NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 622

พูดถึงฉินจื่อยี่ หลี่ฝางพลันนึกถึงฉินวี่เฟยเด็กสาวคนนั้นขึ้นมา ไม่รู้เหมือนกันว่าระยะนี้เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้างแล้ว

เพียงได้ยินมาว่าหล่อนได้เข้าสู่ธุระกินของตระกูลฉินอย่างเป็นทางการ เริ่มเข้ามาดูแลธุรกิจของครอบครัวแล้ว หลี่ฝางค่อนข้างจะเป็นห่วงหล่อนจริง ๆ เด็กสาวไร้เดียงสาคนหนึ่ง จะถูกจิ้งจอกเฒ่าพวกนั้นรังแกหรือเปล่านะ?

แล้วก็เจ้าหนุ่มฉินเสี่ยวหู่นั่น ได้สงบลงบ้างไหมนะ ถ้าหากเขายังคอยยั่วยุต่อไป หลี่ฝางเตรียมหาโอกาส โยนเขาเข้าไปในคุก

ยังไงซะตอนนี้ฉินเสี่ยวหู่ ยังมีอีกหนึ่งคดีที่แบกเอาไว้

ในตอนเวลาใกล้ประมาณสองทุ่ม หลี่ฝางก็ได้รับสายจากมู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋ที่อยู่ในสายกล่าวอย่างโมโห: “หลี่ฝาง แกแม่งหมายความว่ายังไง นี่มันสองทุ่มแล้วนะ แม้แต่เงาของแกยังไม่เห็นเลย แกเล่นตลกกับฉันเหรอ?”

“เหอะ ๆ แกนี่มันฉลาดจริง ๆ เลย” หลี่ฝางหัวเราะขึ้นมา

“หมายความว่ายังไง?” มู่เสี่ยวไป๋ตามถามด้วยความสงสัย

“ความหมายของฉันคือแกเดาถูกแล้ว ฉันกำลังล้อเล่นกับแกอยู่ ฉันเปลี่ยนแผนกะทันหันน่ะ สถานที่เจรจาของเราเปลี่ยนใหม่นะ ฉันรอแกอยู่ที่ร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ ถ้าหากภายในครึ่งชั่วโมงแกยังมาไม่ถึง งั้นข้อแลกเปลี่ยนของพวกเรา ก็เป็นอันว่ายกเลิก” หลี่ฝางพูดจบ เขาไม่รอให้มู่เสี่ยวไป๋ได้มีโอกาสด่าแม่ และรีบตัดสายโทรศัพท์ทันที

ส้าวส้วยจิบกาแฟคำหนึ่ง เขามองหลี่ฝางแล้วยิ้ม: “เจ้านายนัดมู่เสี่ยวไป๋ไปที่ไหนเหรอครับ?”

“ตอนนี้มันน่าจะอยู่ในถ้ำที่เขาหมาป่ามั้ง......นายดูท้องฟ้าสิ ฝนใกล้จะตกอยู่แล้ว” หลี่ฝางหัวเราะแหะ ๆ : “ฉันให้เวลามู่เสี่ยวไป๋แค่ครึ่งชั่วโมง มันจะต้องรีบมาไม่ทันอย่างแน่นอน”

เมื่อคืนวาน หลี่ฝางก็ได้ดูพยากรณ์อากาศแล้ว พยากรณ์ว่าวันนี้เวลาประมาณทุ่มครึ่ง มีโอกาสที่ฝนจะตกประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

ดังนั้นหลี่ฝางก็เลยวางกลอุบาย นัดสถานที่เจรจา เป็นในถ้ำที่เขาหมาป่า

กาแฟหนึ่งแก้วยังไม่ทันได้ดื่มหมด ด้านนอกฝนก็ได้เทกระหน่ำลงมา

“เหอะ ๆ มันก็น่ากลัวจริง ๆ นะ ถ้าวันนี้จางเสี่ยวเฟิงและเกาเสิ้งลงมือสำเร็จ เกรงว่าตรงระเบียง คงไม่มีหลักฐานการฆ่าใด ๆ หลงเหลืออยู่เลยมั้ง?”

หลี่ฝางหัวมเราะเหอะ ๆ อย่างเยือกเย็น และกล่าวอย่างเย้ยหยัน

น้ำฝนสามารถชะล้างหลายสิ่งหลายอย่าง รวมไปถึงรอยเท้า รอยเลือด และหลักฐานอื่น ๆ อีกมากมาย

และเหตุการณ์ของหลี่ฝางและเซี่ยลู่ที่ตรงระเบียง ไม่มีใครที่พบเห็นเลย สถานที่แห่งนั้น พอดีกับที่เป็นมุมอับของกล้องวงจรปิด ดังนั้น ต่อให้คืนนี้หลี่ฝางตายอยู่ที่ระเบียง ก็เป็นไปที่มากที่จะไม่มีใครพบเห็นเลย

ส้าวส้วยกล่าวด้วยท่าทางที่ค่อนข้างซับซ้อน: “พวกมันเพื่อที่จะฆ่าคุณ ได้จ่ายเงินไปจำนวนมหาศาล ผมสืบมาแล้ว พอแม่ของจางเสี่ยวเฟิง เกาเสิ้ง และเซี่ยลู่ ทั้งหมดถูกส่งไปยังยุโรปในชั่วข้ามคืน คิดว่าในเวลานี้ พวกเขาคงได้ถูกจัดที่พักอาศัยให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

“อีกอย่างทั้งสามครอบครัวนี้ แต่ละคนต่างได้รับเงินจำนวนสิบล้าน”

หลี่ฝางหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง: “นามที่พวกเขาใช้ คือตระกูลจูเก่อ นายคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงไหม?”

