NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 539

บทที่ 539 เหตุผลที่ส้าวส้วยไม่ลงมือ

โก่เอ๋อขึ้นไปบนรถของส้าวส้วย สีหน้าราวกับว่าไม่ค่อยเต็มใจ

จะว่าไป เธอกับส้าวส้วยก็ไม่ได้สนิทสนมกัน พอขึ้นรถก็กล่าวอย่างเย็นชา: “หลี่ฝางบอกให้ฉันมาขึ้นรถนาย”

ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วกล่าวถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจ: “เจ้านายยกบาร์ให้ป๋ายหม่าแล้ว?”

โก่เอ๋อได้ยินดังนั้น ก็จ้องมองส้าวส้วยอย่างตลึง: “เชรดแม่ง นายมีตาทิพย์หรือไง?”

“นายรู้ได้ยังไงน่ะ?” โก่เอ๋อมองส้าวส้วยอย่างไม่อยากจะเชื่อ พลางกล่าวถาม

ยังไงซะเรื่องนี้พึ่งได้เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี่เอง โก่เอ๋อไม่ค่อยจะเข้าใจ ส้าวส้วยคนนี้รู้ได้ยังไงกัน?

ส้าวส้วยชี้ไปที่กล้องส่องทางไกลที่ว่าอยู่ที่นั่งข้างคนขับ: “ผมมองเห็นแล้ว”

“มอง?” โก่เอ๋อมองส้าวส้วยอย่างงงงวยมากขึ้นกว่าเดิม ชักจะไม่เข้าใจไปใหญ่แล้ว

ส้าวส้วยหัวเราะเหอะ ๆ แน่นอนว่าเขาไม่ได้บอกเรื่องที่เขาอ่านภาษาปากได้กับโก่เอ๋อ

ส้าวส้วยสตาร์ทรถ และขับตามป๋ายหม่าออกไป

“ฉันว่านะเจ้านายของพวกนายนี่หลายใจจริง ๆ เลย เขามีลู่หลุ่ยเป็นแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้มีหลินชิงชิงเพิ่มขึ้นมาอีกล่ะ ทั้งยังเอ่ยปากเรียกพ่อตาแล้วด้วย”

น้ำเสียงของโก่เอ๋อ ค่อนข้างจะไม่ปกติอย่างเลี่ยงไม่ได้ ส้าวส้วยยิ้มเล็กน้อย: “ทำไม ในหมู่พวกคุณชายที่เธอรู้จัก ไม่มีใครหลายใจเลยหรือยังไง?”

“มันก็มี แต่ไม่มีถึงขั้นอย่างเขา ได้ยินว่าหลี่ฝางคนนี้เพื่อลู่หลุ่ยแฟนสาวฆ่าคนตายไปแล้ว...... ดูไม่ออกเลย คนคนนี้ปกติแล้วปอดแหกจะตาย ราวกับผู้หญิงแน่ะ ตอนที่เดือดดาลขึ้นมา ก็ดูเป็นผู้ชายดีนี่”

โก่เอ๋อยิ้มอย่างเย็นชาจนพูดจบ ทันใดนั้นเองสีหน้าของส้าวส้วยก็เคร่งเครียดขึ้นมา: “คนสวย ข้าวสามารถกินได้ตามอำเภอใจ แต่จะพูดตามอำเภอใจไม่ได้ เธอไม่มีหลักฐาน ก็อย่าได้พูดจาเหลวไหล ระวังจะเป็นปลาหมอตายเพราะปากนะ”

“ต่อให้เธอไม่กลัวความหายนะ แต่เจ้านายของพวกเรากลัว ถ้าพูดเหลวไหลต่อไป ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่หายน่าจะตกลงบนหัวเจ้านายของเรา”

“ขอร้องเธอให้ปล่อยเจ้านายของพวกเราไปเถอะนะ” ส้าวส้วยกล่าว

โก่เอ๋อหัวเราะเหอะ ๆ :” นายจะกลัวอะไร? ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย แล้วก็ไม่ใช่คนปัญญาอ่อน เรื่องแบบนี้ ฉันไม่ไปเที่ยวพูดกับทุกคนหรอก”

“แต่ว่าเจ้านายของพวกนายก็คลั่งใคร่ในความรักเหมือนกันเนอะ

“นี่ยังไม่ทันได้แต่งงานเลย เพื่อช่วยพ่อตาของตัวเอง ยอมทิ้งไปตั้งสามพันล้านแน่ะ ถ้าหากสุดท้ายแล้วหลินชิงชิงอะไรนั่นไม่ยอมแต่งกับเขา นานว่าเจ้านายของนายจะร้อยใจจนตายหรือเปล่า?”

