NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 546

บทที่ 546 ป้องกันตัวจากลูกพี่หลิน

ชายสวมชุดลายพรางขับรถ ผู้หญิงคนนั้นไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับโดยอัตโนมัติ เมื่อขึ้นรถผู้หญิงคนนั้นก็ถามขึ้นอย่างสงสัย： “พี่ชาย พี่จะซื้อราคาเต็มจริงๆ เหรอ?”

“เอาเลขบัญชีมา ฉันจะโอนให้สองแสนเหรียญ ส่วนเกิน ก็ถือซะว่าเสี่ยวเทาให้เธอแล้วกัน” ลูกพี่หลินพูดอย่างไม่สนใจ

“ลูกพี่ ลูกพี่ทำอะไร ปกติแล้วผมก็ให้เธอไม่น้อยนะ ลูกพี่......”

“เอาล่ะ เจอน้องๆ ครั้งนึง ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้ อย่างดี ก็ให้เงิน” ลูกพี่หลินพูดขัดเสี่ยวเทา

ผู้หญิงที่นั่งตรงที่นั่งข้างคนขับก็กลัวว่าเขาจะเสียดาย จึงรีบบอกเลขที่บัญชีไป

ฉางเหมาควักโทรศัพท์ออกมา เมื่อบอกเลขที่บัญชีเสร็จ ฉางเหมาก็พิมพ์เสร็จด้วย： “โอนแล้ว น้องสาว”

ใครจะรู้ เงินของลูกพี่หลิน ทั้งหมดจะอยู่ที่ฉางเหมา?

ที่จริงแล้ว คนที่ลูกพี่หลินเชื่อใจที่สุด ก็คือฉางเหมา

ฉางเหมาไม่ได้เป็นแค่โล่กำบังด่านสุดท้าย แต่ยังเป็นคลังสมบัติของเขาด้วย

หลังจากรถBuickสีดำขับออกไปได้ไม่ไกล หลี่ฝางก็เข้าไปในรถของส้าวส้วย： “ส้าวส้วย พวกเรารีบตามไปเถอะ ฉันกลัวว่าลูกพี่หลินจะเกิดเรื่อง”

“เขาเกิดเรื่องไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันแม้แต่น้อย เจ้านาย ฉันได้ยินมาว่านายจะซื้อเนื้อลาย่างที่ถนนหยิงเหอให้หลินชิงชิงใช่มั้ย? ฉันจะพานายไป”

น้ำเสียงของส้าวส้วยต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด

“นายเกลียดลูกพี่หลินขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?” หลี่ฝางไม่ได้โง่ เขาพอดูออก

ส้าวส้วยพยักหน้า อย่างไม่ปิดบัง： “เจ้านาย นายยังฟังความจริงมั้ย?”

“ระหว่างพวกเราสองคน ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง” หลี่ฝางพูดขึ้น

“ถ้าลูกพี่หลินตาย ฉันจะดีใจมาก พูดได้เลยว่า ฉันเกลียดจนถึงกับอยากฆ่าให้ตายด้วยมือตัวเอง แต่แค่ ผมไม่อยากทำแบบนั้น เมื่อกี้ฉันช่วยลูกพี่หลินไปแล้วครั้งนึง ถ้าฉันไม่อยู่ พวกเขาคงโดนหมาจื่อและคนอื่นๆ พาตัวไปนานแล้ว ถึงแม้ฉันจะแค่ยืนอยู่ข้างๆ เฉยๆ แต่ลูกพี่หลินก็ใช้ฉันไปแล้วครั้งนึง”

“ฉันเคยบอกนายแล้วว่าพ่อของฉันทำอะไร ที่จริงแล้ว ตอนนั้นที่พ่อฉันตาย มีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกพี่หลินโดยตรงเลย ตอนเด็กๆ ฉันยังเคยเห็นลูกพี่หลินไปที่บ้านของพวกเรา เขากับพ่อฉันเป็นเพื่อนกัน แต่พ่อฉันตาย คนผิดก็ต้องถูกลงโทษ ดังนั้นฉันถึงอยากล้างแค้นเขา”

“แต่ก็เหมือนกัน ถ้าหากลูกพี่หลินตาย นั่นก็สมควรแล้ว ฉันจะไม่ช่วยเขา”

ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง หัวเราะเหอะๆ ： “นายไม่ฆ่าเขา แต่เขาก็ตายเพราะนาย เคยได้ยินประโยคนี้มั้ย?”

“นายรู้มั้ยว่าลูกพี่หลินทำคนตายไปกี่คน? นายช่วยชีวิตเขา เหอะๆ บาปที่ลูกพี่หลินก่อไว้ ตายเป็นหมื่นครั้งก็ชดใช้ไม่หมด เจ้านาย นายคิดดูให้ดีๆ เขาทำธุรกิจต่ำช้ามาตั้งหลายปี ทำลายครอบครัวคนอื่นไปเท่าไหร่ กี่ครอบครัวที่ต้องมีคนตายเพราะเขา นายคิดว่ามันคุ้มจริงๆ เหรอที่เอาบาร์ไปแลกกับชีวิตของเขา?”

ส้าวส้วยพูดด้วยสีหน้าซับซ้อน

หลี่ฝางฟังแล้วรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย ที่ตนช่วยชีวิตของลูกพี่หลินไว้ ไม่ได้เกี่ยวกับความดีหรือเลวของเขาเลย

“ฉันรู้ว่านายทำไปเพื่อหลินชิงชิง......ช่างเถอะ ยืนกันคนละจุด สิ่งที่ทำออกมา ก็ต่างกัน”

ส้าวส้วยพูดไปพูดมา ก็ถอนหายใจ จู่ๆ ก็ไม่พูดแล้ว

หลี่ฝางเงียบอยู่ครู่ แล้วพูด： “ขอโทษ”

“เหอะๆ เจ้านาย นายจะขอโทษทำไม” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ

“พูดตามตรง ฉันกลัว ฉันกลัวว่าลูกพี่หลินจะตายต่อหน้าฉัน ถ้าหากให้หลินชิงชิงรู้ว่าฉันไม่ช่วย งั้นหล่อนต้องเกลียดฉันแน่ๆ ......”

“ฉันรู้ ฉันไม่โทษนาย แต่ว่า จะให้ฉันยื่นมาไปช่วยเขา ฉันทำไม่ได้” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “หวังว่าคืนนี้เขาหนีไม่สำเร็จ”

“เขาคนนี้ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็ไม่กลายเป็นคนดี”

ส้าวส้วยพูดอย่างเย็นชา： “เขาคนนี้ ไม่มีหัวใจ”

“นายรู้ได้ยังไง?” หลี่ฝางมองส้าวส้วยแล้วถาม： “ทำไมฉันถึงได้คิดว่าเขาไม่ได้เลวมากขนาดนั้น”