NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 668

บนรถวิบาก หนุ่มหน้ามนกระโดดลงมาจากรถ

มองไปอายุน่าจะประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหก ใบหน้าหล่อเหล่า และก็แข็งแกร่ง

ปากของเขาเคี้ยวหมากอยู่ เมื่อลงมาจากรถ กวาดสายตามองไปที่ทางเข้ารีสอร์ต จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรหาลุงเฉียน

“ขอโทษด้วย หมายเลขที่ท่านเรียกได้ปิดเครื่องลงแล้ว กรุณาโทรใหม่อีกครั้ง” ทันใดนั้น ชายหนุ่มคนนี้สีหน้าดิ่งลงทันที

“ปิดเครื่องเหรอ？”

ถูกต้อง เขาก็คือลู่เฟย ลูกชายของท่านลู่

เขาอายุยี่สิบห้า ตอนนี้ได้กลายเป็นตัวแทนของตระกูลลู่ไปแล้ว

เขาไม่เพียงดูแลธุรกิจทั้งเล็กทั้งใหญ่ของตระกูลลู่ และยังวิ่งเต้นช่วยจัดการทุกเรื่องของตระกูลลู่ หลายปีมานี้อุปสรรคทุกอย่างที่ตระกูลลู่เจอ ล้วนเป็นเขาทั้งนั้นที่กำจัดสิ้นซาก

ลู่เฟยเมื่ออยู่ในจังหวัด เป็นคนที่โดดเด่นและมีชื่อ

เรียกได้ว่าเป็นรุ่นหนุ่มสาว ที่หาได้ยากคนหนึ่งเลย

เขาคือความภูมิใจของตระกูลลู่

และครั้งนี้ท่านลู่ถูกลักพาตัว ลู่เฟยพาคนมาถึงตัวเมืองหลวงของจังหวัด

“เจ้ารองเฉียนเหรอ？”

หันไปมองโหจื่อและไอ้หน้าหนวด ลูเฟยยักคิ้วขึ้นแล้วถามออกมาว่า： “หมายความว่ายังไง

คือฉันไม่มีคุณสมบัติพอเหรอ หรือว่าไอ้แก่คนนี้ไม่กล้ามาเจอฉัน？”

“ฉันมาถึงแล้ว ทำไมไม่มาต้อนรับฉันที่หน้าประตู？” ลู่เฟยขมวดคิ้วเข้าหากัน ถามออกมาด้วยความโกรธเล็กน้อย

โหจื่อก้าวเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วพูดขึ้นว่า： “ลุงเฉียนเมื่อคืนหลับไม่ค่อยดี กลับไปนอนพักผ่อนแล้ว เขาให้ฉันมาต้อนรับนายเอง”

“นายก็คือคนที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี้เหรอ？”

เมื่อโหจื่อพูด ลู่เฟยก็จำเสียงนั้นได้ทันที

หลังจากนั้น โหจื่อหัวเราะเคอๆ ออกมา： “ใช่แล้ว คือฉันเอง”

ลู่เฟยเดินเข้าไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว และไปหยุดอยู่ตรงหน้าของโหจื่อ ใช้สายตาที่โหดเหี้ยมและอาฆาตจ้องมองไปที่โหจื่อ พูดเย็นชาออกมาว่า： “นายใช่ไหมที่จะตัดนิ้วมือพ่อของฉัน？”

“แม่งเอ๊ย ท่านลู่เป็นพ่อของนายเหรอ มองไม่ออกเลย ท่านลู่อายุเจ็ดแปดสิบปีละ แล้วยังมีลูกชายที่อายุเด็กอย่างนายอีกเหรอ？ถ้านายไม่พูด ฉันนึกว่านายเป็นหลานของเขาด้วยซ้ำไป ไม่ถูกสิ เป็นเหลน ห่าๆ ใช่แล้ว ขอถามนายเรื่องหนึ่งสิ แม่นายอายุเท่าไหร่แล้วเหรอ？”

“ดูท่าทางนายแล้ว น่าจะยี่สิบกว่าๆ แม่นายก็คงจะประมาณสี่สิบกว่าสิ？เคอๆ พูดอีกอย่างก็คือ แม่นายตอนอายุยี่สิบกว่า แต่งงานกับพ่อนายที่อายุหกสิบกว่าสิ เห้อ รักแท้อยู่เหนือทุกสิ่งอย่างจริงๆ ทำให้สาวแย้มแรกบาน ตกหลุมรักไอ้เฒ่าได้……”

โหจื่อหัวเราะห่าๆ ออกมา หลังจากหัวเราะไปสักพัก พูดขึ้นว่า： “เพื่อเงิน”

โหจื่อไม่ได้พูดผิด ผู้หญิงที่อายุยี่สิบกว่า แต่งงานกับไอ้เฒ่าที่มีอายุหกสิบกว่า ไม่ใช่เพื่อเงิน แล้วเพื่ออะไร？

แต่ว่า ถ้าพูดความจริงนี้ออกมา ก็เหมือนเป็นการด่าแม่ของลู่เฟย ว่าเป็นผู้หญิงหน้าเงิน？

ไม่ว่าแม่ของตัวเองจะเป็นผู้หญิงหน้าเงินหรือไม่ แต่ลู่เฟยที่เป็นลูกชาย เมื่อได้ยินการพูดประชดแบบนี้ ต้องโกรธมากแน่นอน

สีหน้าของลู่เฟย เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที เขายกมือขึ้น แล้วดึงคอเสื้อของโหจื่อ ในขณะที่เตรียมเหยียดมือออกมาเพื่อทำร้ายเขานั้น มีปืนพกทองคำ จี้เข้าไปตรงท้องของลู่เฟย

“ทำไม จะลงมือเหรอ？ชั่งน้ำหนักตัวเองดูหรือยังว่าทำได้ไหม？”

โหจื่อหันไปมองลู่เฟย หัวเราะเคอๆ ออกมา： “ฉันมันคนมีปืนนะ”

“ฉันไม่เชื่อว่านายกล้ายิงหรอก” ลู่เฟยหันไปมองปืนในมือของโหจื่อ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา

โหจื่อหัวเราะเคอๆ ออกมา แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉันตรงข้ามกับนาย”

พูดจบ โหจื่อเหนี่ยวไก่ปืนลงทันที

แต่ตอนที่โหจื่อเหนี่ยวไก่ปืนนั้น ได้ขยับแขนเล็กน้อย กระสุนจากล่างไปบน ยิงออกมา

และพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ กระสุนนัดนั้น ยิงผ่านใบหน้าระหว่างลู่เฟยและโหจื่อ เฉียดผ่านไป

เวลานี้ สีหน้าของลู่เฟย เริ่มเปลี่ยนไป

“เคอๆ ถูกต้อง นายพูดถูก ฉันไม่กล้ายิงนายให้ตายหรอก นายเป็นใคร นายคือลูกชายของท่านลู่ เป็นคุณชายของตระกูลลู่ เป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดา และคนธรรมดาอย่างฉัน จะกล้ายิงนายได้ยังไง？” โหจื่อพูดประชดตัวเองออกมา

“เคอๆ ดูนายตกใจ หน้าเป็นอะไรไปเหรอ？ทำไมออกเหงื่อแล้วหล่ะ？หรือว่าอากาศร้อนเกินไป？” โหจื่อมองไปที่ลู่เฟย ยิ้มแล้วถามออกมา