NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 771

หลี่ฝางยิ้มเล็กน้อย สายตาส่องประกายเหยียบหยาม

เดิมทีนึกว่าผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางคนนี้หลังจากที่เสียเปรียบเมื่อครู่แล้ว น่ามีความคิดขึ้นมาได้บ้าง......

ใครจะไปรู้ว่า ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางคนนี้จะโง่เขลาได้ถึงเพียงนี้......

หลี่ฝางก้าวเท้าด้วยความว่องไว เข้ามาอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง จากนั้นก็ตบด้วยฝ่ามือเข้าไปอย่างแรง

ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิด เงาร่างของหลี่ฝาง ราวกับภูตผีปีศาจ ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางรู้สึกแต่เพียงว่ามีลมพัดผ่านข้างกายไป แม้แต่เงาคนก็ยังไม่ได้เห็นเลย

เพียงแต่ว่า ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางรู้สึกถึงความเจ็บปวด แผ่ซ่านออกมาจากตรงบริเวณหน้าอก

เสียงดังแก๊กๆ.......

เสียงแผ่วเบาเล็กๆ ดังแว่วมาจากภายในร่างกายของผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง

ส่วนไอ้เด็กซนในเวลานี้กำลังหยิบบุหรี่หนึ่งมวนออกมา คาบอยู่ในปากของตัวเอง ก็ยังไม่ทันเห็นฉากนี้ เขากำลังจะหันหน้ากลับไปขอจุดไฟบุหรี่จากลูกน้องพอดี

หารู้ไม่ว่า ร่างของผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางนั้นลอยละลิ่วขึ้นมาทั้งตัว แล้วตกลงมายังไอ้เด็กซน

โชคดีที่ไอ้เด็กซนหลบได้ทัน จึงไม่ถูกทับ......

ไอ้เด็กซนมองดูผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง ถามด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไอ้บัดซบ เรื่องอะไรกันแน่?”

นี่แค่หันหลังกลับไปจุดบุหรี่ แกทำไมก็ล้มลงมาแล้วเหรอ?

ไอ้เด็กซนมองดูผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางอย่างไม่น่าเชื่อ ถามด้วยความประหลาดใจอย่างมาก แต่ว่าไม่ได้รับคำตอบจากผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง เพราะว่าตอนนี้ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางนั้น เอ็นกระดูกหลายเส้นถูกหลี่ฝางตบด้วยฝ่ามือจนแตกหักไปหมด

ตอนนี้ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางนั้น เจ็บปวดไปทั่วร่างจนพูดอะไรไม่ออก

ส่วนไอ้เด็กซนมองหน้าหลี่ฝาง ปากคาบบุหรี่ไว้พูดอย่างเย็นชาว่า “แม้ง ไอ้เด็กเวรแกใช้ท่าเพลงอะไรกันแน่?”

หลี่ฝางไม่ได้พูดอะไร ก้าวเท้าเดินข้ามไปหา ส่วนไอ้เด็กซนก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไร อย่างน้อย เขารู้จักหลี่ฝางจนทะลุปรุโปร่งแล้ว “รนหาที่ตายเหรอ? ฮ่าๆ งั้นฉันก็ส่งเสริมให้แกแล้วกัน”

ไอ้เด็กซนเคยสืบหาข้อมูลของหลี่ฝางมาก่อน ตั้งแต่ตอนที่หลี่ฝางยังอยู่มัธยมแล้ว ก็ได้ติดตามเขามาโดยตลอด

พูดได้เลยว่า การกระทำของหลี่ฝางทุกย่างก้าวก็อยู่ในสายตาของไอ้เด็กซนตลอดมา

แล้วตอนนี้ ไอ้เด็กซนจะไปเกรงกลัวหลี่ฝางได้อย่างไรกันล่ะ?

