NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 538

บทที่ 538 โอนกรรมสิทธิ์บาร์เหล้า

หลี่ฝางสามารถมองออก ป๋ายหม่าคนนี้ เป็นคนที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น

แต่ทว่าหลี่ฝางยังคงทำใจดีสู้เสือลุกขึ้นมา ลูกพี่หลินจะตายไม่ได้ เพราะว่าเขาเป็นถึงท่านพ่อตาของตัวเอง

“แกคือหลี่ฝางใช่ไหม?”

ป๋ายหม่าจ้องมองหลี่ฝางพลางเอ่ยถาม

หลี่ฝางพยักหน้า เขามองป๋ายหม่าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย: “คุณรู้จักผม?”

“ไม่รู้จัก แต่ว่าเมื่อกี้ฉันได้รับปากกับคนคนหนึ่งไป ว่าจะไม่ฆ่าแก” ในขณะที่ป๋ายหม่ากำลังพูดนั้น ได้ปรากฏแววของความเกรงกลัวหวาดผวาออกมาจากสายตาของเขา แต่ทว่าเพียงแวบเดียวก็หายไป

“แกช่วยหลบไปหน่อยสิ อย่าเข้ามารบกวนการทำงานของฉัน”

ป๋ายหม่าส่ายหน้าให้กับหลี่ฝาง ความหมายก็คือไม่ให้หลี่ฝางเข้ามายุ่ง

แต่หลี่ฝางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ กล่าว: “เสนอราคามา”

“หมายความว่ายังไง?” ป๋ายหม่าชะงักงัน เขาจ้องมองหลี่ฝาง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาอย่างหยามเหยียด: “หลี่ฝาง แกหมายความว่ายังไง บอกให้ฉันเสนอราคา? ความหมายของแก คงไม่ใช่ต้องการที่จะซื้อชีวิตของลูกพี่หลิน ไปจากเงื้อมมือของฉันหรอกใช่ไหม?”

“ใช่”

หลี่ฝางพยักหน้า กล่าว: “ผมหมายความว่าแบบนั้น”

ป๋ายหม่าส่ายหัว: “เมื่อกี้แกก็ได้ยินแล้วนี่ เพื่อที่จะฆ่าเขา แม้แต่เงินห้าร้อยล้านฉันยังไม่เอาเลย”

“ทำไม แกสามารถให้ได้มากกว่าห้าร้อยล้านหรือยังไง?” ป๋ายหม่ามองหลี่ฝางอย่างไม่เชื่อ จนเกือบจะหัวเราะออกมา

ต่อให้ฆ่าป๋ายหม่าให้ตาย ป๋ายหม่าก็ไม่มีทางเชื่อ เด็กชายตรงหน้าที่รูปร่างหน้าตา เสื้อผ้าอาภรณ์แสนธรรมดาคนนี้ จะสามารถนำเงินออกมาได้มากกว่าห้าร้อยล้าน

หลี่ฝางพยักหน้า กล่าว: “ได้สิ”

ในตอนที่ป๋ายหม่าขู่กรรโชกเอาเงินห้าร้อยล้านกับลูกพี่หลิน ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นคนที่หลงใหลในเงินตราเช่นเดียวกัน

ขอเพียงแค่เป็นคนที่ชื่นชอบในเงินตรา เรื่องก็ง่ายขึ้นมาเยอะเลย

“เหอะ ๆ แกจ่ายได้เท่าไหร่ล่ะ?” จ้องมองหลี่ฝาง ป๋ายหม่าหัวเราะขึ้นมาอย่างดูแคลน

“เด็กน้อย นายอย่าเล่นตุกติกกับฉันนะ ไม่เช่นนั้นล่ะก็ ฉันจะต้องโมโห เมื่อฉันโมโหขึ้นมา แกก็จะ......”

ไม่รอให้ป๋ายหม่าพูดจบ หลี่ฝางก็พลันเอ่ยออกมาทันที: “เอาเถอะ ในมือของลูกพี่หลินมีอยู่ห้าร้อยล้าน ผมให้คุณเพิ่มไปอีกสองพันล้าน ทั้งหมดเป็นเงินสองพันห้าร้อยล้าน ซื้อชีวิตของพวกเราทั้งหมด โอเคไหม?”

“พี่ชายป๋ายหม่า ถึงแม้ผมไม่รู้ว่าคุณทำอาชีพอะไร แต่ผมเชื่อว่า ไม่ว่าพี่จะทำอาชีพอะไร ล้วนเพื่อเงินทองใช่ไหมล่ะ? เงินจำนวนสองพันห้าร้อยล้านนี่ ต่อให้ไปปล้นธนาคาร คุณก็ต้องปล้นอยู่หลายธนาคารว่าไหม”

หลังจากที่หลี่ฝางพูดจบ ป๋ายหม่าจ้องมองหลี่ฝางพลางกล่าว: “ในตัวแกมีสองพันห้าร้อยล้าน?”

“ทางที่ดีแกอย่าเล่นตลกกับฉัน” ป๋ายหม่าเริ่มขู่ขวัญหลี่ฝางอีกครั้ง

“ถ้าแกกล้าเล่นตลกกับฉันละก็......”

หลี่ฝางเพียงหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วกล่าว: “พี่ชายป๋ายหม่า คุณคิดว่าผมกล้าที่จะเล่นตลกกับคุณไหม? ในมือของคุณมีปืน ผมเล่นตลกกับคุณ ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกเหรอ?”

