NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 71

บทที่71 ศัตรูเก่าของหลี่ฝาง

หลี่ฝางโทรศัพท์หาหลิวเฉียวเฉียว บอกว่าตัวเองถึงแล้ว ถามว่าพวกเธออยู่ห้องไหนกัน

หลิวเฉียวเฉียวไม่ได้บอกเลขที่ห้อง แต่ก็ลงมาต้อนรับหลี่ฝางด้วยตัวเองเรียบร้อยแล้ว

ตอนแรกหลิวเฉียวเฉียวนั้นยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่วินาทีที่เห็นหลี่เสี่ยวเสี่ยวนั้น สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อทันที

หลิวเฉียวเฉียวกระซิบเบาๆ กับหลี่ฝางอยู่ข้างหน้าว่า “ทำไมแกถึงพาหลี่เสี่ยวเสี่ยวมาด้วยล่ะ”

“แกพูดเองไม่ใช่รึไง ว่าให้ฉันพาเพื่อนฉันมาด้วย ทำไมล่ะ ไม่ต้อนรับหรอ” หลี่ฝางถาม

“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอก ฉันกับหลี่เสี่ยวเสี่ยวน่ะไม่ได้บาดหมางอะไรกัน ประเด็นก็คือฉันกลัวว่าเซี่ยลู่......พวกเขาสองคนไม่ถูกคอน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราแค่มากินอะไรนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับ” หลี่ฝางยิ้ม แล้วพูดว่า “เดี๋ยวเรามีธุระต่อน่ะ”

หลี่ฝางต้องไปโรงพยาบาลสักแป๊บ ช่วยพ่อของลู่หลุ่ยจ่ายค่าผ่าตัด

หลี่เสี่ยวเสี่ยวดูออกมาไม่เข้าท่า เลยพูดออกมาว่า “ไม่ต้อนรับหรอ ถ้าไม่ต้อนรับ งั้นเราก็กลับ”

“ไม่เอาหน่า มาก็มาแล้ว ขึ้นไปด้วยกันเถอะ ก็มีไม่กี่คน” หลิวเฉียวเฉียวเดินมาลากมือของหลี่เสี่ยวเสี่ยว แล้วบอกว่า “ถือว่ามาเป็นสีสันให้ฉันนะ”

“แบบนี้ค่อยถือว่าดีหน่อย” ตอนนี้หลี่เสี่ยวเสี่ยวถึงจะยิ้มออก

ตอนที่เข้าไปนั้น หลี่ฝางมองเห็นเงาของคนที่คุ้นเคยไม่น้อย คือเพื่อนสมัยมัธยมทั้งนั้น

ในนั้นมีชายคนหนึ่งชื่อว่าลู่ปิน เมื่อก่อนนั้นเป็นศัตรูของหลี่ฝาง ได้ยินมาว่าช่วงนี้พ่อแม่ทำธุรกิจแล้วประสบความสำเร็จ รุ่งโรจน์มากในปีที่ผ่านมา

หลี่ฝางคิดในใจ ไม่ใช่สิ ลู่ปินกับหลิวเฉียวเฉียวไม่ได้สนิทอะไรกัน แล้วเขามาได้ยังไง

คราวนี้ หลิวเฉียวเฉียวก็ชี้มาที่หลี่ฝางแล้วพูดว่า “ทุกคนยังจำเขาได้กันไหม”

“นี่ไม่ใช่หลี่ฝางหรอ”

“หลิวเฉียวเฉียว เธออย่าบอกนะ ว่าแขกพิเศษที่เธอให้พวกเราตั้งหน้าตั้งตารอ ก็คือเขา” ลู่ปินพูดด้วยความไม่พอใจ

“ใช่ ในใจของฉัน หลี่ฝางคือแขกคนพิเศษ” หลิวเฉียวเฉียวพูดพร้อมหัวเราะ

“ผิดหวังจริงๆ ฉันคิดว่าแขกพิเศษจะเป็นตู้เฟยซะอีก”

“เซี่ยลู่ แฟนของเธอตู้เฟยจะมาถึงเมื่อไหร่น่ะ” ลู่ปินมองเซี่ยลู่แล้วถาม

สีหน้าของเซี่ยลู่ดูประหม่า “ฉันเลิกกับตู้เฟยแล้วน่ะ”

