บทที่ 60 เซี่ยลู่ไปขอความช่วยเหลือจากหลินชิงชิง
“ไปกับพวกเราเถอะ” คนของหลี่หลงพูด
หลี่ฝางขมวดคิ้ว รู้สึกลังเลหน่อย หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องการตายของลูกพี่หลี่?
หลี่ฝางคิดอยู่ในใจ ในเมื่อการตายของลูกพี่หลี่ไม่เกี่ยวอะไรกับตนเอง ไปก็ไป
เดินออกจากประตูโรงเรียน หลี่ฝางถูกกดคอและคุมตัวขึ้นรถตู้คันหนึ่ง
จากนั้น มีคนเอาถุงดำคลุมหัวของหลี่ฝางไว้
“ออกรถ!”
รถเริ่มวิ่งออกไป หลี่ฝางเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา
หลี่ฝางถาม: “ลูกพี่ทั้งหลาย พวกพี่จะพาผมไปไหน? ”
“อย่าถามมาก ไปแล้วจะรู้เอง” อีกฝ่ายพูด
หลี่ฝางคิดอยากจะส่งข้อความเพื่อขอความช่วยเหลือ ปรากฏว่าถูกเค้าแย่งมือถือไป
“ผมไม่ใช่คนที่ฆ่าลูกพี่หลี่สักหน่อย ทำไมต้องจับตัวผม? ” หลี่ฝางถามด้วยความร้อนใจ
คนบนรถหัวเราะฮาฮาดังๆ
“ไอ้หนุ่มน้อย ถึงแกบอกว่าแกเป็นคนฆ่าลูกพี่ใหญ่เรา พวกเราก็ไม่เชื่อหรอก”
......
เซี่ยลู่กับหลิวเฉียวเฉียวเห็นหลี่ฝางโดนจับตัวขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตา ทั้งสองคนร้อนใจมาก
“ทำยังไงดี พวกเราแจ้งตำรวจดีไหม” หลิวเฉียวเฉียวกำมือไว้แน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ
“ห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาด ถ้าแจ้งตำรวจ หลี่ฝางต้องมีอันตรายแน่ๆ ” เซี่ยลู่ขมวดคิ้ว
เธอคิดอยู่ตั้งนานแล้วพูดว่า: “พวกเราไปหาหลินชิงชิงได้นี่นา เธอเป็นพี่สาวบุญธรรมของหลี่ฝางไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอรู้ว่าหลี่ฝางมีอันตราย ต้องไปช่วยเค้าแน่นอน”
“แต่เราไม่มีเบอร์ติดต่อของหลินชิงชิงนี่ จะหาเธอเจอได้ไงล่ะ? ” หลิวเฉียวเฉียวสีหน้าร้อนใจมาก
เซี่ยลู่หัวเราะเหอะๆ และบอกว่า: “หลินชิงชิงเป็นลูกสาวของลูกพี่หลิน อยากจะหาเธอจะไม่ง่ายเหรอ? ไปที่เขตเมืองตะวันตก แค่ถามคนทั่วไปก็ได้แล้ว”
เซี่ยลู่โบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง จากนั้นไปที่เขตเมืองตะวันตก
ทั้งสองคนไปถึงพื้นที่วุ่นวายที่สุดของเมืองตะวันตก ถนนคนเดินร้านอินเทอร์เน็ต
มีคนผิวปากให้เธอทั้งสองตลอดเวลา เซี่ยลู่เชิดใส่คนพวกนี้: “ที่นี่ทำไมมีแต่พวกนักเลงเยอะขนาดนี้”
เพิ่งพูดจบ ก็มีคนคนหนึ่งที่ผมเหลืองเข้ามาขวางทางของเซี่ยลู่ไว้
“คนสวย ขอเบอร์โทรหน่อยสิ” ไอ้ผมเหลืองมองเซี่ยลู่ด้วยสายตาที่เสน่ห์หา
“หลีกไป” เซี่ยลู่สองมือกอดอก พูดอย่างเย็นชา
“โอ้ นิสัยเด่นพิเศษจริงๆ ” ไอ้ผมเหลืองยื่นออกมาจับที่ใต้คางของเซี่ยลู่
“จะไปไหนก็ไป” เซี่ยลู่ปัดมือของไอ้ผมเหลืองออก
“เห้ย กล้าตีกูเหรอนี่” สีหน้าของไอ้ผมเหลืองดุร้ายขึ้นมาทันที เขายื่นมือไปจับผมของเซี่ยลู่ แล้วลากตัวเขาไปในซอยหนึ่งของถนนคนเดินนี้
“อีเลวเอ้ย มึงรู้รึเปล่าว่ากูคือใคร? ” ไอ้ผมเหลืองจ้องหน้าเซี่ยลู่ด้วยสายตาที่เยือกเย็น: “กูจะบอกมึงให้ กูเป็นพี่รองของที่นี่เว้ย”
“ถึงแม้นายจะเป็นพี่รอง ก็ไม่ควรจะมาลวนลามฉันในเวลากลางวันแสกๆ แบบนี้นี่นา” เซี่ยลู่เหลือบตามองไอ้ผมเหลือง
“อีกอย่าง นายกูมั่วเก่งนะ ฉันไปตีไหนเมื่อไหร่? ” เซี่ยลู่แค่ปัดมือของไอ้ผมเหลืองออกเท่านั้น แบบนี้จะเป็นการตีได้ไง
“กูไม่สน ตอนนี้แขนของกูกระดูกหักแล้ว” ไอ้ผมเหลืองพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา: “เธอว่าควรจะทำยังไงดี? ”
“แก แกมันมั่วนิ่มนิ มือของแกยังดีๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ? ” เซี่ยลู่รู้สึกพูดอะไรไม่ออก
เมื่อกี้ไอ้ผมเหลืองยังเอามือดึงผมเธอเหมือนกัน บอกว่าตนเองกระดูกหัก นี่มันลืมตาพูดมั่วไปเรื่อยนิ?
“โอ้ย โอ้ย” ไอ้ผมเหลืองเอามือกุมแขนตัวเองไว้ แกล้งทำท่าทำทางว่าเจ็บมาก
“เห็นรึยัง กระดูกหักแล้ว” ไอ้ผมเหลืองเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มอย่างหน้าตาที่เจ้าเล่ห์
“แก......แกคิดจะต้มตุ๋นกันชัดๆ เมื่อกี้ฉันก็แค่ผลักแขนเบาๆ เอง ไม่ได้ใช้แรงเลยแม้แต่นิดเดียว” เซี่ยลู่ขมวดคิ้วพูด
“กูไม่สนว่าเธอจะใช้หรือไม่ใช้แรง สรุปคือแขนของกูหัก เธอว่าควรทำยังไง” ไอ้ผมเหลืองทำหน้าตาดุและพูดอีกว่า: “ไม่ก็เอาเงินมา ไม่ก็เอาตัวมาแลก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง