NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 620

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า：“ตอนนี้ถามไปยังจำเป็นอยู่เหรอ？ข้อสันนิษฐานในใจคุณก็มีคำตอบแล้ว ถึงแม้ในใจคุณจะเชื่อใจผมนิดๆ ก็คงไม่หักหลังผม หลอกผมมาที่ระเบียงหรอก”

“เซี่ยลู่ ถ้าตอนนี้ผมบอกคุณว่า ตู้เฟยไม่ได้ถูกผมฆ่า คุณจะว่าไง？”

เรื่องราวกลายเป็นสถานการณ์ที่ชี้ขาดแล้ว เซี่ยลู่หลอกหลี่ฝางมาแล้ว แล้วยังทำให้เขาติดกับด้วย

“คุณจะเชื่อผมไหม？ถ้าเชื่อผม คุณจะช่วยผมไหม？”

เผชิญหน้ากับจางเสี่ยวเฟิงกับเกาเสิ้งสองคนนี้ หลี่ฝางไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองคนนี้ ในเมื่อจะฆ่าตัวเอง ต้องไม่ได้มามือเปล่าแน่

จางเสี่ยวเฟิงพูดกับเซี่ยลู่：“เซี่ยลู่ คุณอย่าถูกหลี่ฝางไอ้เด็กนี่หลอกล่ะ ความสัมพันธ์ของตู้เฟยกับหลี่ฝาง ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ดี และก็ไม่ใช่ว่ามีคนบอกพวกเราแล้วเหรอว่า วันนั้นที่ตู้เฟยตาย ลักพาตัวลู่หลุ่ยไป”

เซี่ยลู่เงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝาง พูดว่า：“เพราะว่าตู้เฟยลักพาตัวลู่หลุ่ยไป ดังนั้นคุณจึงฆ่าเขา ถูกไหม？”

หลี่ฝางไม่พูด

จางเสี่ยวเฟิงหัวเราะเหอะเหอะอย่างเย็นชา：“เซี่ยลู่ คุณพูดเหลวไหลอะไรกับเขาล่ะ นอกจากเขา จะมีใครได้？”

“เจ้าอ้วน ลงมือ”

จางเสี่ยวเฟิงพยักหน้าให้เกาเสิ้ง ทันใดนั้น พวกเขาสองคนก็หยิบมีดพับสวิส ออกมาจากในมือ มองไปแล้วคมกริบมาก

ถึงแม้หัวใจของหลี่ฝางจะตื่นตระหนก แต่ก็ยังรู้สึกยินดี

ถ้าที่เอาออกมาคือปืน งั้นตัวเองก็จบเห่แล้ว

มีดละก็ ตัวเองยังมีความหวังอยู่หน่อย

หลี่ฝางมองเกาเสิ้งแวบหนึ่ง แล้วมองไปที่จางเสี่ยวเฟิง พูดว่า：“จางเสี่ยวเฟิง คุณรู้ไหมฆ่าผม จะมีผลลัพธ์อย่างไร？”

“ไม่ว่าคุณจะหนีไปไกลสุดขอบฟ้า มุมใดก็ตามในโลกใบนี้ ก็จะมีคนตามไล่ล่าคุณ ถึงแม้คุณจะเปลี่ยนสถานะ วันข้างหน้า แล้วก็จะรู้สึกหวาดกลัวระแวดระวัง”

“คุณแน่ใจว่าจะฆ่าผมเหรอ？”

หลี่ฝางมองจางเสี่ยวเฟิง แล้วพูด：“ตอนนี้คุณกลับตัว ยังทันนะ ผมจะถือว่าทั้งหมดยังไม่เกิดขึ้น”

จางเสี่ยวเฟิงดูน่ากลัวไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว：“สำหรับผมแล้ว คุณคือต้นเงินต้นทอง”

หลี่ฝางรู้ว่าพูดโน้มน้าวจางเสี่ยวเฟิงไม่ได้ จึงพูดกับเกาเสิ้ง：“เกาเสิ้ง คุณแน่ใจว่าจะโง่ตามไปด้วยเหรอ ปู่ย่าของคุณ พ่อแม่ แล้วก็ญาติพี่น้อง เพื่อนๆ ผมจำได้ว่าคุณมีอาเจ็ดคนใช่ไหม？แล้วก็ป้าอีกห้าคน？ลุงหนึ่งคน？ตระกูลคุณใหญ่มาก ถ้าผมตาย พวกเขาก็จะตายไปกับผม คุณทำใจได้เหรอที่จะเห็นพวกเขาตายอย่างอนาถ เพราะว่าคุณ？”