“จูเก่อเหย่ได้ตายไปแล้ว ตัวช่วยที่จูเก่อเหย่พามาด้วย ก็ได้ถูกผมและลูกพี่จัดการไปหมดแล้ว คนตระกูลจู่เก่อที่เหลือ ส่วนมากก็เป็นพวกซื่อสัตย์สุจริต ตอนนี้พวกเขาฟังแค่คำสั่งของซุนจิ้นเพียงคนเดียว คุณคิดว่า ซุนจิ้นจะฆ่าคุณไหม?” ส้าวส้วยมองหลี่ฝางพลางเอ่ยถาม

“มันก็ไม่แน่นะ แต่ถ้าไม่ใช่ตระกูลจู่เก่อ แล้วจะเป็นใครล่ะ? ใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายแบบนั้น ทั้งยังรู้ว่าป้ายชื่อของตู้เฟยซ่อนอยู่ที่ไหน......” หลี่ฝางขมวดคิ้ว

“มู่หรงฉางเฟิง ซือถูเฟย ยังมี......” ส้าวส้วยกล่าว และเริ่มลังเลขึ้นมา

“ยังมีใครอีก?”

หลี่ฝางเองก็สงสัยมู่หรงฉางเฟิงและซือถูเฟย แต่ก็รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้น้อย เพราะถึงยังไงความแค้นระหว่างสองคนนั่นกับตัวเอง ยังไม่ได้ถึงขั้นต้องเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง

มู่หรงฉางเฟิง ส้าวส้วยได้ปล่อยเขาไปหลายครั้งแล้ว

และซือถูเฟย ถึงแม้ตัวเองจะได้พาโก่เอ๋อไป แต่ก็ไม่ถึงกับต้องเอาชีวิตตัวเองหรอกใช่ไหม?

“ลูกพี่หลิน” ส้าวส้วยลังเลอยู่สองสามวินาที ถึงเอ่ยขึ้น

เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหูนี้ หลี่ฝางก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างอดไม่ได้: “ส้าวส้วย ทำไมนายถึงสงสัยเขาล่ะ?”

ลูกพี่หลินเป็นคนที่ไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย เขาจะยอมสูญเสียเงินสามสิบล้าน เพื่อฆ่าตัวเองได้ยังไงกัน?

“ผมก็แค่สงสัยแบบไม่มีมูล ในมือไม่มีหลักฐานเลยสักนิด” ส้าวส้วยกล่าวด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ดื่มกาแฟคำใหญ่เท่านั้น

ส้าวส้วยหัวเราะเหอะ ๆ พลางกล่าว: “ช่างเถอะ ก่อนที่จะมีหลักฐาน อย่าพึ่งไปพูดถึงมันเลย เรื่องนี้ ผมจะสืบให้ละเอียดอีกที”

หลี่ฝางอืมตอบรับ มองสายฝนที่โปรยปรายอยู่นอกหน้าต่าง แล้วยิ้มที่มุมปาก

มู่เสี่ยวไป๋ในเวลานี้ กำลังรีบมาอย่างทุลักทุเล

สามสิบนาทีให้หลัง หลี่ฝางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหามู่เสี่ยวไป๋: “จะมาตอนไหนน่ะ นี่มันก็สามสิบนาทีผ่านไปแล้วนะ ถ้าแกยังมาไม่ถึงละก็ ฉันจะไปแล้วนะ”

พูดจบ หลี่ฝางก็วางโทรศัพท์ไป แล้วลุกขึ้นพลางกล่าว: “ปะ ส้าวส้วย พวกเราเปลี่ยนไปที่อื่นกัน”

“ไปไหนเหรอ?” ส้าวส้วยส่ายหัวพลางยิ้ม

“ตงไห่ Recalling the pastเป็นไง?” หลี่ฝางกล่าว

เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของส้าวส้วยลังเลเล็กน้อย หลี่ฝางถามต่อ: “ทำไม กลัวพี่ฉีฉีเหรอ?”

ระยะนี้ ปีศาจสาวได้ตามหาส้าวส้วยอยู่อย่างไม่ขาด แต่ส้าวส้วยกลับหลบหน้าหลบตามาโดยตลอด

ส้าวส้วยพยักหน้า: “มีอะไรต้องกลัว เพียงแค่รู้สึกว่าบาร์ค่อนข้างวุ่นวายไปหน่อย ไม่เหมาที่จะเจรจาแค่นั้นเอง”

หลี่ฝางอืมตอบรับ กล่าว: “ถ้างั้นก็สถานตากอากาศแล้วกัน”

เริ่มจากร้านกาแฟ แล้วไปบาร์เหล้า แล้วค่อยเป็นสถานตากอากาศ สถานที่ที่หลี่ฝางเลือกนั้น มีความระมัดระวังมากขึ้นเรื่อย ๆ

พ่อของตัวเองก็พักอยู่ที่สถานตากอากาศพอดี ในใจนงหลี่ฝางคิด ถ้าหากใช้สถานตากอากาศเป็นสถานที่เจรจา มู่เสี่ยวไป๋นั่นจะกลัวจนไม่กล้ามาหรือเปล่านะ?”

แต่ในขณะที่หลี่ฝางและส้าวส้วยพึ่งจะเดินออกจากร้านกาแฟ รถยนต์สีดำคันหนึ่ง ก็ได้ขับผ่าสายฝนเข้ามา และจอดลงที่ด้านหน้าของร้านกาแฟ ชายสวมเสื้อโอเวอร์โค้ทคนหนึ่ง เดินลงมาจากรถ

“สวัสดี คุณชายหลี่ เจอกันครั้งแรก ผมขอแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน ผมชื่อชางสู่” ชางสู่มองหลี่ฝาง พลางกล่าว