NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 537

บทที่ 537 ฆ่าเขาไม่ได้นะ

เมื่อได้ยินจำนวนเงินห้าล้าน สีหน้าของหม่าเชา เปลี่ยนไปในทันที แต่ชั่วพริบตาก็กลับมาเป็นปกติ: “พี่ใหญ่ หมายความว่ายังไง กำลังยุแยงตะแคงรั่วใช่ไหม?”

“ใช่หรือไม่ก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือ แกอยากได้ห้าร้อยล้านนี้หรือเปล่า?”

ลูกพี่หลินมองหม่าเชา แล้วยิ้มกล่าว: “แกน่าจะรู้จากปากของหมาจื่อแล้ว เรื่องที่ในมือของฉันมีเงินอยู่ห้าร้อยล้าน และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่แกทรยศฉัน สำหรับแกคนนี้ ไม่มีอะไรที่ชอบเลย จะมีก็แต่เงิน เงินคือบรรพบุรุษของแก”

“เพื่อยับยั้งไม่ให้แกทรยศ ทุกครั้งเวลาที่แบ่งเงิน ฉันจะแอบให้แกเพิ่มเป็นการส่วนตัวอยู่ตลอด จุดประสงค์ก็เพื่อให้แกรู้สึกซาบซึ้งมากขึ้น”

“คิดไม่ถึงว่า แกยังคงทรยศอยู่ดี” ลูกพี่หลินส่ายหัว เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างจะผิดหวังในตัวหม่าเชา

บนใบหน้าของหม่าเชา ไม่มีแววของความรู้สึกผิดใด ๆ เลย เขายิ้มให้ลูกพี่หลิน กล่าว: “พี่ใหญ่ ผมรู้ว่าในใจพี่ตำหนิผม แต่ในสังคมนี่ เดิมทีก็เป็นแบบนี้ ประเทศชาติย่อมมีคนมีความสามารถเกิดขึ้นมาทุกยุคทุกสมัย ยุคสมัยของพี่ มันได้ผ่านไปแล้ว พี่ดูความใจกล้าของพี่ในตอนนี้สิ น้อยกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ ยังมีอีก พี่รู้ไหมว่าอะไรคืออินเทอร์เน็ต? รู้ไหมว่าอะไรคือแอปพลิเคชันปล่อยกู้? รู้ไหมว่าอะไรคือเว็บพนันออนไลน์?”

“พี่ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยสักนิด บอกพี่พี่ก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นผมคิดว่าติดตามพี่ เป็นไปไม่ได้ที่จะร่ำรวย”

“ไม่เหมือนพี่หมาจื่อ พี่หมาจื่อเป็นคนยุคสมัยเดียวกันกับผม เขารู้ไปหมดทุกอย่าง ตามทันกระแสนิยม เราสองคนตกลงกันแล้ว”

“รอเขาขึ้นเป็นพี่ใหญ่ เขาจะช่วยเหลือผมอย่างเต็มที่ พวกเราสองคนร่วมมือกันเปิดเว็บพนันออนไลน์ พอถึงตอนนั้น ผมเป็นเจ้ามือบ่อน เขาช่วยผมเรียกลูกค้า พอได้เงินมา ก็แบ่งกันคนละครึ่ง”

“พี่หมาจื่อเล่นพนันทุกวัน ก็รู้จักนักพนันอยู่ไม่น้อย ได้รับการช่วยเหลือจากเขา เว็บไซต์ของผม จะต้องทำเงินได้มากมายอย่างแน่นอน”

“พี่ว่าไหมล่ะ? พี่หมาจื่อ?”

หม่าเชาเดินเข้ามาหาหมาจื่ออย่างช้า ๆ ยิ้มพลางยักคิ้ว

แต่หมาจื่อกลับหันปลายกระบอกปืนจ่อไปที่หม่าเชา และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา: “อาเชา อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้ นายยืนอยู่ตรงนั้น ก็ดีอยู่แล้ว

หมาจื่อรู้จักกับหม่าเชามานานหลายปี แล้วก็รู้ดีว่าหม่าเชาเป็นคนยังไง

เพื่อเงินแล้ว ขายได้แม้แต่ภรรยาและลูก เขาทิ้งได้แม้กระทั่งเกียรติศักดิ์ความเป็นมนุษย์ของตัวเอง

สามารถพูดได้ว่า ในสายตาของหม่าเชา เงินชนะทุกอย่าง

ดังนั้น ในตอนที่ลูกพี่หลินบอกว่าจะยกเงินห้าร้อยล้านให้เขา ใจของหม่าเชาก็ได้หวั่นไหวไปซะแล้ว เขาจึงเกิดความคิดที่ชั่วร้ายต่อหมาจื่อขึ้นมา

