NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 762

หลี่ฝางก้าวยาวๆไปอีก3ก้าว ใกล้มู่เสี่ยวไป๋มาก

ตอนรู้มู่เสี่ยวไป๋กลัวเล็กน้อย แม้ชางสู่ยืนอยู่ด้านหลังเขา สามารถปกป้องเขาได้ตลอดเวลา แต่มู่เสี่ยวไป๋ยังคงรู้สึกหวั่นๆอยู่ในใจ

“แกรนหาที่ตายเหรอ ถึงได้เข้ามาใกล้ฉันขนาดนั้น？”

มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางพลางขมวดคิ้วเป็นปม：“ทำไม แกคงไม่ได้คิดจะสู้กับฉันด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ？”

หลี่ฝางยิ้มอย่างเย้ยหยัน：“แกกล้าไหมล่ะ？”

“ฮ่าๆ น่าขำสิ้นดี นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังเล่นลูกไม้สู้คนเดียวอยู่อีก อยากสู้คนเดียวย่อมได้ แกสู้กับลูกน้องฉันไปเถอะ ฉันเลือกให้แล้ว”

มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างยิ้มๆ

มู่เสี่ยวไป๋รู้ว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ฝางแน่นอน ยังไงเมื่อก่อนก็เคยสู้กันตั้งหลายครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่ไม่โดนหลี่ฝางอัดเอา

แต่มู่เสี่ยวไป๋ก็รู้อย่างแจ่มแจ้ง ว่าหลี่ฝางเป็นแค่อันธพาลระดับเล็กๆ ที่จริงไม่ได้มีฝีมืออะไร

ดังนั้นที่สู้แพ้หลี่ฝาง ล้วนเป็นเพราะตนโง่เกินไป

มู่เสี่ยวไป๋ภูมิใจเล็กน้อย คนที่เขาเอามาด้วยในครั้งนี้ล้วนเป็นคนเก่ง เขามาจากตระกูลซือถูที่มู่หรงฉางเฟิงพามา

ล้วนเป็นนักต่อสู้ที่มีทักษะแม่นยำ

ทุกคนสามารถฆ่าอันธพาลกระจอกๆ2-3คนได้ด้วยมือเปล่า

คนแบบหลี่ฝางยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“ฉันไม่เหมือนแก ฉันเป็นคุณชาย เป็นคุณชายมาตั้งแต่เล็กจนโต ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่แกนั้นไม่ใช่ แกออกบวชเป็นพระไปแล้วแม้ตอนนี้ถือว่าเป็นคุณชายแล้ว แต่เป็นแค่คุณชายที่จู่ๆก็รวยขึ้นมา พอเกินเรื่องก็รู้แต่จะออกโรงเอง ฮ่าๆ แกอยากออกโรงเองย่อมได้ ถ้าแกไม่กลัวขายหน้า ก็สู้กับคนที่อยู่ด้านหลังฉัน”

มู่เสี่ยวไป๋เห็นหลี่ฝางไม่พูดอะไร ก็หัวเราะออกมาด้วยความเย้ยหยัน：“ทำไม กลัวแล้ว？”

หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋พลางพูด：“แกเอาแต่พูดว่าฉันเป็นไอ้ขี้ขลาด แต่วันนี้พอเกิดเรื่องขึ้นก็ยืนหลบอยู่แต่ด้านหลัง”

“ฉันว่าคำว่าไอ้ขี้ขลาดนี้ ไว้เรียกแกยังจะเหมาะกว่าอีก”

หลี่ฝางพูดจบอย่างใจเย็น มองชางสู่ อยากสู้ซึ่งๆหน้ากับชางสู่ แต่หลี่ฝางคิดๆดูแล้วก็ยังเป็นกังวล

เพราะยังไงพละกำลังของชางสู่นั้นสูงกว่าหวางเห้า และสูงยิ่งกว่าเสี่ยวโจว

แม้ตัวเองถูกดัดแปลงพันธุกรรมแล้ว แต่ไปท้าสู้เขาโดยตรงไม่ได้

แต่ถ้าหาพวกมาอย่างชุ่ยๆสักคน หลี่ฝางก็คิดว่าค่อนข้างน่าอาย

หลี่ฝางหรี่ตามองมู่เสี่ยวไป๋พลางพูด：“มู่เสี่ยวไป๋ ถ้าแกเป็นลูกผู้ชายละก็ อย่านั่งบนตัวผู้หญิงดีกว่า ออกมารับการท้าสู้ของฉัน ถ้าแกกลัวฉันอนุญาตให้แกหาผู้ช่วยได้คนหรือสองคน”

“ว่าไงนะ？”

มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝาง เหมือนฟังไม่ชัดอย่างไรอย่างนั้น：“เมื่อกี้แกพูดว่าไงนะ？”

“ฉันบอกว่าถ้าแกกลัว ให้เอาลูกน้องมาช่วยแกได้1-2คน”หลี่ฝางพูดอย่างใจเย็น

มู่เสี่ยวไป๋ยิ้มเยาะ：“แกหมายถึง แกจะสู้กับพวกเรา2-3คนเพียงลำพัง？”