“เกาเสิ้ง ตอนนี้กลับตัวยังทันนะ อย่าหลงงมงายอยู่เลย ถ้าคุณไม่มีเงิน ผมให้คุณได้ คุณน่าจะรู้ตัวตนของผมแล้วสินะ Recalling the pastเป็นของผม สถานตากอากาศนั่นก็เป็นของครอบครัวผม ครอบครัวพวกเรามีเงิน กี่หมื่นล้าน หรือว่ากี่แสน ก็เอามาได้”

หลี่ฝางมองเกาเสิ้งแล้วพูด：“แค่ตอนนี้คุณวางมือ ถึงแม้ให้คุณห้าร้อยล้านไม่ได้ แต่ให้คุณห้าสิบล้านได้”

“เงินพวกนี้ เพียงพอที่คุณจะใช้ไปทั้งชีวิต ที่สำคัญที่สุดก็คือ เงินนี้คุณใช้ได้อย่างสบายใจ”หลี่ฝางพูดหว่านล้อมเกาเสิ้ง

ใบหน้าของเกาเสิ้ง เห็นได้ชัดว่าเคลื่อนไหว เขาใจเต้นแล้ว และก็ลังเล

เวลานี้เอง จางเสี่ยวเฟิงก็มองออกว่าสีหน้าของเกาเสิ้งนั้นลังเล เขารีบขมวดคิ้ว พูดกับเกาเสิ้ง：“เจ้าอ้วน อย่าฟังเขาพูดเหลวไหล ถึงตอนนี้คุณปล่อยเขาไป ต่อไปเขาก็ไม่ให้เงินคุณหรอก เขาก็แค่คนธรรมดาที่ขี้เหนียว ถ้าพวกเราปล่อยเขาไปตอนนี้ อีกสักพัก พวกเราก็จะถูกฆ่าตาย”

“เหอะเหอะ พวกเราเรียนด้วยกันมาตั้งหลายปี พวกคุณยอมเชื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ไม่เชื่อผมเหรอ ห้าร้อยล้าน คุณแน่ใจเหรอว่าคนๆนั้นจะให้พวกคุณห้าร้อยล้าน？”

“พวกคุณคิดดีๆ พอพวกคุณฆ่าผม พวกเขาจะให้เงินพวกคุณจริงๆ แต่ไม่ทำการปิดปากพวกคุณเหรอ？”

“มีพวกคุณอยู่ สำหรับพวกเขาแล้ว เป็นอันตรายอันใหญ่หลวง”

“แต่ทำลายพวกคุณแล้ว พวกเขาก็จะไม่มีปัญหาใดๆ”

“รู้ไหมว่าพวกคุณเรียกว่าอะไร？ถุงมือสกปรก ความหมายก็คือ พอพวกคุณฆ่าผมแล้ว งั้นเขา ก็จะฆ่าพวกคุณทิ้ง ถึงตอนนั้น มือของพวกเขา ก็ยังสะอาดอยู่”

หลี่ฝางพูดว่า：“แค่พวกคุณไม่ฆ่าผม พวกคุณก็ไม่มีอันตรายใดๆ”

“พวกคุณไม่ใช่ฆาตกร ทุกอย่างยังมีโอกาสกลับตัวกลับใจ”

หลี่ฝางมองเกาเสิ้ง แล้วพูด：“กลับตัวเถอะ อย่าทำร้ายตัวเองเลย”

“ถอยกลับไม่ได้แล้ว พ่อแม่ของพวกเรา ต่างไปยุโรปหมดแล้ว ถ้าพวกเราไม่ฆ่าคุณ คนพวกนั้น ก็ไม่ปล่อยพ่อแม่ของพวกเราแน่，”

เกาเสิ้งส่ายหน้า ใบหน้าพูดด้วยความเสียใจ：“เงิน นั้นรับมือยากจริงๆ”

พูดไป เกาเสิ้งก็พุ่งเข้ามา มีดในมือ เล็งไปที่หัวใจของหลี่ฝาง