NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 618

ประโยคเดียวของหลี่ฝาง ทำเอาเฉินฝูเซิงจุก

หลังจากเงียบไปสักพัก เฉินฝูเซิงจึงพูด：“นั่นไม่ใช่มู่เสี่ยวไป๋ที่ทำ ที่ทำนั่น ผมโชคร้ายที่แพ้ให้กับพี่หวางต้อง ไม่ใช่เขามู่เสี่ยวไป๋”

“ตอนนี้พี่หวางต้องถูกผมฆ่าตายแล้ว ผมก็ถือว่าแก้แค้นแล้ว”น้ำเสียงของเฉินฝูเซิง เหมือนจะภูมิใจหน่อยๆ

หลี่ฝางจุดบุหรี่ให้ตัวเอง จากนั้นก็กลอกตาใส่เฉินฝูเซิง：“เฉินฝูเซิง ผมว่าคุณยอมรับความจริงหน่อยได้ไหมแม่เอ๊ย อย่างแรก พี่หวางต้องไม่ใช่คนที่คุณฆ่าตาย คุณแค่ทำให้เขาพิการ เป็นมู่เสี่ยวไป๋ที่ฆ่าเขา จากนั้นก็โยนความผิดให้พวกเรา อย่างที่สอง คุณแพ้ในเงื้อมมือของพี่หวางต้อง เท่ากับว่าแพ้ในมือของมู่เสี่ยวไป๋ พี่หวางต้องคือคนของมู่เสี่ยวไป๋ เรื่องจริงที่เด็ดเดี่ยว”

“คุณต้องยอมรับพวกนี้ ไม่ใช่แค่คุณต้องยอมรับ ผมก็ต้องยอมรับ พูดถึงความสามารถของคนแล้ว มู่เสี่ยวไป๋ไม่ใช่แค่อยู่เหนือคุณ แต่ยังอยู่เหนือผมด้วย”

หลี่ฝางพูดโน้มน้าวเฉินฝูเซิง ให้เขาเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้โดยตรง ยังไงประเมินศัตรูต่ำเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี

และหลี่ฝางก็คิดว่า การประลองฝีมือก่อนหน้านี้ของตัวเองกับมู่เสี่ยวไป๋ที่ชนะมากกว่าแพ้ ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองเจ๋งกว่ามู่เสี่ยวไป๋ แต่ภายใต้สถานการณ์ส่วนมากนั้น ตัวเองใช้อำนาจและทรัพยากรอย่างสุดกำลัง

“ผมว่าเจ้านาย คุณชายหลี่ มู่เสี่ยวไป๋ก็แค่คนป่วยที่ผอมกะหร่องกระแหร่ง เขาสู้คุณยังไม่ได้เลย ทำไมคุณต้องกลัวเขาล่ะ？”

“เขาไม่ใช่คนฉลาดหลักแหลมหรือไง？ก็ยิงใส่เขาสักนัดก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ？”เฉินฝูเซิงหัวเราะเหอะเหอะ ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความดูถูก

“คำพูดพูดได้เรียบง่ายดี รู้ไหมทำไมบนยุทธภพถึงมีคำพูดที่ว่าทำอะไรอย่าดึงครอบครัวไปเกี่ยวข้องด้วย？”

“ไม่ว่าจะเป็นคนหรือทำอะไร ต้องเผื่อเอาไว้บ้าง”

“คุณคิดว่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่มีโอกาสฆ่าผมเหรอ？เขามี แต่เขาไม่กล้า เหมือนกัน ผมก็ไม่กล้า ถ้าเป็นอย่างที่คุณบอก ถ้าไม่ถูกชะตานัก ก็ยิงใส่เขาก็จบ ดูเหมือนจะง่าย ที่จริงแล้วกลับสร้างปัญหาให้ตัวเองอันใหญ่หลวง ทายาททั้งสองของตระกูลมู่ คนหนึ่งคือมู่เหวินตง มู่เหวินตงพิการไปแล้วคนหนึ่ง ดังนั้นทายาทของตระกูลมู่ ก็เป็นได้แค่มู่เสี่ยวไป๋เองแล้ว”

