NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 542

บทที่ 542 นายใช้สายตาฆ่าฉันใช่มั้ยเหนี่ย?

พนักงานในบาร์?

ป๋ายหม่ามองโหจื่อด้วยสีหน้าหวาดกลัว เหมือนกับถูกทำให้ช็อก

พนักงานตัวเล็กๆ ในบาร์คนนึง ฝีมือยิงปืนดีขนาดนี้ ต่อสู้ดีขนาดนี้ ใครจะเชื่อกัน

“ยังจำที่ฉันพูดเมื่อกี้ได้มั้ย?” โหจื่อมองป๋ายหม่า แล้วยิ้มฮี่ๆ

คิ้วของป๋ายหม่า ขมวดจนเป็นรอยย่น เขาจำได้แน่นอน เมื่อกี้โหจื่อพูดว่า ถ้าหากเขานับถึงสามแล้วตนยังไม่ไสหัวไป จะหักขาตน แถมยังจะชกเขาจนฟันร่วงหมดปาก

“นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร? ฉันคือจินซานนะ ......”

ไม่รอให้ป๋ายหม่าพูดจบ โหจื่อก็แกล้งทำเป็นเหนี่ยวไกปืน แล้วพูด： “เอาละ ไม่ต้องอ้างวงศ์ตระกูลมาขู่ฉันแล้ว ฉันคนนี้ขี้ขลาด”

“พูดอีกอย่าง พนักงานตัวเล็กๆ อย่างฉัน นายพูดถึงใครกับฉัน ฉันก็ไม่รู้จักหรอก ฉันแนะนำให้นายอย่าเปลืองน้ำลายเลย ดีมั้ย?”

หน้าของป๋ายหม่าสิ้นหวังเล็กน้อย ถูกปืนจ่อหัว ไม่ว่าเป็นใคร ก็กลัวกันทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นป๋ายหม่าที่ฆ่าคนได้ตาไม่กะพริบ ก็ไม่ยกเว้น

ป๋ายหม่าป๊อดเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองโหจื่อ แล้วพูด： “คนดี ปล่อยฉันไปสักครั้งได้มั้ย ฉันจะแบ่งหุ้นของบาร์นี้ให้นายครึ่งนึงเลย เป็นยังไง?”

บาร์นี้มูลค่าสามพันล้าน ครึ่งนึงก็หนึ่งพันห้าร้อยล้านนะ

ถ้าป๋ายหม่าบอกว่าไม่เสียดาย นั่นก็โกหก แต่ว่าเสียดายแล้วทางเลือกเหรอ ใครให้ตนมาอยู่ในกำมือของคนอื่นล่ะ?

ป๋ายหม่ารู้ ว่าตนเจอกับคนโหดแล้ว

“แบ่งให้ฉันครึ่งนึงเพ้ออะไรของนาย ทำไมนายถึงได้โง่อย่างนี้นะ บาร์นี้เป็นของใคร นายไม่รู้เหรอ? แค่เจ้านายเซ็นสัญญาให้นาย นายก็คิดว่านาเป็นเจ้าของบาร์แล้วเหรอ? นี่มันสมัยไหนแล้ว นายคิดว่าเป็นศตวรรษที่21เหรอ” โหจื่อมองบนใส่ป๋ายหม่า ราวกับมองคนปัญญาอ่อน

“เอ่อ......นี่ไม่ใช่ศตวรรษที่21เหรอ?” สีหน้าของป๋ายหม่า เห็นได้ชัดว่าอึ้งอยู่ครู่

“เหอะๆ งั้นฉันมั่วเอง พูดแบบนั้น บาร์นี้เป็นของนายจริงๆ แล้ว ดู ลายเซ็นนี้ ประทับนิ้วมือแล้วด้วย กระดาษขาวตัวหนังสือสีดำ เป็นไปตามนั้น แต่ว่าฉันมันเป็นคนหัวโบราณ ไม่สนใจเรื่องสัญญา ฉันดูที่คน บาร์นี้ นอกจากหลี่ฝาง ฉันก็ไม่ยอมรับใครทั้งนั้น นายเข้าใจความหมายของฉันมั้ย?”

