“ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะแสดงความรู้สึกในตอนนี้ออกมายังไง พ่อของฉันถูกจับ ความรู้สึกฉันดาวน์มาก ฉันรู้ว่าข้อหาของเขาไม่ใช่เบาๆ ครั้งนี้เขาถูกตำรวจจับไป เป็นไปได้มากว่าจะถูกยิงเป้า……”
หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง พูดพลางส่ายหน้า: “ถึงแม้เขาทำผิดก็ควรจะถูกลงโทษ แต่ว่า กลับเป็นนายที่แจ้งจับเขา”
หน้าของหลี่ฝางนิ่ง: “พูดมาตั้งนาน เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันตรงๆ เลย”
“ตอนนี้ความรู้สึกฉันซับซ้อนมาก……ฉันไม่อยากให้พ่อฉันตาย เสี่ยวฝาง” หลินชิงชิงเดินขึ้นหน้าไป คว้าแขนหลี่ฝางแล้วพูด: “นายช่วยเขาได้มั้ย?”
“ไม่ได้”
หลี่ฝางส่ายหน้า สูดหายใจเข้าลึกแล้วพูด: “ถึงฉันจะมีความสามารถมากแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถช่วยเขาออกมาได้”
“เธอก็เห็นแล้ว หมู่บ้านนี้ทั้งหมู่บ้าน เป็นของเขาหมด เขาทำความผิดร้ายแรงมาก ถ้าว่าตามกฎหมาย เกรงว่าต้องยิงเป้าเขาเป็นร้อยครั้ง นักโทษที่ทำความผิดร้ายแรงแบบนี้ ฉันจะช่วยออกมาได้ยังไง?”
หลี่ฝางพูดอย่างเอือมๆ
ในหัวหลินชิงชิงนึกภาพพ่อของตนถูกยิงเป้า ทันใดนั้นแรงทั่วร่างของเธอก็ถูกดูดออกไปหมด
หลินชิงชิงนั่งลงบนเตียง นิ่งไปครึ่งวัน
หลี่ฝางมองหลินชิงชิง แล้วพูด: “ฉันรู้ว่าเธอเสียใจมาก แต่……”
“ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดอะไร เสี่ยวฝาง นายออกไปก่อน ได้มั้ย?” หลินชิงชิงก้มหน้าพูด
หลี่ฝางพูดแล้วก็หยุดไป หลังจากมองหลินชิงชิงไม่กี่วินาที ก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
ตอนที่เดินออกมา โหจื่อก็ยืนรออยู่ด้านนอก
“คุยกันเป็นยังไงบ้าง?” โหจื่อถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด: “ก็ไม่ไง พี่ชิงชิงตอนนี้ไม่อยากคุยกับฉัน”
“ทำไมต้องหดหู่ขนาดนั้นด้วย ผลลัพธ์นี้ นายไม่ใช่ว่าเดาได้อยู่แล้วเหรอ? อย่างน้อย หล่อนก็ไม่ได้ตะโกนด่านาย หรือว่าให้นายตายไปพร้อมกับเธอ แบบนี้แสดงว่านายยังมีโอกาส” โหจื่อพูด
หลี่ฝางมองบนใส่โหจื่อ แล้วพูด: “พี่ชิงชิงไม่ใช่คนไม่ฟังเหตุผล”
“เหอะๆ ฟังเหตุผลแล้วยังไง ลูกพี่หลินเป็นพ่อของหล่อน แล้วก็ แม่ของหล่อนก็ถูกตำรวจรวบตัวไปเหมือนกัน ที่จริงหล่อนมีโอกาสที่จะหนี ฉันก็บอกหูเฟยเอาไว้แล้ว แต่หล่อนไม่อยากหนีเอาชีวิตรอดไปคนเดียว อยากจะอยู่เป็นเพื่อนลูกพี่หลินจนคราวสุดท้าย” โหจื่อพูด
หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วพูด: “แบบนี้ก็หมดกัน ช่วยไว้ไม่ได้สักคน ฉันคิดว่า อย่างน้อยถ้าฉันให้แม่หลินหนีออกไปได้ พี่ชิงชิงอาจจะเกลียดฉัน น้อยลงสักนิดนึง”
“นายให้โอกาสพวกเขาแล้ว”
โหจื่อตบไหล่หลี่ฝาง แล้วพูดปลอบ
“ความจริง ฉันไม่ได้ให้โอกาสเขาเลย นายควรจะรู้ดี ว่าลูกพี่หลินไม่มีทางรอด ใช่มั้ย?” หลี่ฝางถามโหจื่อ
ประโยคสุดท้ายของลูกพี่หลิน ถึงแม้หลี่ฝางไม่เข้าใจ แต่โหจื่อต้องเข้าแน่ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง