NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 654

“ไอ้หนู แกเป็นใครกันน่ะ?”

“นั่นสิ พวกเราไม่ได้มีความแค้นอะไรกับแกสัหน่อย ทำไมแกต้องฆ่าล้างบางด้วย?”

กลุ่มที่อยู่ตรงหน้า พอได้ยินคำพูดของหลี่ฝาง ก็เผยใบหน้าที่ตกใจและโกรธแค้นออกมา

เวลานี้ พวกเขารู้สึกว่าหลี่ฝางไม่มีเหตุผลเอาสักเลย

ไม่ว่าจะยังไง พวกเขาก็เป็นแค่หมาก ถ้าต้องการจะฆ่า ก็ควรเป็นการคนที่ค่อยสั่งการถึงจะถูก

ทำไมต้องมาหาเรื่องกับหมากอย่างพวกเขาด้วยล่ะ?

ซุนจิ้นมองหลี่ฝางด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ใบหน้าของไอ้หน้าหนวด กลับเผยใบหน้าที่ดุร้าย

“คนที่อยู่ที่นี่ สามปีก่อน ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็คงจะเคยเข้าร่วมการปราบหลอซ่าถูกไหม?”

ไอ้หน้าหนวดเปิดปากออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

ตอนนั้นไอ้หน้าหนวด เป็นแค่ลูกกะจ๊อก เขาไม่ได้มีความสามารถอะไร แต่เขาเป็นจริงใจ แถมยังติดตามหลอซ่า มาอย่างยาวนาน

สามปีก่อน สี่ตระกูลใหญ่ร่วมหัวกันปราบหลอซ่ากับท่านจวน ท่านจวนรับแรงกดดันไม่ไหว จึงล่าถอยกลับไป

ตอนนั้นหลอซ่าเองก็อยากจะล่าถอย แต่สี่ตระกูลใหญ่ กลับไม่ยอมปล่อยหลอซ่าไป ตัดสินใจที่จะฆ่าล้างบาง

และเวลานั้นเอง ไอ้หน้าหนวดคอยติดตามและอยู่ข้างกายหลอซ่า ไม่ยอมถอยหนีไปไหน

และเวลานั้นเอง ไอ้หน้าหนวดเองก็ถูกพวกลูกกะจ๊อกตามฆ่า ทุกๆวันเอาแต่หลบซ่อนตัว เป็นช่วงชีวิตที่น่าอกสูงมาก

ตอนนี้ เขาติดตามหลอซ่าจนกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง แน่นอนว่าต้องอยากแก้แค้นอยู่แล้ว

และกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า ล้วนเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย

พวกลูกกะจ๊อกมองไปยังไอ้หน้าหนวด ค่อยๆนึกออกว่าเขาเป็นใคร

“ที่แท้เป็นแกนี่เอง?”

พอเห็นไอ้หน้าหนวด มีคนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา “ฮ่าๆ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังจำได้ดี ตอนนั้นแกนอนอยู่ในกองเลือด ทั้งตัวเต็มไปด้วยคราบเลือดที่น่าอัปยศ นึกไม่ถึงว่า แกยังมีชีวิตอยู่อีก”

“เหล่าพี่น้องเอ๊ย ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการที่จะจัดการพวกเราให้สิ้นซาก งั้นพวกเรา ก็ไม่จำเป็นต้องยอมจำนน......”

“เขาเป็นคนของหลอซ่า และในหมู่พวกเรา ตอนนั้นก็เคยร่วมกันปราบหลอซ่า ถ้าเกิดหลอซ่ากลับมา จะต้องมาแก้แค้นพวกเราแน่”

“ฉันได้ข่าวมาว่า ตอนนี้หลอซ่าอยู่นอกประเทศ นี่เป็นโอกาสอันดีของพวกเรา ทำไมเราไม่ใช่โอกาสที่หลอซ่าไม่อยู่ กวาดล้าง ลูกน้องของเขาให้หมดล่ะ”

“แต่อีกฝ่าย......มีคนมากขนาดนั้นเลยน่ะ?”

