NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 490

บทที่490 พวกเราคืนดีกันเถอะ

หัวของตู้เฟย ไม่ได้เงยขึ้นมา

กองเลือด เปียกไปทั่วรอบๆของตู้เฟย

ตู้เฟยก็ตายไปเช่นนี้

ในใจของหลี่ฝาง ไม่ได้ดีใจมากนักอย่างที่จินตนาการไว้

จนกระทั่ง ในใจของหลี่ฝางไม่มีความรู้สึกดีใจเลยสักนิด

หรืออาจจะเพราะคำสำนึกผิดก่อนตายของตู้เฟย เขาพยายามที่จะขอโทษ จนกระทั่งช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ก็ยังคุกเข่าให้ตัวเอง ไม่มีการข่มขู่และบีบบังคับ

ตู้เฟยก็แค่แสดงความขอโทษครั้งสุดท้ายของเขา

หลี่ฝางรู้สึกถึงคำขอโทษที่จริงใจของตู้เฟย ในใจก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

พูดตรงๆแล้ว ในชั่วพริบตาเดียวเมื่อครู่นั้น หลี่ฝางอยากจะปล่อยตู้เฟยจริงๆ

พ่อแม่แท้ๆต่างตายในมือของตัวเอง สำหรับตู้เฟยแล้ว มันก็โหดร้ายเกินไป

ถึงแม้ตู้เฟยใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ควรได้รับการถูกกระทำเช่นนี้

หลี่ฝางส่ายหน้า พูดกับตู้เฟยที่ตายไปว่า：“โอเค ผมให้อภัยคุณ”

ทันใดนั้น หลี่ฝางก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกหน่อยๆ

หลี่ฝางตะโกนเรียกซุนจิ้น ที่อยู่ข้างนอก

ซุนจิ้นวิ่งเข้ามา มองศพของตู้เฟย พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ：“คุณชาย พวกเราไปเถอะ”

“อือ”

หลี่ฝางพยักหน้า ตอบรับไป ก็พูดกับซุนจิ้นไปว่า：“เอาศพของตู้เฟยกับแม่เขา แบกไปด้วย”

“แบกไปทำไมครับ ทิ้งไว้นี่ก็ดี เดี๋ยวผมเอาน้ำมันเข้ามา แล้วเผาตรงนี้เลย”ซุนจิ้นขมวดคิ้ว พูด

นอกจากตู้เฟยกับแม่เขาแล้ว ยังมีศพจำนวนไม่น้อยอยู่ที่นี่อีก

ซุนจิ้นคิดจัดการไปพร้อมกันหมด

แต่หลี่ฝางกลับส่ายหน้า แล้วพูด：“แบกพวกเขาออกไป”

“ผมแบกตู้เฟย คุณแบกแม่ของเขา”หลี่ฝางพูดยืนหยัด

“คุณชาย นี่มันจำเป็นเหรอ？เจ้าเด็กนี่ไม่ได้เป็นมิตรกับพวกเราเท่าไหร่นัก กลับกัน เรื่องวันนี้ เป็นเจ้าเด็กนี่ที่ก่อเรื่องเอง ตายอยู่นี่ เขาสมควรแล้ว”ซุนจิ้นพูด

“แม่เขาคือผู้บริสุทธิ์ ถ้าไม่ใช่พวกเรา แม่เขาก็คงไม่ตาย”หลี่ฝางพูดโทษตัวเองหน่อยๆ

ถึงแม้ตู้เฟยสมควรตาย แต่แม่ของตู้เฟย กลับไม่ควร

“คุณชาย งานหยาบๆแบบนี้ผมจัดการเองดีกว่า ยังไงแบกศพตอนดึกๆแบบนี้ ก็ไม่มงคล”

ด้วยความที่ทำอะไรไม่ได้ ซุนจิ้นจึงได้แต่เอาตู้เฟยกับแม่เขา อุ้มขึ้นมาด้วยมือคนละข้าง

ซุนจิ้นแบกสองศพไว้พร้อมกัน แต่ฝีเท้าที่เดินนั้นกลับไม่ตื่นตระหนกเลย

ตอนที่มาหน้าประตู หลี่ฝางก็มองเห็นส้าวส้วยกับจูเก่อชิง

ทั้งสองยืนรอหลี่ฝางอยู่ข้างนอก

เห็นตู้เฟยถูกฆ่า จูเก่อชิงก็หัวเราะนิ่งๆ：“คิดไม่ถึงว่าคุณจะโหดขนาดนี้”

“ผมคิดมาตลอดว่าคุณมันคนไม่เอาไหน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าฆ่าคน”

มุมปากของจูเก่อชิงยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนหน้านี้ เขาเคยถามเกี่ยวกับหลี่ฝาง

ก่อนหน้านี้ จูเก่อชิงรู้ว่า หลี่ฝางไม่เคยฆ่าคน

“นี่คือครั้งแรกที่คุณฆ่าคนสินะ？เป็นไงบ้าง รู้สึกอย่างไร ในใจตื่นตระหนกไหม กลัวหรือเปล่า？”

จูเก่อชิงพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย：“ตอนที่ฆ่าตู้เฟย มือสั่นไหม？”

หลี่ฝางไม่พูด ที่จูเก่อชิงพูดทั้งหมดนี้ หลี่ฝางไม่รู้สึกเลย

ตอนที่หลี่ฝางฆ่าตู้เฟย ทำอย่างง่ายดายมาก เหมือนกับมือฉมังที่ฆ่าคนมาเยอะแล้ว

“ไปเถอะ”หลี่ฝางพูดเบาๆ

“ครั้งแรกฆ่าคนก็แบบนี้ ค่อยๆชินก็จะดีเอง ครั้งแรกที่ผมฆ่าคน ฝันร้ายไปหลายตลบ เชื่อว่าคุณก็จะด้วย”

“ยินดีด้วยนะ ในที่สุดก็กลายเป็นฆาตกร”

“หลี่ฝาง ฆ่าคนแล้วจะเสพติดนะ ต่อไป คุณก็จะเหมือนพ่อคุณ กลายเป็นปีศาจสังหาร”

ตลอดทาง จูเก่อชิงไม่หยุดพูด

หลี่ฝางทนไม่ไหว หยุดฝีเท้าลงแล้วขมวดคิ้ว：“ส้าวส้วย ตบเขาสักสองสามที ให้เขาหุบปาก”

“อือ ผมก็ฟังจนรำคาญ”

ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วตบไปที่หน้าของจูเก่อชิงสองฉาด

เลือดเต็มไปทั่วหน้าของจูเก่อชิง ที่ปากกลับพูดต่อว่า：“เหอะเหอะ เก่งนักก็ตัดลิ้นของผมสิ”