NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 538

บทที่ 538 โอนกรรมสิทธิ์บาร์เหล้า

หลี่ฝางสามารถมองออก ป๋ายหม่าคนนี้ เป็นคนที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น

แต่ทว่าหลี่ฝางยังคงทำใจดีสู้เสือลุกขึ้นมา ลูกพี่หลินจะตายไม่ได้ เพราะว่าเขาเป็นถึงท่านพ่อตาของตัวเอง

“แกคือหลี่ฝางใช่ไหม?”

ป๋ายหม่าจ้องมองหลี่ฝางพลางเอ่ยถาม

หลี่ฝางพยักหน้า เขามองป๋ายหม่าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย: “คุณรู้จักผม?”

“ไม่รู้จัก แต่ว่าเมื่อกี้ฉันได้รับปากกับคนคนหนึ่งไป ว่าจะไม่ฆ่าแก” ในขณะที่ป๋ายหม่ากำลังพูดนั้น ได้ปรากฏแววของความเกรงกลัวหวาดผวาออกมาจากสายตาของเขา แต่ทว่าเพียงแวบเดียวก็หายไป

“แกช่วยหลบไปหน่อยสิ อย่าเข้ามารบกวนการทำงานของฉัน”

ป๋ายหม่าส่ายหน้าให้กับหลี่ฝาง ความหมายก็คือไม่ให้หลี่ฝางเข้ามายุ่ง

แต่หลี่ฝางกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ กล่าว: “เสนอราคามา”

“หมายความว่ายังไง?” ป๋ายหม่าชะงักงัน เขาจ้องมองหลี่ฝาง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาอย่างหยามเหยียด: “หลี่ฝาง แกหมายความว่ายังไง บอกให้ฉันเสนอราคา? ความหมายของแก คงไม่ใช่ต้องการที่จะซื้อชีวิตของลูกพี่หลิน ไปจากเงื้อมมือของฉันหรอกใช่ไหม?”

“ใช่”

หลี่ฝางพยักหน้า กล่าว: “ผมหมายความว่าแบบนั้น”

ป๋ายหม่าส่ายหัว: “เมื่อกี้แกก็ได้ยินแล้วนี่ เพื่อที่จะฆ่าเขา แม้แต่เงินห้าร้อยล้านฉันยังไม่เอาเลย”

“ทำไม แกสามารถให้ได้มากกว่าห้าร้อยล้านหรือยังไง?” ป๋ายหม่ามองหลี่ฝางอย่างไม่เชื่อ จนเกือบจะหัวเราะออกมา

ต่อให้ฆ่าป๋ายหม่าให้ตาย ป๋ายหม่าก็ไม่มีทางเชื่อ เด็กชายตรงหน้าที่รูปร่างหน้าตา เสื้อผ้าอาภรณ์แสนธรรมดาคนนี้ จะสามารถนำเงินออกมาได้มากกว่าห้าร้อยล้าน

หลี่ฝางพยักหน้า กล่าว: “ได้สิ”

ในตอนที่ป๋ายหม่าขู่กรรโชกเอาเงินห้าร้อยล้านกับลูกพี่หลิน ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นคนที่หลงใหลในเงินตราเช่นเดียวกัน

ขอเพียงแค่เป็นคนที่ชื่นชอบในเงินตรา เรื่องก็ง่ายขึ้นมาเยอะเลย

“เหอะ ๆ แกจ่ายได้เท่าไหร่ล่ะ?” จ้องมองหลี่ฝาง ป๋ายหม่าหัวเราะขึ้นมาอย่างดูแคลน

“เด็กน้อย นายอย่าเล่นตุกติกกับฉันนะ ไม่เช่นนั้นล่ะก็ ฉันจะต้องโมโห เมื่อฉันโมโหขึ้นมา แกก็จะ......”