โก่เอ๋อมองดูส้าวส้วยพลางถาม: “ในหมู่คุณชายที่ฉันรู้จัก ลงทุนจีบผู้หญิงมากที่สุด ก็คือซื้อบ้าน ถึงบ้านที่เมืองหลวงของเราจะแพงมาก แต่สำหรับเงินดาวน์แล้ว ก็ไม่ได้มากมายอะไร เมื่อจ่ายเงินดาวน์ไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็จะไปจากคุณชายนั้นไม่ได้ ยังไงซะต่อให้แยกจากกัน เกรงว่าค่างวดในแต่ละเดือนหล่อนก็คงไม่มีปัญญาจ่าย”

“แน่นอนว่า ก็มีบ้างที่โชคดี ทันเวลาที่ราคาอสังหาฯ สูงขึ้น ต่อให้ถูกทั้งไป ก็ถือว่าไม่ขาดทุน”

“ไปกันใหญ่แล้ว คุณคนสวย พวกคุณชายเจ้าสำราญนั่น ไม่เหมือนกันกับเจ้านายของพวกเรา” ส้าวส้วยขัดจังหวะโก่เอ๋อ กล่าว

“ไม่เหมือนกันตรงไหน?” โก่เอ๋อซักถาม

“ขอบเขตไม่เหมือนกัน พวกคุณชายเจ้าสำราญที่เธอรู้จัก ก็แค่เพียงเพราะเรื่องแบบนั้น แต่เจ้านายของพวกเรา ระหว่างเขาและหลินชิงชิงเป็นความรักที่แท้จริง”

“อย่าว่าแต่แค่บาร์เล็ก ๆ แห่งหนึ่งเลย ในเวลาที่จำเป็น เจ้านายของพวกเราสามารถใช้แม้กระทั่งชีวิตเพื่อปกป้องหลินชิงชิง และเพื่อปกป้องพ่อของหลินชิงชิง”

ส้าวส้วยกล่าว: “เจ้านายใช้หัวใจเพื่อไปรักผู้หญิงคนหนึ่ง”

หลังจากที่โก่เอ๋อได้ยินดังนั้น เธอก็เบ้ปาก ผ่านไปนานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ในเวลานี้ ท้องฟ้าได้ค่อย ๆ สว่างแล้ว ส้าวส้วยขับตามรถของป๋ายหม่า จนมาถึงหน้าประตูของ Recalling the past

“นานแล้วที่ไม่ได้กลับมา” ส้าวส้วยลงจากรถ และยืนอยู่ที่หน้าประตู Recalling the past แล้วยิ้มอย่างสลับซับซ้อน

“เลิกคิดคะนึงฝันได้แล้ว บาร์แห่งนี้ อีกไม่นานก็จะกลายเป็นของคนอื่นแล้ว” โก่เอ๋อกล่าว พลางหดตัวลง

“แม่ง หนาวจนจะตายอยู่แล้ว เมื่อกี้ตอนที่เผชิญหน้ากับห่ากระสุนปืน ฉันไม่เห็นจะรู้สึกว่าหนาวเลย ตอนนี้พอลงจากรถปั๊บ หนาวจนฉันสั่นไปหมดทั้งตัว หลี่ฝางไอ้คนโง่เง่าเต่าตุ่น หลอกฉันออกไปทานอาหารรอบดึก สุดท้ายเกือบทำให้ฉันต้องกินลูกปืนแทน......” โก่เอ๋อโมโหกัดฟันกรอด พลางกระทืบเท้า เธอเปิดประตูรถ แล้วกลับเข้าไปข้างใน

และส้าวส้วยก็ได้เดินมาถึงข้างหน้าหลี่ฝาง แล้วกระซิบถาม: “เจ้านาย คุณเตรียมที่จะยกบาร์ให้กับคนอื่นจริง ๆ เหรอครับ”

หลี่ฝางอืมรับคำ กล่าว: “สุภาพบุรุษพูดแล้วไม่คืนคำ ฉันได้พูดออกไปแล้ว”

จากนั้น หลี่ฝางมองส้าวส้วยอย่างตำหนิเล็กน้อย กล่าว: “นายมาถึงนานแล้ว ใช่ไหม?”