เพียงแต่ว่า หมาจื่อมีปืนอยู่ในมือ ในมือของเขา ก็มีปืนอยู่เหมือนกัน

ดังนั้น หม่าเชาจึงต้องการที่จะเข้าประชิดตัวหมาจื่อ แล้วลอบลงมือ

หมาจื่อมองแผนร้ายของหม่าเชาออก จึงกล่าวเปิดโปง: “หมาจื่อ ฉันแนะนำนายนะ อย่าคิดวางแผนอะไรเพื่อให้ได้เงินห้าร้อยล้านนั่น และอย่าได้ใช้เล่ห์เหลี่ยมกับฉัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ป๋ายหม่าจะต้องจัดการกับแกอย่างแน่นอน”

“พี่หมาจื่อ พี่จะทำอะไร ทำไมถึงเล็งปลายกระบอกปืนมาที่ผมล่ะ? ไหนบอกว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันไง? ทำไมพี่ถึงได้ใช้ปืนจ่อพี่น้องของตัวเองล่ะ?” หม่าเชาเสแสร้งแกล้งทำเป็นโง่เขลาเบาปัญญา แล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา

ตามด้วยเสียงกระแอมไอของหม่าเชา ผู้คนที่อยู่ด้านหลังของเขา ต่างก็ยกปืนขึ้นมา และเล็งไปที่พี่หมาจื่อ

“ทำไม พวกแกคิดจะทรยศหรือยังไง?” ใบหน้าของหม่าเชา หม่นหมองและเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

ถูกคนมากมายจ่อปลายปืนมาหาตัวเองแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าหมาจื่อค่อนข้างไม่สบอารมณ์

“ลูกพี่ของพวกเรามีเพียงคนเดียว นั่นก็คือพี่เชา พี่หมาจื่อ พี่วางปืนลงจะดีกว่า” ลูกน้องของหม่าเชากล่าว

“หม่าเชา บอกให้ลูกน้องของนายวางปืนลง” หมาจื่อมองหม่าเชาอย่างเยือกเย็น พลางกล่าว

หม่าเชาหัวเราะอย่างเย็นชา: “หมาจื่อ นายกำลังออกคำสั่งกับฉันเหรอ?”

“อย่าลืมสิ พี่ใหญ่ยังไม่ตายซะหน่อย นายยังไม่ได้ขึ้นครองตำแหน่ง นาย ฉัน ฉางชิง พวกเราสามคน มีฐานะเท่าเทียมกันมาแต่ไหนแต่ไร เอาจริง ๆ นะ ฉันไม่พอใจนายมาโดยตลอด พูดถึงกำลังความสามารถ และการทำเพื่อส่วนรวม มีตรงไหนบ้างที่นายสู้ฉางชิงได้?”

“แม้กระทั่งคุณสมบัติประจำตัว ฉางชิงก็คงทิ้งห่างนายไปไกลใช่ไหมล่ะ?”

หม่าเชากล่าว แล้วมองไปที่ฉางชิง ทันใดนั้นเองสีหน้าของเขาก็ชะงักลง

“ฉางชิง เกิดอะไรขึ้นกับแขนของนาย นายถูกใครยิง?” หม่าเชาเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

สีหน้าของฉางชิงม่วงบ้างเขียวบ้าง ผ่านไปนานก็ยังไม่ได้ตอบอะไร

สีหน้าของหมาจื่อก็ไม่ได้ต่างอะไร: “ฉันยิงเองแหละ”

หมาจื่อไม่เพียงยอมรับด้วยตัวเอง แถมยังอธิบายให้ฟังอีก เขากล่าว: “เมื่อกี้ฉางชิงได้ห้ามฉัน ให้ฉันปล่อยพี่ใหญ่ไป”

“เพราะเรื่องแค่นี้ นายก็เลยลั่นไกยิงฉางชิง? ในตอนที่นายชักชวนฉันและฉางชิงเข้าเป็นพวกด้วย พูดกับพวกเราว่ายังไง นายบอกว่าต่อไปพวกก็เป็นพี่น้องกันแล้ว มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน...... ฉันว่านะหมาจื่อ นี่นายยังไม่ได้ขึ้นเป็นพี่ใหญ่เล

ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปแล้วล่ะ แม้แต่พรรคพวกของตัวเองยังทำร้าย”

“เย็ดแม่ง หมาจื่อ นายยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? ถึงแม้พี่ใหญ่ค่อนข้างเห็นแก่ได้ไปหน่อย เงินที่แบ่งให้กับพวกเรา น้อยไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยลงมือทำร้ายพวกเราเลย แต่นายล่ะ กลับใช้ปืนจ่อพรรคพวกของตัวเอง มีพี่ใหญ่ที่ไหนกันที่เป็นแบบนาย?”

หม่าเชาโมโหขึ้นมาในทันที และก็ไม่ได้เกรงกลัวหมาจื่อแล้ว