ไม่รอให้ป๋ายหม่าพูดจบ หลี่ฝางก็พลันเอ่ยออกมาทันที: “เอาเถอะ ในมือของลูกพี่หลินมีอยู่ห้าร้อยล้าน ผมให้คุณเพิ่มไปอีกสองพันล้าน ทั้งหมดเป็นเงินสองพันห้าร้อยล้าน ซื้อชีวิตของพวกเราทั้งหมด โอเคไหม?”

“พี่ชายป๋ายหม่า ถึงแม้ผมไม่รู้ว่าคุณทำอาชีพอะไร แต่ผมเชื่อว่า ไม่ว่าพี่จะทำอาชีพอะไร ล้วนเพื่อเงินทองใช่ไหมล่ะ? เงินจำนวนสองพันห้าร้อยล้านนี่ ต่อให้ไปปล้นธนาคาร คุณก็ต้องปล้นอยู่หลายธนาคารว่าไหม”

หลังจากที่หลี่ฝางพูดจบ ป๋ายหม่าจ้องมองหลี่ฝางพลางกล่าว: “ในตัวแกมีสองพันห้าร้อยล้าน?”

“ทางที่ดีแกอย่าเล่นตลกกับฉัน” ป๋ายหม่าเริ่มขู่ขวัญหลี่ฝางอีกครั้ง

“ถ้าแกกล้าเล่นตลกกับฉันละก็......”

หลี่ฝางเพียงหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วกล่าว: “พี่ชายป๋ายหม่า คุณคิดว่าผมกล้าที่จะเล่นตลกกับคุณไหม? ในมือของคุณมีปืน ผมเล่นตลกกับคุณ ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกเหรอ?”

หลี่ฝางกล่าว พร้อมกับเปิดเผยตัวตนของเขาออกมาโดยตรงในทันที: “ผมชื่อหลี่ฝาง เป็นนายน้อยของสถานตากอากาศหลงฉวนถ้าหากคุณเคยได้ยินชื่อของสถานตากอากาศหลงฉวนล่ะก็ คุณก็น่าจะรู้ว่าผมเป็นใคร”

“ในนามของผมมีบาร์อยู่แห่งหนึ่ง มีชื่อว่าRecalling the past มูลค่าสองพันกว่าล้าน” หลี่ฝางกล่าวอย่างเรียบ ๆ

ได้ยินดังนั้น สีหน้าท่าทางของป๋ายหม่า ตะลึงงันก่อน จากนั้นจึงยิ้มขึ้นมา: “แกพูดจริงเหรอ?”

“ถ้าหากพี่ป๋ายหม่าไม่เชื่อล่ะก็ จะลองถองหมาจื่อดูก็ได้นะ” หลี่ฝางชี้ไปที่หมาจื่อ พลางกล่าว

หมาจื่อพยักหน้า กล่าว: “พี่ป๋ายหม่า เขาเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหลี่จริง ๆ ”

“คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหลี่ ลูกชายของหลอซ่า......”

เห็นได้ชัดว่าหลี่ฝางไม่ใช่คนโง่ในยุทธภพ เพียงชั่วพริบตาเข้าก็รู้ได้ถึงฐานะของหลี่ฝาง

ป๋ายหม่ามีสีหน้าท่าทางลังเลเล็กน้อย: “ความหมายของแกก็คือ ยกบาร์นั่นให้ฉัน จากนั้นให้ฉันปล่อยลูกพี่หลินไป ใช่ไหม?”

ป๋ายหม่าจ้องมองหลี่ฝางพลางเอ่ยถาม: “ยอมศูนย์เสียบาร์ของตัวเอง เพื่อแลกกับชีวิตของลูกพี่หลิน เหอะ ๆ แกนี่มันใจใหญ่จริง ๆ เขาเป็นอะไรกับแก ญาติพี่น้อง? หรือว่าผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต”

“เขาเป็นพ่อตาของผม” หลี่ฝางกล่าว: “บอกตามตรง พี่ป๋ายหม่า ผมและหลินชิงชิงลูกสาวของลูกพี่หลิน กำลังคบกันอยู่”

“คุณว่า ถ้าหากคุณจัดการกับพ่อตาผม ต่อหน้าของผม คุณจะให้ผมอธิบายกับหลินชิงชิงยังไง คุณว่าไหมล่ะ?” หลี่ฝางจ้องมองป๋ายหม่า แล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา

ป๋ายหม่าหัวเราะตาม แล้วเก็บปืนลง: “แกพูดถูก”

“บาร์หนึ่งร้าน แลกกับชีวิตของลูกพี่หลินและพวกใช่ไหม? ตกลง”

ป๋ายหม่ามองหลี่ฝาง แล้วยิ้มอ่อน ๆ : “เพียงแต่ว่าคุณชายหลี่ บาร์ของแก ไม่ได้มีมูลค่าเพียงแค่สองพันล้าน อย่างน้อยต้องไม่ต่ำกว่าสามพันล้านแน่”

“ใช่ไหม?” ใบหน้าของหลี่ฝางไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

สำหรับหลี่ฝางแล้ว จะสองพันล้าน หรือสามพันล้านก็ไม่มีค่าอะไร ล้วนเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น ยังไงก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของลูกพี่หลิน

ป๋ายหม่ากล่าว: “ใช่แล้ว จะเปลี่ยนใจไหมล่ะ?”

“ไม่มีอะไรต้องเปลี่ยนใจ” หลี่ฝางกล่าวอย่างเย้ยหยัน: “ผมเพียงต้องการให้พ่อตาของผมยังมีชีวิตอยู่”

ป๋ายหม่าเก็บปืนลง แล้วมองไปที่ลูกพี่หลินพลางยิ้ม: “เหล่าหลิน แกถือว่าได้ลูกเขยที่ไม่เลยเลยจริงๆ ”

“คุณชายหลี่คนนี้ ร่ำรวยกว่ามู่เสี่ยวไป๋ตั้งเยอะ”

ลูกพี่หลินสีหน้าเคร่งเครียด เขามองหลี่ฝางพลางกล่าว: “เสี่ยวฝาง ฉันได้กลายเป็นคนพิการไปแล้ว ทำไมนายถึงได้ใช้เงินมากมายขนาดนั้นมาแลกกับฉัน มันไม่คุ้มหรอก”

“ท่านพ่อตาครับ เงินไม่มีแล้ว พวกเรายังหาใหม่ได้ แต่ถ้าคนไม่อยู่แล้ว ก็จะไม่อยู่เลย ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อของผมจะพูดกับผมแบบนี้อยู่ตลอด เขาบอกผมว่าอย่าให้ความสำคัญกับเงินมากเกินไป

หลี่ฝางพยุงลูกพี่หลินขึ้น กล่าว: “ท่านพ่อตา ท่านมีชีวิตอยู่ ชิงชิงถึงจะดีใจ”

“อีกอย่าง บาร์ร้านหนึ่ง ไม่เพียงแค่แลกกับชีวิตของท่าน ยังมีชีวิตของพี่ฉางเหมาด้วย” หลี่ฟางมองดูฉางเหมาแวบหนึ่ง

ป๋ายหม่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาทนายความ

หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ ป๋ายหหม่าก็พูดกับหลี่ฝาง: “ไปกันเถอะ พวกเราไปดูบาร์ของแกกันในตอนนี้เลย แล้วก็เซ็นสัญญาซะ”

“ไปด้วยกันทั้งหมดนี่ อย่าให้ขาดแม้แต่คนเดียว”

“หม่าเชา นายอยู่จัดการที่นี่ให้เรียบร้อย ได้ไหม? ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะเปลี่ยนคน”

ป๋ายหมามองดูหม่าเชา พลางเอ่ยถาม

หม่าเชาถูกยิงเข้าไปที่หู สายตาที่มองป๋ายหม่า ไม่เพียงไม่มีวี่แววของความโมโห ในทางกลับกันกลับเต็มไปด้วยนับถือและหวาดเกรง

เหตุผลนั้นง่ายเพียงนิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นภูมิหลังหรือความสามารถของป๋ายหม่านั้น ล้วนแข็งแกร่งกว่าหมาเชามากนัก

แม้แต่ลูกพี่ของตัวเอง เวลาอยู่ต่อหน้าป๋ายหม่าลูกพี่หลินยังด้อยกว่า อย่าได้พูดถึงตัวเองเลย

ถึงแม้ต่างก็มีปืนอยู่ในมือ แต่หม่าเชากลับไม่กล้าจ่อปืนไปที่ป๋ายหม่า เพราะเขารู้ว่าถ้าหากทำแบบนั้นผลลัพธ์จะเป็นยังไง

หม่าเชาพยักหน้า กล่าวด้วยท่าทีเชื่อฟัง: “ได้ ผมจะจัดการเรื่องข้างหลังเอง”

“เหอะ ๆ ฉันรู้ว่านายกับหม่าเทียนเป็นครอบครัวเดียวกัน อีกเดี๋ยวหม่าเทียนจะต้องมาที่นี่แน่ ให้นายอยู่ที่นี่ เหมาะสมที่สุด”

ป๋ายหม่ายิ้มอ่อน: “ที่ยิงหูนายน่ะ ขอโทษด้วยแล้วกัน”

“ต่อไปจะพูดอะไร ทำให้มันลับ ๆ หน่อย ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไร แต่ก็ไม่ใช่คนไม่มีสมอง เข้าใจไหม? “ป๋ายหม่าจ้องมองหม่าเชา ในสายตาเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม

“เข้าใจแล้วครับ พี่ป๋ายหม่า” หม่าเชาพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย

“เสร็จงานแล้วฉันจะให้นายสองพันอัน ให้นายและพี่น้องของนายแบ่งกัน” ป๋ายหม่ากล่าวอย่าเรียบ ๆ

บนใบหน้าของหม่าเชาปรากฏความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย ยังไงซะในครั้งนี้ ป๋ายหม่าได้รับผลพลอยได้จำนวนมหาศาล

บาร์ที่มีมูลค่าสามพันล้าน บวกกับเงินสดจำนวนห้าร้อยล้าน แต่ในคืนนี้หม่าเชาสูญเสียพี่น้องไปหกคน แต่กลับได้รับส่วนแบ่งเพียงแค่สองพันอัน หม่าเชามีความรู้สึกว่าตัวเองขาดทุนจริง ๆ

แม้แต่คำสัญญาที่หมาจื่อให้เมื่อกี้ ก็ไม่ได้น้อยไปกว่านี้เลย

ป๋ายหม่าดูออกว่าหม่าเชาไม่พอใจ เขากล่าวขึ้นอย่างเย็นชา: “หุ้นส่วนของ Recalling the past ให้นายหนึ่งเปอร์เซ็นต์ รู้ไหมว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์เป็นเงินเท่าไหร่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหม่าเชาพลันเปล่งประกายขึ้นมา: “รู้ครับ รู้ครับ”

หนึ่งเปอร์เซ็นต์ นั่นเป็นเงินสามสิบล้านเชียวนะ ยิ่งไปกว่านั้นหุ้นส่วนนี่ คือให้ตัวหม่าเชาโดยตรงทั้งหมด ไม่ต้องแบ่งกับพรรคพวก

“ฉางชิง นายเองก็ไปกับฉันด้วย”

ป๋ายหม่ามองไปที่ฉางชิง กล่าว: “เมื่อกี้ฉันได้เรียกหมอมาด้วย อีกเดี๋ยวไปที่บาร์ เขาจะช่วยเอาลูกกระสุนออกมาให้นาย”

“ขอบคุณครับ พี่ป๋ายหม่า” ฉางชิงเอ่ยขอบคุณ

ป๋ายหม่าพยักหน้า จากนั้นก็หมุน เท้าข้างหนึ่งเตะเข้าไปที่ท้องของหมาจื่อ เตะจนตัวหมาจื่อถอยห่างออกไปไกลหลายเมตร

ป๋ายหม่ากล่าวอย่างเยือกเย็น: “แกไอ้เศษสวะ ไม่เพียงจัดการกับคนพิการคนหนึ่งไม่ได้ แม้แต่พี่น้องพรรคพวกเดียวกันกับตัวเอง ก็เกือบถูกแกทำให้แตกแยก แกเป็นแบบนี้ จะขึ้นเป็นลูกพี่ได้ยังไง?”

