NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 519

บทที่519 เฉินฝูเซิง โชว์สักหน่อยเถอะ

“คุณอาซาน เห็นแก่หน้าของพ่อฉัน ……”

โจวเสี่ยวชิงยังไม่ทันพูดจบ หลิวเหล่าซานดึงกางเกงขึ้นมา：“เด็กน้อย ผมบอกคุณนะ พ่อคุณไม่มีหน้าอะไรสำหรับผม เข้าใจไหม？”

“ในเมื่อคุณไม่ยอม ผมก็จะไม่บังคับคุณ เอาเงินของคุณออกไปเถอะ”

หลิวเหล่าซานโบกมือ พูดกับโจวเสี่ยวชิงอย่างเย็นชา

สีหน้าโจวเสี่ยวชิงตะลึงงัน มองหลิวเหล่าซานที่ดูไร้อารมณ์ แล้วก็เข้าสู้ความเงียบอยู่นาน

ไป？

ไปทางไหน？

หลี่ฝางอยู่ข้างนอก และตัวเองก็เกือบจะทำให้ลู่หลุ่ยตาย ถ้าตัวเองออกไป ถูกหลี่ฝางจับไว้ ตัวเองจะมีจุดจบอย่างไร？

โจวเสี่ยวชิงไกล้าจินตนาการต่อไป

“ทำไมคุณยังอ่อนหัดเหรอ”มองสภาพโจวเสี่ยวชิงที่ลังเลไม่ตัดสินใจ ความสนใจกลางใจของหลิวเหล่าซานก็มากขึ้น

หลิวเหล่าซานเดินมาตรงหน้าของโจวเสี่ยวชิง ใช้มือเงยคางของเธอ：“ทำไมไม่ชอบที่ลุงแก่เหรอ”

หลิวเหล่าซานหัวเราะอย่างเย็นชา：“ถึงผมจะไม่รู้ว่าคุณไปแตะต้องหลี่ฝางอย่างไร แต่ในเมื่อคุณยอมจ่ายสองหมื่นเพื่อจัดการเรื่องนี้ ผมว่านะ ความผิดที่คุณทำไม่ธรรมดาแน่”

“ตอนนี้มีสองเงื่อนไข ที่อยู่ตรงหน้าคุณ หนึ่งคือมาสนุกกับผม สองหมื่นนี้คุณเอาไป แต่ต่อไปคุณก็จะเป็นคนของผมหลิวเหล่าซาน ทุกสัปดาห์ต้องมาหาผมสองครั้ง เป็นผู้หญิงของผม ไม่ใช่มีเงินใช้ แต่ผมกล้ารับประกันว่า ช่วงที่คุณอยู่มหาวิทยาลัยนี้ ไม่มีใครมารังแกคุณแน่”

“สองคือคุณรักษาคุณธรรมของตัวเองไว้ เหมือนกับแม่คุณเลย เหอะเหอะ แต่ถ้าแบบนั้น……ผมก็จะไม่ขู่คุณแล้ว ตายหรือเป็น คุณเลือกเองละกัน”หลิวเหล่าซานพูดย่างร่าเริง

“ฉันมีแฟนแล้ว”โจวเสี่ยวชิงเงยหน้าขึ้น มองหลิวเหล่าซานอย่างกลัวหน่อยๆ

“นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับผม คุณมีแฟนแล้วยังไง เราสองคนคือคู่รัก ผมก็ไม่ไปป่าวประกาศข้างนอก ถึงตอนนั้นตอนที่คุณมาหาผม ก็อธิบายกับเขาได้ว่ามาทำงาน ยังไงซะบ้านคุณก็จนซะเหลือเกิน เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็ยิ่งทำให้เขาสงสารคุณ คุณว่าไหม？”

“ทำไมกลัวรู้สึกผิดต่อแฟนเหรอ งั้นก็ได้ ไปเถอะ”หลิวเหล่าซานโบกมืออย่างทนไม่ไหว แล้วพูด

โจวเสี่ยวชิงลังเลหน่อยๆ ที่เธอไม่ตอบตกลงคำขอของหลิวเหล่าซาน ไม่ใช่แค่กลัวรู้สึกผิดต่อแฟนของตัวเอง

โจวเสี่ยวชิงก็กลัวว่าเรื่องชั่วๆนี้จะแดงออกมา แบบนั้น ชีวิตนี้ตัวเองก็พังทลายลงแล้ว

พ่อของตัวเองรู้ จะต้องเอาตัวเองตายแน่

เพื่อนที่มหาวิทยาลัยของตัวเองรู้ จะต้องนินทาตัวเองแน่

มหาวิทยาลัยของตัวเองรู้ จะต้องไล่ตัวเองออกแน่

นี่มันไม่ง่ายเลยที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ได้ โจวเสี่ยวชิงไม่อยากให้อนาคตพังทลาย

แต่ โจวเสี่ยวชิงมีทางออกอื่นไหม？

ไม่มี

โจวเสี่ยวชิงกัดปาก มองไปที่หลิวเหล่าซาน แล้วพูด：“คุณอาซาน งั้นคุณรับปากฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม？”

“พูดมาสิ”หลิวเหล่าซานหัวเราะเหอะเหอะ：“เงื่อนไขที่มากเกินไป อย่าได้เสนอล่ะ”

“เก็บเป็นความลับให้ฉันก็พอ”โจวเสี่ยวชิงพูดด้วยใบหน้าจริงจัง

“ฮ่าฮ่า แน่นอนอยู่แล้ว”

“ที่แท้คุณก็กังวล ชื่อเสียงของตัวเองนี่เอง”

หลิวเหล่าซานหัวเราะอย่างเย็นชา พูดจบ ก็จับคุณหนูโจวเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง

ปังปังปัง ตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูเข้ามาอีกครั้ง

“แม่เอ๊ย อะไรอีก？”ถูกรบกวนกับสุนทรียความงาม หลิวเหล่าซานก็โมโหสุดๆ

และโจวเสี่ยวชิงในตอนนี้ ก็ถูกหลิวเหล่าซานกระชากจนผมยุ่งเหยิงไปหมด เสื้อผ้าที่ตัว ก็เหลือไม่เท่าไหร่แล้ว

“ลูกพี่ แย่แล้ว เจ้าเด็กนั่นพาคนมากลุ่มหนึ่ง แต่ละคนต่างพกอาวุธมาด้วย”

“หลี่ฝางนั่นบอกแล้วว่า ถ้าไม่ส่งโจวเสี่ยวชิงไปให้ พวกเขาก็จะบุกเข้ามา”คนด้านนอก พูดอย่างร้อนรน

หลิวเหล่าซานขมวดคิ้ว，พูด：“พวกเขามีกี่คน？”

“ก็ไม่มาก สิบกว่าคน แต่ดูแล้วแข็งแรงกันมาก”คนด้านนอกพูด

ได้ยินว่าสิบกว่าคน ใบหน้าของหลิวเหล่าซาน ก็แสดงความดูถูก