นหลี่ฝางรู้ดี เขาปกป้องตัวเองได้ไม่มีปัญหาแน่นอน

แต่ ส้าวส้วยจะสุดยอดแค่ไหน ก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้

นี่มันปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่ถือมีดกันกว่าห้าสิบคน

กำลังคนแบบนี้ จะเป็นอย่างจัดการคนหรือสองคนได้ไงกัน？

จู่ๆหลี่ฝางก็ขี้ขลาด เพราะว่าเขากลัวตาย

ซุนจิ้นมองไปรอบๆ แล้วพูด：“อยู่ข้างหน้า”

“ข้างหน้า？ข้างหลังถอยออกไปไม่ได้เหรอ？”สีหน้าของหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวขึ้นมา

ทางออกอยู่ข้างหน้า ตัวเองจะไปได้ไหม？

สี่ถึงห้าสิบคนนั้นกำลังขวางไว้อยู่ตรงกลาง

ซุนจิ้นส่ายหน้า：“ประตูทางเข้าทางเดียวเช่นนี้ มีรูปปั้นสองตัวยืนอยู่ คุณลองดูดีๆ นั่นที่จริงคือปี่เซียะ ความหมายของปี่เซียะก็คือประตูนี้ เข้าได้อย่างเดียว ออกไม่ได้”

“มีวิธีพูดแบบนี้ด้วยเหรอ？”หลี่ฝางด่าคำหยาบออกไป

ปี่เซียะ ไม่มีก้น ความหมายก็คือเข้าได้ออกไม่ได้

หลายคนมีปี่เซียะ ที่จริงไม่ใช่ปี่เซียะที่ทำให้มั่งคั่งได้ แต่เป็นปี่เซียะถือเงินอยู่ได้

“รีบหน่อย！”จูเก่อชิงตะโกนเสียงดังอีกครั้ง

และตอนนี้เอง ก็มีคนรับใช้บางส่วน เริ่มขยับแล้ว

ส้าวส้วยเอาลูกเหล็กพวกนี้ ตีออกไปหมด

ปังปังปัง แค่ชั่วขณะเดียว คนรับใช้ยี่สิบกว่าคน ก็คุกเข่าลงไปที่พื้น

ขาข้างหนึ่งของพวกเขา ต่างถูกลูกเหล็กเจาะเข้าไปในเนื้อทั้งนั้น

“ยังสงสัยอยู่ไหม？”

หลังจากส้าวส้วยพิสูจน์กำลังของตัวเองแล้ว ก็หัวเราะเบาๆ

ทันใดนั้น ใบหน้าของคนรับใช้พวกนี้ ก็ซีดขาวทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนรับใช้ที่ถูกลูกเหล็กเจาะเข้าไปนั้น ก็เริ่มใช้ขาอีกข้างหนี

เพราะว่าส้าวส้วยให้เวลาพวกเขาพิจารณาแค่สามสิบวินาที ตอนนี้ ผ่านไปยี่สิบกว่านาทีแล้ว

“คุณชาย เอาไม่อยู่แล้ว”

“คุณชาย พวกเราไม่อยากตาย พวกเรายังมีภรรยาและลูก พวกเขายังต้องการพวกเรา”

คนรับใช้ทีละคนๆ ต่างเริ่มถอยออกไป

ส่วนมากล้วนแต่นิ่งไม่ส่งเสียงใดๆ แต่ก็มีอยู่สองสามคน แสดงความรู้สึกผิดต่อจูเก่อชิง

รอจนคนรับใช้ทุกคนเดินออกไปเสร็จ ใบหน้าของจูเก่อชิง ก็ปรากฏความหมดหวัง

“ไอ้สารเลว！”

จูเก่อชิงด่าอย่างดุเดือด：“พวกอกตัญญูทั้งนั้น”

“รอผมกลับไปที่ตระกูลจูเก่อ ผมจะฆ่าตระกูลพวกเขาตายให้หมดให้ได้”จูเก่อชิงขมวดคิ้ว แล้วพูด

หลังจากหลี่ฝางเห็นคนรับใช้ทุกคนออกไป ก็ไม่กลัวแล้ว

หลี่ฝางเดินเข้าไป ทางจูเก่อชิง

มองที่จูเก่อชิง หลี่ฝางก็ถามอย่างเย็นชา：“จูเก่อชิง ลู่หลุ่ยล่ะ？คุณเอาลู่หลุ่ยไปซ่อนที่ไหน？”

“หึ หลี่ฝาง คุณคิดว่าผมจะบอกคุณเหรอ？”

จูเก่อชิงไม่ได้โง่ ถึงตอนนี้ ในมือของจูเก่อชิง เหลือแค่หลากตัวเดียว นั่นก็คือลู่หลุ่ย

ถ้าบอกไปว่าลู่หลุ่ยอยู่ไหน งั้น จูเก่อชิงก็เป็นฝ่ายถูกกระทำโดยสิ้นเชิงสิ

“คุณเอาลู่หลุ่ยคืนผมมา ผมจะให้ส้าวส้วยปล่อยคุณไป”หลี่ฝางพูดรับประกันกับจูเก่อชิง

“หลี่ฝาง คุณเห็นผมเป็นเด็กสามขวบเหรอ？ผมจะเชื่อคำรับประกันของคุณ？”

“ก็แค่คำสัญญาห่วยๆ พอคุณช่วยลู่หลุ่ยออกมาได้ คุณต้องฆ่าผมแน่ ถึงคุณไม่ทำ ส้าวส้วยก็ทำ”

จูเก่อชิงทำเสียงหึ พูดว่า：“หลี่ฝาง ถ้าคุณอยากช่วยลู่หลุ่ยล่ะก็ งั้นคุณก็รีบปล่อยผม”

“ลู่หลุ่ยเหลือเวลาอยู่ไม่มากแล้ว เธออยู่ในห้องว่างที่ปิดตาย ออกซิเจนในห้องว่างห้องนั้น อยู่ได้แค่สี่ชั่วโมงเท่านั้น นับเวลาดูแล้ว อย่างมากก็เหลืออีกครึ่งชั่วโมง ลู่หลุ่ย ก็เป็นผู้หญิงที่คุณรัก ก็จะขาดใจตาย”

จูเก่อชิงพูดอย่างเย็นชา：“ดังนั้น คุณอยากช่วยลู่หลุ่ย ก็รีบปล่อยผม รอผมไปถึงที่ปลอดภัยแล้ว ก็จะบอกคุณว่าลู่หลุ่ยอยู่ที่ไหน”

ในขณะที่จูเก่อชิงพูดอยู่นั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของตู้เฟย ก็ดังขึ้นมา