ป๋ายหม่ากล่าวด้วยความผิดหวัง: “ถ้าแกทำไม่ได้ ฉันจะรีบเปลี่ยนคนในทันที”

“พี่ป๋ายหม่า ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะนะครับ” หมาจื่อคลานลุกขึ้นมา เขามองไปที่ป๋ายหม่า บนใบหนาเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว

ป๋ายหม่าเปล่งเสียงหึออกมาหนึ่งครั้ง แล้วก็จากไปทันที

ที่จริงป๋ายหม่าได้มาถึงนานแล้ว เพียงแต่ว่าได้ซุ่มดูอยู่เท่านั้นเอง

หมาจื่อคนนี้ใช้ปืนยิงฉางชิงก่อน แล้วยังใช้ปืนของตัวเองเล็งไปที่หม่าเชา

นั่นเท่ากลับว่าได้ล่วงเกินคนสองคนภายในชั่วพริบตา

ไม่ว่าจะเป็นฉางชิงหรือว่าหม่าเชา พวกเขาล้วนมีพรรคพวกของตนเอง

ถ้าหากผิดใจกับพวกเขาทั้งสอง หมาจื่อคนนี้ ก็คงต้องจบสิ้นแล้ว

ไม่เพียงสูญเสียความเคารพนับถือจากพรรคพวก ทั้งยังต้องสูญเสียผู้สนับสนุนไปอีกด้วย และนี่ก็ทำให้ป๋ายหม่าปวดหัวอย่างมาก คนคนนี้ที่กว่าจะปลูกฝังมาได้......

ทำให้เขาผิดหวังจริง ๆ

ฉางเหมาแบกลูกพี่หลินขึ้น และกล่าวถามเบา ๆ : “พี่ใหญ่ จะสู้อย่างเต็มที่อีกครั้งไหมครับ?”

“จะเอาอะไรมาสู้ นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน ยิ่งไปกว่านั้น คนคนนี้ พวกเราทุกคนล้วนไม่อาจล่วงเกิน” ลูกพี่หลินพูดจบ แล้วมองไปที่หลี่ฝางแวบหนึ่ง ในแววตาเต็มไปด้วยความละอายใจ

“เสียวฝาง ชาตินี้ฉันไม่อาจทดแทนบุญคุณของนายได้แล้ว”

ลูกพี่หลินไม่ได้ใส่ใจชีวิตของตัวเองแม้แต่น้อย เพียงแต่ว่า เขายังคงค่อนข้างที่จะแคร์ชีวิตฉางเหมา

“ท่านพ่อตาครับ ท่านพูดอะไรของท่านนี่ บาร์แห่งนี้ ถือว่าเป็นสินสอดที่ผมใช้ขอหลินชิงชิงในอนาคตแล้วกัน รอจนถึงตอนที่ผมกับชิงชิงแต่งงานกัน ท่านอย่ามาเรียกร้องสินสอดจากผมอีกล่ะ” หลี่ฝางกล่าวอย่างสง่าผ่าเผย

ลูกพี่หลินจ้องมองหลี่ฝาง กล่าว: “เสี่ยวฝาง ทุกอย่างที่นายทำ ฉันได้จดจำไว้ในใจแล้ว”

“ฉันดูออกว่า นายชอบชิงชิงของฉันจากใจจริง ไม่ว่าทางฝั่งชิงชิงจะยอมรับนายหรือไม่ ยังไงก็ตามในใจของฉัน นายคือลูกเขยเพียงคนเดียว นอกจากนายแล้ว ฉันจะไม่ยอมรับใครทั้งนั้น”

