NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 613

ข้อกระดูกของแขนข้างหนึ่งจูเก่อเหย่ถูกบีบแตกหัก เขาขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด เส้นเลือดที่ใบหน้าปูดขึ้นมาหมด

“ทำไม ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ？”

หลอซ่ามองจูเก่อเหย่นิ่งๆ แล้วถาม

ในสายตาของหลอซ่า จูเก่อเหย่ก็เหมือนกับมดตัวหนึ่ง อยากจะบีบเขา ก็ทำได้ตลอดเวลา

เส้นเลือดที่ใบหน้าจูเก่อเหย่แตกออกมา พยายามจะโจมตีเป็นครั้งสุดท้าย ในเฮือกสุดท้ายที่กำลังจะตาย แต่ตอนที่เขาจะลงมือ หลอซ่าก็ยกขาขึ้น หัวเข่ายกใส่ใต้คางของจูเก่อเหย่ ทำเอาลอยขึ้นไปกลางอากาศสูงถึงสามสี่เมตร จากนั้นก็ตกลงที่พื้นแรงๆ

ฟุบ ตกลงมาจากระดับความสูงสามสี่เมตร ทั้งตัวจูเก่อเหย่บาดเจ็บไปทั้งภายในจากการหกล้ม เลือดสด ก็ออกมาจากปากของเขา

จูเก่อเหย่เจ็บไปทั้งตัว ทำให้แม้แต่แรงที่เขาจะสั่นก็ยังไม่มี

จูเก่อเหย่ในตอนนี้ เหลือเพียงแต่ลมหายใจเฮือกสุดท้าย

“ไม่มีคำสั่งเสียล่ะก็ ผมส่งคุณเอง”หลอซ่าเดินมาตรงหน้าของจูเก่อเหย่ เอาเท้าไปไว้ที่คอของจูเก่อเหย่เบาๆ

“สามปีก่อน ผมเสียใจจริงๆที่ปล่อยคุณไป”

จูเก่อเหย่มองไปที่หลอซ่า แล้วก็พูดด้วยใบหน้าเสียใจ：“สามปีก่อน ที่จริงพวกเรามีโอกาสกำจัดคุณ”

“ใช่ แต่ว่าพวกคุณไม่ได้ทำ”หลอซ่าพยักหน้า แล้วพูด

“สี่ตระกูลใหญ่มีเจตนาร้าย ตอนที่การต่อสู้ไปถึงวินาทีสุดท้าย ไม่มีใครอยากเสียสละอีกต่อไป จึงให้พวกเราอาศัยช่องโหว่ ไปจากเมืองเอก”หลอซ่าพูด

ในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายเมื่อสามปีก่อน สี่ตระกูลใหญ่สูญเสียมหาศาล ทางด้านหลอซ่าเองก็สูญเสียมหาศาลเช่นกัน

สู้ไปจนตอนสุดท้าย สี่ตระกูลใหญ่ไม่มีใครอยากเสียสละอีก ถึงแม้หลอซ่าและคนอื่นจะเป็นลูกไก่ในกำมือแล้ว ก็ไม่มีตระกูลไหนที่กล้าบุกไป

ไม่มีใครโง่ ทุกคนต่างรู้ดีว่าไม่ควรไล่ต้อนศัตรูที่หมดหนทาง เพราะอาจหันมาแว้งกัดได้ ถึงแม้หลอซ่าและคนอื่นจะแพ้ แต่ถ้าทำการต่อต้านอย่างสุดชีวิต ดึงสักตระกูลมารับความผลนี้แทน ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

เป็นความเห็นแก่ตัวของสี่ตระกูลใหญ่ ที่ทำให้หลอซ่าและคนอื่นๆหนีไปอย่างภูมิใจ

ถึงได้มีความพินาศของตระกูลจูเก่อในวันนี้ กับวิกฤตของอีกสามตระกูล

“หลังจากตาย ก็บอกกับพี่ใหญ่คุณหน่อย”

หลอซ่ามองจูเก่อเหย่แล้วพูด：“เขาไม่สมควรตาย”

พูดจบ หลอซ่าใช้เท้าเหยียบคอของจูเก่อเหย่ขาด ส่งเขาเข้าสู่หนทางแห่งนรกภูมิ

ฉากนี้ ทุกคนต่างเห็น แล้วรู้สึกกลัวถึงข้างในใจ

จูเก่อเหย่ ปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้ ถูกฆ่าตายอย่างง่ายดายเช่นนี้

“ในเมื่อจูเก่อเหย่ตายแล้ว งั้นพวกเราก็สมควรไป”

ชายชราคนหนึ่งพูดเสร็จ ทุกคนก็เตรียมจะออกไป

แต่ตอนที่พวกเขาจะก้าวออกไป จู่ๆหลอซ่าก็หันหน้า ถามอย่างเย็นชา：“ผมให้พวกคุณไปแล้วเหรอ？”

“ปรมาจารย์ท่านนี้ ระหว่างพวกเราไม่มีความแค้นใดๆ และยังไม่เคยเจอหน้ากันด้วย หรือว่าคุณยังอยากจะฆ่าพวกเราทั้งหมดให้ได้？”

“ใช่ พวกเราก็แค่มาช่วยจูเก่อเหย่จัดการ ในเมื่อจูเก่อเหย่ตายแล้ว พวกเราก็ควรไป”