ทั้งสองคนต่างพุ่งเข้าหากัน เพียงแค่การประมือกันปกติธรรมดา แต่ใบหน้าของไอ้เด็กซน ก็เริ่มเปลี่ยนสีทันที

ไอ้เด็กซนเดิมทียังมีความมั่นใจล้นเหลือ นึกว่าฝ่ามือของตัวเอง สามารถตบหลี่ฝางให้ล้มลงกับพื้นได้ ทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีก

แต่ว่าหารู้ไม่ว่า ฝ่ามือของตัวเอง ไม่เพียงแต่หลี่ฝางจะหลบหลีกแก้ไขได้อย่างง่ายดาย

อีกทั้งมือทั้งสองข้างของตัวเอง ตอนนี้ยังไม่หยุดสั่นเลย

ไอ้เด็กซนกลืนน้ำลายเฮือก นี่มันเหมือนเห็นผีเลย

“แกเป็นหลี่ฝางจริงหรือเปล่า?” มองดูหลี่ฝาง ไอ้เด็กซนถามอย่างเยือกเย็นว่า “ทำไมไม่เห็นหน้าแค่ไม่กี่วัน แกก็เปลี่ยนเป็นเก่งกาจขนาดนี้เลยหรือ?”

ไอ้เด็กซนไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้หลี่ฝาง เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

หลี่ฝางไม่ได้ตอบ ก้าวเท้าดีดตัวขึ้น มุ่งไปตรงหน้าของไอ้เด็กซน กระโดดขึ้นมาเตะไปหนึ่งที ไอ้เด็กซนใช้แขนทั้งสองข้างกันเอาไว้ แต่ว่าไม่สามารถป้องกันไว้ได้

การจู่โจมของหลี่ฝาง มันแข็งแกร่งเกินไป

การเตะของหลี่ฝางครั้งนี้ ทำให้ร่างของไอ้เด็กซนกระเด็นออกไปหลายเมตร ไอ้เด็กซนตกลงบนพื้นอย่างแรง บริเวณหน้าอกสะท้านไปหมด

“ท่านจวนอยู่ไหน?”

หลี่ฝางมองหน้าไอ้เด็กซน แล้วถามอย่างเย็นชา

หลี่ฝางมองดูไอ้เด็กซนอย่างผู้ชนะ แล้วพูดว่า “บอกฉันมาว่า ท่านจวนอยู่ไหน ฉันอาจจะปล่อยแกไปก็ได้”

“ฉันไม่บอกแกหรอก”

ไอ้เด็กซนพูดอย่างเยือกเย็น ใบหน้าแสดงถึงความเด็ดเดี่ยว

หลี่ฝางหัวเราะแล้วพูดว่า “ดี มีอุดมการณ์แน่วแน่ ฉันชื่นชอบความแน่วแน่ในอุดมการณ์ของแก เอาอย่างนี้ไหม มาอยู่กับฉันดีกว่าไหม?”

“แกฝันไปเถอะ”

ไอ้เด็กซนพูดอย่างเย็นชา สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น หลี่ฝางหัวเราะ “ฉันก็แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง เศษสวะอย่างแก ต่อให้มายกน้ำล้างเท้าให้ฉัน ฉันก็ยังรู้สึกว่าแกยังไม่คู่ควรเลย แล้วเป็นไปได้ยังไงที่จะรับแกไว้ล่ะ?”

“ในเมื่อแกไม่ยอมบอกฉันว่าท่านจวนอยู่ไหน ถ้างั้น แกก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วสิ”

หลี่ฝางยกขาขึ้นมา เตะไปยังก้านคอของไอ้เด็กซนอย่างแรง

เสียงดังแก๊ก ศีรษะของไอ้เด็กซนก็หมุนรอบคอ หลับตาตายแน่นิ่งไปเลย

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องของไอ้เด็กซน หรือว่าผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางพวกนั้นก็ตาม ต่างก็ตื่นตกใจกับการกระทำของหลี่ฝาง ที่เมื่อพูดจาฟังไม่เข้าหูก็สังหารคนทันที