สายตาที่ลูกพี่หลินมองหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

ทุกอย่างที่หลี่ฝางได้ทำ ล้วนได้อยู่ในสายตาของลูกพี่หลินทั้งหมด

เพียงแค่ ลูกพี่หลินไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงเท่านั้นเอง

ในขณะที่เดินมาจนถึงข้างทาง หลี่ฝางมองเห็นรถพัง ๆ ที่คุ้นตาคันหนึ่ง รถพัง ๆ คันนี้ เป็นของส้าวส้วย

เมื่อกี้ตอนที่ป๋ายหม่าเข้ามา ได้พูดออกมาว่า เขาได้รับปากกับใครบางคน ว่าจะไม่ฆ่าหลี่ฝาง แล้วคนคนนี้ ก็คงจะเป็นส้าวส้วย

หลี่ฝางคาดไม่ถึงเล็กน้อย ในเมื่อส้าวส้วยได้มาแล้ว ทำไมถึงไม่เข้าไป

ในเวลานี้เอง ป๋ายหม่าได้เปิดประตูรถ และกล่าวกับหลี่ฝาง: “คุณชายหลี่ เชิญ”

หลี่ฝางมองดูรถของส้าวส้วยแวบหนึ่ง จากนั้นก็เข้าไปในรถ

ในขณะที่โก่เอ๋อกำลังจะตามขึ้นรถนั่นเอง ก็ถูกหลี่ฝางขวางเอาไว้: “เห็นรถคันนั้นไหม? เธอไปขึ้นคันนั้น ส้าวส้วยอยู่ที่นั่น”

“ฉันจะไปคันเดียวกันกับนาย” โก่เอ๋อกล่าวอย่างดื้อรั้นเล็กน้อย

หลี่ฝางถลึงตาดุเธอ และกล่าวอย่างโมโห: “เชื่อฟังหน่อยสิ ไปขึ้นกับส้าวส้วย”

“ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง ฉันจะส่งเธอกลับไปหาพี่ชายเธอทันที หรือไปก็ส่งกลับไปที่ตระกูลซือถูเลย เธอเชื่อไหม?” หลี่ฝางใช้คำขาด กล่าวข่มขู่

โก่เอ๋อเบ้ปาก ถึงแม้จะดูไม่ยินยอม แต่ก็ยังคงเดินไปที่รถของส้าวส้วย

ป๋ายหม่าเห็นอยู่ในสายตา แต่ก็ไม่ได้ห้าม เพียงแค่หัวเราะอย่างเย็นชา: “คุณชายหลี่ คิดมากเกินไปแล้ว ฉันจะไม่ทำร้ายแฟนของนายหรอก”

หลี่ฝางไม่ได้สนใจป๋ายหม่า และพยุงลูกพี่หลินขึ้นรถ

หลี่ฝางมองดูลูกพี่หลิน แล้วกล่าวอธิบาย: “โก๋เอ๋อกับผมเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน”

“เหอะ ๆ ไม่ต้องอธิบายเรื่องพวกนี้กับฉันหรอก เป็นผู้ชาย มีเมียหลายคนก็เป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นนายโดดเด่นแบบนี้ มีผู้หญิงหลายคน ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพียงแค่นายจริงใจต่อชิงชิง ไม่ทำให้ชิงชิงต้องเสียอกเสียใจ ก็เพียงพอแล้ว” ลูกพี่หลินกล่าวอย่างเปิดใจ

ในตอนนี้เองป๋ายหม่าก็ได้สตาร์ทรถ แล้วขับไปทาง Recalling the past

และ Recalling the past ในเวลานี้ พึ่งระปิดร้านได้ไม่นาน โหจื่อนอนอยู่บนโซฟา ในมือถือขวดเบียร์บัดไวเซอร์อยู่ และกำลังดื่มอย่างเหนื่อยหน่าย