NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 70

บทที่ 70 หลี่ฝางนายเป็นพระโพธิสัตว์ที่ไหนกันแน่?

หลังจากที่หม่าเทียนมาถึง ถังหยู่ซวนก็ไม่พยายามยิ้มต่อแล้ว อีกทั้งไม่พยายามทำตัวอวดกล้าด้วย แถมเพียงชั่วครู่เขาก็ร้องไห้ออกมา

เขาคว้ามือของหลี่ฝาง “หลี่ฝาง พวกเรารู้จักกันมาไม่นาน แต่ฉันรู้ว่านายเป็นคนดี จากนี้ไปนายช่วยไปที่บ้านฉันบ่อยๆ ซื้อของให้พ่อแม่ฉันสักนิดหน่อย ช่วยฉันแสดงความเคารพกตัญญูต่อพวกเขา นายดูสิฉันถังหยู่ซวนเป็นคนสารเลวอะไรขนาดนี้ โตป่านนี้แล้ว ยังไม่เคยซื้อของขวัญให้พวกเขา ทุกวันเอาแต่หลอกเงินพวกเขาไปใช้สุรุ่ยสุร่าย”

“หลุ่ยหลุ่ย เสี่ยวเสี่ยว พวกเธอถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปหาแม่ของฉัน ไปคุยๆ กับเธอหน่อย”

ถังหยู่ซวนพูดอย่างสะอึกสะอื้น หลังจากฝากฝังเสร็จ เขาก็หันและเดินไปหาหม่าเทียน

"เจ้าหน้าที่ เรื่องนี้ผมเป็นคนทำทั้งหมดด้วยตัวเอง คนที่บุกเข้ามาปล้นก็คือผม คนที่ต่อยก็คือผม พวกคุณจับผมไปแค่คนเดียวก็พอแล้ว พวกเขาทั้งสามคนไม่เกี่ยวอะไร” ถังหยู่ซวนยืดอกเอ่ย

หม่าเทียนมองไปที่ถังหยู่ซวนด้วยรอยยิ้ม "นายบอกว่านายเข้ามาปล้น แต่ในมือกลับไม่มีอะไรสักนิด นายบอกฉันหน่อย ว่านายปล้นอะไร? "

ใช่ ฉันปล้นอะไรมา?

ถังหยู่ซวนตกตะลึงไป เขาไม่ได้ปล้นอะไรเลยสักนิด เขามาช่วยคน

“พ่อหนุ่ม ต่อหน้าฉัน นายอย่าพูดไร้สาระ จะพูดกับฉัน ต้องคิดให้ดีก่อน” หม่าเทียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"หัวหน้าหม่า เจ้าเด็กนี่ก็ยอมรับแล้วว่าบุกเข้าไปในบ้านปล้น คุณยังไม่จับเขาอีก ยังมีพวกมันที่เหลือด้วย”

ชายชราชี้ไปที่หลี่ฝางและคนอื่น ๆ "นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันไม่ได้ให้พวกเขาเข้ามา"

"แล้วทำไมพวกเขาถึงมาที่บ้านของคุณ? " หม่าเทียนถามด้วยรอยยิ้ม

“หัวหน้าหม่า คุณยังมองไม่ออกอีกหรือ? พวกเด็กๆ เหล่านี้เห็นว่าฉันเป็นชายชราตัวคนเดียว เลยคิดจะเข้ามาปล้นชิงสิ่งของ” ชายชราพูด “พวกเขาปล้นไม่ได้อะไร ก็เลยมาต่อยฉัน คุณดูหน้าฉัน ถูกพวกเขาต่อยจนบวมเป็นหัวหมูแล้ว”

"พวกเขาต่อยคุณ เป็นสิ่งที่คุณสมควรจะได้รับ” หม่าเทียนกล่าวอย่างเย็นชา

“สมควรจะได้รับ?” ชายชราตกตะลึง เขามองไปที่หม่าเทียนและเอ่ย "หม่าเทียน คุณไม่รู้จักฉันแล้วหรือไง ฉันเป็นพ่อตาของเซียวเผยเสียงนะ เซียวเผยเสียงคุณควรรู้จักนี่ เขาเป็นเลขาของสวีจื่อโห้"

แค่กแค่ก!

