NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 669

แน่นอนลู่เฟยรู้ว่าโหจื่อต้องการให้เขาทำอะไร

ก็แค่ต้องการให้ขอโทษไม่ใช่เหรอ？

แต่ คุณชายของตระกูลลู่ทั้งคน เป็นบุคคลที่มีชาติตระกูลเหนือคนอื่น จะให้ขอโทษพนักงานเสิร์ฟร้านบาร์เหล้าอย่างงั้นเหรอ？

และลู่เฟยจะทำได้ยังไง？

ลู่เฟยก้มตัวลงไม่ได้ และก้มหัวไม่ได้เช่นกัน เขามองไปที่โหจื่อ แล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม ฟังจากที่นายพูด นายก็แค่ต้องการเรียกร้องค่าชดใช้ให้เพื่อนรักของนายไม่ใช่เหรอ？นายพูดตัวเลขออกมาดีกว่า ขอแค่นายเอ่ยปาก ฉันสัญญาว่าจะไม่มีการต่อรองใดๆ เด็ดขาด”

“ขอแค่นายเอ่ยปาก ฉันสัญญาว่าจะไม่ต่อรองใดๆ เด็ดขาด？เคอๆ ！”

โหจื่อหัวเราะเคอๆ พูดย้ำคำพูดของลู่เฟย จากนั้นพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ได้สิ ถ้าอย่างนั้นนายให้ฉันหนึ่งแสนล้านหยวนสิ”

หลังจากที่โหจื่อพูดจบ หันไปมองลู่เฟย ถามออกมาว่า： “จำนวนฉันบอกแล้ว นายบอกเองว่าจะไม่ต่อรองราคา แต่ว่า……นายให้ได้หรือเปล่า？”

“นายเรียกราคาสูงลิ่วขนาดนี้ มีคนเรียกราคาอย่างนายแบบนี้ด้วยเหรอ？ชีวิตของคนหนึ่งคนมีค่าเท่าไหร่เอง ฉันก็แค่ต่อยเพื่อนนาย นายขอฉันหนึ่งแสนเหรียญเลยเหรอ？ปรกติต่อยคนคนหนึ่ง ชดใช้ค่าเสียหายแค่หนึ่งพันหยวนก็เพียงพอแล้วมั้ง？” ลู่เฟยขมวดคิ้วแล้วพูดออกมา

“ไหนนายบอกว่าจะไม่ต่อรองราคาไง？เห้อ นายบอกนายไม่มีเงิน นายมาเสแสร้งเหี้ยอะไรกับฉัน ขายขี้หน้าที่สุด ถ้าจะให้พูด เมื่อกี้ฉันบอกนายแล้ว นายต่อยเพื่อนฉันบาดเจ็บขนาดนี้ ทำให้หน้าของเขาน่าเกลียดขนาดนั้น และอาจทำให้แฟนเขาไม่เอาเขาอีกก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้น ความสุขของเขาก็จะพังทลายสิ้น ความสุขตีค่าด้วยราคาไม่ได้ ฉันเรียกร้องนายหนึ่งแสนหยวน ความจริงแล้วยังไม่ได้ถามเพื่อนรักฉันด้วยซ้ำ ต้าเพิง นายว่าหนึ่งแสนหยวน ชดใช้น้อยไปไหม？” โหจื่อพูดจบ ส่งสายตาให้กับต้าเพิง

ต้าเพิงพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ก็ต้องน้อยอยู่แล้ว ความสุขของผม ประเมินด้วยราคาไม่ได้หรอก”

“นายต้องการจะเจรจาหรือไม่？” ลู่เฟยถามโหจื่อ

วิธีการของโหจื่อ เห็นได้ชัดว่ากำลังปั่นป่วนอยู่

โหจื่อพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันบอกแล้ว ขอโทษเพื่อนรักฉันก่อน จากนั้นค่อยเจรจาเรื่องชดใช้กัน”

“ออกมาหากิน ก็ต้องมีเกียรติ ชดใช้เท่าไหร่ไม่ว่ากัน แต่ต้องให้เกียรติก่อน ให้เพื่อนรัก

ของฉันได้รับเกียรติ” โหจื่อพูดขึ้นว่า： “ศักดิ์ศรีและเงิน ฉันเอาทั้งสองอย่าง ขาดอย่างใดอย่างหนึ่ง พวก

เราก็ไม่จำเป็นต้องเจรจาต่ออีก”

“ฉันรู้ว่าลูกน้องของนายรออยู่ด้านนอกบาร์เหล้า คำพูดนายคำเดียว เพื่อนรักของฉันก็ไม่มีใครรอด แต่นายก็รู้ นายหาไม่เจอไอ้เฒ่า มีแต่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่หาเจอ” โหจื่อมองไปที่ลู่เฟย ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่： “นายอยู่ในกำมือของฉัน”

“ฉันปฏิเสธการขอโทษพนักงานเสิร์ฟ” ลู่เฟยพูดเย็นชาออกมา

“เคอๆ แสดงว่านายดูถูกฉัน？เมื่อกี้ฉันบอกนายแล้ว ฉันก็เป็นพนักงานเสิร์ฟเหมือนกัน”

โหจื่อยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “ในเมื่อนายดูถูกฉัน พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องเจรจากันอีก นาย

อยากทำอะไรเชิญตามสบาย ถ้าแน่จริง นายก็ไปตามหาพ่อนายเอง ถ้านายสามารถ

ช่วยเหลือพ่อนายออกมาได้ ถือว่านายแน่มาก”

หลังจากที่โหจื่อพูดจบ หันกลับไป พูดกับไอหน้าหนวด： “ปิดรีสอร์ต ใครกล้าฝ่าเข้ามา

ให้ฉันฆ่าทิ้งได้เลย！”

ลู่เฟยตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นคู่ต่อสู้ที่ดื้อรั้นเช่นนี้มาก่อน

แค่ไม่พอใจคำเดียวก็หยุดเจรจาเลยเหรอ？

แม่งเอ๊ย นี่มันคนแบบไหนกัน？

มีคนเจรจาแบบนายด้วยเหรอ？

แม่งเหี้ยเอ๊ยนี่ถ้าทำธุรกิจ แล้วสามารถเจรจาค้าขายสำเร็จได้ ถึงว่านายแน่มาก！

ลู่เฟยถอนหายใจแรงๆ ออกมา เรียกตัวโหจื่อไว้： “รอก่อน ได้ ฉันรับปาก ฉันขอโทษเพื่อนรักของนาย”

“เคอๆ คิดดูดีๆ แล้วใช่ไหม？ไม่เอาศักดิ์ศรีคุณชายของนายแล้วเหรอ？ฉันจะบอกนาย ทุกคนเสมอภาคกัน อย่าไปคิดว่าตัวเองสูงกว่าคนอื่น เข้าใจไหม？”

โหจื่อเหลือบไปมองลู่เฟย พูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม： “อีกอย่างดูท่าทางของนายแล้ว รูปร่างก็ไม่ได้สูงเท่าไหร่หนิ่”

ลู่เฟยโทรวิดีโอคอลอีกครั้ง ครึ่งค่อนวันก็ไม่มีคนรับสาย และเมื่อรับสายขึ้นมา ฝ่ายตรงข้ามคนที่ปรากฏตัวขึ้นกลับเป็นอีกคน

“เหี้ยแม่ง เพื่นรักฉันหล่ะ？” โหจื่อด่าออกมาเสียงดัง： “ไอ้เหี้ย เอาโทรศัพท์ให้เพื่อนฉัน ได้ยินไหม？”

“พี่โหจื่อ พี่โหจื่อ ฉันอยู่นี่ ฉันถูกพวกมันตีอีกแล้ว” ต้าเพิงพูดเสียงสั่นเครือลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับโหจื่อออกมา

และเมื่อคนคนนั้นจะลงมืออีก แต่ถูกลู่เฟยรีบห้ามไหม

“หยุดเดี๋ยวนี้”

ลู่เฟยพูดเย็นชาออกมา： “ฉันบอกแกแล้ว อย่าลงมือทำอะไรพวกเขาไม่ได้ยินหรือยังไง？”

“ฉันว่าพี่เฟย ตอนนี้พูดแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร？ดูสิ หน้าตาเพื่อนรักฉันน่าเกลียดไปหมดแล้ว ใบหน้านี้ ถูกลูกน้องของนายต่อยจนเป็นหัวหมูไปแล้ว ช่างมันเหอะ มา นายมาพูดขอโทษเพื่อนรักฉันก่อน จากนั้นฉันจะบอกนายเอง ว่าควรทำยังไงต่อ ” โหจื่อยื่นหน้ากล้องไปหาลู่เฟย

สีหน้าของลู่เฟยดิ่งลง พูดขึ้นกับต้าเพิงว่า： “พี่ชาย ขอโทษด้วย”

“เคอๆ อันนี้คือการขอโทษ หรือข่มขู่พี่เพื่อนรักฉันกันแน่ มีคนขอโทษแบบนายด้วยเหรอ？ใบหน้าของนาย อย่าดุแบบนี้ได้ไหม ？” โหจื่อพูดขึ้นกับลู่เฟย： “มา ตั้งเค้าอารมณ์อีกครั้ง แล้วพูดอีกครั้งสิ”

ลู่เฟยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง อย่างไรก็ตามพ่อของเขาอยู่ในมือโหจื่อ และโหจื่อคนนี้ ดูแล้วเหมือนคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอีกด้วย

เมื่อต้องเผชิญกับคนแบบนี้ สิ่งที่ลู่เฟยทำได้ก็คือยอมประนีประนอมด้วย ถ้าไม่ทำเช่นนั้น เขาไม่กล้าคิดว่าเรื่องราวจะกลายไปเป็นแบบไหน

ถ้าเกิดพ่อของเขาเป็นอะไรขึ้นว่า จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

ลู่เฟยตั้งเค้าอารมณ์สักพัก แล้วพูดขึ้นอย่างจริงใจว่า： “พี่ชาย ขอโทษด้วย เป็นความผิดฉันเอง เดี๋ยวฉันให้คนส่งพี่ชายไปโรงพยาบาลเอง”