บทที่ 543 โทรศัพท์จากหลอซ่า
“ตอนเด็กฉันดูหนัง จำได้ว่ามีคำพูดประโยคนึง เขาพูดว่า บอกว่าจะฆ่าล้างโคตร ก็ต้องฆ่าทิ้งให้หมด แน่นอน คนอย่างฉันไม่ได้ร้ายขนาดนั้น แต่ว่าฉันก็พูดจริงทำจริงเหมือนกัน ถึงยังพวกเราล้วนแต่เป็นคนออกมาใช้ชีวิต จะปราศจากความน่าเชื่อถือไม่ได้จริงมั้ย มา อ้าปาก ให้ฉันดูหน่อย ถ้าไม่เหลือแล้วบัญชีของพวกเราก็ถือว่าสะสางแล้ว ถ้าหากยังเหลือ เห้อ ฉันก็ต้องตบนายอีก ความจริงฉันก็ไม่อยากตบนายแล้ว ตบนายที่นึง มือฉันเจ็บนะ”
โหจื่อพูด พลางสะบัดมือตนเอง แล้วพูด: “เห้อ เจ็บแบบแสบๆ เจ็บจะตายอยู่แล้วเหนี่ย”
“ถังหยู่ซวน เมื่อไม่กี่วันก่อนนายซื้อแผ่นแปะแก้ปวดนั้นมาใช่มั้ย เอามาติดให้ฉันสักสองที ฉันรู้สึกว่ามือฉัน จะเดี้ยงแล้ว” โหจื่อมองถังหยู่ซวนอย่างจริงจังมาก แล้วพูด
พูดจบ โหจื่อก็เหลือบมองป๋ายหม่า แล้วพูด: “นายดูนายสิ ทำไมถึงได้ดื้อด้านแบบนี้นะ ฉันยังตบนายไม่ถึงใจใช่มั้ย? ฉันบอกให้นายอ้าปาก นายไม่ได้ยิน หรือว่าทำเป็นไม่สนใจกันแน่?”
“ช่างเถอะ นายไม่ฟังก็ช่าง”
โหจื่อพูดจบ จู่ๆ ก็เหนี่ยวไกปืน ยิงไปที่ขาอีกข้างของป๋ายหม่า: “แบบนี้ดีมั้ย?”
“มา อ้าปาก ถ้าไม่อ้าปาก พ่อจะยิงใส่ปากแกสักนัด!”
โหจื่อพูดอย่างเย็นชา
ป๋ายหม่าเจ็บปวด รีบอ้าปากขึ้นทันที
โหจื่อผิดหวังเล็กน้อย: “ที่จริงแล้ว ฉันชอบที่นายดื้อด้านมากกว่านะ เป็นเอกลักษณ์ดี ดูนายตอนนี้ บอกให้อ้าปาก นายก็อ้าปาก เห้อ ไม่มีความใจแข็งเลยสักนิด”
“แบบนายนี่ ยังจะออกมาเที่ยวเตร่อีกนะ”
โหจื่อส่ายหน้า แล้วหันไปพูดกับหมาจื่อ: “นี่คือลูกพี่คนใหม่ของนาย? นายนี่ใช่ไม่ได้เลยนะ สายตาแย่มาก เทียบลูกพี่หลินไปได้เลยสักนิด อย่างน้อยๆ ลูกพี่หลินก็ไม่ยอมคุกเข่าให้ฉัน เหมือนกับหมาแบบนี้ ให้มันอ้าปากมันก็อ้า นายคิดว่าติดตามลูกพี่แบบนี้ จะมีอนาคตเหรอ”
“ให้ฉันชี้ทางสว่างให้มั้ย”
ขณะที่โหจื่อพูดอยู่ ถังหยู่ซวนก็เดินเข้ามาในมือถือแผ่นแปะแก้ปวดมาสองอัน โหจื่อชี้ไปที่ถังหยู่ซวน แล้วพูด: “ให้เขาเป็นลูกพี่นายเป็นไง?”
โหจื่อพูดจบ สีหน้าของหมาจื่อกับฉางชิง ก็เข้มขึ้นอยู่ครู่
ถังหยู่ซวนคนนี้ เป็นแค่บริกรตัวเล็กๆ ในบาร์คนนึง แถมยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของโหจื่อด้วย
ให้ถังหยู่ซวนมาเป็นลูกพี่ของพวกเขา?
งั้นพวกเขากลายเป็นอะไร
น้องชายของน้องชายเหรอ!
“โหจื่อ ทางที่ดีนายเลิกเล่นเถอะ นายรู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร?” หมาจื่อมองโหจื่อ แล้วทำสีหน้าซีเรียส
“ฉันรู้ว่าพื้นเพพวกนายก็ไม่ได้เล็ก แต่นายรู้มั้ย? ถ้าหากนายทำแบบนี้ต่อไป จะหาเรื่องคนกลุ่ม......”
หมาจื่อยังไม่ทันพูดจบ โหจื่อก็พูดแทรก: “นายหุบปากไป ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกพี่ของพวกเรา ฉันก็แค่เห็นมันแล้วขัดลูกตา ลีลาอยู่นั่น แถมยังกล้าข่มขู่ฉัน มีความสามารถแค่ไหน ถึงกล้ามาข่มขู่ฉัน?”
“ฉันไม่สนว่ามันเป็นใครมาจากไหน และก็ไม่อยากฟังด้วย ทางที่ดีนายไม่ต้องพูด รู้มั้ย?”