โหจื่อทำหน้าเข้ม： “ช่วงนี้ฉันว่าง ฉันจะอยู่ที่บาร์นี้ ใครคิดว่าตนเป็นคู่ปรับของฉัน สามารถประมือกับฉันได้ นายก็เรียกมันมา ถ้าไล่ฉันไปได้ บาร์นี้ก็เป็นของพวกนาย”

“ฉันโหจื่อพูดไว้ ณ ที่นี่แล้ว” โหจื่อพูด แบบกร่างสุดๆ รู้สึกเหมือนว่าคนหมื่นคนยังล้มเขาไม่ได้

โหจื่อเพิ่งพูดจบ ด้านนอกก็มีคนกลุ่มนึงวิ่งกรูเข้ามา

คนนึงคือหมาจื่อ อีกคนคือฉางชิง บนแขนของฉางชิง พันผ้าพันแผลสีขาวไว้อยู่หลายชิ้น

พวกเขาทั้งสองได้ยินเสียงปืน จึงวิ่งเข้ามาทันที

“พี่ป๋ายหม่า”

หมาจื่อเห็นป๋ายหม่าคุกเข่าอยู่ที่พื้น แถมยังถูกโหจื่อเอาปืนจ่อหัวไว้อยู่ ทันใดนั้นจึงรีบควักปืนออกมา เล็งไปทางโหจื่อ： “โหจื่อ ทางที่ดีนายรีบปล่อยลูกพี่ของพวกเราซะเถอะ”

“ฮี่ เด็กดีของฉัน เห็นฉันเป็นใครกัน นี่ไม่ใช่สุนัขที่ลูกพี่หลินเลี้ยงไว้หรอกเหรอ? ทำไม เก่งแล้วเหรอ ถึงได้กล้ามาหาเรื่องเดือดร้อน? ทำไม ไม่ชอบที่ตัวเองมีชีวิตอยู่นานไปเหรอ หรือว่าอยากเจอยมบาลแล้ว? กล้าเล็งปืนมาทางฉัน ไหนบอกสิไปเอาความกล้ามาจากไหน”

“ฉันเตือนนายหนึ่งประโยคนะ ห้ามลั่นไกปืน ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะให้นายได้เห็นว่าอะไรที่เรียกว่าการเล่นปืน”

โหจื่อพูดอย่างผยองสุดๆ ： “แล้วก็นาย ทำไม นายก็ไม่อยากอยู่แล้วเหรอ?”

โหจื่อเหลือบไปมองฉางชิง： “แต่ละคน ในมือถือปืน ทำไม เก่งกันแล้วใช่มั้ย? ที่ว่าที่นี่มันแคบ จะทำอะไรกันได้แล้วใช่มั้ย? ฉันจะบอกนายให้ ที่นี่มีคนรับผิดชอบ และคนรับผิดชอบก็คือฉัน”

“ถ้าไม่อยากตาย ก็รีบไสหัวไป ไม่อย่างนั้น ทำฉันโมโห ฉันจะลากคอลูกพี่หลินมาทำป้ายหลุมศพให้พวกแก ได้ยินมั้ย?”

โหจื่อไม่อยากเป็นศัตรูกับลูกพี่หลิน เพราะงั้นถึงได้พูดแบบนี้ ไม่อย่างนั้น ด้วยอารมณ์อย่างเขาแล้ว หมาจื่อกับฉางชิงที่เล็งปืนไปทางเขา คงจะถูกเขาสอยร่วงไปหมดแล้ว

“โหจื่อ นายตกข่าวมากไปมั้ย? ลูกพี่หลินในตอนนี้ กลายเป็นคนพิการไปแล้ว”

ได้ยินที่หมาจื่อพูด สีหน้าของโหจื่อก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด： “นี่หมายความว่าไง? ลูกพี่หลินพิการแล้ว? ใครทำกัน ในตงไห่ไม่ได้ยินว่ามีคนที่มีอิทธิพลคนใหม่นี่”