NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 502

บทที่ 502 หลี่ฝาง พวกเราไปกันเถอะ

หลี่ฝางช็อกไปแล้ว

รถหรูนับร้อย กำลังมุ่งหน้ามาที่เขาจริงๆ

หลี่ฝางลากโหจื่อไปอีกฝั่ง แล้วถามเสียงเบา： “โหจื่อ นายไปเอารถหรูมากมายขนาดนี้มาจากไหน?”

“ฮี่ฮี่ เจ้านาย พูดแบบไม่ปิดบัง รถพวกนี้ ที่จริงเป็นของสะสมของผม คนอย่างผมไม่มีงานอดิเรกอะไร ก็แค่ชอบสะสมรถสปอร์ตรุ่นลิมิเต็ด สามปีที่หาเงินมา ก็ไม่ได้เอาไปทำอะไร ผลาญเงินไปกับการซื้อรถนี่แหละ”

“ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง ลุงเฉียนบอกกับผม ว่าซือถูเฟยขับรถหรูคันใหญ่มาขวางหน้าประตูมหาวิทยาลัยไว้ ผมเดาว่าเขามาหาเจ้านายแน่ๆ ให้ตาย ก็แค่รถไม่กี่คัน ยังจะกล้าเอาออกมาอวดอีก”

บนหน้าของโหจื่อ เต็มไปด้วยความดูถูก

หลี่ฝางได้ยินแบบนี้ ก็ยิ่งช็อกเข้าไปอีก

“นายหมายความว่า รถเยอะขนาดนี้ เป็นของนายทั้งหมด?” หลี่ฝางกลืนน้ำลาย แล้วมองโหจื่ออย่างช็อกๆ

โหจื่อพยักหน้า： “ยังมีอีกหลายคัน ไม่ได้ขับมา”

“รถพวกนั้นเสียงท่อดังเกินไป บนโลกนี้ก็มีไม่กี่คัน” โหจื่อพูด พลางจ้องไปที่รถBugatti Veyronของซือถูเฟย

โหจื่อมองBugatti Veyronคันนั้น ก็แทบจะน้ำลายไหล

“นาย......นายรวยไปแล้วมั้งเหนี่ย? รถหรูเยอะขนาดนี้ ต้องใช้เงินสักเท่าไหร่เหนี่ย” หลี่ฝางมองโหจื่อ ด้วยสายตาซับซ้อน

“พวกนี้เหรอ? รวมกันแล้วก็หลายพันล้านเหรียญมั้ง ในโรงรถยังจอดอยู่อีกหลายคัน ทำใจขับออกมาไม่ได้ แต่ละคันราคาก็มากกว่าห้าสิบล้าน แล้วก็ราคาดีไม่มีวางขายตามตลาด ขับออกมามันจะเด่นเกินไป”

“เจ้านาย พวกเราควรจะถ่อมตัวนิดนึง ใช่มั้ย?” โหจื่อยักคิ้วให้หลี่ฝาง

หลี่ฝางกลืนน้ำลาย นี่นายยังเรียกว่าถ่อมตัวอีกเหรอ

หลี่ฝางส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด： “โหจื่อ ฉันว่านายเข้าใจความหมายของคำว่าถ่อมตัวผิดไปนิดนึงนะ? นี่เรียกว่าถ่อมตัวเหรอ ถึงแม้จะเป็นงานแต่งที่หรูหราที่สุดในประเทศนี้ ก็คงไม่มีภาพแบบนี้ให้เห็นสักเท่าไหร่หรอกนะ！”

“อ้าวเหรอ? ที่ดูไบเห็นได้บ่อยนี่ ถึงยังไงเจ้าของธุรกิจน้ำมันและแร่พวกนั้นก็มีเงินเยอะ ไม่ได้ลงทุนธุรกิจอะไร ก็รู้แค่ว่าซื้อรถเล่น นิสัยเสียที่ชอบซื้อรถของผม ก็เรียนมาจากพวกเขานั่นแหละ”