“ให้พวกเราอยู่นี่ไป ก็ไม่มีประโยชน์กับคุณสักนิด”มีคนหนุ่มในนั้นคนหนึ่ง ขู่ด้วยเสียงเย็นชา

หลอซ่ามองคนหนุ่มคนนี้ ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

หลอซ่าได้แต่ถามเบาๆ：“งั้นพวกคุณติดตามจูเก่อเหย่ จุดประสงค์ที่มาที่นี่คืออะไร？”

ทุกคนไม่ได้พูด จุดประสงค์ที่พวกเขามา หนึ่งก็เพื่อฆ่าหลี่ฝาง สองก็เพื่อฆ่าหลอซ่า

คำตอบนี้ ใครจะกล้าพูดล่ะ？

แต่ว่า หลอซ่ากลับหัวเราะเบาๆ ตอบแทนพวกเขา：“พวกคุณตามจูเก่อเหย่มา เพื่อฆ่าเด็กที่ชื่อหลี่ฝาง ใช่ไหม？”

“หลี่ฝาง เป็นลูกชายผม”

น้ำเสียงหลอซ่าเต็มไปด้วยความพร้อมฆ่า：“พวกคุณติดตามจูเก่อเหย่ เป้าหมายนั้นก็คือลูกชายผมกับผม”

“คุณว่า ผมควรจะปล่อยพวกคุณไหม？”หลอซ่าถามย้อน

“นั่นคือแผนการของจูเก่อเหย่ พวกเราแค่ช่วยเท่านั้น”ชายชราหนึ่งในนั้นพูด

“ช่วยคนฆ่าคน ไม่ผิดหรือไง？”หลอซ่าหัวเราะเหอะเหอะ：“คุณพูดจา ได้มั่นใจจริงๆ”

“พวกเราแค่มากับจูเก่อเหย่ แต่ไม่เคยทำร้ายพวกคุณพ่อลูกเลย หลอซ่า คุณปล่อยพวกเราไม่ได้หรือไง？”ชายชราคนหนึ่งถาม

“ไม่ได้”

“ความคิดฆ่าผม มีได้ ผมยกโทษให้ได้”

“แต่ความคิดที่จะฆ่าลูกชายผม มีไม่ได้ และก็ยกโทษให้ไม่ได้”

หลอซ่าพูดด้วยใบหน้าเย็นชา เสียงก็ยิ่งมีความอาฆาตอย่างชัดเจน

“หึ ผมไม่เชื่อหรอกว่า ถ้าทุกคนร่วมมือกัน จะสู้เขาคนเดียวไม่ได้？”ใบหน้าคนหนุ่มคนนั้นมีความโมโห

ส่วนชายชราคนอื่นๆ นอกจากความโมโหที่ใบหน้าแล้ว ที่มากกว่านั้น ก็คือความกลัว

ยังไงหลอซ่าก็เป็นบุคคลที่ฝึกกำลังภายใน

กำลังภายในที่เล่าต่อๆกันมานั้นสุดยอดแค่ไหน ถึงแม้พวกเขาจะไม่เคยเห็น แต่ก็ยากที่จะฝึก พวกเขารู้เป็นอย่างดี

ผู้เฒ่าที่มีชีวิตเป็นร้อยปีในเขาบู๊ตึ๊ง สัมผัสมาทั้งชีวิต ก็ได้เพียงแค่ผิวเผิน

แต่หลอซ่านี้ กลับฝึกออกมาได้จริงๆ

เคยมีคนพูดว่า กำลังภายในต้องฝึกยุทธถึงหลายร้อยปี ถึงจะฝึกลมปราณภายในออกมาจากในร่างกายได้ แต่หลอซ่าที่อยู่ตรงหน้านี้ มองดูแล้วแค่สี่ห้าสิบปีเอง

แน่นอนว่า อายุที่แท้จริงของหลอซ่า ก็คือสี่สิบห้าปี

ทุกคนมองไปที่หลอซ่า ค่อยๆพูดออกมา

“ผมเราก็แค่ช่วยเท่านั้น ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตพวกคุณพ่อลูก”

“ทำไมต้องฆ่าล้างหมดล่ะ？ในศิลปะการต่อสู้นี้ พวกเราล้วนแต่เป็นเพื่อนกันเองทั้งนั้น จะฆ่าพวกเรา……”

ชายชราคนนี้ยังไม่ทันพูดจบ หลอซ่าก็ตัดบทของเขา พูดว่า：“พวกยินดีให้พวกเขามาแก้แค้นผม”

ประโยคของหลอซ่า ทำให้ชายชราทั้งหมด ต่างจุกไปหมด

การแสดงออกแบบนี้ ไม่ต้องพูดอีกแล้ว

หลังจากที่พวกชายชราสองสามคนมองหน้ากัน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความพร้อมที่จะฆ่า

ชายชรากลุ่มนี้ ถึงแม้จะฝึกศิลปะการต่อสู้มาทั้งชีวิต แต่ในมือของพวกเรา ก็กุมชีวิตไว้แค่ไม่กี่ชีวิตเท่านั้น

“ทุกคนลุยไปพร้อมกัน”

“จำไว้ว่า ใช้แรงทั้งหมด อย่าออมไว้เด็ดขาด”

ในช่วงเวลาจะเป็นจะตายนั้น คนกลุ่มนี้ยืนขึ้นพร้อมกัน ทำแนวร่วมออกมา

เผชิญหน้ากับหลอซ่า ไม่มีใครกล้าชะล่าใจ