NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 69

บทที่ 69 เงินร้อยล้านเรียกว่าไม่ขาดเงิน?

ในตอนแรกที่ชายชราเอ่ยชื่อสวีจื่อโห้ขึ้นมา หลี่ฝางก็รู้สึกร้อนตัวอยู่บ้างเล็กน้อย

ผลคือวุ่นวายกันอยู่ตั้งนาน เองหลังของชายชราคนนี้ที่แท้กลับเป็นแค่เลขาคนหนึ่ง อย่างนั้นหลี่ฝางจะกลัวไปทำไมกัน

“เป็นไง กลัวแล้วล่ะสิ?”

หลี่ฝางไม่ตอบอยู่นาน จนชายชราคิดว่าเขากลัวจนบื้อไป

"ตอนนี้ฉันจะโทรหาลูกเขยของฉัน และขอให้เขามาจับพวกนายทั้งหมด" ชายชราพูดเอ่ยพร้อมโทรออก

“หลี่ฝาง เราจะทำอย่างไรดี?” หลี่เสี่ยวเสี่ยวถามอย่างกระวนกระวายอยู่บ้าง

ถังหยู่ซวนเองก็มีสีหน้าหนักอึ้ง “หากเลขานั่นอยากฆ่าพวกเรา ก็ง่ายเสียยิ่งกว่าเหยียบมดอีก”

หลี่ฝางยิ้มอย่างมั่นใจ "ไม่มีทางหรอก"

หลี่ฝางไม่กลัว ตราบใดที่เขาไม่ได้ไปตอแยสวีจื่อโห้

ชายชราวางสายลง ใบหน้ามีรอยยิ้มที่น่ากลัว

“ชายชรา นายคิดจะฟ้องพวกเรายังไง?” หลี่ฝางถามอย่างใจเย็น

"ฉันคิดแล้ว ฉันจะฟ้องพวกนายข้อหาลักทรัพย์ อีกทั้งยังใช้ความรุนแรงกับฉัน แค่ข้อหาลักทรัพย์เพียงอย่างเดียว ก็สามารถลงโทษพวกนายแต่ละคนได้เป็นเวลาสิบปี" ชายชรากล่าวว่า

"สิบปี? "

หลี่เสี่ยวเสี่ยวและคนอื่นๆ เมื่อได้ยินเข้าก็ตกใจ “ถ้าฉันถูกตัดสินจำคุก 10 ปี ฉันจะแต่งงานได้อย่างไร? "

"ไม่ต้องกลัว เสี่ยวเสี่ยว ฉันเป็นคนต่อย ถึงเวลานั้นฉันรับผิดชอบทั้งหมดเอง" ถังหยู่ซวนตบอกและเอ่ยอย่างใจกว้าง

“ถ้าโทษทั้งหมดไปที่นาย อย่างนั้นนายก็ต้องติด 20 ปีน่ะสิ ถังหยู่ซวน ถ้านายเข้าไป แล้วพ่อแม่ของนายจะทำยังไง? พวกเขามีนายแค่คนเดียวเท่านั้น”

“พ่อแม่ของฉันคงต้องฝากพวกนายแล้ว” ถังหยู่ซวนยิ้มอย่างขมขื่นและมองไปที่พวกหลี่ฝางและหลี่เสี่ยวเสี่ยว

“ฉันเชื่อว่าพวกนายจะทำหน้าที่แทนฉันได้” ถังหยู่ซวนกล่าว

ถังหยู่ซวนพูดจบก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมโทรหาพ่อแม่ของเขา

แต่ในเวลานั้นเอง หลี่ฝางก็หยุดเขาเอาไว้ "ใครบอกว่านายจะต้องติดคุกแน่?”

ถังหยู่ซวนกล่าวอย่างสิ้นหวัง “หลี่ฝางฉันรู้ว่านายมีเงิน แต่คราวนี้พวกเราไปเหยียบแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว มีคนบางคน ต่อให้มีเงินก็แก้ไขปัญหาไม่ได้”

"นายผิดแล้ว" หลี่ฝางหัวเราะ "นั่นแสดงได้แค่ว่าเงินยังไม่พอต่างหาก"

"เงิน? นายคิดว่าคนแก่อย่างฉันต้องการเงินหรือไง? ฉันมีบ้านมากกว่าสิบหลัง มูลค่าหลายร้อยล้าน ฉันบอกนายให้ เด็กน้อย ต่อให้นายให้เงินฉันมากกว่านี้ ฉันก็ไม่ปล่อยนายไป” ชายชรากล่าวด้วยเสียงเยาะเย้ย

“ตาเฒ่า แค่เงินร้อยล้านเรียกว่าไม่ขาดเงินแล้วหรือ?” หลี่ฝางหัวเราะเบา ๆ

ไม่ต้องเทียบกับหลี่เจียเฉินปู่ของเขาด้วยซ้ำ แม้กระทั่งเทียบกับตัวเขาสินทรัพย์100ล้านแทบจะไม่นับว่าเป็นอะไร

"พ่อหนุ่ม ร่ำรวยไม่น้อยนี่ พวกลูกเศรษฐีชื่อดังในตงไห่ฉันล้วนเคยเจอมาหมดแล้ว แต่นาย ฉันกลับไม่คุ้นหน้าอย่างยิ่ง พ่อของนายชื่ออะไร?” มาถึงตอนนี้ชายชราถึงค่อยคิดได้ คนที่สามารถโยนเงินหนึ่งล้านทิ้งไป จะเป็นแค่ลูกคนธรรมดาทั่วไปได้หรือ?”

หรือว่า เด็กหน้าเหม็นตรงหน้าคนนี้ จะเป็นลูกเศรษฐีบ้านไหนสักบ้าน?

"พ่อของฉันชื่อหลี่ต๋าคาง คุณรู้จักเขาไหม? " หลี่ฝางถามด้วยรอยยิ้ม

“หลี่ต๋าคาง?” ชายชรานั่งคิดอยู่นานบนโซฟา แต่นึกไม่ออก

ชายชราส่ายหัว"ฉันไม่รู้จักพ่อของนาย เขาทำอะไร? "

“พ่อของฉันเป็นแค่ชาวนาธรรมดาๆ ทั่วไป แน่นอนว่าคุณต้องไม่รู้จักเขา แต่ว่าถ้าพูดถึงคุณปู่ ต่อให้คุณไม่รู้จักก็น่าจะเคยได้ยินชื่อเขาอยู่บ้าง” หลี่ฝางเอ่ยอย่างสะใจ

“ทำไม ปู่ของนายคือหลี่เจียเฉินหรือไง?” ชายชราพูดติดตลก

"ใช่ ไม่ผิด ปู่ของฉันชื่อหลี่เจียเฉิน" หลี่ฝางพยักหน้ารับ คิดไม่ถึงว่าชายชราจะฉลาดขนาดนี้ พริบตาเดียวก็เดาออกว่าปู่ของเขาคือใคร

“หนุ่มน้อย นายช่างตลกจริงๆ” ชายชราส่ายหัวและหัวเราะราวกับว่าหลี่ฝางล้อเล่น

“ไม่เชื่องั้นหรือ?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว