NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 708

“เสียเวลาจริง ๆ ฉันว่านะเสี่ยวถง เธออย่าเสียเวลาอีกเลย คำนวณไปแล้วมันได้อะไร หรือว่าเมื่อเธอคิดเสร็จแล้ว เขาจะมีปัญญาซื้อได้จริง ๆ?

หยู่ชิงกล่าวอย่างเย้ยหยัน เธอมองเสี่ยวถงราวกับมองคนโง่คนหนึ่ง

เสี่ยวถงไม่ได้สนใจหยู่ชิง เธอพลางเปิดดูป้ายราคาบนเสื้อ และพลางกดเครื่องคิดเลขในมือ

“ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉันให้ดีเท่านั้นเอง”

หลังจากที่กว่าจะคำนวณเสร็จเรียบร้อย เสี่ยวถงก็เงยหน้าขึ้นมองหยู่ชิง

เสี่ยวถงเองก็ไม่เชื่อว่าหลี่ฝางจะมีปัญญาซื้อ แต่ในเมื่อหลี่ฝางมีความต้องการเช่นนั้น งั้นเธอก็ได้เพียงแค่ทำตาม

เพราะยังไงซะการคำนวณราคาก็ไม่ได้เหนื่อยอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะโง่หาเรื่องอับอายให้ตัวเองล่ะ?

ถ้าหากหลี่ฝางไม่มีปัญญาซื้อจริง ๆ ทำไมเขาถึงต้องให้ตัวเองคิดเงินด้วย?

เสี่ยวถงมองหลี่ฝางไม่ออก ดูท่าทางของเขา ดูไม่เหมือนพวกคุณชายผู้ดีที่สามารถซื้อเสื้อผ้าราคาแพงได้ แต่ว่าท่าทีทุกอย่างของหลี่ฝาง ทั้งสงบนิ่ง และหนักแน่นมั่นคงเอาซะขนาดนั้น

หรือว่าเขาไม่กลัวจะอับอายขายหน้าหรือยัง?

เสี่ยวถงบอกราคาที่แสดงบนเครื่องคิดเลขออกมา: “ทั้งหมดสองแสนสามหมื่นห้าพันหยวน ถ้าคุณผู้ชายต้องการรับทั้งหมด ดิฉันสามารถลดให้คุณได้อีก ลดสิบเปอร์เซ็นต์ก็......”

“ไม่ต้อง ไม่จะเป็นต้องลดอีก......”

“เสื้อผ้าที่ซื้อให้คนอื่น ถ้าลดราคา มันจะดูไม่จริงใจไปหน่อยไหม?” หลี่ฝางมองไปที่เหยนเสี่ยวน่า แล้วยิ้มขึ้นมา

เหยนเสี่ยวน่าก็เอ่ยขึ้นตาม: “คุณชายหลี่ไม่ใช่คนที่จะขาดเงินแค่สองแสนสามสองแสน ไม่ต้องลดให้พวกเราหรอก เช็กบิลเลยแล้วกัน”

หลี่ฝางเป็นคนแบบไหนกัน?

คนที่เห็นไวน์แดงในโรงแรมห้าดาว เป็นเพียงน้ำยาบ้วนปาก กินข้าวหนึ่งมื้อจ่ายไปเป็นล้านก็ไม่รู้สึกเสียดาย

อยู่ที่บาร์เหล้า กล้าเหมาจ่ายให้กับทุกโต๊ะ ใช้เงินกว่าสิบสามล้านภายในคืนเดียว......

คนแบบนี้ จะใส่ใจกับเงินแค่ไม่กี่หมื่นด้วยเหรอ?

แน่นอนว่าคำตอบก็คือไม่ใส่ใจ

ดังนั้นเหยนเสี่ยวน่าก็ไม่จำเป็นต้องช่วยหลี่ฝางประหยัดเงินสองสามหมื่นนั่น

ตอนนี้สิ่งพวกเขาควรจะทำ ก็คือต้องฉีกหน้า ฉีกหน้าผู้หญิงเห็นแก่เงินสองคนนี้......

หลี่ฝางยื่นบัตรให้กับเสี่ยวถง หลังจากที่เสี่ยวถงรับไป เธอก็จ้องมองหลี่ฝาง: “คุณผู้ชายคะ ไม่ต้องลดอีกจริง ๆ เหรอคะ?”

“ไม่ต้อง”

หลี่ฝางส่ายหน้า

เสี่ยวถงเองก็เคยเห็นพวกทายาทเศรษฐีที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยมาอยู่เหมือนกัน แต่ว่าแบบหลี่ฝางนี้ เธอพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก

ลดแค่สิบเปอร์เซ็นต์ ก็สามารถประหยัดเงินได้สองหมื่นกว่า

สำหรับพนักงานธรรมดาในห้องสรรพสินค้าแล้ว นั่นเป็นถึงเงินเดือนหนึ่งปีเลยนะ

“ถ้างั้นฉันก็จะรูดแล้วนะคะ” เสี่ยวถงราวกับกำลังฝันอยู่ วินาทีนี้ เธอเชื่อว่าในบัตรของหลี่ฝาง สามารถรูดเงินมากมายขนาดนั้นออกมาได้แน่นอน

เพราะไม่อย่างนั้น ก็เท่ากับว่าเขากำลังหาเหาใส่หัวตัวเอ

เสี่ยวถงตึงเครียดขึ้นมา

ส่วนหยู่ชิงและสาวหน้าพิมพ์นิยมที่อยู่อีกด้าน ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาเหมือนกัน

ถึงแม้พวกเธอจะไม่เชื่อว่าหลี่ฝางจะมีเงินในบัตรมากมายขนาดนั้น แต่ภายในใจของพวกเธอ ก็ยังคงรู้สึกกลัวอยู่ดี

“คุณผู้ชายคะ รบกวนใส่รหัสด้วยค่ะ”

เสี่ยวถงพูดกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางพยักหน้า ในขณะที่กำลังจะใส่รหัสนั่นเอง หยิ่นเหล่ยก็ได้เดินเข้ามาแล้ว

หยิ่นเหล่ยพึ่งจะคุยโทรศัพท์เสร็จ ทันทีที่เขาเข้ามา ก็ถูกสาวหน้าพิมพ์นิยมกอดแขนเอาไว้

“ที่รักคะ ในที่สุดคุณก็มา ถ้าคุณมาช้ากว่านี้นะ ฉันก็คงจะถูกรังแกอย่างหหนักแน่เลย” สาวหน้าพิมพ์นิยมทำหน้ามุ่ยบ่นพึมพำ พลางกอดแขนของหลิ่นเหล่ยส่ายไปมา

หยิ่นเหล่ยเอียงคอมองดูสาวหน้าพิมพ์นิยม: “ใครกันที่กล้าขนาดนั้น กล้ารังแกสุดที่รักของฉันได้?”

“ให้มันยืนออกมา เดี๋ยวฉันจะจัดการมันให้เธอเอง”

หยิ่นเหล่ยหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

อยู่ที่อำเภอหลิน นอกจากแมงป่องแล้ว ก็แทบจะไม่มีใครหยิ่นเหล่ยกลัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ เป็นธุรกิจของครอบครัวเขาเอง

“เป็นเขา ฉันถูกใจกระโปรงตัวหนึ่ง เป็นรุ่นลิมิเต็ด แต่ว่ามีแค่ตัวเดียว แต่กลับถูกพวกเขาแย่งไปแล้ว” สาวหน้าพิมพ์นิยมชี้ไปที่หลี่ฝางพลางกล่าว

และในเวลานี้ หลี่ฝางก็ได้ใส่รหัสของตัวเองเสร็จเรียบร้อย แล้วกล่าว: “โอเคแล้ว ช่วยเอาใส่ถุงให้พวกเราทีนะ”