“แต่แค่เงินของพวกเขา ล้วนแต่เป็นลมที่พัดมา แต่เงินของผม ใช้ชีวิตหามา ให้ตายเถอะ โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ มีบางคนอะไรก็ไม่ต้องทำแต่สามารถมีได้หมดทุกอย่าง อย่างผม ต้องทำงานหนักแค่ไหนกัน” โหจื่อยู่ปาก แล้วบ่นออกมา

“เป็นพนักงานกับเป็นเจ้านาย การใช้ชีวิตเอามาเทียบกันไม่ได้หรอก”

หลี่ฝางพูดไปหนึ่งประโยค แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เขาเป็นพนักงานทำงานยังสามารถหาเงินมาซื้อรถหรูได้เป็นพันๆ ล้าน แถมนี่ยังไม่ใช่ทั้งหมด แล้วยังจะบ่น?

หลายปีที่ผ่านมา แค่รถคันเดียว เกรงว่าโหจื่อจะทำงานหาเงินซื้อไม่ได้มั้ง?

รถหรูราคาเป็นสิบล้าน ถ้าเกิดมาแล้วไม่ได้นั่งเลย ชาตินี้ทั้งชาติ เกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้นั่ง

นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมบนโลกนี้

นอกจากจะช็อกแล้ว หลี่ฝางยิ่งไม่กล้าจะคิด ว่าโหจื่อคนนี้บนตัวยังมีเงินเป็นพันล้าน งั้นส้าวส้วยล่ะ?

นึกถึงตอนที่ส้าวส้วยโอนเงินสิบล้านให้ถังจิ้น เหมือนกับว่าเขาไม่ได้แม้แต่กะพริบตาเลย

ลูกน้องคนนึงยังมีเงินเยอะขนาดนี้ งั้นพ่อของตนล่ะ? ......

หลี่ฝางไม่กล้าจะคิดต่อแล้ว

โก่เอ๋อเห็นรถหรูที่เรียงรายนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความพอใจทันที： “ซือถูเฟย เห็นหรือยัง ดูรถหรูของคนอื่นสิ แต่ละคันล้วนแต่เป็นรถรุ่นลิมิเต็ด แล้วดูนายสิ BMW i8 อะไรนั่นยังขับมา นอกจากBugatti Veyronคันนั้น นอกนั้นก็แค่รถโง่ๆ”

“เทียบกับคุณชายหลี่ ขายขี้หน้ามั้ย?” โก่เอ๋อเอามือกอดอก แล้วพูดดูถูกซือถูเฟย

หลี่ฝางได้ยินแบบนี้ จึงรีบอธิบาย： “โก่เอ๋อ เธออย่าเข้าใจผิด รถพวกนี้ ที่จริงแล้วไม่ใช่ของฉัน”

“เป็นของเพื่อนฉัน”

เมื่อหลี่ฝางพูดจบ ใบหน้าที่กระอักกระอ่วนของซือถูเฟย ก็กลายเป็นยิ้มแย้มขึ้นทันที

“โก่เอ๋อ ได้ยินหรือยัง?”

“รถพวกนี้ หลี่ฝางมันยืมมาจากเพื่อนทั้งนั้น แต่ฉันไม่ใช่นะ รถพวกนี้ เป็นของพวกเราตระกูลซือถูทั้งหมด”

ซือถูเฟยพูดพลางยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็มองหลี่ฝาง ด้วยสายตา ที่เต็มไปด้วยความดูถูก

ที่จริงซือถูเฟยไม่ใช่คนที่ชอบสู้ด้วยวาจาแบบนี้ แต่ว่า ต่อหน้าโก่เอ๋อคู่หมั้นของตน ซือถูเฟยไม่อยากขายหน้า

หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไร เขาในตอนนี้ ยังคงช็อกไม่หาย