NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 784

วินาทีเมื่อกี๊ โหจื่อเกือบจะเอาหลี่ฝาง เป็นหลอซ่าไปแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงของการพูด หรือหน้าตา หลี่ฝาง ก็เหมือนหลอซ่ามาก

จู่ๆโหจื่อก็หัวเราะออกมา มองไปที่หลี่ฝาง แล้วพูด:“บางที ผมควรจะเชื่อคุณ”

“คุณเติบโตแล้ว คุณไม่ใช่หลี่ฝางที่เป็นเด็กน้อยนั่นอีกต่อไป คุณในตอนนี้ ไม่ต้องการการปกป้องของพวกเราอีกแล้วจริงๆ”โหจื่อเผชิญหน้ากับหลี่ฝางที่เติบโตมีพลังเต็มที่ ก็พูดด้วยความชื่นชม

หวางเชา หม่าเฟิง หมาป่าขาว เหยโก่ว……

ใครบ้างที่ไม่ถูกหลี่ฝางทำร้ายบาดเจ็บสาหัส หรือว่าตายบ้าง？

พอคิดถึงตรงนี้ โหจื่อก็ถอยหลังไปสองสามก้าว

โหจื่อคิดว่า ตัวเองประเมินหลี่ฝางต่ำไป

บางที หลี่ฝางอาจจะไม่ใช่เด็กน้อยอ่อนแออย่างที่ตัวเองคิดไว้ก็ได้ ที่ตัวเขา เต็มไปด้วยความอัศจรรย์

“ผมจะไปช่วยลุงเฉียน ผู้ชายคนนั้น ส่งต่อให้คุณแล้ว ระวังหน่อยนะ เขาคือปรมาจารย์”โหจื่อพูดเตือนหลี่ฝาง

“ความแข็งแกร่งของเขา จนตอนนี้ผมก็ยังไม่อาจเข้าใจได้”โหจื่อขมวดคิ้วแล้วพูด

ยังไง ชีซานในตอนนี้ ก็ไม่ได้แสดงความแข็งแกร่งทั้งหมดของตัวเองออกมา

จากระดับของโหจื่อ ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ชีซา ใช้กำลังทั้งหมดออกมาอย่างไม่ออมมือ

แน่นอนว่า ที่จริงชีซาเริ่มแสดงออกมาแล้ว ก็แค่ จู่ๆหลี่ฝางก็เข้ามาเข้าร่วมด้วย

โหจื่อถอยหลังไปหลายก้าว ถือกระบี่อ่อน พุ่งมาทางลุงเฉียน เขาจะช่วยลุงเฉียน

ชีซาเห็นศัตรูของตัวเองเปลี่ยนคน ก็ยิ้ม แล้วพูดว่า:“ที่คุณเพิ่งใช้ไปเมื่อกี๊ เป็นกำลังภายในจริงๆเหรอ？”

จนกระทั่งตอนนี้ ชีซายังมีความสงสัยหน่อยๆ

หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า:“ใช่ ถ้าคุณไม่อยากตายล่ะก็ ผมแนะนำคุณทางที่ดีควรออกไปจากที่นี่”

“เหอะเหอะ ในเมื่อคุณเป็นปรมาจารย์กำลังภายในแล้วยังไง？คุณอยู่ห่างจากปรมาจารย์ที่แท้จริง นั้นไกลมาก ปรมาจารย์ที่แท้จริง แข็งแกร่งกว่าคุณเยอะเลย พวกเขาทำได้ถึง ฆ่าคนกลางอากาศ”

ชีซาพูดอย่างดูถูก:“อย่างคุณ ยังทำไม่ได้ถึงจุดนี้สินะ”

“แล้วก็นะ แม้แต่หมาป่าขาว คุณยังรับมือโดยใช้แรงมากขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าหมาป่าขาวหละหลวม โดนคุณหลอก เขาคงไม่แพ้อย่างน่าอนาถขนาดนี้”

“เหยโก่วคนเดียว คุณยังต้องร่วมมือกับอีกคน ถึงจะชนะได้”

