บทที่ 57 หลินชิงชิงสงสัยหลี่ฝาง
หลี่ฝางรู้สึกรำคาญและโมโห เซี่ยลู่อีเวรนี่ เอาตนเองมาเป็นตัวสำรองเหรอ!
ตู้เฟยนอกใจเธอ ถึงกลับมาหาตนเอง ไปทำอะไรมาตั้งนาน
ตอนนั้นหลี่ฝางคิดว่าจะลากเซี่ยลู่เข้าบัญชีดำแล้ว เมื่อก่อนเธอเคยทำอะไรไว้กับตนขนาดนั้น ในวันนี้กลับมาถามว่าตนยังชอบเธออยู่ไหม ยังหน้าด้านมาถามคำนี้อีกนะ
แต่พอกำลังคิดจะไม่สนใจเธออีกต่อไป ในสมองของหลี่ฝางกลับนึกอะไรได้มาอย่างหนึ่ง ตอบกลับให้เซี่ยลู่คำหนึ่งว่า: ยังชอบอยู่นิดหนึ่ง
คำนี้ทำให้เซี่ยลู่ดีใจมาก เซี่ยลู่บอกว่า: ดีจังเลย ฉันรู้ว่านายยังชอบฉันอยู่
ได้พูดคุยกับเซี่ยลู่อยู่พักหนึ่ง หลี่ฝางรู้สึกง่วงมาก จึงปิดมือถือนอนหลับไป
หลี่ฝางหลอกเซี่ยลู่ว่าตนยังชอบเธออยู่นิดๆ ก็เพราะอยากให้เธอคิดไปเอง
หลี่ฝางคิดว่า รอให้ตอนไหนที่ตนเองไม่ใช่เวอร์จิ้นแล้ว หาโอกาสชวนเซี่ยลู่ออกมา เพราะยังไงเซี่ยลู่เป็นผู้หญิงที่ตนเคยแอบชอบมานานหลายปี ในใจของหลี่ฝางก็ยังค้างคาใจอยู่
เพราะเรื่องของลูกพี่หลี่ หลี่ฝางอยากจะลาหยุดสองสามวัน แต่คิดไปคิดมา ถึงแม้ว่าลูกพี่หลี่จะเก๋งขนาดไหน ก็ไม่กล้าทำอะไรตนเองในโรงเรียนหรอกมั้ง?
อีกอย่าง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ อย่างมากตนก็แจ้งตำรวจได้ ตอนที่พยายามตีสนิทสวีจื่อโห้เมื่อคืน หลี่ฝางก็ได้รู้จักกับหม่าเทียนแล้ว
หม่าเทียนรู้ว่าฐานะของตนเอง ต้องช่วยตนเองแน่นอน
คิดเช่นนี้แล้ว หลี่ฝางจึงโบกรถไปโรงเรียน
พอไปถึงห้องเรียน เกาเสิ้งมองหน้าหลี่ฝาง หัวเราะเยาะและพูดว่า: “นายถูกไล่ออกแล้วนี่ ยังมาอีกทำไม เก็บข้าวของเหรอ? ”
“กูอยากกลับก็กลับ เกี่ยวอะไรกับมึง” หลี่ฝางจ้องหน้าเกาเสิ้งอย่างไม่พอใจ อ้าปากขึ้นมาก็ด่า: “พูดมากอีกทีเดี๋ยวกูตบปากมึงซะเลยนิ เชื่อไม่เชื่อ? ”
เกาเสิ้งก็ไม่ได้กลัว พูดเสียงดังๆ : “หลี่ฝาง แม่งมึงยังกล้าอวดดีอีกเหรอ ตอนนี้ลูกพี่หลี่กำลังหาตัวมึงอยู่นะเว้ย ถ้าหาเจอต้องเอามึงตายแน่ๆ ”
“นั่นสิ พี่สาวมึงคือหลินชิงชิงแล้วไง โรงเรียนมัธยมตงไห่เป็นเขตของเมืองภาคตะวันออก เป็นพื้นที่ของลูกพี่หลี่เว้ย”
“อยู่ในเขตเมืองภาคตะวันออก ลูกพี่หลี่ก็คือพญายมราช เขาอยากให้ใครตาย คนนั้นต้องตาย” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมาด้วย
พูดจบ ทั้งสองหัวเราะเยาะกันอย่างสนุกเมามันและมองหน้าหลี่ฝาง
“เมื่อคืนพี่เฟยตามหามึงไปทั่ว มึงหนีไปอยู่ไหน? ได้ยินว่าหามึงเจอแถวๆ เขตไฟแดง มึงกำลังทำอะไรกับสาวๆ อยู่นี่นา ใช่เรื่องจริงไหม? ” จางเสี่ยวเฟิงพูดและยิ้มอย่างดุร้าย
ได้ยินข่าวคราวนี้ ในห้องก็เสียงดังขึ้นมาลั่นห้อง ต่างก็พูดคุยถึงเรื่องที่หลี่ฝางไปเที่ยวหาผู้หญิงโสเภณี
หลี่ฝางหน้าแดงขึ้นมาทันทีทันใด
เพราะเรื่องเที่ยวผู้หญิงมันน่าอับอายมาก
หลี่เสี่ยวเสี่ยวเดินเข้ามาถาม: “หลี่ฝาง ที่จางเสี่ยวเฟิงพูดเป็นเรื่องจริงๆ เหรอ นายคงไม่เหงาจนต้องไปเที่ยวหาสาวขนาดนั้นหรอกมั้ง”
“ถ้านายมีความต้องการก็บอกฉันได้นี่ ทำไมต้องไปหาผู้หญิงโสเภณี พวกเค้าสกปรกขนาดไหน” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูดเสียงเบาๆ และนั่งลงข้างๆ หลี่ฝาง
หลี่ฝางไม่มีคำอธิบายใดๆ ได้แต่อยู่เงียบๆ
ก่อนจะถึงเวลาเข้าเรียน ตู้เฟยมาถึงพอดี เขากลับมาเก็บข้าวของตนเอง จากนั้นเดินออกไปนอกห้อง
“พี่เฟย นี่พี่กำลังทำอะไร? ” จางเสี่ยวเฟิงดึงตัวเขาไว้ ถามด้วยหน้าตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“กูไม่เรียนแล้ว” ตู้เฟยตอบด้วยน้ำเสียงแหบเบาๆ
“ไม่เรียนแล้ว? ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้พ่อของพี่มีโครงการใหญ่ พี่จะกลับไปเรียนทำธุรกิจกับพ่อเหรอ” เกาเสิ้งพูดด้วยสีหน้าที่อิจฉา
“ลูกหลานคนรวยนี่ดีจริงเลยนะ แม้แต่เตรียมสอบเข้ามหาลัยก็ไม่ต้องเตรียมอะไร ไปทำงานที่บริษัทของพ่อแม่ก็พอ” ในห้องเรียนมีคนพร่ำบ่นคำนี้ออกมา
ในขณะนั้น อาจารย์หลิวได้พาผู้อำนวยการโรงเรียนมาที่ห้องเรียน
“ตู้เฟย ทำไมนายยังอยู่ที่นี่ ฉันไล่นายออกแล้วไม่ใช่เหรอ? ” ครูใหญ่มองหน้าตู้เฟยและถามเขา
“ผมกำลังจะไปครับ”
“ท่านครูใหญ่ครับ ท่านเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าครับ คนที่ท่านไล่ออกเมื่อวานคือหลี่ฝางไม่ใช่หรือครับ” จางเสี่ยวเฟิงตะลึงไปสักพักและจ้องมองหน้าผู้อำนวยการโรงเรียน
ท่านครูใหญ่ถูกจางเสี่ยวเฟิงถามเช่นนี้ รู้สึกละอายเล็กน้อย: “นายทำไมพูดมากขนาดนี้ หุบปากของนายซะ!”
“ฉันมาที่ห้องเรียนในครั้งนี้ เพื่อมาขอโทษนายหลี่ฝาง จากที่เราตรวจสอบเรื่องที่มีนักเรียนตีกัน เหตุเกิดเพราะนายตู้เฟยเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน ส่วนหลี่ฝางเขาแค่ป้องกันตนเองเท่านั้น”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง