NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 707

หลี่ฝางได้ยินคำดูถูกเหยียดหยามแบบนี้ เขาก็เพียงส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ คำพูดดูถูกเหยียดหยามแบบนี้ หลี่ฝางได้ฟังมาเยอะมาก ในใจของเขาด้านชาไปตั้งนานแล้ว

“ไปกันเถอะ เข้าไปเลือกเสื้อผ้ากันข้างในดีกว่า” หลี่ฝางยิ้มกล่าว

“จะเข้าไปจริง ๆ เหรอเนี่ย? ฉันขอเตือนก่อนนะ เสื้อผ้าที่อยู่ข้างในนี้ ต่อให้ลดเหลือราคาต่ำสุด ก็ต้องพันกว่าหยวนขึ้น ดังนั้น ก่อนที่จะเข้าไป ดูเงินในกระเป๋าก่อนเถอะ พวกเธอสามคนรวม ๆ กันดู พอถึงเวลารวมได้ไม่พอซื้อแม้แต่เสื้อตัวเดียว จะขายขี้หน้าเอาได้นะ” พนักงานคนนั้นกล่าวเหยียดหยามต่อ

ณ เวลานี้หลี่ฝางค่อนข้างที่จะไม่พอใจขึ้นมาแล้ว เผชิญหน้ากับการยั่วยุซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลี่ฝางชักอยากจะอาละวาดออกมา

ตอนนี้เอง เด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา: “หยู่ฉิง ทำไมเธอถึงมีเวลามาได้ล่ะ?”

เมื่อเทียบกับร้านเสื้อผ้าร้านเมื่อกี้นี้ เวอร์ซาเชเงียบกว่ามาก

เพราะถึงยังไง ราคาสินค้าของแบรนด์นานาชาติก็แพงเอาซะขนาดนั้น ปกติก็ไม่ค่อยจะมีคนเดินเข้าอยู่แล้ว

จะมีก็เพียงพวกคุณชายตระกูลผู้ดี ที่มีเดินบ้างเวลาไม่มีอะไรทำ พลังจับจ่ายแสนธรรมดา

สินค้าในร้านแค่เสื้อเชิ้ตที่แสนธรรมดาตัวหนึ่ง ก็ราคาห้าหกพันหยวนแล้ว สำหรับเมืองอย่างอำเภอหลินแล้ว คนที่จะมีพลังการบริโภคเช่นนี้ได้นั้น มีน้อยมากจริง ๆ

“เสี่ยวถง ฉันพาลูกค้ามาให้เธอน่ะ” พนักงานที่ชื่อหยู่ฉิงนั่นกล่าวด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์: “อาจจะแค่มาลองดูหน่อย เธออย่ารำคาญเอาซะล่ะ”

“มีอะไรต้องรำคาญ ลูกค้าก็คือพระเจ้า”

เด็กสาวหน้าตาดีที่ชื่อเสี่ยวถงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองพวกหลี่ฝาง ในแววตาปรากฏความเบื่อหน่ายขึ้นมาเล็กน้อย

ด้วยพลังสายตาของเธอ จะดูไม่ออกได้ยังไงว่าหลี่ฝางมีพลังจับจ่ายหรือไม่?

แต่เสี่ยวถงก็ยังคงยิ้มอย่างรู้ใจ และท่าทางเชิญ: “เชิญเข้ามาเดินดูนะคะ ดูว่ามีที่ถูกใจหรือเปล่า ตัวไหนถูกใจก็สามารถลองได้ ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไรค่ะ”

พวกหลี่ฝางและเหยนเสี่ยวน่า เดินเข้าไปอย่างผ่าเผย

ส่วนหยู่ชิงในเวลานี้นั้นก็ค่อนข้างไม่พอใจนัก เธอกล่าวขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์: “เสี่ยวถง เธอโง่หรือเปล่าน่ะ ทั้งสามคนนี่ ไม่ต้องพูดถึงร้านเธอเลย แม้แต่เสื้อผ้าในร้านของฉัน พวกเขาก็แทบจะไม่มีปัญญาซื้อ ทำไมเธอต้องสนอกสนใจพวกเขาด้วย แถมยังยุยงให้พวกเขาลองเสื้อผ้า เธอไม่กลัวเหรอว่าพวกเขาจะทำให้เสื้อผ้าในร้านสกปรก?”

“เปิดร้านทำธุรกิจขายเสื้อผ้า เดิมทีการลองเสื้อผ้าก็เป็นสิทธิ์ของพวกเขา อีกอย่าง ก็แค่ลองเท่านั้นเอง ไม่ได้ใส่เป็นเวลานานซะหน่อย จะทำสกปรกได้ยังไง?” เสี่ยวถงถามกลับ

“ถ้าเกิดมีโรคผิวหนังอะไรล่ะ? ดูผู้ชายคนนั้นสิ บนตัวยังมีเลือดด้วยนะ ดูก็รู้ว่าเป็นคนฆ่าหมู บนร่างกายของคนประเภทนี้ ไม่รู้ว่ามีพวกเชื้อโรคแบคทีเรียอยู่มากมายแค่ไหน” หยู่ชิงยิ่งพูด ภายในใจของเธอ ยิ่งรังเกียจพวกหลี่ฝางมากขึ้น

หลังจากที่พวกหลี่ฝางเดินเข้าไปในร้าน ก็เริ่มเลือกเสื้อผ้าที่เข้ากับตัวเองทันที

ส่วนเหยนเสี่ยวน่ายิ่งเลือกเฉพาะชิ้นที่ราคาแพง ก็นาน ๆ ทีจะมีโอกาสขูดเลือดขูดเนื้อหลี่ฝางสักทีนี่นา

ใช้เวลาเพียงไม่นาน เหยนเสี่ยวน่าก็ได้ลองเสื้อผ้าไปหลายชุดแล้ว ในตอนนี้ หยู่ชิงนั่นก็ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เธอเดินเข้ามาแล้วกล่าว: “นี่เธอ เธอหยุดลองสักทีจะได้ไหม เธอลองแหกตาดูป้ายราคาที่ติดอยู่บนเสื้อสิ เธอมีปัญญาซื้อเหรอ? นี่ก็ลองไปสิบกว่าชุดแล้ว เสื้อผ้าในร้าน ถูกเธอลองไปแทบหมดแล้ว”

“เหอะ ๆ เธอนี่นะชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเองจริง ๆ เลย เธอไม่ได้เป็นคนรับผิดชอบร้านนี้นี่ ใช่ไหม? ผู้จัดการร้านของที่นี่เขายังไม่ได้ว่าอะไรเลย เธออยู่ร้านข้าง ๆ แล้วมายุ่งอะไรด้วย?”

เหยนเสี่ยวน่าทำตามองบนใส่หยู่ชิง

หยู่ชิงรีบถอยหลังกลับไปหหลายก้าว แล้วดึงแขนเสี่ยวถงกล่าว: “เสี่ยวถง เธอดูหล่อนสิ หล่อนว่าฉันแบบนี้ เธอยังไม่ไล่หล่อนออกไปอีกเหรอ?”

“นี่......”

เสี่ยวถงค่อนข้างลำบากใจ เพราะถึงยังไงเปิดร้านทำธุรกิจ มีที่ไหนไล่ลูกค้าออกจากร้าน?

เรื่องแบบนี้ถ้าเกิดทำแล้ว แล้วลูกค้าเกิดโวยวายขึ้นมา ร้านนี้ ยังจะเปิดอีกไหมล่ะ?