ชีซาหัวเราะเหอะเหอะออกมา หัวเราะอย่างดูถูกมาก:“มีแค่ความแข็งแกร่งนี้ ก็อยากจะให้ผมยอมแพ้？”

“นอกจาก คุณจะสามารถเอาความแข็งแกร่งที่แท้จริงของปรมาจารย์กำลังภายในออกมา”ชีซาพูดอย่างเย็นชา

ส่วนหลี่ฝางในตอนนี้ ก็กำหมัด กำลังภายในที่ตัว มาอยู่บนหมัดของตัวเอง

ถ้าหากพูดถึงประสบการณ์ต่อสู้ ถึงหลี่ฝางจะฝึกมากกว่าสิบปี เกรงว่าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชีซา

ดังนั้น เขามีวิธีเดียวที่จะชนะ นั่นก็คือมาต่อสู้กัน

หมัดของตัวเอง ปล่อยไปที่หมัดของชีซา

แบบนี้ หลี่ฝางก็จะมีความมั่นใจ ทำร้ายชีซาบาดเจ็บสาหัส

แต่ว่า ตอนหลี่ฝางยกหมัดขึ้นมา ตอนที่หมัดจะทุบไป ชีซากลับหลบได้พอดี

หลี่ฝางมองอย่างละเอียด ความเร็วของชีซานี้ กับความเร็วของตัวเองแล้ว ห่างกันนิดหน่อย

และความได้เปรียบความเร็วอันน้อยนิดนั้น ทำให้หลี่ฝางมีความโชคดีอย่างคาดไม่ถึง

แต่ว่า ชีซากลับจับการกระทำของตัวเองได้ ก่อนที่หลี่ฝางจะลงมือ เขาก็คิดถึงมาตรการรับมือนี้แล้ว

หลี่ฝางมองชีซา ก็ตะลึงเล็กน้อย:“คุณทำได้ยังไง？ถ้าผมดูไม่ผิดล่ะก็ คุณมองการกระทำของผมทะลุปรุโปร่ง”

ชีซาส่ายหน้า มองหลี่ฝางอย่างเหยียดหยาม:“ไม่รู้เลยจริงๆว่าคุณฝึกกำลังภายในได้ไง สามัญสำนึกอันเล็กน้อยนี้ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？นักศิลปะการต่อสู้ทุกคน เวลาเนิ่นนาน ก็จะมีสัมผัสที่หกกันทั้งนั้น และท่ามกลางการต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน ทุกคนล้วนแต่ใช้สัมผัสที่หก มาหลบการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามกันทั้งนั้น คุณคงจะไม่บอกผมหรอกนะว่า แม้แต่สิ่งนี้คุณก็ไม่รู้น่ะ？”

“เอาแต่รอให้คุณเห็นแล้วค่อยโต้กลับอะไรนั่น คุณก็ตายนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว”ชีซาพูดอย่างเย็นชา

และสัมผัสที่หกนี้ หลี่ฝางไม่มีเลย

แบบนี้ ชีซานั้นรับมือด้วยยากมาก เหมือนว่าเขาไม่ได้จะต่อสู้กับตัวเองเท่าไหร่

แล้วจะทำยังไงล่ะ？

หลี่ฝางก้าวเข้าไป ความเร็วนั้นว่องไวมาก แต่ชีซาก็ยังหลบได้อย่างง่ายได้

“แม้แต่การเคลื่อนไหวหลอกๆคุณยังทำไม่ได้ เหมือนกับเป็นมือใหม่ ตอนนี้ผมยิ่งสงสัยแล้วว่า กำลังภายในของคุณ พึ่งพาของนอกกายอย่างอื่นใช่ไหม？”

ชีซาหรี่ตาลง ถามอย่างเย็นชา:“อย่างเช่นยานั้นที่คนนั้นเพิ่งใช้ไป”

“คุณเพิ่งต่อสู้แค่ไม่กี่ครั้ง”ชีซาตัดสินออกมา มองพื้นเพของหลี่ฝางอย่างปรุโปร่ง

ก่อนที่หลี่ฝางจะลงมือ ก็เผยให้เห็นท่าของศิลปะการต่อสู้ของตัวเอง นี่คือข้อห้ามที่สำคัญ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเผชิญหน้ากับชีซาปรมาจารย์ระดับต้นๆแบบนี้

เห็นหลี่ฝางไม่ตอบ ชีซาก็มีสีหน้าหม่นลงทันที มุมปากหัวเราะอย่างเย็นชา:“โอเค ในเมื่อคุณไม่ยอมพูด งั้นเดี๋ยวผมจะบังคับให้คุณพูด”

หลี่ฝางพูดว่า:“โอเค ผมกลับอยากเห็นว่า คุณจะชนะผมยังไง”

หลี่ฝางไม่อาจจะทำอะไรชีซาได้ แต่ว่า หลี่ฝางก็ไม่คิดว่า ชีซาจะสามารถชนะตัวเองอย่างง่ายดาย

ยังไง ในระดับความเร็วแล้ว หลี่ฝางก็ได้เปรียบแน่นอน

ชีซาหัวเราะหึหึ วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาลอยขึ้นมา เตะกลางอากาศ หลี่ฝางก้มลง หลบอย่างง่ายดาย ใครจะไปรู้ว่าขาอีกข้างของชีซา หมุนทางอากาศอีกครั้ง แล้วเตะเข้ามาอีกรอบ

หลี่ฝางหลบอีกครั้ง เกือบจะถูกเตะ ตอนที่หลี่ฝางคิดว่าตัวเองใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว สองขาของชีซา ก็เตะเข้ามาพร้อมกัน

หลี่ฝางรีบยกแขนขึ้น ใช้แขนป้องกันขาทั้งสองข้างของชีซา

ใช้ความช้าที่ร่างกายตกลงมาจากฟ้า พลังเท้าของชีซา เพิ่มเยอะขึ้นอย่างไม่อาจมองเห็น

หลี่ฝางถอยออกไปหลายก้าว เกือบจะโซเซล้มลงไปที่พื้น โชคดีที่ชนไปที่ต้นไม้

ชีซายิ้ม มองหลี่ฝาง แล้วพูด:“คุณยังห่างอีกไกล”

พูดไป ชีซาก็เอาขาเตะเข้าไป ด้วยความเร็วที่ว่องไว ทำให้หลี่ฝางรู้สึกถึงความกดดันขนาดใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองขาของชีซา ไม่อาจคาดเดาได้

ที่ลุงเฉียนพูด ก็คือหมาป่าขาวกับเหยโก่วสองคนนี้ นอกจากเจ้าสำนักสามคนนั้นแล้ว ข้างในเซราฟิมนั้น ศิลปะการต่อสู้สูงๆ และระดับความอันตรายที่สูงที่สุดก็คือสองคนนี้

ถ้าปล่อยให้พวกเขาฟื้นฟูได้ ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรไม่อาจจะคิดได้เลย。

สองคนนี้ ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจากลมปราณของหลี่ฝาง ในชั่วขณะหนึ่ง ยากที่จะฟื้นฟูร่างกายได้

โหจื่อตอบอืมไป พยักหน้า ยกกระบี่อ่อนขึ้นมา แล้วเดินเข้าไป

เหยโก่วแยกเขี้ยวใส่แล้วมองโหจื่อ ด้วยท่าทางน่ากลัวสุดๆ

ในปากของเขา ส่งเสียงดังออกมา เหมือนว่าจะแสดงออกมาว่าไม่พอใจและโมโห โหจื่อทำแบบนี้เป็นการฉกฉวยโอกาสในตอนที่คนอื่นเดือดร้อน

ในมือหมาป่าขาวถือลูกดอก เตรียมที่จะทำการแอบโจมตีในตอนท้าย

เหยโก่วก็เฝ้ารอด้วยกำลังทั้งหมด เตรียมตอนที่โหจื่อเข้ามา จะทำการตอบโต้ไปครั้งสุดท้าย

ถึงแม้ตอนนี้หมาป่าขาวกับเหยโก่วจะได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ถ้าอยากจะฆ่าพวกเขา ก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่าย ก่อนที่คนๆนี้จะตาย สีหน้ากลับดูสดใสก่อนตาย

การต่อสู้ที่ต้องดิ้นรนเช่นนี้ ใครจะไปกล้าประเมินต่ำ？

นั่นเป็นถึงการโจมตีอย่างสุดชีวิต หมาป่าขาวกับเหยโก่วสบตากัน ข้างในใจทำการตัดสินใจ รอตอนที่โหจื่อเข้ามา ทั้งสองคนก็ลงมือพร้อมกัน

ถึงจะถูกฆ่า ก็ต้องดึงโหจื่อไปรับโทษร่วมกัน

ตอนที่โหจื่อเข้ามาทีละก้าวๆ ทั้งสองก็ค่อยๆยืนขึ้นมา โหจื่อหัวเราะอย่างเย็นชา:“ออมแรงหน่อย ทำชีวิตให้ราบรื่นมีความสุข ทำไมต้องตอบโต้อย่างกล้าหาญด้วย？”

ที่จริงโหจื่อในตอนนี้ ก็ยืนหยัดได้อีกไม่นานแล้ว

เขามีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ร่างกายของเขา ก็จะเข้าสู่สภาวะที่ไร้ประโยชน์

ยังดีที่ ระยะห่างอีกครึ่งชั่วโมง ยังพอมีเวลา เขามีเวลาที่เพียงพอ ที่จะฆ่าหมาป่าขาวกับเหยโก่วทิ้ง

หมาป่าขาวกับเหยโก่ว มองไปที่โหจื่อ:“ถ้าตายก็ตายด้วยกัน ถึงตอนนั้นตอนที่ไปนรกด้วยกัน แล้วเบื่อล่ะก็ สามารถเล่นโป๊กเกอร์ได้”

“ขอโทษจริงๆนะ อย่างแรก ผมเล่นโป๊กเกอร์ไม่เป็น อย่างที่สอง ผมไม่เล่นไพ่กับคนโง่”

โหจื่อพูดไป ก็ยกกระบี่ขึ้นมา ส่วนลูกดอกของหมาป่าขาว ยังไม่ทันปาออกไป ก็ถูกโหจื่อฆ่าตาย

กระบี่ปาดไปที่คอ ด้วยความเร็วสูง เร็วจนทำให้หมาป่าขาวตายตาไม่หลับ

ส่วนเหยโก่วก็อ้าปากที่เลือดกบปากออกมา ตอนที่เข้ามากัด โหจื่อก็ใช้กระบี่ปาดไปที่คอ แล้วฆ่าทิ้ง

“ต่อหน้าผม จะทำเป็นสัตว์ป่าอะไรกันล่ะ？”

โหจื่อด่าอย่างเหยียดหยาม จากนั้นก็มองลุงเฉียน:“ลุงเฉียน คุณกลับไปรักษาบาดแผลตัวเองที่สถานตากอากาศ ถ้าบาดแผลไม่รีบพันผ้าล่ะก็ จะต้องติดเชื้อ ส่วนด้านเสี่ยวฝาง ส่งต่อให้ผมเถอะ”

หลี่ฝางถูกชีซากดขี่ต่างๆ ดังนั้นโหจื่ออยากใช้เวลาที่เหลือ เข้าไปช่วย

ส่วนลุงเฉียนก็พูดอย่างดื้อดึง:“บาดแผลไม่ใช่อุปสรรค ผมพันเองง่ายๆก็พอ ถึงรวมคุณไปด้วย ก็ไม่อาจว่าจะฆ่าชีซาได้ เอาผมไปด้วยอีกคนเถอะ”

โหจื่อรู้นิสัยของลุงเฉียน และก็ไม่ได้โน้มน้าวมากเท่าไหร่ ทั้งสองลุยเข้าไปทางหลี่ฝางกับชีซาพร้อมกัน

และตอนนี้เอง ในสถานตากอากาศ ก็มีคนออกมาหลายคน