มีคนปอดแหกพูดขึ้นมา

ตอนนี้ ซุนจิ้นพาคนมากว่าร้อยคน เพียงแป๊บเดียว คนของฝั่งสถานตากอากาศ ก็มีพอๆกับพวกเขาแล้ว

“ฮ่าๆ จะกลัวอะไร? ในกลุ่มพวกเรา ล้วนเป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองเอกกันทั้งนั้น ปกติคนนึงสู้กับหลายคน ก็ไม่เป็นปัญหาอะไรถูกไหม?”

“เมื่อกี้พวกเราสู้เพื่อคนอื่น พวกเราสามารถสู้แบบขอไปทีได้ แต่ตอนนี้ อีกฝ่ายต้องการให้พวกเราอยู่ที่นี่ นี่มันหมายความว่าต้องการเอาชีวิตของพวกเรา เพราะงั้นตอนนี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราต้องสู้เพื่อตัวเอง”

“เอาฝีมือที่มีออกมาให้หมด ให้พวกเขาดูสักหน่อย”

“ล้มพวกมันลงไปกองกับพื้นให้หมด จากนั้นก็แย่งของมีค่าของสถานตากอากาศมาให้หมด ฉันเคยได้ยินมาว่า สถานตากอากาศแห่งนี้มีสถานที่สะสมคอลเลกชัน ข้างในเก็บของโบราณไว้เป็นจำนวนมาก แม้แต่ของสะสมโบราณของท่านปู่สวี ก็ถูกหลอซ่าขโมยออกมาเงียบๆ ถ้าเกิดพวกเราชนะขึ้นมา แล้วบุกเข้าไปสถานตากอากาศ งั้นพวกเรา......

“ก็รวยแล้ว！”

พูดเสร็จ คนๆนี้ก็หัวเราะดังลั่น

และในเวลานี้เอง โหจื่อก็ยกปืนขึ้นมา เล็งไปยังคนที่พูด จากนั้นก็ยิงกระสุนมุ่งตรงเป้าไปโดนตำแหน่งหัวใจของเขา

“ไอ้เชี้ยนี้พูดมากซะจริง ถ้าเกิดเป็นลูกผู้ชาย จะลงมือก็ลงมือสิ จะพูดมากทำไม คิดจะโม้ให้กูฟังรึไง?”

โหจื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกเล็กน้อย

หลังจากที่ได้ยิงเสียงปืนของโหจื่อ ใบหน้าของคนจำนวนไม่น้อย ได้เผยสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา

ไม่ว่าจะยังไง กระสุน เหมือนเทียบกับมีด มันมีอานุภาพกว่ามาก

กระสุนพุ่งออกไปหนึ่งนัด ต้องการเอาชีวิตคน ก็ได้ชีวิตนั้นมา

“พวกเราไม่ต้องกลัว ไอ้นั่นมันมีปืนแค่กระบอกเดียว ปืนแค่หนึ่งกระบอกมันจะใส่กระสุนได้สักกี่นัด? พวกเรามีคนเยอะขนาดนี้ แค่พวกเราร่วมใจเป็นหนึ่ง แล้วบุกไปพร้อมกัน......”

คนๆนี้ยังไม่ทันพูดจบประโยค มือขวาของโหจื่อ จู่ๆก็มีปืนขึ้นมาอีกหนึ่งกระบอก จากนั้นก็เล็งไปหัวสมองของคนๆนี้ แล้วหัวเราะออกมา “ดูให้ดีล่ะ บนตัวของกู ไม่เคยใส่ปืนแค่กระบอกเดียว”

พูดจบ โหจื่อก็สไลด์ไกปืน เล็งไปยังหัวสมองของคนๆนี้ แล้วหัวก็แตกขึ้นมา

ตอนนี้ ทุกคนต่างก็หวาดกลัว

ไม่ว่าจะยังไง ขนาดอยู่ห่างกันขนาดนี้ โหจื่อยังสามารถใช้กระสุนแค่นัดเดียวเอาชีวิตของคนๆนึงได้แล้ว เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าฝีมือการยิงปืนของเขานั้นเก่งขนาดไหน