NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 492

บทที่492 เข้าไปในตระกูลจูเก่อ

หลี่ฝางหมดคำพูด หลอกตาใส่พ่อตัวเองแล้วพูด：“พ่อ พ่อไม่ได้บอกจะไม่ดูเหรอ？”

ได้ยินเสียงของหลี่ต๋าคาง ลู่หลุ่ยก็รีบลืมตาทันที ที่หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา

“คุณลุง……”

ลู่หลุ่ยจะพูด หลี่ต๋าคางก็หันหน้าไป แล้วพูด：“โอเค ไม่ดูแล้ว ไม่ดูแล้ว”

หลี่ต๋าคางพูดจบ ก็เดินก้าวไปข้างหน้า มาตรงหน้าของจูเก่อชิง

จูเก่อชิงในตอนนี้ สองขาพิการไปแล้ว ได้แต่คุกเข่าลงที่พื้น

“ผมยังไม่มีสิทธิ์ดู คุณก็หลับตาลงเถอะ”จ้องจูเก่อชิง หลี่ต๋าคางพูด

จูเก่อชิงเม้มปาก รับหันหน้าทันที

นี่คือครั้งแรกที่จูเก่อชิงเห็นใบหน้าที่แท้จริงของหลอซ่า พูดตรงๆแล้ว เมื่อก่อน จูเก่อชิงคิดมาตลอดว่าหลอซ่าคือคนที่สุดยอด แต่เมื่อกี๊ จูเก่อชิงคิดว่าหลอซ่า ที่จริงก็เป็นแค่คนธรรมดา

“ช่างเถอะ ไม่จูบละ มีคนตั้งเยอะอยู่”

ลู่หลุ่ยมองไปทางหลี่ต๋าคาง ก็ยังคงไม่วางใจ：“พวกเราค่อยหาโอกาสละกัน”

“หาโอกาสอะไร”

หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์：“พวกเขาเห็นแล้วจะทำไม พวกเราไม่ได้ลักลอบรักกัน พวกเราเปิดเผยอย่างบริสุทธิ์ ใครก็ไม่กลัวทั้งนั้น”

หลี่ฝางพูดจบ ก็ใช้สองมือโอบหลังคอของลู่หลุ่ย ก้มหน้าลงจูบลงไป

ลู่หลุ่ยตาโต ดูคิดไม่ถึงอย่างชัดเจน

ลู่หลุ่ยดูตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่นานนัก ก็ปล่อยลง ทั้งตัวแนบไปที่หลี่ฝาง

น่าจะผ่านไปประมาณหนึ่งนาทีได้ ลู่หลุ่ยก็ผลักหลี่ฝางออกไป

นี่คือจูบที่นานที่สุดครั้งหนึ่งของทั้งสองได้

ครั้งที่แล้ว เป็นการจากลา หลี่ฝางไม่ได้รับรู้อย่างดีนัก

ครั้งนี้ ถือว่าเป็นการเสพติด

หลี่ฝางกับลู่หลุ่ยขึ้นรถไป นั่งที่ข้างคนขับ

“ต่อไปพวกเราจะไปไหน？”หลี่ฝางมองส้าวส้วยตรงที่นั่งคนขับแล้วถาม

“ไปที่ตระกูลจูเก่อ”ส้าวส้วยพูดเบาๆ

“หารายละเอียดตำแหน่งของตระกูลจูเก่อเจอแล้ว？”หลี่ฝางถามต่อ

ซ่องโจรของสี่ตระกูลใหญ่ ค่อนข้างลึกลับ

และที่ลึกลับที่สุด ก็คือตระกูลจูเก่อ

ว่ากันว่าตระกูลจูเก่อเป็นลูกหลานของจูเก่อเหลียง และก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ แต่ตระกูลจูเก่อนี้ ในด้านซุบซิบนินทานั้น ถือว่าอยู่ในระดับสูงมาก

อย่างเช่นเสี่ยวหลินจื่อ เขาเป็นคนขับรถให้จูเก่อเจิ้งมาตั้งนานแล้ว และก็อยู่ที่ตระกูลจูเก่อมาหลายปีแล้วด้วย ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเข้าไปที่ตระกูลจูเก่อได้ยังไง

เสี่ยวหลินจื่อรู้แค่ว่า ตระกูลจูเก่อนี้ อยู่ในเขาลูกหนึ่ง

“ซุนจิ้นรู้”ส้าวส้วยพูด

“ซุนจิ้น？เขารู้ได้ยังไง？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ

“เมื่อก่อนท่านซุนเคยพาซุนจิ้นไปถ้ำแห่งหนึ่ง ที่ถ้ำนั้น ที่จริงก็คือซ่องโจรของตระกูลจูเก่อ”ส้าวส้วยพูดไป ก็สตาร์ทรถออก

รถคันหน้านั้น คนขับรถคือหลี่ต๋าคาง ที่นั่งข้างคนขับมีซุนจิ้นนั่งอยู่ และจูเก่อชิงก็ถูกจับขึ้นมา

ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง

หลี่ฝางและคนอื่นๆ ก็มาที่ตีนเขา

“นี่คือที่ซ่อนตัวของตระกูลจูเก่อเหรอ？”พอลงจากรถ หลี่ฝางก็มองภูเขาเล็กๆลูกนี้ที่ไม่เตะตา แล้วถาม

ซุนจิ้นพยักหน้า：“ผมก็ไม่มั่นใจ แต่ว่าตอนนั้นพ่อผมพามา ก็คือที่นี่”

“ลูกพี่บอกว่าที่นี่คือที่ซ่อนตัวของตระกูลจูเก่อ แต่ตอนผมเด็กเคยมาตั้งหลายครั้ง ก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงาใคร”

“งั้นเคยเห็นสัตว์ป่าไหม？”ส้าวส้วยถาม

“ก็ไม่เคย แค่กระต่ายตัวเดียวยังไม่เคยเห็น”ซุนจิ้นส่ายหน้า

“งั้นก็ถูกแล้ว คุณดูภูเขาลูกนี้สิ แค่มองก็รู้แล้วว่าทิ้งร้างมาหลายปี รอบๆไม่มีแม้แต่หมู่บ้าน ในเมื่อไม่มีใคร งั้นก็ต้องมีสัตว์ป่ามา เหมือนกับที่เขาหมาป่า ที่นั่นมีสิ่งดุร้ายอยู่ แต่ที่นี่ ไม่มีแม้แต่เสียง”ส้าวส้วยเอาหูไปฟัง ก็ได้ยินแต่เสียงนกร้อง

ลู่หลุ่ยคว้าแขนของหลี่ฝาง ถามอย่างกลัวๆ：“หลี่ฝาง พวกเรามาที่นี่ทำไม？”

ดึกขนาดนี้แล้ว อากาศก็หนาวมาก ที่สำคัญคือมาสถานที่รกร้างไม่มีคนแบบนี้ ลู่หลุ่ยก็กลัวหน่อยๆ

หลี่ฝางก็ไม่รู้ แล้วตอนนี้หลี่ต๋าคางก็ลงมาพอดี