NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 686

ลงโทษคนที่ฝ่าฝืน？

เสี่ยวโจวทำผิดอะไร ถึงต้องถูกฆ่า

ติดตามตระกูลมู่มาตั้งหลายปี เสี่ยวโจวนั้นเรียกได้ว่าซื่อสัตย์รู้หน้าที่ดี แต่ตอนนี้ ตระกูลมู่กลับจะกำจัดเสี่ยวโจว ทำให้รู้สึกตลกจริงๆ

ชางสู่ไม่ตอบไปตรงๆ พูดว่า：“นี่คือคำสั่งของคุณชายมู่ คุณไปถามเขาสิ”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ รอยยิ้มค่อยๆนิ่งไป：“แบบนี้ถึงปล่อยเสี่ยวโจวได้”

“เป็นเขาเองที่ไม่อยากอยู่ต่อ หวางเห้าให้โอกาสเขาไปแล้ว เขาไม่ได้หนี ไม่ใช่เหรอ？”ชางสู่พูดเบาๆ：“เสี่ยวโจวไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ช่วยคนที่ตายด้านแล้วเนี่ยนะ？”

“นี่ไม่ได้ยุ่งมากไปหน่อยเหรอ？”

ชางสู่หัวเราะเหอะเหอะ มองหวางเห้า สายตาตำหนิหน่อยๆ

ชางสู่ต้องถูกหวางเห้าหักหลังแน่ เอาทุกอย่างบอกหลี่ฝาง

ผ่านไปสักพัก ฟ้าค่อยๆมืดลงมา

หวางเห้าไปที่บ้านเสี่ยวโจว เพื่อไปคำนับ แล้วกลับไปหาชางสู่ พูดลา：“ชางสู่ ผมจะกลับแล้วนะ”

“ไม่อยู่กับพวกเราแล้ว？”ชางสู่ใช้สายตาเหลือบมองหวางเห้า

หวางเห้าพยักหน้า：“การกระทำต่อไปของพวกคุณ ผมไม่อยากเข้าไปยุ่ง แค่ดูยังไม่อยากดูเลย”

“เหอะเหอะ หวางเห้า คุณยังเป็นเพื่อนผมอยู่ไหม？”ชางสู่พูดหัวเราะเหอะเหอะอย่างเย็นชา

“หมายความว่าไง？”สีหน้าของหวางเห้า ปรากฏความตะลึงงัน เขาไม่รู้ว่าทำไมชางสู่จึงถามแบบนี้

“หวางเห้า พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พึ่งพาอาศัยกัน แล้วมิตรภาพก็ลึกซึ้งตัดขาดไม่ได้ ผมคิดมาตลอดว่า มิตรภาพของเราสองคน เทียบกับใครไม่ได้เลย……”

หวางเห้าตัดบทของชางสู่ ถามย้อน：“หรือคุณคิดว่ามีความห่างเหินต่อกัน？”

“ที่หลี่ฝางปรากฏตัวที่นี่ เพราะคุณสินะ？”ชางสู่มองหวางเห้า แล้วถาม：“ตอนที่คุณไปจากหลี่ฝาง ผมรู้สึกประทับใจมาก”

“ยังไงระหว่างผมกับหลี่ฝาง คุณก็เลือกผมอย่างไม่ลังเล ไปจากหลี่ฝาง กลับไปที่ตงไห่ ผมรู้ว่าคุณมีคุณธรรมต่อมิตรสหาย ดังนั้นจึงไม่ดึงคุณมาเป็นพวก ให้คุณเข้ามาช่วยผม แต่ตอนนี้ ผมพบว่าผมทำผิดไป หัวใจของคุณ ยังอยู่กับหลี่ฝาง”

“ถึงคุณไม่ใช่คนของหลี่ฝางแล้ว แต่ก็ยังคิดเผื่อหลี่ฝาง แจ้งข่าวให้เขา”

“คุณรู้อยู่แล้วว่า ผมจะฆ่าเสี่ยวโจว คุณกลับไปตรงหน้าเสี่ยวโจว ให้เขาหนี”

สีหน้าของชางสู่ เย็นชาทันที เขามองหวางเห้าแล้วถาม：“ทุกอย่างที่คุณทำนี้ เคยคิดถึงความรู้สึกผมไหม？”

หวางเห้าเม้มปาก ตอนที่จะอธิบาย จู่ๆกลับตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้

“ขอโทษนะ ชางสู่”หวางเห้าไม่ได้อธิบาย ยอมรับทุกอย่าง

สีหน้าของชางสู่ ยิ่งหม่นลง

“ที่ผมต้องการ ไม่ใช่คำขอโทษ”

ชางสู่พูดอย่างโมโหสุดๆ：“ผมแค่อยากถาม หวางเห้า พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม”

“คุณน่าจะรู้ถึงความแข็งแกร่งของตระกูลหลี่มากกว่าผม ผมไปสำรวจมาแล้ว ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ได้พาปรมาจารย์ที่ไหนมาด้วย แต่ถ้าพามาล่ะ？”

ชางสู่มองหวางเห้า แล้วพูด：“ผมจะฆ่าเสี่ยวโจวแน่ เพราะว่านี่คือคำสั่งของมู่เสี่ยวไป๋ ส่วนหลี่ฝางต้องช่วยเสี่ยวโจวแน่ เพราะว่าในสายตาของหลี่ฝาง เสี่ยวโจวเป็นพี่ชายเขา หมายความว่า พวกเราจะต้องมีการปะทะกัน และถ้าหลี่ฝางพาปรมาจารย์มาด้วย ผมก็จะมีอันตราย และอาจจะตายด้วยก็ได้”

“ผมไม่กลัวตาย แต่กลัวว่าจะตายในเงื้อมมือของเพื่อนตัวเอง และยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมอีก”

ชางสู่พูดไป เสียงก็ดูตื่นเต้นขึ้นมา

“ผมอยากถามว่า ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กันแน่？”ชางสู่มองหวางเห้า แล้วถามอย่างเย็นชา

หวางเห้าส่ายหน้า พูดว่า：“ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ผมไม่ได้เป็นคนเรียกหลี่ฝางมา ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ พูดตรงๆนะ ตอนที่ผมเห็นเขา ก็แปลกใจมาก”

“ที่ทำแบบนี้ เพราะผมติดค้างเสี่ยวโจว ผมเป็นหนี้ชีวิตเสี่ยวโจวครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมมีบทบาทสำคัญที่ตงไห่ ไม่ใช่แค่ไปขัดใจลูกพี่หลี่ แต่ยังขัดใจลูกพี่หลินด้วย ทางด้านลูกพี่หลี่ ไม่มีใครทำอะไรผมได้ แต่ด้านลูกพี่หลิน กลับส่งเสี่ยวโจวมา……”

“ที่จริงแล้ว ด้วยความทะเยอทะยานของผมในตอนนั้น ผมจะแบ่งเป็นสามส่วนกับลูกพี่หลินและลูกพี่หลี่ แต่หลังจากลูกพี่หลินกับลูกพี่หลี่ตระหนักได้ ก็ส่งคนมากำจัดผม ตอนนั้นตกลงแล้วว่า ถ้าผมรอดมาได้ งั้น ตงไห่ จะต้องมียุทธภพของผมด้วย กลับกันนั้น ชีวิตของผมกลับ”