NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 729

จู่ๆหลี่ฝางก็รู้สึกผิดขึ้นมา

หรือเรียกได้ว่า หลี่ฝางรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่มีเหตุผล

ไม่ว่าจะเป็นเฉียนเฟิงหรือว่าเฉินเสี้ยว จริงๆแล้วพวกเขาไม่ได้มีอะไรกับลู่หลุ่ยเลย แต่ปฏิกิรยาตอบสนองของตัวเองกลับทำเกินกว่าเหตุเกินไป

เฉียนเฟิงถูกทำซะจนหมดสภาพ กลายเป็นเหมือนกับหยิ่นเหล่ย

เฉินเสี้ยวก็ถูกทำให้เสียโฉม ต่อให้จะรักษาฟื้นฟูใบหน้ามาได้ ก็ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนกับเมื่อก่อนอีกแล้ว

แล้วลู่หลุ่ยล่ะ?

หลี่ฝางก็ทำร้ายเธอสองครั้งติดกัน

แต่ ตัวเอง?

ตัวเองแอบไปมีอะไรอย่างลับๆกับฉินวี่เฟยและหลินชิงชิงลับหลังลู่หลุ่ยอยู่เรื่อยๆ……

ในตอนนี้ หลี่ฝางรู้สึกว่าตัวเองห่วยสุดๆ

ลู่หลุ่ยหัวเราะ ก่อนจะพูดขึ้น“ช่างเถอะ คุณไม่ต้องอธิบายอะไรกับฉันแล้ว ฉันก็ไม่อยากฟังแล้วเหมือนกัน เพราะว่าในใจของฉันรู้ดีอยู่แล้ว”

“หลี่ฝาง ขอให้คุณมีความสุขกับผู้หญิงทั้งสองคนนั่นก็แล้วกัน”

ลู่หลุ่ยพูดจบ ก็เดินจากไปอีกครั้ง แต่หลี่ฝางยื่นมือออกไปรั้งลู่หลุ่ยไว้ทันที

ลู่หลุ่ยหันหน้ากลับมา ตบเข้าไปที่หน้าของหลี่ฝางหนึ่งที เสียงดังชัดเจน ดึงดูดสายตาจำนวนไม่น้อย

ที่ใบหน้าของหลี่ฝาง ก็มีรอยมือห้านิ้วประทับไว้อย่างเห็นได้ชัด

หลี่ฝางมองลู่หลุยอย่างเหม่อลอย ในตอนนี้ลู่หลุ่ยมีสีหน้าดุร้าย

ลู่หลุยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนจะตะคอกคำราม“หลี่ฝาง ฉันทนคุณมามากพอแล้ว คุณเลิกมาเกาะแกะตามตื้อฉันสักที”

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ฝางเห็นลู่หลุ่ยโมโหเกรี้ยวกราดขนาดนี้ แรงตบในครั้งนี้ ความโมโหเกรี้ยวกราดที่สุ่มอยู่ในใจของลู่หลุ่ย ไม่มีลดหลั่นไปเลยแม้แต่น้อย

หรือว่าบางที หลี่ฝางก็รู้สึกว่าตัวเองสมควรถูกตบเหมือนกัน

ถ้าได้ล่ะก็ หลี่ฝางก็อยากให้ลู่หลุ่ยตบตัวเองต่ออีก สักสิบที ถึงขนาดที่ตบทั้งวันก็ยังได้

ขอแค่ ลู่หลุ่ยให้อภัยเขาก็พอ

น่าเสียดาย หลังจากที่ลู่หลุ่ยตบไปแล้ว ก็สะบัดมือของหลี่ฝางออก ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

คนที่มุงดูอยู่รอบข้าง ต่างก็เริ่มพูดซุบซิบ หัวเราะเยาะกัน

แต่หลี่ฝางราวกับว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เขาเดินออกจากโรงเรียนไปอย่างเหม่อลอยไร้สติ

รถปอร์เช่918คันหนึ่ง มาจอดอยู่ตรงทางเข้าโรงเรียน

“เจ้านาย รถของคุณครับ”ลู่เชามาอยู่ตรงหน้าของหลี่ฝาง พร้อมกับยื่นกุญแจรถให้กับเขา

หลี่ฝางรับมา ก่อนจะหันไปมองลู่เชา“ช่วงหลายวันนี้ ลู่หลุ่ยไม่ได้อยู่ใกล้กับผู้ชายคนไหนใช่ไหม?”