“ฆ่ามู่เสี่ยวไป๋ ก็เป็นการตัดอนาคตของตระกูลมู่ ตัดต้นกำเนิดของตระกูลมู่ แค่คิดก็รู้แล้ว ถึงตอนนั้นมู่เจิ้งถังตาแก่นั่นจะบ้าคลั่งแค่ไหน”

“คนๆหนึ่งบ้าระห่ำขึ้นมา น่ากลัวมาก มากไปกว่านั้นยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองเอก”

“ตอนนี้ตระกูลมู่ก็จะสนใจความสัมพันธ์ของพวกคุณสองตระกูล ไม่ลงมือฆ่าคุณ ถ้ามู่เสี่ยวไป๋ตายแล้ว งั้นตระกูลมู่จะออมมือเหรอ？กลัวว่าถึงตอนนั้นแค่คุณเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำก็จะมีฆาตกรออกมา”

เฉินฝูเซิงเบะปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่

“พูดแบบนี้แล้ว มู่เสี่ยวไป๋มีค่ามากจริงๆ พวกเราแตะต้องไม่ได้？”เฉินฝูเซิงพูดอย่างไม่พอใจ

“ก็ไม่ใช่ แต่แค่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ตระกูลมู่เป็นอาหารจานหนึ่ง ไม่ใช่อาหารคำหนึ่ง รอถึงตอนนั้นตระกูลมู่ถูกพวกเราจัดการได้พอประมาณ วันตายของมู่เสี่ยวไป๋ ก็ถึงแล้ว”

หลี่ฝางพูด：“ผมมามีอยู่สองเรื่อง พรุ่งนี้ผมจะไปหามู่เสี่ยวไป๋เพื่อทำการค้าขาย คุณไปกับผมหน่อย แต่ว่าคุณต้องรับปากผมเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร？”เฉินฝูเซิงถามต่อ

“พอไปแล้ว ห้ามพูดเลย”หลี่ฝางพูด

เฉินฝูเซิงก็อารมณ์ขึ้นมาทันที：“ผมไม่ได้เป็นใบ้ ทำไมไม่ให้ผมพูดล่ะ？อีกอย่าง คุณชายหลี่ คุณไม่ให้ผมพูด ผมจะไปทำไม？หรือจะต้องให้ผมลงมือ ทุบใส่มู่เสี่ยวไป๋ไปเลยตรงๆ？”

“พูดไม่ได้ แล้วก็ลงมือไม่ได้ด้วย”

หลี่ฝางพูดเบาๆ：“ถ้าคุณยังเห็นผมเป็นเจ้านาย อันหลังนี้ คุณต้องจำไว้”

ไม่รอให้เฉินฝูเซิงระเบิดใส่ หลี่ฝางก็หันหน้ามา หมุนตัวไปที่โรงพยาบาล

ตอนที่ถึงห้องคนไข้ หลี่ฝางได้ยินเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ประตูเปิดอยู่ ไม่ได้ปิดไว้ พอเข้าไป หลี่ฝางก็มองเห็นพวกกลุ่มคนของจูเปิ่น กำลังนั่งเล่นไพ่ที่โต๊ะกลมใหญ่

บนหัวของทุกคน วางเงินไว้ก้อนหนึ่ง ส่วนหรุ่ยเหวินเจ๋ที่อยู่ข้างๆ กลับยืนอยู่ตรงนั้น เสิร์ฟชายื่นน้ำ และทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านให้พวกเขา

พวกเขาล้วนแต่ไม่มีหู ใบหน้ากลับดูไม่แคร์อย่างเห็นได้ชัด หลี่ฝางเดินเข้าไป หัวเราะ แล้วพูดว่า：“เล่นไพ่อยู่เหรอ？”

“คุณชายหลี่……”