NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 693

“ถ้าคุณหลอกผม ผมจะเอามือของคุณ ตัดทิ้งให้หมากิน”

สวีเจ๋มองหลี่ฝาง ขู่อย่างเย็นชา

หลี่ฝางหัวเราะเบาๆ พูดว่า:“ถ้าผมรูดสำเร็จ ไม่ใช่แค่คุณต้องปล่อยเขาไป แต่ยัง ต้องขอโทษเขาด้วย”

“ให้ผมขอโทษ？”สวีเจ๋คิ้วขมวดเข้า

“คุณรู้ไหมผมคือใคร？ถึงให้ผมขอโทษ？”สีหน้าของสวีเจ๋ ก็หม่นขึ้นมา

“รู้ คนของแมงป่องไง เหอะเหอะ มีอะไรให้เจ๋งเหรอ”

หลี่ฝางพูดจบ ก็หยิบบัตรออกมาอย่างรวดเร็ว เครื่องรูดบัตรในมือของสวีเจ๋ ก็รูดไป แล้วใส่รหัส

ตอนที่เครื่องรูดบัตรปรากฏว่ารูดสำเร็จ สีหน้าของสวีเจ๋ ก็ตะลึงงันทันที

เขาตะลึง

เขาคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะรูดให้เขาได้ถึงหกแสนห้าได้

และเห็นหลี่ฝางรูดหกแสนห้าออกมา เหมือนกับรูดไปหกสิบห้า ไม่ใส่ใจเลยสักนิด

ยังไง ถึงเป็นสวีเจ๋ ก็ยากที่จะเอาหกแสนห้านี้ออกมา

สวีเจ๋มองหลี่ฝาง รู้สึกสนใจตัวตนของเขา เป็นอย่างมาก

หลี่ฝางพูดเบาๆ:“คุณมาทำร้ายพ่อตาในอนาคตผม ควรจะขอโทษคนสูงอายุอย่างเขาหรือไม่？”

“ส่วนค่ารักษาพยาบาล ผมไม่ต้องให้คุณมาชดเชยหรอก ยังไง ผมก็มีเงินตรงนั้น”หลี่ฝางมองสวีเจ๋แล้วหัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า

หลี่ฝางยิ่งแสดงออกอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ พูดจาเย่อหยิ่ง สวีเจ๋ ก็ยิ่งเดาตัวตนของหลี่ฝางไม่ออก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลี่ฝางรู้ว่าสวีเจ๋คือคนของแมงป่อง กลับยังให้เขาขอโทษ เห็นได้ชัดว่าพื้นเพนั้นใหญ่โต

“คุณรู้จักลูกพี่พวกเราใช่ไหม？”สวีเจ๋ถามไป

ยังไงเมื่อกี๊ หลี่ฝางเรียกชื่อของแมงป่อง ทำให้สวีเจ๋สงสัย หลี่ฝางน่าจะรู้จักลูกพี่ของตัวเอง

“รู้จัก แต่ไม่จำเป็นต้องบอกคุณหรอกนะ？”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ:“โอเค รีบขอโทษเถอะ เงินน้อยๆหกแสนห้านี้ ดูคุณทำร้ายพ่อตาในอนาคตของผมสิ ลงมือโหดไปหน่อยไหม？”

สวีเจ๋หันหน้าไป หัวเราะหึหึให้หวางเหมียว พูดอย่างเคารพสุดๆ:“มองไม่ออกเลยนะ พี่หวาง ลูกสาวคุณจะโชคดีขนาดนี้ หาแฟนที่หล่อได้ขนาดนี้น่ะ”

“ขอโทษนะ วันไหนแผลคุณดีแล้ว ผมจะเลี้ยงเหล้าคุณ ขอโทษคุณโดยเฉพาะ”

สวีเจ๋รู้ว่าตัวตนของหลี่ฝางไม่ธรรมดา จึงตัดสินใจขอโทษก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ยังไงคนที่เป็นนักเลงในเส้นทางนี้ ยิ่งถ่อย ก็ต้องยิ่งระวังตัว ไม่แน่ว่าวันไหนจะไปสะกิดโดนคนที่รับมือด้วยยากแล้ว ตัวเองจะโดนเล่นงานจนตายได้，

ส่วนหลี่ฝาง ก็เหมือนกับคนหนึ่งที่รับมือยาก

“น้องชายคนหล่อ พวกเราไปก่อนนะ เรื่องนี้ ขอโทษจริงๆ คุณก็เข้าใจหน่อยละกัน เป็นหนี้ก็ต้องคืนอยู่แล้ว เป็นหลักการของฟ้าดิน คุณว่าไหมล่ะ？พวกเราก็ทำงานให้พี่แมงป่อง”สวีเจ๋กลัวจะถูกหลี่ฝางต่อว่า เอาลูกพี่ของตัวเองออกมา คิดว่าแบบนี้ จะไว้หน้าหลี่ฝางหน่อย