ลู่เชาส่ายหัว พูดขึ้น“ตอนนี้คนในโรงเรียน ส่วนใหญ่ก็รู้สถานภาพของคุณกันหมดแล้ว ดังนั้นก็มีแต่พวกที่ไม่ลืมหูลืมตาเท่านั้นแหละครับที่กล้ามาแย่งแฟนของคุณ นอกซะจากว่าเขาจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว”

ตอนแรกหลี่ฝางนึกว่าลู่หลุ่ยจะมีคนใหม่ แต่ดูท่าไม่น่าจะใช่

“ช่วยจับตาดูเธอเอาไว้หน่อย”หลี่ฝางพูดขึ้น

ลู่เชาพยักหน้า พูดขึ้น“จับตาดูตลอด ไม่เคยละสายตายเลยครับ คุณชาย”

หลี่ฝางเข้าไปข้างในรถ ขณะที่รถกำลังจะสตาร์ตออกไป จู่ๆหลี่ฝางก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดขึ้น“ลู่เชา ช่วยแพร่กระจายข่าวนี้ออกไปหน่อย บอกคนในโรงเรียนว่า ฉันกับลู่หลุ่ย เลิกกันแล้ว”

“แล้วก็ ไม่ต้องไปจับตาดูเธอแล้วด้วย จำเอาไว้ ออกห่างจากเธอซะ”

หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างจริงจังสุดๆ

หลี่ฝางรู้ ว่าไม่มีใครที่ชอบความรู้สึกเวลาถูกจับตาดูอยู่หรอก

ความรู้สึกแบบนี้ หลี่ฝางให้ไปไม่เยอะ แต่กลับได้ครอบครองไม่น้อยเลย

รวมถึงชีวิตส่วนตัวของลู่หลุ่ย หลี่ฝางก็เข้ามาครอบครองเอาไว้ด้วย

ไม่นาน หลี่ฝางขับรถ มาถึงยังทางเข้าของสถานตากอากาศ

ในเวลานี้ โหจื่อได้มารอเขาอยู่ตรงประตูเรียบร้อยแล้ว

ไม่เจอกันหลายวัน โหจื่อเปลี่ยนไปมาก เขาดูแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อยเลย

“ขึ้นรถมาสิ”หลี่ฝางกวักมือ พูดขึ้น

พอมาอยู่ตรงหน้ารถ โหจื่อไม่ได้ขึ้นรถทันที“คุณชาย ให้ผมเป็นคนขับได้ไหม”

หลี่ฝางลงจากรถ ส่งกุญแจให้กับเขา ส่วนตัวเองก็ไปนั่งที่นั่งข้างๆคนขับ

“เหอะๆ รถคันนี้เท่ไม่เบาเลยจริงๆ”โหจื่อขับรถไปพลาง พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

หลี่ฝางยิ้มๆ“รถหรูของนาย ฉันเคยเห็นมาแล้ว”

พูดจบ หลี่ฝางก็หลับตาลง คิดถึงคำพูดของลู่หลุ่ย

ตัวเองกับลู่หลุ่ย คงจะจบกันไปทั้งแบบนี้แล้วสินะ

ลู่หลุ่ยเป็นคนที่ไม่ยอมมองข้ามและไม่ยอมปล่อยวางไปง่ายๆ เรื่องที่ตัวเองไปเกี่ยวพันกับฉินวี่เฟยและหลินชิงชิง ในเมื่อถูกเธอรู้เธอเห็นแล้ว เธอจึงไม่มีทางให้อภัยเขาอีก

“อะไรกันครับคุณชาย ไปอำเภอหลินได้ไม่กี่วัน พอกลับมา สภาพเหี่ยวแห้งขนาดนี้ได้ยังไง”โหจื่อพูดหยอกล้อขึ้น

หลี่ฝางส่ายหัว“เปล่า เป็นเพราะช่วงสองสามวันนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับ”

“ไม่ต้องกังวลแล้วครับ จริงๆแล้วลุงของผมช่วยตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว ว่าคนที่แอบลงมือร้ายคุณ ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นลูกพี่หลินนั่นเองครับ”โหจื่อพูดขึ้น

