NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 543

บทที่ 543 โทรศัพท์จากหลอซ่า

“ตอนเด็กฉันดูหนัง จำได้ว่ามีคำพูดประโยคนึง เขาพูดว่า บอกว่าจะฆ่าล้างโคตร ก็ต้องฆ่าทิ้งให้หมด แน่นอน คนอย่างฉันไม่ได้ร้ายขนาดนั้น แต่ว่าฉันก็พูดจริงทำจริงเหมือนกัน ถึงยังพวกเราล้วนแต่เป็นคนออกมาใช้ชีวิต จะปราศจากความน่าเชื่อถือไม่ได้จริงมั้ย มา อ้าปาก ให้ฉันดูหน่อย ถ้าไม่เหลือแล้วบัญชีของพวกเราก็ถือว่าสะสางแล้ว ถ้าหากยังเหลือ เห้อ ฉันก็ต้องตบนายอีก ความจริงฉันก็ไม่อยากตบนายแล้ว ตบนายที่นึง มือฉันเจ็บนะ”

โหจื่อพูด พลางสะบัดมือตนเอง แล้วพูด： “เห้อ เจ็บแบบแสบๆ เจ็บจะตายอยู่แล้วเหนี่ย”

“ถังหยู่ซวน เมื่อไม่กี่วันก่อนนายซื้อแผ่นแปะแก้ปวดนั้นมาใช่มั้ย เอามาติดให้ฉันสักสองที ฉันรู้สึกว่ามือฉัน จะเดี้ยงแล้ว” โหจื่อมองถังหยู่ซวนอย่างจริงจังมาก แล้วพูด

พูดจบ โหจื่อก็เหลือบมองป๋ายหม่า แล้วพูด： “นายดูนายสิ ทำไมถึงได้ดื้อด้านแบบนี้นะ ฉันยังตบนายไม่ถึงใจใช่มั้ย? ฉันบอกให้นายอ้าปาก นายไม่ได้ยิน หรือว่าทำเป็นไม่สนใจกันแน่?”

“ช่างเถอะ นายไม่ฟังก็ช่าง”

โหจื่อพูดจบ จู่ๆ ก็เหนี่ยวไกปืน ยิงไปที่ขาอีกข้างของป๋ายหม่า： “แบบนี้ดีมั้ย?”

“มา อ้าปาก ถ้าไม่อ้าปาก พ่อจะยิงใส่ปากแกสักนัด！”

โหจื่อพูดอย่างเย็นชา

ป๋ายหม่าเจ็บปวด รีบอ้าปากขึ้นทันที

โหจื่อผิดหวังเล็กน้อย： “ที่จริงแล้ว ฉันชอบที่นายดื้อด้านมากกว่านะ เป็นเอกลักษณ์ดี ดูนายตอนนี้ บอกให้อ้าปาก นายก็อ้าปาก เห้อ ไม่มีความใจแข็งเลยสักนิด”

“แบบนายนี่ ยังจะออกมาเที่ยวเตร่อีกนะ”

โหจื่อส่ายหน้า แล้วหันไปพูดกับหมาจื่อ： “นี่คือลูกพี่คนใหม่ของนาย? นายนี่ใช่ไม่ได้เลยนะ สายตาแย่มาก เทียบลูกพี่หลินไปได้เลยสักนิด อย่างน้อยๆ ลูกพี่หลินก็ไม่ยอมคุกเข่าให้ฉัน เหมือนกับหมาแบบนี้ ให้มันอ้าปากมันก็อ้า นายคิดว่าติดตามลูกพี่แบบนี้ จะมีอนาคตเหรอ”

“ให้ฉันชี้ทางสว่างให้มั้ย”

ขณะที่โหจื่อพูดอยู่ ถังหยู่ซวนก็เดินเข้ามาในมือถือแผ่นแปะแก้ปวดมาสองอัน โหจื่อชี้ไปที่ถังหยู่ซวน แล้วพูด： “ให้เขาเป็นลูกพี่นายเป็นไง?”

โหจื่อพูดจบ สีหน้าของหมาจื่อกับฉางชิง ก็เข้มขึ้นอยู่ครู่

ถังหยู่ซวนคนนี้ เป็นแค่บริกรตัวเล็กๆ ในบาร์คนนึง แถมยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของโหจื่อด้วย

ให้ถังหยู่ซวนมาเป็นลูกพี่ของพวกเขา?

งั้นพวกเขากลายเป็นอะไร

น้องชายของน้องชายเหรอ！

“โหจื่อ ทางที่ดีนายเลิกเล่นเถอะ นายรู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร?” หมาจื่อมองโหจื่อ แล้วทำสีหน้าซีเรียส

“ฉันรู้ว่าพื้นเพพวกนายก็ไม่ได้เล็ก แต่นายรู้มั้ย? ถ้าหากนายทำแบบนี้ต่อไป จะหาเรื่องคนกลุ่ม......”

หมาจื่อยังไม่ทันพูดจบ โหจื่อก็พูดแทรก： “นายหุบปากไป ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกพี่ของพวกเรา ฉันก็แค่เห็นมันแล้วขัดลูกตา ลีลาอยู่นั่น แถมยังกล้าข่มขู่ฉัน มีความสามารถแค่ไหน ถึงกล้ามาข่มขู่ฉัน?”

“ฉันไม่สนว่ามันเป็นใครมาจากไหน และก็ไม่อยากฟังด้วย ทางที่ดีนายไม่ต้องพูด รู้มั้ย?”

หลังจากโหจื่อเตือนไปหนึ่งประโยค ก็ยกแขนขึ้น แล้วตบไปที่หน้าป๋ายหม่าอีกหนึ่งที ปากของป๋ายหม่า ก็มีเลือดกระเด็นออกมาพร้อมฟันสองซี่อีกครั้ง

“อืม น่าจะไม่มีแล้ว นายอ้าปากอีกที ให้ฉันตรวจดูหน่อย” หลังจากโหจื่อตบเสร็จ ก็พูดกับป๋ายหม่าอีกครั้ง

ในตอนนั้นปากของป๋ายหม่า บวมช้ำแล้ว แถมมีแต่เลือดเต็มไปหมด

ป๋ายหม่าเงยหน้าขึ้น มองโหจื่อ： “ถึงขนาดนี้ ก็ฆ่าฉันเถอะ”

สายตาของป๋ายหม่า เต็มไปด้วยความยั่วยุ： “นายไม่ให้ฉันบอกว่าฉันเป็นใคร มาจากที่ไหน นั่นก็หมายความว่ากลัวว่าหลังจากนี้ฉันจะตามมาคิดบัญชีใช่มั้ย?”

“เหอะๆ ถึงตอนนั้น แม้ว่าฉันจะตามหาเจอแล้ว นายก็สามารถบอกปัดได้ บอกว่านายไม่รู้จักฉันและไม่ได้เป็นคนทำ”

“นี่เพื่อน กลัวว่าเรื่องจะไปหล่นใส่หัวลูกพี่นาย ใช่มั้ย?”

“เหอะๆ ฉันจะบอกนายให้ ไม่ว่าจะเป็นนาย หรือว่าลูกพี่ใหญ่ของนาย ก็หนีไม่พ้นหรอก”

ในตอนนั้น โทรศัพท์ของหลี่ฝาง ก็มีสายเรียกเข้า

หลี่ฝางก้มหน้าดู เป็นพ่อของตนที่โทรมา หลี่ฝางขมวดคิ้ว ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ

เช้าตรู่แบบนี้ พ่อของตนโทรมา นั่นก็หมายความว่ามีเรื่องไง