“เหอะเหอะ โอเค ผมรู้กฎดี ไปเถอะ”

หลี่ฝางโบกมือพูดว่า:“ใช่สิ ปล่อยคนด้านนอกให้ผมด้วย ต่อไป ……ไม่มีอะไรอย่าไปหาเรื่องแฟนผมอีก”

“ไม่งั้น……”หลี่ฝางมองสวีเจ๋ สีหน้าเย็นชา ปรากฏความเป็นฆาตกรอย่างเย็นชา:“คุณชื่อสวีเจ๋ใช่ไหม？ผมจะจำไว้”

สวีเจ๋ยังกลัวหน่อยๆ ยังไงตัวตนของหลี่ฝาง เขาก็เดาไม่ออกจริงๆ

“ขอโทษ ขอโทษนะ”สวีเจ๋ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ดี รีบขอโทษในตอนนี้ จากนั้นก็พาคนของตัวเอง ออกไปทันที

ตอนเดินไป สวีเจ๋มองไปที่ออดี้a4คันนั้น ขมวดคิ้ว:“สืบซิ เจ้าของของรถนี้ ชื่ออะไร เป็นใครมาจากไหน”

“พี่เจ๋ คุณบอกมาสิคุณกลัวเด็กหนุ่มนั่นทำอะไร？”

“เด็กหนุ่มนั่น ก็แค่มีเงินสกปรกแหละ คุณดูเขาสิคิดว่ารวยจนลืมตัว”

“ใช่ ถ้าไม่ใช่เด็กหนุ่มนั่น คืนนี้พวกเรา อาจจะเงินจากเขาได้ถึงสองล้าน บ้านของหวางเหมียว อย่างน้อยก็ขายได้สองล้านสาม”

ลูกน้องข้างหายสวีเจ๋ พูดกันไปมา พูดความไม่พอใจในใจของตัวเองออกมา

ส่วนสวีเจ๋ได้แต่ขมวดคิ้ว เหลือบมองคนพวกนี้ พูดว่า:“พวกคุณอยู่กับผมมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่มีแววอย่างนี้”

“ผมถึงถามพวกคุณ อายุพอๆกับเจ้าเด็กนั่นในอำเภอหลิน มีกี่คนที่สามารถเอาหกแสนห้ามาได้ ไม่เกินสิบคนมั้ง ผมถามพวกคุณอีกที ที่เอาหกแสนห้ามาได้ง่ายๆแบบนี้ ในอำเภอหลิน มีสักกี่คนที่ทำได้？”

“กลัวว่า จะไม่มีสักคนมั้ง？ถึงเป็นคุณชายหยิ่น ก็ไม่ทำอะไรใจกว้างแบบนี้ แต่เด็กคนนี้ พริบตาเดียวก็คืนหกแสนห้าให้ หวางเหมียว เพื่อจีบสาวแล้ว คุณว่า คุณชายแบบนี้ ลูกคนรวยแบบนี้ คือคนที่พวกเราแตะต้องได้เหรอ？”

“อำเภอหลินเป็นที่เล็กๆ เมืองเอกกลับเป็นที่ที่ซ่อนคนเจ๋งๆไว้ทั้งนั้น หลายปีมานี้ลูกพี่พวกเรา ไม่ไปสร้างเนื้อสร้างตัวที่เมืองเอกมาตลอด ก็เพราะที่เมืองเอก แค่ออกมาสักคนหนึ่ง ก็สามารถกดลูกพี่พวกเราได้แล้ว”

“ถ้าพวกเราไปสะกิดคนที่สุดยอดกว่าลูกพี่พวกเรามา คุณคิดว่าพวกเรา จะมีจุดจบอย่างไร？ดังนั้นเด็กคนนี้ไม่เอาเรื่องพวกเรา ก็ดีแล้ว”

สวีเจ๋กลอกตาใส่คนมองนี้เขม็ง ส่ายหน้าพูดว่า:“รีบขึ้นรถ เอาเงินให้ลูกพี่พวกเรา”

โดนสวีเจ๋พูดแบบนี้ สีหน้าของคนพวกนี้ ก็ขาวซีดขึ้นมาทันที

อำเภอหลินกับเมืองเอกห่างกันไม่ไกล และที่เมืองเอกก็มีตระกูลใหญ่ๆมากมาย ทรัพย์สินของพวกเขาก็หลายร้อยล้าน พันล้านขึ้นไป หลายบริษัทใหญ่กว่าอำเภอหลิน รวยกว่าตระกูลหยิ่น

และตำแหน่ง ก็สูงกว่าตระกูลหยิ่นเยอะเลย

“คุณรู้ไหมข้างในรถ เผชิญหน้ากับพวกผู้ชายที่เหมือนโจร ฉันกับลูก กลัวแค่ไหน ……”

“คุณมันไม่ใช่คน เป็นสัตว์เดรัจฉาน”

มองไปที่หวางเหมียว ภรรยาเขาก็ด่าไปแรงๆ

หวางเหมียวไม่พูดสักคำ เหมือนว่าเขาไม่รู้จะพูดยังไง เขาผิดไปแล้ว และก็ไม่ใช่ครั้งเดียว

“หวางเหมียว พวกเราหย่ากันเถอะ”

“แม่ อย่าสิ อย่าหย่ากับพ่อ ให้โอกาสพ่ออีกครั้ง พ่อ รีบบอกแม่สิ พ่อจะไม่เล่นพนันอีกแล้ว”

“พอเถอะ คำพูดแบบนี้พูดไปจะมีประโยชน์อะไร ？ไม่ใช่เขาไม่เคยพูด ทำไมลูกต้องเชื่อเขาอีก เขามันคนโกหก”

“ไป ลูก แม่จะพาไปจากนี่ ไปอยู่บ้านยายลูก”

ดึงมือของลูกสาวตัวเอง พูดกับหวางเหมียว:“หวางเหมียว ที่นี่คนเยอะ ฉันไม่ทะเลาะกับคุณแล้ว อีกสองสามวัน ฉันจะให้คนไปเอาทุกอย่างของฉันมา แล้วก็ คุณก็ลงชื่อที่ใบหย่าด้วย”

สองแม่ลูกก็หันไปอย่างไม่รออะไร หวางเหมียวคุกเข่าลงพื้นดังฟุ่บ:“ขอโทษ”

“ขอโทษ ผมไม่ควรจะเล่นพนัน”หวางเหมียวขอโทษสุดๆ แต่ไม่สามารถรั้งภรรยาของตัวเองได้

หลี่ฝางดึงหวางเหมียวขึ้นมา:“ห่างก่อนเถอะ อย่าลืมล่ะ คุณก็ถือว่าเป็นคนที่สถานะ ถ้าให้คนอื่นถ่ายเห็นหน้าคุณ แล้วเอาเรื่องของคุณไปแฉในเน็ต ตำแหน่งที่โรงพยาบาลคุณ ไม่เอาแล้วเหรอ？”

หลังจากหวางเหมียวตามหลี่ฝางขึ้นไปที่รถ หวางเหมียวก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ทันที

เดิมที เขามีชีวิตที่มีความสุข ถึงแม้เขาจะน่าเกลียด แต่ภรรยาก็สวยมาก เพื่อนร่วมงานต่างอิจฉาเขา ที่จริงเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ได้ตำแหน่งที่มั่นคง เรียกได้ว่าหน้าที่การงานก็ดี แล้วก็มีลูกสาวสุดที่รัก ที่ขณะเดียวกันก็เชื่อฟังและน่ารัก แล้วยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่สำคัญอย่างสุ่ยมู่ได้ด้วย

หวางเหมียวถือว่าเป็นคนที่มีชีวิตเพอร์เฟค แต่เพราะว่าการพนัน กลับทำให้เขาเสียทุกอย่าง จากชีวิตที่เพอร์เฟค ไปสู่จุดที่ต่ำสุดของชีวิต

โชคดีที่ การปรากฏตัวของหลี่ฝาง ทำให้หวางเหมียวรักษาบ้านไว้ได้

ไม่อย่างนั้น……

หลี่ฝางขับรถ พาหวางเหมียวกลับมาที่โรงพยาบาล และตอนนี้เอง หวางเห้าพาชางสู่ ออกมาจากโรงพยาบาลพอดี

แขนของหวางเห้า พันผ้าไว้ ส่วนคอของชางสู่ ก็ถูกพันไว้ด้วย

เห็นหลี่ฝาง แล้วก็โจวต้าเหนียน สายตาของชางสู่ ก็หรี่ลงทันที:“พวกคุณมาโรงพยาบาลได้ไง？”

ชางสู่ขี้สงสัย หลี่ฝางกลัวชางสู่จะสงสัยตัวเสี่ยวโจว ตบไหล่ของหวางเหมียวแล้วพูดทันที:“ลุงผมถูกคนทำร้าย ผมเลยมาโรงพยาบาลกับเขา ทำไม？”

“เหอะเหอะ ชีวิตนี้ยิ่งใหญ่จริงๆ แบบนี้ก็ยังไม่ตายอีก”หลี่ฝางพูดพร้อมหัวเราะเหอะเหอะ

“บอกเฉินฝูเซิงด้วย เราสองคนยังไม่จบ”ชางสู่ทำเสียงฮึดฮัด แล้วเดินไป