หม่าเทียนไออยู่ครู่หนึ่ง อย่างนั้นจึงเอ่ยจริงจัง “อย่ามาเล่นลูกไม้กับผม ผมจะบอกคุณให้ เซียวเผยเสียงลูกเขยของคุณ ถูกไล่ออกแล้ว"

“ตอนนี้เซียวเผยเสียงลูกเขยของคุณกำลังถูกสอบสวนโดยสำนักงานต่อต้านการทุจริต ในฐานะพ่อตาของเซียวเผยเสียง อาศัยอยู่ในวิลล่าที่ดีขนาดนี้ เกรงว่าที่มาของบ้านจะไม่ค่อยสะอาดสักเท่าไหร่” หม่าเทียนหัวเราะเยาะ

“อะไร? ลูกเขยของฉันถูกจับแล้ว ทำไมฉันก็ไม่รู้?” ชายชราตะลึงไปชั่วขณะ เขารู้สึกถึงแค่ความมืดมิด

“แน่นอนว่าคุณย่อมไม่รู้ นั่นเพราะเรื่องนี้มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสิบนาทีที่แล้ว”

"จับตาแก่นี่มาให้ฉัน” หม่าเทียนชี้ไปที่ชายชราและพูดกับชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา

"หัวหน้าหม่า คุณจับผมทำไม ผมไม่ได้ทำผิดอะไร คนที่ทำผิดกฎหมายคือพวกเขาต่างหาก” ชายชรามองไปที่หม่าเทียนด้วยความงุนงง และเอ่ย “คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ฉันเป็นคนโทรแจ้งตำรวจ”

“คุณเป็นคนแจ้งตำรวจจริงไม่ผิด แต่ระหว่างทางฉันได้รับสาย บอกว่าคุณเป็นชายชราที่ต้องสงสัยในการค้าประเวณี อีกทั้งยังบังคับให้เด็กหญิงตัวน้อยค้าประเวณีด้วย" หม่าเทียนกล่าว

"พวกเขาบุกเข้ามาในนี้เพื่อปล้นจริง แต่สิ่งที่เขาต้องการปล้นไม่ใช่ของในบ้านคุณ แต่เป็นเพื่อนของเขา พวกเขาบุกรุกเข้ามาในบ้านส่วนบุคคลไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม แต่พวกเขาเองก็ต้องการช่วยเพื่อนของพวกเขาด้วยเช่นกัน ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้"

“สำหรับเรื่องที่พวกเขาทุบตีคุณอย่างรุนแรง ทำไมคุณถึงยังหน้ามาเอ่ยอีก อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้กระทั่งฉันยังอยากต่อยคุณสักยก คุณอายุปูนนี้แล้ว ทำไมยังมาลงมือกับเด็กผู้หญิงอายุขนาดนี้ได้อีก นี่เป็นถึงคือดอกไม้แห่งมาตุภูมิ จะปล่อยให้ขยะแบบคุณมาทำลายลงอย่างป่าเถื่อนได้ยังไง "

"เอาตัวไป” หม่าเทียนกล่าวอย่างเคร่งเครียด

หลังจากที่ชายชราถูกคนของหม่าเทียนพาตัวไป หลี่ฝางก็เดินเข้าไปและพูดว่า "ขอบคุณครับ ลุงหม่า"

"ขอบคุณอะไร นี่มันเป็นหน้าที่ของลุง ตาแก่ที่นิสัยราวกับเดรัจฉานแบบนี้ สมควรถูกจับเข้าคุกทรมานเขาสักหน่อย” หม่าเทียนกล่าว

หลี่ฝางผงกศีรษะและเอ่ย "ลุงหม่าพูดถูก เฒ่าราคะแบบนี้ จะปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้”

“วางใจเถอะ พอไปถึงสำนักงาน ฉันจะ ต้อนรับ เขาอย่างดี" หม่าเทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มมีลับลมคมใน

เมื่อออกจากลู่เฉิง ถังหยู่ซวนบ่นกับหลี่ฝาง “น้องชาย นายก็ออกจะเกรงใจเกินไปหน่อยไหม นายมีเบื้องหลังใหญ่โตขนาดนั้น ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้ ทำเอาพวกเราตกใจแทบแย่ไปเสียเปล่าๆ”

"ฉันบอกแล้วว่าสวีจื่อโห้เป็นลุงของฉัน แต่พวกนายกลับไม่เชื่อ" หลี่ฝางยักไหล่

“ถังหยู่ซวน ทำไมนายถึงสิ้นหวังขนาดนั้น เมื่อกี้นายถึงกับร้องไห้”

“ครั้งที่แล้วถูกคนของหลี่หลงทุบตีเกือบตาย นายยังไม่ร้องสักแอะ” หลี่ฝางนึกถึงฉากเมื่อครู่ขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