หลี่ฝางกล่าว พร้อมกับเปิดเผยตัวตนของเขาออกมาโดยตรงในทันที: “ผมชื่อหลี่ฝาง เป็นนายน้อยของสถานตากอากาศหลงฉวนถ้าหากคุณเคยได้ยินชื่อของสถานตากอากาศหลงฉวนล่ะก็ คุณก็น่าจะรู้ว่าผมเป็นใคร”

“ในนามของผมมีบาร์อยู่แห่งหนึ่ง มีชื่อว่าRecalling the past มูลค่าสองพันกว่าล้าน” หลี่ฝางกล่าวอย่างเรียบ ๆ

ได้ยินดังนั้น สีหน้าท่าทางของป๋ายหม่า ตะลึงงันก่อน จากนั้นจึงยิ้มขึ้นมา: “แกพูดจริงเหรอ?”

“ถ้าหากพี่ป๋ายหม่าไม่เชื่อล่ะก็ จะลองถองหมาจื่อดูก็ได้นะ” หลี่ฝางชี้ไปที่หมาจื่อ พลางกล่าว

หมาจื่อพยักหน้า กล่าว: “พี่ป๋ายหม่า เขาเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหลี่จริง ๆ ”

“คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหลี่ ลูกชายของหลอซ่า......”

เห็นได้ชัดว่าหลี่ฝางไม่ใช่คนโง่ในยุทธภพ เพียงชั่วพริบตาเข้าก็รู้ได้ถึงฐานะของหลี่ฝาง

ป๋ายหม่ามีสีหน้าท่าทางลังเลเล็กน้อย: “ความหมายของแกก็คือ ยกบาร์นั่นให้ฉัน จากนั้นให้ฉันปล่อยลูกพี่หลินไป ใช่ไหม?”

ป๋ายหม่าจ้องมองหลี่ฝางพลางเอ่ยถาม: “ยอมศูนย์เสียบาร์ของตัวเอง เพื่อแลกกับชีวิตของลูกพี่หลิน เหอะ ๆ แกนี่มันใจใหญ่จริง ๆ เขาเป็นอะไรกับแก ญาติพี่น้อง? หรือว่าผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต”

“เขาเป็นพ่อตาของผม” หลี่ฝางกล่าว: “บอกตามตรง พี่ป๋ายหม่า ผมและหลินชิงชิงลูกสาวของลูกพี่หลิน กำลังคบกันอยู่”

“คุณว่า ถ้าหากคุณจัดการกับพ่อตาผม ต่อหน้าของผม คุณจะให้ผมอธิบายกับหลินชิงชิงยังไง คุณว่าไหมล่ะ?” หลี่ฝางจ้องมองป๋ายหม่า แล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา

ป๋ายหม่าหัวเราะตาม แล้วเก็บปืนลง: “แกพูดถูก”

“บาร์หนึ่งร้าน แลกกับชีวิตของลูกพี่หลินและพวกใช่ไหม? ตกลง”

ป๋ายหม่ามองหลี่ฝาง แล้วยิ้มอ่อน ๆ : “เพียงแต่ว่าคุณชายหลี่ บาร์ของแก ไม่ได้มีมูลค่าเพียงแค่สองพันล้าน อย่างน้อยต้องไม่ต่ำกว่าสามพันล้านแน่”

“ใช่ไหม?” ใบหน้าของหลี่ฝางไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

สำหรับหลี่ฝางแล้ว จะสองพันล้าน หรือสามพันล้านก็ไม่มีค่าอะไร ล้วนเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น ยังไงก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของลูกพี่หลิน

ป๋ายหม่ากล่าว: “ใช่แล้ว จะเปลี่ยนใจไหมล่ะ?”

“ไม่มีอะไรต้องเปลี่ยนใจ” หลี่ฝางกล่าวอย่างเย้ยหยัน: “ผมเพียงต้องการให้พ่อตาของผมยังมีชีวิตอยู่”

ป๋ายหม่าเก็บปืนลง แล้วมองไปที่ลูกพี่หลินพลางยิ้ม: “เหล่าหลิน แกถือว่าได้ลูกเขยที่ไม่เลยเลยจริงๆ ”

“คุณชายหลี่คนนี้ ร่ำรวยกว่ามู่เสี่ยวไป๋ตั้งเยอะ”

ลูกพี่หลินสีหน้าเคร่งเครียด เขามองหลี่ฝางพลางกล่าว: “เสี่ยวฝาง ฉันได้กลายเป็นคนพิการไปแล้ว ทำไมนายถึงได้ใช้เงินมากมายขนาดนั้นมาแลกกับฉัน มันไม่คุ้มหรอก”

“ท่านพ่อตาครับ เงินไม่มีแล้ว พวกเรายังหาใหม่ได้ แต่ถ้าคนไม่อยู่แล้ว ก็จะไม่อยู่เลย ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อของผมจะพูดกับผมแบบนี้อยู่ตลอด เขาบอกผมว่าอย่าให้ความสำคัญกับเงินมากเกินไป

หลี่ฝางพยุงลูกพี่หลินขึ้น กล่าว: “ท่านพ่อตา ท่านมีชีวิตอยู่ ชิงชิงถึงจะดีใจ”

“อีกอย่าง บาร์ร้านหนึ่ง ไม่เพียงแค่แลกกับชีวิตของท่าน ยังมีชีวิตของพี่ฉางเหมาด้วย” หลี่ฟางมองดูฉางเหมาแวบหนึ่ง

ป๋ายหม่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาทนายความ

หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ ป๋ายหหม่าก็พูดกับหลี่ฝาง: “ไปกันเถอะ พวกเราไปดูบาร์ของแกกันในตอนนี้เลย แล้วก็เซ็นสัญญาซะ”

“ไปด้วยกันทั้งหมดนี่ อย่าให้ขาดแม้แต่คนเดียว”

“หม่าเชา นายอยู่จัดการที่นี่ให้เรียบร้อย ได้ไหม? ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะเปลี่ยนคน”

ป๋ายหมามองดูหม่าเชา พลางเอ่ยถาม