“เลิกกันแล้ว พระเจ้า พวกเธอเลิกกันแล้วทำไมไม่บอกฉันสักคำล่ะ ที่ฉันมาก็เพราะเขาเลยนะ” ลู่ปินพูดด้วยความผิดหวัง

บ้านของลู่ปินทำธุรกิจวัสดุก่อสร้าง ส่วนตู้เฟยทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ที่ลู่ปินมางานวันเกิดของหลิวเฉียวเฉียวก็เพราะอยากทำความรู้จักกับตู้เฟย มาเสนอวัสดุก่อสร้างของตัวเอง

เซี่ยลู่รู้สึกโมโห “นายเป็นใครกัน ฉันกับตู้เฟยเลิกกันแล้วทำไมต้องบอกนายด้วย”

“เอาหน่า ฉันผิดไปแล้ว” ลู่ปินยอมรับผิดกับเซี่ยลู่ แล้วบอกว่า “เซี่ยลู่ เธอกับตู้เฟยน่าจะยังติดต่อกันอยู่ใช่ไหม นัดเขามากินข้าวด้วยกันหน่อยได้ไหม ฉันเลี้ยงเอง”

ตู้เฟยส่ายหัว “เราไม่ได้ติดต่อกันแล้ว”

“จะไม่ติดต่อกันได้ยังไง พวกเธอคบกันมาตั้งหลายปีไม่ใช่รึไง”

ลู่ปินรีบพูดขึ้นว่า “เซี่ยลู่ เธอคิดซะว่าช่วยฉันเถอะนะ ช่วงนี้ประเทศเราตรวจสอบการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม วัสดุก่อสร้างของบ้านฉันค้างสต็อคเยอะมากขายไม่ออกเลย ฉันได้ยินมาว่าบ้านของตู้เฟยกำลังสร้างโครงการใหม่ ต้องการวัสดุก่อสร้างจำนวนมาก เธอช่วยฉันหน่อยนะ ช่วยติดต่อให้ฉันหน่อยนะ......”

“วางใจได้นะ ถ้างานสำเร็จแล้ว จะมีผลดีกับเธอไม่น้อยเลยล่ะ”

หลิวเฉียวเฉียวขมวดคิ้ว พูดด้วยความหมดปัญญาว่า “เดี๋ยวฉันเอาเบอร์ของตู้เฟยให้นายเอง นายติดต่อเองเถอะ”

“ลู่ปินนายมายินดีกับงานวันเกิดของฉัน หรือว่าจะมาโปรโมทสินค้าวัสดุก่อสร้างของนายกันแน่” หลิวเฉียวเฉียวเริ่มรู้สึกไม่พอใจ

ในตอนนี้ลู่ปินเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นเห็นแก่ตัวเกินไป

“บริกร เสิร์ฟอาหารหน่อยครับ” ลู่ปินพูดไปหนึ่งคำ “เฉียวเฉียว เราคุยกันแล้วไง ว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”

“ได้ นายอยากเลี้ยงก็เลี้ยงเลย ยังไงห้องนี้นายก็เป็นคนจองเอง” หลิวเฉียวเฉียวนั่งลงแล้วพูด

“ก็แค่อาหารมื้อเดียว จะเสียเงินเท่าไหร่กัน” ลู่ปินพูดอย่างสบายๆ

แล้วตอนนี้หลี่ฝางก็หัวเราะขึ้น นึกถึงบรรยากาศอาหารมื้อละแสนในคืนนั้น

ถ้าสถานการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกล่ะก็ ไม่รู้ว่าลู่ปินจะร้องไห้ออกมาทันทีรึเปล่า

“หลี่ฝาง ได้ยินมาว่าไม่กี่ปีมานี้พ่อแม่นายหายตัวไปหรอ โดนคนอื่นหลอกไปเล่นแชร์ลูกโซ่หรอ”

“เห้อ หลายปีที่พวกท่านไม่อยู่ นายน่าจะลำบากแย่ ได้ยินมาว่าตอนไปโรงเรียน นายรับจ้างซื้อข้าวให้นักเรียน ซักถุงเท้าซักกางเกงในเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองใช่ไหม จริงรึเปล่า” ลู่ปินแกล้งพูดด้วยหน้าตาที่สงสัย

ถังหยู่ซวนลุกขึ้นทันที “พูดบ้าอะไรของนาย!”