NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 651

“ถ้าเกิดฉันไม่ให้ล่ะ?”

ไอ้หน้าหนวดหัวเราะ แล้วถามว่า “จะเผาสถานตากอากาศของพวกเราทิ้งเหรอ จากนั้นก็ส่งคนเข้ามา ทำลายสถานตากอากาศพวกเราจนย่อยยับรึไง?”

ใบหน้าของพิท หมองลงในทันที “ดูเหมือนว่า ไม้อ่อนจะใช้ไม่ได้ผลกับพวกแกคงต้องใช้ไม้แข็งสินะ”

ไอ้หน้าหนวดส่ายหัว หัวเราะพร้อมกับพูดว่า “ภาษาจีนของแกไม่เลวเลยนี้”

“แต่ว่า ฉันขอเตือนอะไรแกสักอย่างนึง มาจากไหน ก็กลับไปทางนั้น สถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่ที่ๆแกจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ เข้าใจไหม?” ไอ้หน้าหนวดพูดขู่ด้วยเสียงที่เย็นชา

พิทพอได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ ใบหน้าก็เผยความดุร้ายขึ้นมาทันที เขาจ้องมองไปยังไอ้หน้าหนวด แล้วพูดว่า “แกรนหาที่ตายเองนะ！”

“แกตั้งหากที่รนหาที่ตาย！”

ตอนที่พิทกำลังจะลงมือ ตรงมือของไอ้หน้าหนวด ก็ปรากฏมีดขึ้นมาหนึ่งเล่ม แล้วแทงเข้าไปยังอกของพีท “แม่งเอ๊ย จะเข้าใกล้ฉันขนาดนั้นทำไม คิดว่าสนิทกับฉันมากรึไง?”

“แก.......แกเล่นสกปรก！”พิทจ้องมองไอ้หน้าหนวด ด้วยใบหน้าที่ เต็มไปด้วยความโกรธ และความไม่พอใจ

นี่ยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย ไอ้หน้าหนวดกลับแทงเข้ามาซะงั้น แบบนี้จะให้เรียกว่าอะไรได้อีกล่ะ?

“ฮ่าๆ เล่นสกปรก?”

“จะให้ฉันพูดกับแกเรื่องธรรมะ หรือพูดเรื่องกฎหมายรึไง?”

“ไม่แหกตาดูหน่อยล่ะที่นี่มันที่ไหน? ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว สมองของคนต่างชาติ ช่างโง่เง่าซะจริง” ไอ้หน้าหนวดยิ้มด้วยใบหน้าที่ดำมืด

“นี่เป็นยาซานเหลิง สบายใจได้ แกทรมานไม่มากหรอก อย่างมากก็แค่นาทีเดียว เลือดของแกก็จะไหลออกมาหมดจนตาย”

พิทใช้เวลาเพียงไม่นานก็ล้มลงไปกับพื้น

“เตรียมรับศึก！”

ไอ้หน้าหนวดออกคำสั่ง จากนั้นก็พูดต่อว่า “ลูกน้องของหลอซ่า ไม่มีใครเป็นคนขี้ขลาด ในเมื่อพวกแกกล้าบุกมาถึงถิ่นของพวกเรา งั้นพวกเราก็จะไม่เอาแต่หลบอยู่ข้างในโดยเด็ดขาด”

หลังจากที่ไอ้หน้าหนวดร้องออกมาคำเดียว คนกว่าสามสิบคน นำโดยเหยสง ก็วิ่งออกมา

“มีแค่นี้เองเหรอ?”

มีลูกกะจ๊อกคนนึงยิ้มด้วยความดูถูก “จะสู้กับพวกเราที่มีมากกว่าสองร้อยคน ต้องสู้หนึ่งต่อแปดเลยน่ะ?”

เจ้าลูกกะจ๊อกคนนี้เพิ่งพูดจบประโยค ก็ถูกเหยสงด่าไปหนึ่งประโยค “เจ้าหลานเอ๋ย ยังจำปู่คนนี้ได้ไหม?”

“พี่เหยสง?” หลังจากที่เห็นใบหน้าของเหยสง ใบหน้าของลูกกะจ๊อกคนนี้ ก็เปลี่ยนไปในทันที “พี่เหยสง ที่แท้พี่ยังไม่ตาย”

“ไอ้เย็ดแม่นี้ จะแช่งให้กูตายเหรอ” เหยสงด่าออกไปด้วยความโกรธ

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ ก็แค่รู้สึกประหลาดใจ มีแต่คนบอกว่าพี่เหยสง......ฮ่าๆ ดูเหมือนว่าพวกเราจะเดาผิดกันหมด” ไอ้ลูกกะจ๊อกคนนี้ตกใจจนหน้าขาวซีด

เหยสงอยู่ในยุทธภพใต้ดินของเมืองเอกมานาน จนมีตำแหน่งที่ชัดเจน

“พอแล้ว พาคนของแกกลับไปซะ แกติดตามคุณท่านหวูถูกไหม ถ้าเกิดว่างๆฉัน จะหาเวลาไปดื่มชากับคุณท่านหวู” เหยสงพูด