“ลูกพี่หลิน? ทำไมเขาถึงต้องทำขนาดนี้?”หลี่ฝางขมวดคิ้วถามขึ้น

หลี่ฝางคิดไม่ถึงว่าจะลูกพี่หลินจะเป็นคนลงมือ

สี่ตระกูลยักษ์ใหญ่ มู่เสี่ยวไป๋ เป็นคนที่ลงมือกับตัวองคนนั้นก็มีความเป็นไปได้เหมือนกัน หลี่ฝางไม่เข้าใจ

ถ้าท่านจวนลงมือกับตนเอง หลี่ฝางก็พอจะหาเหตุผลให้กับตัวเองได้อยู่

แต่พอเป็นลูกพี่หลิน หลี่ฝางคิดไม่ถึงจริงๆ

“จะเพราะอะไรได้อีกล่ะ? นอกจากเรื่องผลประโยชน์”โหจื่อพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“ลูกพี่หลินมีธุรกิจของตัวเองที่ต้องบริหารจัดการ แต่พวกเรากลับไม่ยอมร่วมงานกับพวกเขา ดังนั้นเขาจึงมาลงมือกับพวกเรายังไงล่ะครับ”

“คุณควรจะรู้ ว่าลูกพี่หลินทำธุรกิจอะไร ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ สี่ตระกูลยักษ์ใหญ่ แล้วก็ท่านจวนต่างก็ตั้งใจที่จะร่วมงานกับเขาแล้ว มีแค่พวกเราเท่านั้น ที่ไม่มีใครไปร่วมทำธุรกิจกับเขาเลยสักคน”

โหจื่อยิ้มๆ พูดขึ้น“คุณชาย คุณว่าพวกเราจะทำยังไงดี?”

“จริงๆผมว่าพวกเราลงมือจัดการเขาเองเลยก็ได้”โหจื่อทำท่าเชือดคอ

“ลุงเฉียนส่งคนไปสืบหาสถานที่ที่เขาซ่อนตัวเจอแล้ว”โหจื่อพูดขึ้น

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ตั้งมั่นอย่างแน่วแน่เอาไว้ในใจแล้ว ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อแท้ๆของหลินชิงชิง ถ้าตัวเองส่งคนไปฆ่าลูกพี่หลิน ต่อไปจะไปเจอหน้าหลินชิงชิงได้ยังไง?

“ครับๆๆ”อีกฝั่งรีบลุกขึ้นยืนทันที

ตอนนี้ นอกจากคนของสี่ตระกูลยักษ์ใหญ่และมู่เสี่ยวไป๋แล้ว จะมีใครกล้ามาก้าวก่ายหลี่ฝางได้อีก?

“เอาเงินพวกนี้ไปซะ ฉันไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร”หลี่ฝางพูดขึ้น

หลังจากที่คนคนนั้นหันกลับมาเอาเงินไปแล้ว หลี่ฝางดันเหล้าที่อยู่บนโต๊ะลงไปบนพื้นทั้งหมด ไม่นาน เต้าหูเหม็นก็ทยอยมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ

หลี่ฝางกวักๆมือ พูดกับพนักงานที่อยู่ริมๆ“เรียกหญิงบริการของที่นี่มาให้หน่อย boothใหญ่ขนาดนี้ คงจะไม่ใช่ให้ฉันนั่งคนเดียวหรอกใช่ไหม?”

“เอ่อคือ……”สีหน้าของพนักงานดูอึดอัดไม่น้อย

“ทำไม กลัวว่าฉันไม่มีเงินเหรอ? หรือว่าที่นี่ไม่มีหญิงบริการ?”หลี่ฝางสีหน้าเยือกเย็นทันที

พนักงานคนนั้นรีบพูดขึ้นทันที“คุณชายหลี่ เดี๋ยวผมจะไปเรียกให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”

ไม่นานที่boothของหลี่ฝางและโหจื่อ ก็มีสาวสวยมานั่งเต็มไปหมด

ส่วนหลี่ฝางกับโหจื่อก็เริ่มคะยั้นคะยอให้สาวๆพวกนี้กินทุเรียนและเต้าหู้เหม็น

คงเป็นเพราะว่าตั้งแต่บาร์เปิดกิจการมาในช่วงหลายปีมานี้ เพิ่งจะเคยเจอแขกที่กินทุเรียนกับเต้าหู้เหม็นในบาร์แบบนี้เป็นครั้งแรก

กลิ่นที่ลอยคละคลุ้งไปทั่ว ทำให้คนในบาร์ เริ่มจะได้กลิ่นเหม็น ส่วนหลี่ฝางกับโหจื่อก็กินอย่างเอร็ดอร่อย

พวกหญิงบริการพวกนั้นก็เช่นเดียวกัน เพราะว่าหลี่ฝางสัญญาไว้ว่า ถ้ากินเต้าหู้เหม็นกล่องนี้หมด ก็จะได้เงินรางวัลหนึ่งหมื่น

ดังนั้นหญิงบริการพวกนี้จึงไม่เพียงแต่กินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างสุดชีวิตอีกด้วย

หญิงบริการทั้งบาร์ ต่างพากันขยับเข้ามาใกล้หลี่ฝาง ไม่สนใจแขกคนอื่นเลย

จะมีแขกโต๊ะไหนที่ใจปล้ำแบบโต๊ะของหลี่ฝางอีกบ้าง?

ที่นั่งรอบๆ ก็เริ่มมีคนทยอยกันออกไปเรื่อยๆ

พอแต่ละที่นั่งเริ่มมีที่ว่าง ก็จะมีคนมานั่งต่อทันที ถ้าไม่นั่งกินพวกทุเรียนก็กินพวกเต้าหู้เหม็น

ในที่สุด ทั้งบาร์ ก็ไม่มีกลิ่นอื่นใดอีก ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยกลิ่นของทุเรียนและเต้าหู้เหม็น พอแขกเข้ามา ต่างก็พากันปิดจมูกเดินออกไปกันทุกคน

ในที่สุด ผู้จัดการล็อบบี้ก็ทนไมไหว เดินมาอยู่ตรงหน้าของหลี่ฝาง

“คุณชายหลี่ พวกเรามีไปทำอะไรให้คุณเคืองโกรธหรือเปล่า?”ผู้จัดการล็อบบี้พูดถามขึ้น

พอเจอกับคำถามที่รู้ๆคำตอบกันอยู่แล้วแต่ก็ยังจงใจถาม หลี่ฝางก็เลยขี้เกียจตอบกลับ ก่อนจะยื่นเต้าหู้เหม็นออกไปทันที“กินไหม?”

“ไม่กิน ขอบคุณครับ”

“คุณชายหลี่ ถ้าคุณมีเรื่องอะไรค้างคาใจ พวกเรามานั่งคุยกันดีๆก็ได้นี่ครับ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วย มันส่งผลกระทบต่อธุรกิจของพวกเรานะครับ คุณว่าใช่ไหมล่ะ?”

ผู้จัดการล็อบบี้พูดขึ้น

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยความโมโหไม่น้อย“หมายความว่ายังไง แกกำลังบอกฉันว่ากินเต้าหู้เหม็นมันน่าเกลียดมากเลยเหรอ?”

“คุณชายหลี่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ”

“แล้วแกหมายความว่ายังไง?”หลี่ฝางถามต้อนขึ้นต่อ

ผู้จัดการล็อบบี้สบถเหอะ ในที่สุดก็อดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว“ผมรู้ครับ หญิงบริการที่นี่ของพวกเรามีบางส่วนที่เปลี่ยนงานมาจากสถานที่ของคุณ แต่นี่มันก็โทษพวกเราไม่ได้นะครับ ในสังคมตอนนี้ ทุกคนต่างก็ไม่มั่นคงในหน้าที่การงาน ใครๆต่างก็ทำทุกวิธีถางเพื่อให้ได้เงินมาทั้งนั้น ถ้าที่ไหนหาเงินได้ พวกเธอก็จะไปที่นั่น คุณจะโยนความผิดมาที่พวกเราไม่ได้นะครับ”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ“แกหมายความว่า ฉันบริหารจัดการผับบาร์ไม่เป็นอย่างนั้นสินะ?”

“ได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป แกไปมาช่วยฉันดูแลจัดการที่สถานที่ของฉันแทนแล้วกัน ถ้ากิจการแย่กว่าที่นี่ ฉันจะเด็ดหัวของแกทิ้งซะ”สีหน้าของหลี่ฝางเยือกเย็นทันที