NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 64

บทที่ 64 เซี่ยลู่ส่งจูบด้วยตัวเอง

“พี่ชายสุดหล่อ คุณไม่ลองคิดอีกสักหน่อยหรือ?”

พี่สาวที่ขายเครื่องประดับมองไปที่หลี่ฝาง ในใจเต็มไปด้วยความตกใจ เธอทำธุรกิจมาหลายปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับลูกค้าที่ใจกว้างเช่นนี้

“นี่เป็นเงินถึง36000 ไม่ใช่เงินเล็กๆ น้อยๆ” หัวใจของพนักงานสาวกำลังเต้นรัว

“หลี่ฝาง อย่ามาทำตัวขี้โม้ที่นี่ เงินครึ่งล้านนายใช้ไปหมดนานแล้วไม่ใช่หรือไง” จางเชี่ยนแค่นเสียงและเอ่ย

“ตอนนี้นายจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อสร้อยเส้นนี้?” จางเชี่ยนพูดอย่างไม่เชื่อ

“ถ้าฉันมีเงินจะซื้อล่ะ?”

จางเชี่ยนหัวเราะ และเอ่ยอย่างประชดประชัน "ถ้านายมีเงินซื้อ ฉันจะเรียกว่าพ่อตรงนี้ครั้งหนึ่ง”

“งั้นเธอก็เรียกฉันว่าพ่อเถอะ ฉันจ่ายเงินแล้ว เด็กดี” หลี่ฝางกล่าวเรียบๆ

“มาโม้อะไรกัน นายจ่ายเงินตอนไหน ทำไมฉันไม่เห็น?” จางเชี่ยนไม่เชื่อ นั่นเพราะตั้งแต่ที่เดินเข้ามาในร้านหลี่ฝางยังอยู่ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ

แค่สองนาทีก็ตัดสินใจซื้อสร้อยคอราคากว่า36000หยวนได้ อีกทั้งยังจ่ายเงินไปแล้ว นี่มันจะเปย์อะไรขนาดนั้น”

แม้แต่โจวเจ๋เองก็ยังไม่เชื่อ

โจวเจ๋เอ่ยขึ้นมาในตอนนั้นเอง “เธอดูลักษณะของพวกเขาสิ ดูเหมือนคนที่ซื้อสร้อยเส้นนี้ไหวหรือไง?”

พี่สาวที่ขายเครื่องประดับมองไปที่หลี่ฝาง บอกตามตรง เขาดูไม่เหมือนพวกลูกคนรวยจริงๆ นั่นแหละ

หรือว่าภาพการชำระเงินเมื่อกี้จะเป็นของปลอม?

“พวกคุณรอฉันสักครู่ ฉันขอโทรศัพท์” พี่สาวร้านเครื่องประดับหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาและไปโทรหาเจ้านาย

"เชี่ยนเชี่ยน เธอเลือกสร้อยคอต่อไปเถอะ อย่ามัวแต่ไร้สาระไปกับสองคนนี้เลย พวกเขานอกจากขี้โม้แล้วยังจะทำอะไรได้อีก?” โจวเจ๋แค่นเสียงหัวเราะ

หลี่ฝางเองก็ไม่รีบร้อน รอให้พี่สาวร้านเครื่องประดับโทรเสร็จ เธอก็จะเก็บสร้อยนั่นมาให้ตนเอง ถึงตอนนั้น ลองดูเถอะว่าโจวเจ๋กับจางเชี่ยนหัวเราะตัวเองอย่างไร

เมื่อพี่สาวร้านเครื่องประดับโทรคุย จางเชี่ยนก็เลือกสร้อยคอได้แล้ว เธอเอ่ยถาม "พี่เจ๋ สวยไหม? "

โจวเจ๋ดูราคาและพยักหน้า "ดูดี"

“งั้นเอาอันนี้ ฉันไปจ่ายเงิน”

โจวเจ๋เรียกหาพี่สาวร้านขายเครื่องประดับ "ยังโทรไม่เสร็จหรือไง รีบมาที่นี่ ฉันจะจ่ายเงิน”

