NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 706

รอคุณพ่อกลับมา คนพวกนั้น ก็จะถูกกำจัดให้พ้นไป......

คำพูดประโยคนี้ของลุงเฉียน หลี่ฝางเชื่อแน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า คุณพ่อของตัวเอง จะกลับมาเมื่อไหร่ จะกลับมาได้ไหม นี่ถึงจะเป็นจุดสำคัญ

ไม่นานนัก หลี่ฝางก็วางโทรศัพท์ หยุดการติดต่อกับลุงเฉียน

ในเมื่อแมงป่องไม่ใช่ตระกูลหยิ่นส่งมา งั้นก็จะต้องมีคนอื่น เพียงแต่ว่าคนคนนั้นเป็นใคร หลี่ฝางก็ยังไม่รู้

ที่สามารถตัดออกไปก่อนได้ นั่นก็คือสี่ตระกูลใหญ่ เพราะว่าถ้าหากเป็นพวกเขา พวกเขาไม่จำเป็นต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ

ความสัมพันธ์ของตระกูลหลี่และสี่ตระกูลใหญ่ ถึงขั้นไม่ตายไม่วางมือไปนานแล้ว

ส่วนมู่เสี่ยวไป๋ เมื่อก่อนหลี่ฝางคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเขา แต่พอคิดไปคิดมา ในเมื่อเขากับมู่หรงฉางเฟิงเป็นพวกกันแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ

โดยเฉพาะตามที่หวางซีกางกล่าว คนที่บงการอยู่เบื้องหลัง ปิดใบหน้าเอาไว้ และเมื่อแมงป่องเห็นเขา ก็จะเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง ราวกับเป็นผู้ติดตามไม่มีผิด

นี่ทำให้หลี่ฝางอดที่จะสงสัยขึ้นมาไม่ได้ ใครกันแน่ที่มีความสามารถมากขนาดนั้น

พอกลับมาถึงโฮสเทลของตาแก่นั่น เหยนเสี่ยวน่าและหวางเสี่ยวโก๋จัดการเก็บของอยู่สักพัก จากนั้นก็เดินออกมา

“ในที่สุดก็กลับมาสักที”

เหยนเสี่ยวน่ามองหลี่ฝางอย่างไม่พอใจ กล่าว: “รถของนายยังไม่เอามาส่งอีกเหรอ?”

หลี่ฝางพยักหน้าอย่างเก้อเขิน: “ใช่แล้ว”

“งั้นฉันเตรียมจะออกไปช็อปปิ้ง นายจะให้ฉันเรียกแท็กซี่ไปเหรอ?” เหยนเสี่ยวน่ากล่าวอย่างกับว่ากำลังล้อเล่น

หลี่ฝางรีบกล่าวขึ้นมาทันที: “ในเมื่อฉันก็ไม่มีธุระอะไร เดี๋ยวฉันไปกับพวกเธอด้วยแล้วกัน เพื่อเป็นการชดเชยคำขอโทษ ฉันจะเป็นคนขับรถให้เอง”

“ไม่เพียงต้องเป็นคนขับรถให้ฉัน ยังต้องเป็นคนจ่ายเงินให้พวกเราด้วย” เหยนเสี่ยวน่ากล่าว: “มาอย่างรีบร้อนเกินไป ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย ชุดนั่นของฉันใส่มาหลายวัน จนเริ่มส่งกลิ่นเหม็นแล้ว ดังนั้นก็เลยยืมเสื้อผ้าของเหมิงเหมิงชุดหนึ่ง ใส่แก้ขัดไปก่อน นี่ก็ว่าจะไปซื้อที่ในเมืองสักสองสามชุด”

หลี่ฝางพยักหน้า กล่าว: “ได้ พอดีฉันก็จะต้องซื้อเหมือนกัน”

หลี่ฝางมองดูเสื้อผ้าบนตัวของตัวเอง ยังมีรอยเลือดอยู่ด้วยแน่ะ

ตอนที่มา หลี่ฝางเองก็ตัดสินใจอย่างฉุกละหุก ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้า ดังนั้น เขาก็เลยจะต้องซื้อเหมือนกัน

หลี่ฝางขับรถ พาเหยนเสี่ยวน่าและหวางเสี่ยวโก๋ไปที่ในตัวเมือง

มาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

หลี่ฝางจอดรถเสร็จแล้วกล่าว: “ฉันได้ค้นหาจากไป่ตู้แล้ว ที่นี่เป็นถนนที่คึกคักที่สุดของอำเภอหลิน และเสื้อผ้าของที่นี่ก็แพงที่สุด เข้าไปดูกัน?”

“ได้สิ ยังไงซะนายก็เป็นคนจ่ายเงิน ยิ่งแพงยิ่งดี” เหยนเสี่ยวน่ากล่าวอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

ไม่นาน พวกหลี่ฝาง ก็มาถึงร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง

“คนเยอะจริง ๆ เลย”

ในห้างสรรพสินค้ามีลูกค้าเยอะมาก แต่ในร้านเสื้อนี้มีเพียงไม่กี่คน แต่พนักงานบริการก็มีเพียงแค่สองคน หนึ่งในนั้นกำลังต้อนรับลูกค้า ส่วนอีกคน เตรียมที่จะลุกขึ้นมาต้อนรับพวกหลี่ฝาง สุดท้ายพอเห็นท่าทางไม่มีเงินของพวกหลี่ฝาง ก็นั่งกลับลงอีกครั้ง แล้วนั่งไขว่ห้างกล่าว: “เลือกดูตามสบาย ด้านซ้ายเป็นพวกลดราคาตามฤดูกาล ลดสูงสุดห้าสิบเปอร์เซ็นต์”

เหยนเสี่ยวน่าเบ้ปาก และกล่าวอย่างไม่เกรงใจ: “ใครจะซื้อพวกลดราคาเปลี่ยนซีซั่นกัน”

ฐานะทางครอบครัวของเหยนเสี่ยวน่าไม่เลว ต่อให้ไม่ให้หลี่ฝางเป็นคนจ่าย เธอเองก็สามารถซื้อพวกของแบรนด์เนมเองได้เหมือนกัน

เด็กสาวคนหนึ่ง มีรถออดี้ เอ4 นั่นก็สามารถอธิบายได้ว่าเงินค่าขนมของเธอไม่ใช่น้อย ๆ เลย

แต่ว่า วันนี้ทั้งตัวของเหยนเสี่ยวน่าเป็นเสื้อผ้าที่ซื้อจากตลาด ถูกพนักงานที่อยู่ตรงหน้ามองออกได้ทันที พนักงานคนนั้นแอบหัวเราะ จากนั้นก็ชี้ไปที่โลโก้บนเสื้อผ้าของเหยนเสี่ยวน่าแล้วกล่าว: “โลโก้นี้ของเธอ คุ้นตาจังเลยนะ เหมือนจะเป็นอาดิดาส?”

“แต่ว่า ตัวอักษรเหมือนจะผิดไปตัวหนึ่งนะ”

เหยนเสี่ยวน่าก้มลงมอง ทันใดนั้นสีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูมากขึ้นกว่าเดิม

เธอเพิ่งสังเกตเห็น ตัวอักษรบนเสื้อ ได้พิมพ์ผิดจริง ๆ