NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 489

บทที่489 ลากับตู้เฟยครั้งสุดท้าย

ตอนนี้เหลือแค่ตู้เฟยกับหลี่ฝางแล้ว

เพื่อความระมัดระวัง หลี่ฝางยังแอบเอาปืนลิปสติกนั่น ใส่ไปในแขนเสื้อตัวเองด้วย

ถ้าตู้เฟยจะสู้กับตัวเองจริงๆ งั้นหลี่ฝางก็จะยิงใส่เขา

ตู้เฟยกอดศพของแม่ตัวเอง เงยหน้ามองที่หลี่ฝาง

“ฆ่าผมเถอะ”

เสียงของตู้เฟยนิ่งมาก และก็หมดหวังสุดๆ

ตู้เฟยไม่ได้ขอร้อง และก็ไม่ได้ดูต่อต้าน

เหมือนว่าเขาจะขอความตาย

ที่หน้าของเขา ไม่มีความกลัวเลยสักนิด

หลี่ฝางมองศัตรูเก่าของตัวเองนิ่งๆ พยักหน้า：“ครั้งนี้ ผมไม่ปล่อยคุณแล้ว เพราะว่าผมพูดกับคุณที่รถแล้วว่า ลู่หลุ่ยคือเส้นตายของผม คุณมาแตะต้องเส้นตายของผม ผมต้องฆ่าคุณ”

ตู้เฟยพยักหน้า：“คุณควรจะฆ่าผม ผมไม่โกรธคุณหรอก”

“แต่ว่าก่อนตาย รับปากผมเรื่องหนึ่งได้ไหม？”ตู้เฟยเงยหน้ามองหลี่ฝาง ใช้น้ำเสียงอ้อนวอนถาม

หลี่ฝางสูดลมหายใจเข้า ลังเลหน่อยๆ

ที่จริงหลี่ฝางกับตู้เฟย สู้กันมาสามปีแล้ว เวลาส่วนมาก ต่างเป็นหลี่ฝางที่ทนกับความอัปยศ

จนพ่อของตัวเองค่อยๆกลับมา หลี่ฝางจึงเริ่มฟื้นสถานการณ์คืนมา

ตู้เฟยไม่ใช่แค่แย่งเซี่ยลู่ไปจากมือของหลี่ฝาง แต่ยังทำให้หลี่ฝางขายขี้หน้าต่อเพื่อนนักเรียนครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขากลายเป็นไอ้ขี้เหร่ถึงสามปี

ดังนั้น หลี่ฝางมีความเกลียดชังต่อตู้เฟย มาโดยตลอด

จนตอนนี้ ความเกลียดชังนี้ ก็ไม่ได้หายไป

เดิมทีหลี่ฝางไม่อยากรับปาก แต่เห็นแก่ตู้เฟยที่น่าสงสารแบบนี้ ก็พยักหน้าทนไม่ไหว แล้วพูด：“คุณพูดมาเถอะ ผมดูก่อนว่าเรื่องอะไร”

ตู้เฟยพูดด้วยใบหน้าเกลียดชัง：“ช่วยผมฆ่าจูเก่อชิง”

“โอเค”

หลี่ฝางพยักหน้ารับปาก

ถึงตู้เฟยไม่พูด จูเก่อชิงผู้ชายคนนี้ หลี่ฝางก็ไม่ปล่อยเขาแน่

“แล้วก็ ช่วยผมดูแลเซี่ยลู่ด้วย”

ตู้เฟยพูดจบ ทันใดนั้นหน้าก็หม่นลง：“ที่จริง ผมยากแก้แค้นคุณเสร็จ จากนั้นก็จะพาเซี่ยลู่หนีไปไกลๆ”

“จูเก่อชิงบอกว่า แค่ช่วยเขาเอาคุณมาตรงหน้าเขาได้ เขาจะให้ผมสิบล้าน และก็จะช่วยจัดการตัวตนใหม่ของผม ช่วยผมหนี”

พูดไปอยู่นั้น ตู้เฟยก็หัวเราะ：“ผมว่า เขาน่าจะหลอกผมสินะ？”

“เขาร้ายกาจขนาดนั้น จะปล่อยผมหนีได้ไงเนอะ？”

“ผมโง่จริงๆ ดันไปเชื่อเขาได้”

ตู้เฟยเงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝาง：“ผมรู้ว่าคุณแค้นเซี่ยลู่ แต่เธอ……”

“ไม่ต้องอธิบายแทนเธอ”หลี่ฝางตัดบทของตู้เฟย：“ผมมีตา และมีหัวใจของตัวเอง ผมรู้สึกได้ว่าเซี่ยลู่เป็นผู้หญิงแบบไหน”

“เธอแค่หลงวัตถุไปหน่อย แต่สังคมนี้ ใครบ้างที่ไม่หลงวัตถุน่ะ”ตู้เฟยยิ้มแห้งใส่

หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า：“เธอไม่ผิด ที่ผิดคือผม ผมไม่ควรจะจน”

“ถ้าผมไม่จน เธอก็ไม่ไปจากผม และก็ไม่หนีไปกับคุณ และก็จะยิ่งไม่เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผมกับคุณด้วย”หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมา：“เป็นความผิดของผมหมด ใช่ไหม？”

“ในใจคุณยังเกลียดชังพวกเรา”ตู้เฟยฟังความหมายของคำพูดหลี่ฝางออก

หลี่ฝางยิ้มอย่างเย็นชา：“ทำไม หรือว่าผมไม่ควรเกลียดเหรอ？หรือว่าผมไม่ควรไปเกลียดชัง？”

“คุณเกลียดผมก็ดี ไม่จำเป็นต้องเกลียดเซี่ยลู่ ที่จริงเซี่ยลู่ชอบคุณ ทุกๆอย่าง ล้วนแต่เป็นกลลวงของผมที่ทำ เป็นผมที่ให้เซี่ยลู่เข้าใจคุณผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ผิดหวังต่อคุณ เป็นผมเองที่เป็นก้างขวางคอ รวมทั้งที่ผมจีบเซี่ยลู่ติด ตอนนั้นในใจของเธอ ก็ยังมีคุณอยู่”

“มีครั้งหนึ่ง คุณซักเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ในเสื้อผ้ามีอยู่ห้าร้อยหยวน คุณน่าจะจำได้สินะ？ที่จริง ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ลู่มอบหมายไป ห้าร้อยหยวนนั้น ก็เป็นของเซี่ยลู่ที่ยัดใส่เข้าไป เธอคิดว่าคุณจะขโมยเงินก้อนนี้ ยังไงตอนนั้นคุณก็กินข้าวไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่คิดไม่ถึงว่า คุณจะเอาเงินคืนกลับไป”

“และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ผมให้พวกเกาเสิ้งไปจัดการคุณ ถ้าในใจของเซี่ยลู่ไม่มีคุณตั้งนานแล้ว ผมก็จะจัดการคุณอย่างดูถูก”

“ตอนนั้นผมมักจะรู้สึกว่า คุณคือมลทินในชีวิตผม แฟนของผม ดันเคยชอบไอ้ขยะอย่างคุณได้ ทุกครั้งที่คิด ผมก็จะขยะแขยงสุดๆ”

เวลานี้หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“พวกนี้ผมไม่โทษคุณหรอก”