NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 545

บทที่ 545 ลูกของถังหยู่ซวน

“อย่าเอาเรื่องทั้งหมดไปลงที่ตัวเองคนเดียว พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน นายไม่กลัว ฝั่งพ่อของฉันก็ไม่กลัว......ตัวคนเดียวจะอ่อนแอกว่า ที่ฉันพูดไปเหนี่ย นายคงเข้าใจนะ”

“ป๋ายหม่าตายแล้ว บัญชีนี้ก็คงจะจบแบบนี้ไม่ได้แน่ ไม่แน่อาจจะมีคนมาก่อเรื่องที่บาร์ ถ้างั้น......นายไปซ่อนตัวที่บ้านพักตากอากาศสักระยะนึงมั้ย?”

หลี่ฝางถามอย่างลองเชิง ถึงยังไงเบื้องหลังของป๋ายหม่า ก็คือองค์กรลับที่ยิ่งใหญ่องค์กรนึง องค์กรนี้ใหญ่ขนาดไหน แข็งแกร่งขนาดไหน หลี่ฝางไม่สามารถนึกภาพได้

เป็นองค์กรที่ถึงกระทั่งสามารถทำให้ส้าวส้วย และพ่อของตนเกิดความหวาดกลัวได้ เกรงว่า จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโหจื่อหรอกมั้ง?

โหจื่อฝีมือยิงปืนดีมาก แต่ว่าฝีมือที่มี ก็อยู่ระดับประมาณเจ้าหัวแบนเท่านั้น

ดังนั้น หลี่ฝางถึงได้ถามแบบนี้

โหจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงความไม่แฮปปี้： “เจ้านาย เรื่องอะไรกัน ทำไมถึงได้ดูถูกผมแบบนี้ แค่องค์กรเล็กๆ อยู่ในประเทศ ผมไม่ได้เห็นอยู่ในสายตาเลยจริงๆ ”

“ถ้าหากอยู่เมืองนอก ผมคงลั่นปืนใส่หัวลูกพี่ใหญ่มันไปนานแล้ว ให้พวกมันทั้งองค์กรปากสั่น นายเชื่อมั้ย?”

โหจื่อหัวเราะเหอะๆ ： “ช่างเถอะ ลูกพี่ใหญ่ ที่ผมพูดแบบนี้ นายคงคิดว่าผมกำลังพูดโอ้อวดแน่ๆ ”

“ไม่ใช่ ฉันแค่เป็นห่วงนาย” หลี่ฝางพูดอย่างกระอักกระอ่วน

“นายไม่ต้องกังวล ถ้าหากโหจื่อไม่ไหว ก็ยังมีฉันอยู่นี่?” ขณะที่พูด กู่หยุ่งฉีก็เดินลงมาจากชั้นบน： “หลายวันมานี้ ฉันไม่ได้อยู่ที่คาเฟ่ จะอยู่ที่บาร์สักระยะ ถ้าหากมีคนมาก่อความวุ่นวาย ฉันช่วยจัดการให้ได้”

“พี่ฉีฉี?” หลี่ฝางมองผู้หญิงที่ส้าวส้วยเรียกเธอว่าแม่มด แล้วชะงักอยู่ครู่

กู่หยุ่งฉีสวมชุดนอนสีแดงทั้งร่าง ใบหน้าสดปรากฏขึ้น แต่กลับยังคงความสง่างามไว้

“วางใจได้ คุณชายน้อย ที่บาร์ไม่มีเรื่องอะไร”

กู่หยุ่งฉียิ้มอ่อนแล้วพูด： “นอกจากพวกเขาจะใช้เครื่องบินทิ้งระเบิดลงมา”

“ไม่เป็นไรแน่เหรอ?” หลี่ฝางยังคงกังวลอยู่： “ฉันได้ยินมาว่าองค์กรของพวกนั้นยิ่งใหญ่มาก”

“ใหญ่ไม่ได้หมายความว่าจะเก่ง รู้มั้ยว่าพี่ฉีฉีของนายเป็นใครมาจากไหน นางเข้าไปลอบฆ่าผู้เฒ่าของสำนักหยิ่งซาด้วยตัวคนเดียว นายอาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องสำนักหยิ่งซา พูดแบบนี้แล้วกัน องค์กรของป๋ายหม่ากับสำนักหยิ่งซาเมื่อเทียบกัน ก็เหมือนเด็กอนุบาลกับมหาลัย ก็แค่ในประเทศไม่ค่อยมีคู่ต่อสู้อะไร ที่จะทำให้พวกเขาแสดงฝีมือ”

“เมื่อบนภูเขาไม่มีสิงโต ลิงถึงได้กลายเป็นเจ้าป่า” กู่หยุ่งฉียิ้มที่มุมปาก

หลี่ฝางลูบหัว มองไปที่โหจื่อกับกู่หยุ่งฉีแล้วพูด： “ช่างเถอะ พวกนายเป็นเทพกันทั้งคู่ พวกนายมีความสามารถขนาดนั้น งั้นฉันก็ไม่กล่อมพวกนายและ เอาล่ะ งั้นฉันไปและ”

หลี่ฝางเหลือบมองถังหยู่ซวน แล้วถาม： “ไม่คิดจะอยู่ที่เมืองเอกกับฉันจริงๆ เหรอ เสี่ยวเสี่ยวกับลู่หลุ่ยก็อยู่ที่นั่น”

เห็นได้ชัดว่าถังหยู่ซวนใจอ่อน เขามองโหจื่อ แล้วถามความเห็นของโหจื่อ

“อย่ามามองฉัน โตป่านนี้แล้ว ตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้หรือไง? นายไม่ใช่เด็กสองสามขวบแล้วนะ ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงของนายนะ แต่ว่าการฝึกการต่อสู้ ไม่สามารถเลิกกลางคันได้ นายเพิ่งจะเข้ามา......”

โหจื่อยังไม่ทันพูดจบ ถังหยู่ซวนก็เข้าใจความหมายของโหจื่อ

ถังหยู่ซวนมองหลี่ฝางแล้วพูด： “หลี่ฝาง ผมจะไป”

“โอเค เมื่อไหร่ศึกษาได้แล้ว ก็ไปที่เมืองเอกแล้วโทรหาฉัน” หลี่ฝางพยักหน้าแล้วพูด

ถังหยู่ซวนส่งหลี่ฝางที่หน้าประตู แล้วพูด： “ฉันได้ยินมาว่านายกับลู่หลุ่ยคืนดีกันแล้ว เป็นเรื่องที่ดี ยินดีกับนายด้วย”

“แล้วก็ฉันขอเตือนนายอย่างชีวิตของลู่หลุ่ยนั้นน่าสงสาร ไม่มีคนคอยรักคอยเอาใจใส่ ตอนนี้มีแล้ว นายต้องดูแลเธอให้ดี อย่าให้เธอน้อยเนื้อต่ำใจ ฉันกับเสี่ยวเสี่ยว และลู่หลุ่ย พวกเราสามคนโตมาด้วยกัน พูดตามตรง ความรู้สึกของพวกเรา ไม่ได้น้อยไปกว่าพี่น้องแท้ๆ เลย ถ้านายทำไม่ดีต่อลู่หลุ่ย ความสัมพันธ์พี่น้องของพวกเรา คงจะต้องหยุดแค่นั้น”

ถังหยู่ซวนพูด

หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “วางใจ ฉันจริงจังต่อลู่หลุ่ย จะไม่......”

“ฉันเชื่อว่าจริงใจ แต่นายมันเจ้าชู้ไปหน่อย นายกับลูกสาวของลูกพี่หลินมันยังไง? ไม่ชัดเจน หล่อนโตกว่านายตั้งหลายปีนะ......ฉันจะบอกนายให้ พวกนายสองคนเป็นพี่น้องกันก็ดีแล้ว อย่าเกินเลย ลู่หลุ่ยคนนี้ไม่ได้มีข้อเสียอะไร ก็แค่ขี้ระแวงไปหน่อย”