“เห็นรึเปล่า นี่ถึงเรียกว่าคนมีเงิน พูดว่าซื้อก็ซื้อ ไหนจะเหมือนพวกเธอ เอาแต่คุยโว”

“ให้พวกเขาโม้ไปเถอะ ยังไงการขี้โม้คุยโวก็ไม่เสียภาษี" โจวเจ๋หัวเราะ จนกระทั่งพี่สาวร้านเครื่องประดับเข้ามา เขาก็เริ่มจ่ายเงิน

“แค่สแกนก็ได้แล้วงั้นหรือ? งั้นฉันสแกนแล้ว”

โจวเจ๋สแกนเบาๆ การชำระเงินสามพันแปดก็สำเร็จ จากนั้นเขาก็มองไปที่พี่สาวร้านเครื่องประดับ

“เงินก็ให้เธอแล้ว ยังไม่รีบไปหากล่องมาใส่ให้ฉันอีก" โจวเจ๋กล่าว

“คุณผู้ชาย โปรดรอสักครู่”

"รออะไร"

“ฉันต้องบรรจุกล่องให้พี่ชายท่านนี้เสร็จก่อน จากนั้นจึงเป็นคุณ” พี่สาวร้านเครื่องประดับมองไปที่หลี่ฝางมากขึ้น

ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ของหลี่ฝางจะไม่น่าทึ่ง แต่ตอนนี้พี่สาวร้านเครื่องประดับนั้นกลับแน่ใจมากกว่า เขาต้องเป็นลูกเศรษฐีนี่!

อีกทั้งยังเป็นลูกเศรษฐีที่เป็นผู้ใหญ่ หนักแน่น แล้วก็ถ่อมตัว!

“เธอบรรจุอะไรให้เขา? เธอโง่หรือเปล่า เธอลองดูสภาพของเขา เหมือนคนที่ซื้อสร้อยคอนั่นไหวหรือไง? อย่าว่าแต่สร้อยราคาสามหมื่นหกพันเส้นนั้นเลย แม้กระทั่งสร้อยคอราคาสามพันแปดนี้ เขาก็ซื้อไม่ไหว” โจวเจ๋กล่าว

“ใช่ พวกเราจ่ายเงินไปแล้ว เธอไม่รีบบรรจุของให้พวกเรา แต่กลับบรรจุให้พวกเขาก่อน เธอคิดว่าพวกเขาซื้อมันจริงหรือไง” จางเชี่ยนตะคอกออกมาและแสดงความไม่พอใจ

“ขออภัยด้วยจริงๆ ท่านทั้งสอง พี่ชายคนนี้จ่ายเงินไปแล้ว”

“ผายลม! ทำไมฉันไม่เห็นเขาจ่าย นี่เธอกำลังเล่นบ้าอะไร” โจวเจ๋พูดอย่างเย็นชา

ในเวลานั้นเอง หลี่ฝางวาง Apple XS ของเขาลงบนเคาน์เตอร์ "ดูเอง"

“หลี่ฝาง นายซื้อสร้อยเส้นนี้จริงๆ เหรอ?” เซี่ยลู่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

“นาย....นายยังมีเงินอยู่? ทำไมนายยังมีเงินอยู่ เงินนั่นไม่ได้ถูกใช้ไปหมดแล้วหรือไง” จางเชี่ยนมองไปที่หลี่ฝางอย่างงุนงง

“อ้อใช่ จางเชี่ยน เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกว่าถ้าหลี่ฝางซื้อสร้อยเส้นนี้ได้ เธอจะเรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่หรือ

เซี่ยลู่มองไปที่จางเชี่ยนและพูดอย่างสะใจ "ตอนนี้เรียกได้แล้ว”

“ฉัน...ทำไมฉันจำไม่ได้ว่าพูดแบบนั้นไป หูของเธอต้องเพี้ยนไปเองแน่” จางเชี่ยนขมวดคิ้วและสีหน้าย่ำแย่สุดขีด

ส่วนสีหน้าของโจวเจ๋ก็เป็นสีเขียวม่วง