ใบหน้าของลูกกะจ๊อกคนนี้เผยให้เห็นถึงความลำบากใจ “พี่เหยสง เกรงว่าคงจะไม่ได้ ท่านลิ่วสั่งพวกเรามาว่า คืนนี้ ไม่ว่าจะยังไงพวกเราก็ต้องช่วยท่านลู่กลับไปให้ได้ ถ้าเกิดช่วยกลับมาไม่ได้ พวกเราก็ไม่ต้องกลับมาอีก”

“ไอ้แม่เย็ดนี้ คุณท่านหวูรนหาที่ตายซะแล้ว”

“พี่เหยสง น้องชายของพี่ตายแล้ว ลูกน้องของพี่ ตอนนี้ก็ไปกินข้าวแดงแล้ว ผมว่าตอนนี้พี่ ก็ไม่ได้เป็นลูกพี่แล้ว เป็นแค่ลูกน้องของพวกเขา เวลาจะพูดอะไร ก็อย่าให้มันเกินเลย ถ้าเกิดท่านลิ่วได้ยินคำพูดนี้ ท่านลิ่วของพวกเรา จะต้องไม่ชอบใจอย่างแน่นอน” น้ำเสียงของลูกกะจ๊อกคนนี้แฝงไปด้วยความเยาะเย้ย

ตอนที่เขาเพิ่งเห็นหน้าเหยสง คือความกลัว

แต่พอคิดไปคิดมา ตอนนี้เหยสงก็แค่ตัวคนเดียว ยังมีอะไรที่ต้องกลัวอีก?

“พอแล้ว ถ้าไม่กลับงั้นก็เป็นศพอยู่ตรงนี้ซะเถอะ”

ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างเย็นชา “ถ้าเกิดไม่ไปตอนนี้ อีกเดี๋ยว ก็อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ”

“พวกแกเองก็ไม่ไป ใช่ไหม?”

ไอ้หน้าหนวดหันกลับไปมอง เฉียนโตโตที่อยู่ไม่ไกล และเฉียนโตโตในตอนนี้ ก็ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น

เขาคุกเข่ามาสิบชั่วโมงเต็มๆแล้ว

ถ้ายังคุกเข่าต่อไป ร่างกายของเขา คงใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว

แต่ว่า เฉียนโตโตก็ยังคงไม่ยอมพูดอะไร แค่คุกเข่าอยู่อย่างนั้น

และลูกเมียของเขาที่อยู่ข้างหลัง ก็ยังไม่มีใครที่กล้ายืนขึ้นมา แต่ลูกของพวกเขา ถูกคนรับตัวไปแล้ว

และในเวลานี้เอง ที่ฝนตกลงมา

พอฝนตกลงมาไอ้หน้าหนวดก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “หยิบอาวุธขึ้นมา”

พอไอ้หน้าหนวดพูดจบ บนมือของเหยสงและคนอื่นๆ ก็ปรากฏมีดยาวรูปสามเหลี่ยมออกมา ส่วนอีกฝ่าย ก็หยิบอาวุธขึ้นมาเหมือนกัน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนก็คือ มีทั้งมีด และท่อเหล็ก

“เจ้ารองเฉียน เดี๋ยวถ้าเกิดสู้ขึ้นมา มีดมันไม่มีตานะ ถ้าเกิดทำให้คนแก่อย่างท่านบาดเจ็บขึ้นมา ก็อย่ามาโทษพวกเราก็แล้วกัน” ไอ้หน้าหนวดส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็หันหน้าไปทางอีกฝ่าย แล้วพุ่งเข้าไป

พอฝนตกลงมา หลี่ฝางที่ยืนอยู่สนามหญ้า ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี

ยังไงซะ ก่อนที่ไอ้หน้าหนวดออกไปเขาได้หันกลับมาเตือนกับตัวเองไว้ ขอแค่ตัวเขาไม่ออกมาจากสนามหญ้า งั้นตัวเขา ก็จะปลอดภัย

แต่ว่าฝนมันก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หลี่ฝางหันไปมองร้านกาแฟที่อยู่ข้างๆ ที่ยังเปิดอยู่ พอคิดไปคิดมา จึงตัดสินใจที่จะไปหลบฝนข้างใน

เพิ่งจะหาที่นั่งได้ หลี่ฝางก็หันไปเห็นเงาของคนๆนึง

“ใคร?”

พอหลี่ฝางหันกลับไปมอง กลับไม่เจอใครทั้งนั้น

“เสี่ยวฝาง” ทันใดนั้น ก็มีเสียงของลุงเฉียนดังขึ้นมา

และมันก็มาพร้อมกับ เสียงที่ดังมาก

เสียงมาจากคนๆนึง ที่กระแทกเข้ากับโต๊ะ

เห็นเพียงแค่แผ่นหลังของลุงเฉียน ที่เดินตามคนสวมหน้ากาก ส่วนสูงของเขา น่าจะสูงราวๆสองเมตร พอลุงเฉียนอยู่ข้างๆเขา ก็เหมือนกับคนแคระ

และคนสวมหน้ากากที่สูงสองเมตร เมื่อกี้เพิ่งจะต่อยคนๆนึง สลบภายในหมัดเดียว

“ลุงเฉียน” หลี่ฝางพอหันกลับไปมอง ก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