เสี่ยวถงส่ายหัว กล่าว: “หยู่ชิง ให้พวกเขาลองเถอะ”

“เสี่ยวถง......” ใบหน้าของหยู่ชิง โมโหจนแดงขึ้นมา เธอคิดไม่ถึงว่าเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ จะไม่ช่วยตัวเอง

“เหอะ ๆ เธอให้พวกเขาลองไปเถอะ เสื้อผ้าพวกนั้นที่หล่อนลองใส่ ต่างก็สกปรกหมดแล้ว”

หยู่ชิงกล่าวอย่างเย็นชา: “เธอก็น่าจะรู้ ลูกค้าของเธอ ส่วนมากฉันเองก็รู้จัก ดังนั้นเพียงแค่ฉันบอกกับพวกเขา ว่าเสื้อผ้าพวกนี้เคยถูกขอทานใส่มาแล้ว พวกเขาจะต้องไม่มาซื้ออีกแน่นอน”

“พอถึงตอนนั้น ฉันจะดูสิว่าเธอจะทำยังไง” หยู่ชิงยิ้มกล่าวอย่างเย็นชา

พนักงานที่ชื่อเสี่ยวถงคนนี้ ไม่ได้เป็นเหมือนกับหยู่ชิง ที่มีเสี่ยคอยหนุน รายรับทั้งหมดของเธอ ล้วนมาจากผลงานการขายของเธอ

เงินเดือนขั้นต่ำที่เถ้าแก่จ่าย เพียงพอแค่ใช้จ่ายค่าอาหารการกินของเธอเท่านั้น ถ้าต้องการซื้อเครื่องสำอางที่มียี่ห้อหน่อย เงินแค่นั้นมันไม่พอหรอก

เสี่ยวถงส่าวหน้า กล่าว: “เธอทำแบบน้ำได้ยังไง? เธอทำแบบนี้ก็ไม่ใช่เป็นการทำลายชามข้าวของฉันหรอกเหรอ?”

“แล้วยังไง ใครบอกให้เธอไม่ช่วยฉันล่ะ? พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันได้รับความไม่เป็นธรรม เธอไม่ช่วยฉันออกหน้ายังพอว่า นี่ยังไปเข้าข้างพวกเขาอีก”

หยู่ชิงยิ้มกล่าวอย่างเย็นชา: “นอกจากที่ผู้หญิงคนนั้นลองแล้ว ยังมีที่ผู้ชายสองคนนั้นลอง เธออย่าคิดว่าจะขายออกไปได้เลย”

หยู่ชิงทำเสียงฮึดฮัด ลูกค้าของทั้งสองร้าน ส่วนมากจะเชื่อมโยงถึงกัน และตัวหยู่ชิง หลังจากที่ได้รู้จักกับเสี่ยเลี้ยง ก็ได้มีความใกล้ชิดกับลูกค้าของตัวเองมากขึ้น

เพราะว่าถึงยังไงหยู่ชิงก็เคยได้ไปงานเลี้ยงไฮโซ กลับเสี่ยของตัวเองอยู่หลายครั้ง

เสี่ยวถงขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที ภายในใจรู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรก เธออาจจะปฏิเสธไม่ให้พวกหลี่ฝางเข้ามาก็ได้

“ในเมื่อเสื้อผ้าที่พวกเราลองเมื่อกี้ไม่มีคนซื้อแล้ว งั้นก็ช่วยห่อใส่ถุงให้พวกเราเถอะ” หลี่ฝางหัวเราะเหอะ ๆ เขาเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วกล่าว

“อะไรนะ?” หยบู่ชิงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เธอมองดูหลี่ฝาง: “นายคิดว่าเป็นเหมือนห่อมันเทศใส่ถุงหรือไง ยังให้ห่อให้ทั้งหมดด้วยนะ”

“นายรู้ไหมว่าเสื้อผ้าพวกนี้เป็นเงินเท่าไหร่? แต่ละชุดราคาหลายพันเชียวนะ โดยเฉพาะที่ผู้หญิงคนนี้ลอง ล้วนเป็นตัวที่ทั่วโลกกำลังฮิต มีบางตัวที่ราคาเป็นหมื่นแน่ะ แค่เสื้อธรรมดาชิ้นหนึ่ง ยังสามารถทำให้นายล้มละลายได้เลย นายยังบอกว่าจะซื้อทั้งหมด น่าตลกจริง ๆ หรือว่านายคิดขายไตหรือไง?”