หลังจากโหจื่อเตือนไปหนึ่งประโยค ก็ยกแขนขึ้น แล้วตบไปที่หน้าป๋ายหม่าอีกหนึ่งที ปากของป๋ายหม่า ก็มีเลือดกระเด็นออกมาพร้อมฟันสองซี่อีกครั้ง
“อืม น่าจะไม่มีแล้ว นายอ้าปากอีกที ให้ฉันตรวจดูหน่อย” หลังจากโหจื่อตบเสร็จ ก็พูดกับป๋ายหม่าอีกครั้ง
ในตอนนั้นปากของป๋ายหม่า บวมช้ำแล้ว แถมมีแต่เลือดเต็มไปหมด
ป๋ายหม่าเงยหน้าขึ้น มองโหจื่อ: “ถึงขนาดนี้ ก็ฆ่าฉันเถอะ”
สายตาของป๋ายหม่า เต็มไปด้วยความยั่วยุ: “นายไม่ให้ฉันบอกว่าฉันเป็นใคร มาจากที่ไหน นั่นก็หมายความว่ากลัวว่าหลังจากนี้ฉันจะตามมาคิดบัญชีใช่มั้ย?”
“เหอะๆ ถึงตอนนั้น แม้ว่าฉันจะตามหาเจอแล้ว นายก็สามารถบอกปัดได้ บอกว่านายไม่รู้จักฉันและไม่ได้เป็นคนทำ”
“นี่เพื่อน กลัวว่าเรื่องจะไปหล่นใส่หัวลูกพี่นาย ใช่มั้ย?”
“เหอะๆ ฉันจะบอกนายให้ ไม่ว่าจะเป็นนาย หรือว่าลูกพี่ใหญ่ของนาย ก็หนีไม่พ้นหรอก”
ในตอนนั้น โทรศัพท์ของหลี่ฝาง ก็มีสายเรียกเข้า
หลี่ฝางก้มหน้าดู เป็นพ่อของตนที่โทรมา หลี่ฝางขมวดคิ้ว ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ
เช้าตรู่แบบนี้ พ่อของตนโทรมา นั่นก็หมายความว่ามีเรื่องไง
“ลูกพี่ใหญ่ให้นายตบ ก็ตบเถอะ”
โหจื่อพูดอย่างกับคนหมดแรง
หลี่ฝางอืม จากนั้นก็ลูบเบาๆ ไปที่หน้าของโหจื่อสองครั้ง: “เอาล่ะ ตบเสร็จแล้ว”
“โห นายลงมือได้โหดเหี้ยมมากจริงๆ ” โหจื่อพูด ด้วยน้ำเสียงตกใจ
หลอซ่าพูดขึ้นจากปลายสาย: “พวกนายสองคนไม่ต้องมาแสดง ฉันดูผ่านCCTVเห็นชัดหมดทุกอย่าง”
“นายบอกเด็กที่ชื่อป๋ายหม่านั้น บาร์นี้ถ้าเขาอยากได้ ก็ให้เขาไป”
“ขอแค่เขามีปัญญามาเอาไปได้ ไม่ต้องพูดถึงบาร์ แม้แต่บ้านพักตากอากาศ หรือว่าสวนสนุก รวมไปถึงที่ดินที่ฉันมีอยู่ทั้งหมด ก็จะให้เขาหมด นายถามเขา ว่าเขาอยากได้มั้ย? ถ้าอยากได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเซ็นสัญญากับเขา”
หลอซ่าพูดจากปลายสาย
โหจื่อมองป๋ายหม่า แล้วหัวเราะเหอะๆ : “ป๋ายหม่า ใช่มั้ย? นายรวยแล้ว ลูกพี่ใหญ่ของพวกเราบอกว่าแม้แต่บ้านพักตากอากาศกับสวนสนุก ทั้งหมดก็จะยกให้นาย นายอยากได้มั้ย? ถ้าอยากได้ลูกพี่ใหญ่ของพวกเราก็จะมาเซ็นสัญญาเดี๋ยวนี้”
“ฉันให้นายคุยกับลูกพี่”
ป๋ายหม่ายื่นมือ ไปรับโทรศัพท์: “หลอซ่า พวกเราทำอะไรมีขอบเขตไม่ก้าวก่าย บาร์นี้ เป็นลูกชายของคุณเอามาแลกกับชีวิตของลูกพี่หลิน ถ้าคุณรู้สึกไม่พอใจกับการแลกเปลี่ยนนี้ พวกเราสามารถยกเลิกได้”
“มีอะไรให้ไม่พอใจล่ะ นายอยากได้ ก็เอาไปสิ”
หลอซ่าหัวเราะ แล้วพูด: “ยังคงเป็นคำเดิม นายมีความสามารถขนาดไหน ก็ทำตามนั้น นายฟังที่ฉันจะพูดให้ดี บาร์แห่งนี้ฉันให้นายไปแล้ว งั้นฉันก็ไม่เอาแล้ว”
“เหอะๆ งั้นมูลค่าบนร่างของผมจะคิดยังไง กระสุนสองนัด ทั้งหมดยิงมาที่ขาของผม เกรงว่าอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ คงจะเดี้ยงไปข้าง ยังมีฟันทั้งปากอีก” ป๋ายหม่าถามน้ำเสียงเย็นชา
ส่วนหลอซ่าที่อยู่ปลายสายก็เงียบอยู่ครู่ แล้วพูดต่อ: “ใช่แล้ว ป๋ายหม่า เมื่อกี้นายบอกว่าให้โหจื่อฆ่านายเลย ใช่มั้ย?”
วินาทีนั้น ร่างของป๋ายหม่า ก็สั่นไปทั้งตัว
“นายเปิดลำโพง ให้ฉันพูดกับโหจื่อหน่อย” หลอซ่าพูดขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง