NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 655

การลงมือของโหจื่อ ทำให้ทางฝั่งไอ้หน้าหนวดและซุนจิ้น มีกำลังใจเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก และทำให้อีกฝ่ายขวัญเสีย

ความจริงโหจื่อเคยให้โอกาสพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาไม่รับเอาไว้เอง

หลังผ่านไปสิบกว่านาที อีกฝ่ายก็ไม่มีใคร ยืนอยู่เลยสักคน

โหจื่อถือมีดอยู่หนึ่งเล่ม แล้วหัวเราะ “เสียใจไหม? เมื่อกี้ถ้าเกิดพวกแกยอมจำนน ผลลัพธ์คงไม่เป็นแบบนี้?”

“ไอ้หน้าหนวด ทำให้พวกมันพิการให้หมด ให้พวกเขาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในโรงบาล”

โหจื่อพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา

พอพูดประโยคนี้ออกไป สีหน้าทั้งหมดของอีกฝ่าย ก็ซีดขาวลงไปจนหมด

“ชั่วชีวิตนี้ต้องนอนอยู่บนเตียง?”

“กลายเป็นคนพิการ?”

พอได้ยินประโยคนี้ จิตใจของพวกเขา แน่นอนว่าตกอยู่ในความสิ้นหวัง

ตอนที่พวกเขากำลังจะเตรียมที่จะต่อต้านให้ถึงที่สุด โหจื่อก็พูดเสริมไปอีกหนึ่งประโยค “ถ้าเกิดมีใครขัดขืน ก็ส่งไปหายมบาล”

ไอ้หน้าหนวดพยักหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ดุร้าย “ได้เลย ท่านโห！”

ไอ้หน้าหนวดดีใจเป็นอย่างมาก ความแค้นที่เก็บสะสมมาสามปี ในที่สุดก็ได้เวลาชำระ

“ไอ้สารเลวนี้ ฉันจำแกได้อย่างชัดเจน ตอนนั้น แกทำให้ขาฉันหักไปหนึ่งข้าง ตอนนี้ ฉันจะหักแกสักสามข้าง” ไอ้หน้าหนวดพูดจบ ก็ลงมือทันที

ต่อมาก็มีเสียงร้องอ๊ากที่เจ็บปวด คนแรก เจ็บจนสลบไป

เวลานี้ไอ้หน้าหนวด ถึงแม้จะใช้แรงไปจนเกือบหมดแล้ว ร่างกายแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง แต่ว่า ตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่ายังเหลือแรงอยู่อีก

คนแรกไม่กล้าขัดขืน งั้นคนที่เหลือทั้งหมด ก็คงไม่กล้าขัดขืน

ยังไงซะโหจื่อก็ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

บนมือของโหจื่อ ยังถือปืนไว้หนึ่งกระบอก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ราวกับยมทูต

ถ้าเกิดใครกล้าขัดขืนแม้แต่น้อย โหจื่อจะต้องหยิบปืนขึ้นมา แล้วยิงพวกเขาจนตายแน่

กลายเป็นคนพิการ ก็ยังดีกว่าต้องตายถูกไหม?

อย่างน้อย พวกเขาอยู่ในวงการนี้มาหลายปี เก็บเงินไว้จำนวนนึง

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทุกคนก็กลายเป็นคนพิการไปจนหมด

“การเคลื่อนไหวในครั้งนี้ มันไม่ใหญ่เกินไปเหรอ?” ซุนจิ้นทนไม่ไหวจึงเดินมาอยู่ตรงหน้าโหจื่อ แล้วถามด้วยความระมัดระวัง

“คนพวกนี้ ฐานะไม่ธรรมดาทั้งนั้น”

“แถมเบื้องหลังพวกเขา ก็มีลูกพี่คอยหนุนหลังอยู่”

โหจื่อยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “พวกเขาเป็นกรงเล็บ และลูกพี่ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา เป็นเสือ เสือที่ไม่มีกรงเล็บ ต่อให้จะโกรธยังไง ก็เป็นแค่เสือที่ไม่มีความน่ากลัวอะไร”

“ไม่ต้องกังวล ถ้าเกิดใครไม่พอใจ งั้นก็จัดการคนนั้นซะ”

“อีกอย่างนะ สามปีก่อน พวกเขามุ่งเป้าหมายมาที่ชีวิตของพวกเรา และตอนนี้ พวกเราแค่ทำให้พวกมันพิการ เมื่อเทียบกันแล้ว พวกเราปราณีไปเยอะแล้ว” โหจื่อหัวเราะเบาๆ

“ส่งพวกเขาไปที่โรงบาลของพวกเราไปให้หมด” โหจื่อพูด

“จริงสิ ค่ารักษาให้พวกเขาเป็นคนออกเอง ไม่มีส่วนลด ไม่มีการคืนเงิน ใครกล้าติดเงินพวกเราแม้แต่บาทเดียว ก็สับมันไปให้หมากิน” โหจื่อพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

หลังจากจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย โหจื่อก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของหลี่ฝาง แล้วพูดว่า “เจ้านาย ตอนนี้ เมืองเอกไม่มีใครที่กล้าเป็นศัตรูกับคุณแล้ว”

“ทั้งยุทธภพนี้ ล้วนกลายเป็นของคุณแล้ว” โหจื่อพูด

“ยังมีท่านจวนอีกหนึ่งคน”

“ท่านจวน? ท่านจวนอายุปูนนี้แล้ว เขามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ลูกหลานของเขา ล้วนอยู่เมืองนอก ใช้ชีวิตอย่างปกติสุข”

โหจื่อหัวเราะ แล้วพูดว่า “เขาไม่มาแย่งอะไรกับคุณหรอก”

“แต่คืนนี้เขา ใช้โอกาสนี้แย่งพื้นที่ไปไม่น้อย” หลี่ฝางพูด

“ฮ่าๆ ไม่ต้องกังวล ไม่แน่น่ะ เขาอาจกำลังช่วยคุณอยู่ก็ได้ เจ้านาย” โหจื่อพูด

“ความหมายของแกก็คือ พื้นที่ที่ท่านจวนแย่งมาได้ จะมอบให้กับฉันเหรอ?”

“มีโอกาสแปดสิบเปอร์เซ็นต์ที่จะเป็นอย่างนั้น” โหจื่อพูด “ตั้งแต่แรก สิ่งที่ท่านจวนทำให้กับเจ้านาย ล้วนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตอนนี้ ใช้คืนได้เท่าไหร่ ก็ใช้เท่านั้น”

ข้างในสถานตากอากศ ลุงเฉียนเดินมาถึงหน้าบ้านพักแห่งนึง

ข้างนอกบ้านพัก มีคนสูงอายุคนนึงกำลังนั่งขี้เกียจอยู่บนเก้าอี้โยก นอนพักอยู่อย่างสงบ

“ฝนหยุดแล้ว” ท่านลู่มองไปยังลุงเฉียน แล้วหัวเราะออกมา “คืนนี้ พวกแกคงยุ่งกันน่าดู?”

ลุงเฉียนพยักหน้า แล้วพูดว่า “คนทีต้องการจะช่วยแก มีเยอะมาก”

“นั่นสิ ฉันก็แก่จนปูนนี้แล้ว แต่ก็ยังมีค่าอยู่เยอะ พายุในคืนนี้ได้ผ่านไปแล้ว พวกแกก็พักผ่อนให้ดีๆล่ะ เชื่อว่าพายุที่เข้ามาในวันพรุ่งนี้ จะต้องรุนแรงกว่านี้แน่”

“เจ้ารองเฉียน อยู่ที่นี่ฉันค่อนข้างจะอยู่อย่างสุขสบาย แกอย่าส่งฉันกลับไปเด็ดขาดล่ะ” ใบหน้าของท่านลู่เต็มไปด้วยความดุร้าย ภายในน้ำเสียง มีทั้งความเย่อหยิ่งและความรู้สึกไม่สบายใจ

ท่านลู่รู้ตัวดี คนของสถานตากอากาศ ไม่มีใครกล้าฆ่าเขา

และถ้าเกิดตัวเองอยู่ที่นี่นานหนึ่งวัน งั้นปัญหาในสถานตากอากาศ ก็จะมากขึ้นหนึ่งวัน

“วางใจได้ ก่อนที่หลอซ่าจะกลับมา แกต้องอยู่ที่นี่อยู่ตลอด” ลุงเฉียนพูดพร้อมเสียงหัวเราะ

“หลอซ่า?”

พอได้ยินชื่อนี้ ใจของท่านลู่ ก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาทันที

ข้างในสมองของท่านลู่ ยังคงจำชายวัยกลางคนนั้นได้ดี เพื่อผู้หญิงคนเดียว เขาไล่ฆ่าคนมาจนถึงชั้นใต้ดินสโมสรเจียงหนาน ด้วยตัวคนเดียว เขาถือมีดหนึ่งเล่ม ฆ่าคนอย่างบ้าคล้ำ ฆ่าจนแทบไม่เหลือแรงยืน แต่ก็ไม่ยอมล้มลงไป

แถม เขายังเดินออกไปได้แบบมีชีวิต

เงาของคนๆนั้น จนถึงตอนนี้ท่านลู่ก็ยังจำได้ดี

หลอซ่า!

ท่านลู่นับถือหลอซ่าเป็นอย่างมาก นับถือจากใจจริง